ตอนที่ 600 อุบัติเหตุทางรถยนต์

ตอนที่ 600 อุบัติเหตุทางรถยนต์ นัชชาฟังเขาพูดแบบนั้น ความอึดอัดใจที่เหมือนมีหินใหญ่มาทับอกก็เบาลง "มีคำพูดของคุณไตรดา ฉันก็วางใจขึ้นหน่อย" ไตรดาเป็นคนมีความสามารถในเรื่องนี้ เขาไม่เคยพูดเรื่องที่ไม่สามารถเป็นไปไม่ได้ ถ้าเขากล้าพูดแบบนั้น แสดงว่ามีความเป็นไปได้สูง ติณณาฟังอยู่ข้างๆ ในระหว่างสนธนาเธอไม่พูดขัดอะไร นั่งฟังอย่างเงียบๆเป็นที่พอใจของคนที่อยู่ในที่นั้น หลังจากที่ทั้งสามคนรับประทานอาหารกลางวันเรียบร้อย ก็ไปที่ร้านดอกไม้ มองดูการตกแต่งภายในร้านอย่างคร่าวๆ ไตรดาก็กลับไปก่อน นัชชามองติณณาที่เริ่มลงมือทำงาน เดินไปถามเธอ "ติณณา ถ้าร้านเปิดใหม่ เธอยังยินดีที่จะมาช่วยงานที่ร้านไหม?" "ยินดีอย่างยิ่งค่ะ!" ติณณาไม่ต้องคิดสักนิด รับปากอย่างรวดเร็ว ไม่ถามเรื่องเงินเดือนหรือสวัสดิการด้วยซ้ำ นัชชามองเธออย่างยิ้มๆ "เธอแน่ใจนะ?" "แน่ใจค่ะ!" ติณณาเหลือแค่ไม่ได้ตบอกรับรองแค่นั้น "พี่นัชชา คุณก็รู้ว่าฉันเป็นแค่นักศึกษาที่จบ ปวช.ในเมือง J หางานทำยากจะตาย ถึงแม้ว่าได้งานทำ แต่ก็อาจจะไม่เหมาะกับตัวฉันเอง แต่ฉันชอบพวกดอกไม้ใบหญ้า อีกอย่างฉันก็ชอบคุณมาก ๆ ถ้าฉันได้ทำงานภายใต้เจ้านายที่ฉันชอบ ฉันจะมีความสุขมาก ๆ" คำพูดของเธอพูดได้น่าฟัง แต่นัชชาก็เข้าใจ นี่ไม่ใช้คำพูดตามมารยาททั่วไป แต่เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจจริง ๆ ทุกคนเป็นเพียงคนที่ออกมาทำงานหาเงินเท่านั้น เธอพูดแบบนี้ ทำให้นัชชาตื้นตันใจมาก เอื้ยมมือไปตบไหล่เธอ เหมือนกับเป็นพี่สาวของเธอ "ถ้าเธออยากมาเธอก็มาเถอะ ส่วนเรื่องสวัสดีการกับเงินเดือนฉันจะให้เพิ่มขึ้นกว่าเดิมยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ต่อไปช่วงที่ยุ่งๆฉันอาจจะไม่ได้มาร้านดอกไม้บ่อย ๆ เธอก็ทำตำแหน่งผู้จัดการร้านแล้วกันนะ อย่างอื่นฉันอาจจะไม่กล้ารับประกัน แต่ต่อไปถ้าร้านดอกไม้ waiting เปิดไปนาน ๆ เรื่องเพิ่มตำแหน่งเงินเดือนไม่ต้องเป็นห่วง" พอได้ยินเช่นนั้น ติณณาดีใจจนตากลมโต "จริง ๆ เหรอคะ! พี่นัชชา ดีจังเลย รักคุณมาก ๆ เลย!" นัชชามองหญิงสาวกระโดนเข้ามากอด ในใจก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ชีวิตของเธอดูเหมือนจะเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว —— หล่อนยุ่งในร้านดอกไม้จนถึงบ่ายสามโมงครึ่ง นัชชาล่วงหน้าไปรับธีมนต์ที่โรงเรียนก่อน เมื่อรถขับมาถึง ประตูโรงเรียนเปิดพอดี สักครู่ก็เห็นธีมนต์เดินออกมาโดยมีครูประจำชั้นเดินนำ เธอลงจากรถ ยืนรออยู่ตรงเส้นแบ่งสำหรับผู้ปกครอง โบกมือให้เขา "ธีมนต์ ตรงนี้จ๊ะ~ " ท่ามกลางฝูงชนแปบเดียวธีมนต์ก็มองเห็นแม่ของตัวเอง วิ่งเข้าไปหาอย่างดีใจ กอดที่เอวของเธอ "แม่ครับ มารับผมแล้วเหรอ!" ร่างนุ่มนิ่มโผ่เข้ากอดอย่างเต็มแรง กระแทกซะจนเธอใจอ่อน นัชชาลูบหัวน้อย ๆ ของลูกตน "ใช่จ๊ะ มารับหนูกลับบ้าน วันนี้ตั้งใจฟังคุณครูสอนหรือเปล่าจ๊ะ？" "ตั้งใจครับ ตั้งใจมาก คุณครูยังชมผมว่าทำการบ้านเก่งด้วยนะ! "ธีมนต์พูดอย่างภูมิใจพลางดึงเสื้อนักเรียนที่มีดาวประทับให้เธอดู "ถ้าเป็นเด็กดี คุณครูถึงให้ดาวนะครับ " นัชชารีบชมเชย "ธีมนต์ เก่งมาก ๆ!" ธีมนต์เหลียวมองด้านหลังที่ว่างเปล่าของเธอ พลางทำปากจู๋ "แม่ครับ ทำไมพ่อไม่มาด้วยกันล่ะ?" "พ่อเขาทำงานยุ่งอยู่ที่บ้านจ๊ะ เดี๋ยวพอกลับบ้านหนูก็เจอพ่อแล้ว" "ถ้าอย่างนั้น เรารีบกลับบ้านกันเถอะ!" นัชชามองร่างเล็ก ๆ ที่จับมือเธอเดินไปข้างหน้าด้วยกัน ในใจมีความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ ทุกครั้งที่เธอคุยกับลูกของเธอเกี่ยวกับเรื่องของพ่อและแม่ เธอจะรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ แม้เธอเองก็ไม่รู้เหตุผล บางทีนี่อาจเป็นสัญชาตญาณของสายเลือดเดียวกันล่ะมั้ง คนเป็นแม่ถึงจะเข้าใจได้ หลังจากขึ้นรถ นัชชาคิดว่าจะไปซูเปอร์มาร์เก็ตใหญ่ใกล้ๆนี้ ซื้อของทำกับข้าวกลับบ้าน แล้วก็ซื้อขนมที่ธีมนต์ชอบ ธีมนต์ถูกควบคุมเรื่องขนมอย่างเข้มงวด นาน ๆ ทีถึงจะได้กินขนมสักที ระหว่างทางดีใจจนพูดไม่หยุด นัชชาขับรถไปที่ลานจอดรถแบบเปิดด้านหน้าซูเปอร์มาร์เก็ต ใกล้เวลาเลิกงาน ในลานจอดมีรถเยอะแยะเต็มไปหมดการจะหาที่จอดรถเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยาก เธอขับรถหาที่จอดอยู่สองรอบก็ยังไม่เจอที่ว่าง เมื่อเธอกำลังจะวนรถไปหาที่จอดใต้อาคารนั้นเอง กำลังจะเลี้ยวรถ ด้านหน้าก็มีรถคันใหญ่ SUV ขับเข้ามา อีกฝ่ายอยู่บนถนนด้านนอกและขับด้วยความเร็ว ถ้าขืนหักพวกมาลัยเลี้ยวต้องชนกับรถเธอแน่ ๆ นัชชาไม่ลังเล รีบตบพวงมาลัยหักไปทางขวา แต่กระนั้นก็ไม่สามารถหลบได้ทั้งหมด ด้านหน้าของรถ SUV ชนกับไฟหน้าทางด้านซ้ายของรถของเธอลากไปถึงประตูรถด้านคนขับ ประตูถูกกระแทกอยากจัง จนเป็นรอยลึกเข้าไปอย่างเห็นได้ชัด ติดอยู่ที่ตำแหน่งขาของเธอ เนื่องจากเธอรีบหักพวงมาลัยหลบ ด้านขวาของรถวิ่งไปชนกับเสากั้น ดีที่รถของเธอขับช้า จึงไม่กระทบถึงด้านข้างคนขับที่ธีมนต์นั่งอยู่ อีกฝ่ายถูกบังคับให้หยุดรถ กั้นด้วยกระจกหน้ารถนัชชามองเห็นชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่ในรถ ผู้ชายคนขับตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด ส่วนผู้หญิงเหมือนกำลังพูดอะไรอยู่ เธอขืนใจทนความเจ็บปวดที่ขา แล้วหันไปที่ด้านข้างดูธีมนต์ เห็นได้ชัดว่าเขาก็ตกใจมาก "ธีมนต์ ไม่เป็นไรใช่ไหม？ " เด็กน้อยยังไม่ค่อยได้สติ มองดูข้างนอก แล้วก็มองดูเธอ น้ำตาคลอเบ้า "แม่ครับ เรารถชนเหรอ ... " เมื่อเห็นตาบ๊องแบ๊วของเด็กน้อยที่น้ำตากำลังคลอเบ้า นัชชาก็ปวดใจ "ไม่มีอะไรลูก เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย หนูเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?" เ ด็กน้อยส่ายหัวอย่างไร้เดียงสา "ไม่ครับ ... " "ไม่เป็นไรก็ดีแล้วลูก เดี๋ยวแม่ลงรถไปจัดการเรื่องนี้ก่อน หนูรออยู่บนรถก่อนนะ ไม่ต้องลงรถมารู้ไหมลูก? " นัชชาถอดเข็มขัดนิรภัยออก พูดกับเด็กน้อย ธีมนต์พยักหน้า "ผมรู้แล้วครับ คุณแม่ระวังด้วยนะครับ" "ไม่ต้องกังวลจ๊ะ" หลังจากนัชชาลงจากรถ ชายหญิงคู่กรณีก็ลงมาจากรถ รถของทั้งสองคนนั้นขับย้อนศรมา แถมยังจะเลี้ยวในมุมแคบ ขับรถด้วยความเร็วอีก เป็นการกระทำที่อันตรายมาก ตอนแรกคิดว่าคนสองนั้นลงมาจากรถจะขอโทษอย่างสำนึกผิด ประเมินความเสียหายของรถแต่ล่ะฝ่ายแล้วจัดการเรื่องนี้ แต่ที่ไหนได้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ายังไม่ทันพูดอะไร ผู้หญิงที่มาด้วยกันก็เปิดปากด่าทอเสียงแหลม "นี่เธอ ผู้หญิงขับรถแบบนี้ได้ยังไงหะ? พวกเราขับมาอยู่ดี ๆ ดูสิเธอก็ขับหักพวงมาลัยมาชนรถฉัน ขับมาดี ๆจะเลี้ยวทำไมไม่ดู?" คำพูดที่กลับขาวเป็นดำแบบนี้ ทำให้นัชชาชะงักไปชั่วครู่ แต่วินาทีต่อมาเธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ที่แท้ก็เห็นว่าเธอขับรถแพง ๆกลัวว่าเธอจะให้ชดใช้ค่าเสียหาย ก็เลยใช้แผนคนเลวใส่ร้ายคนดีแบบนี้ใช่ไหม? เดิมทีนัชชาจะแก้ปัญหาด้วยความนุ่มนวล ตอนนี้เธอเปลี่ยนใจแล้ว เมื่อพวกเขาท่าทีเลวร้ายแบบนี้ใส่เธอเธอก็ไม่มีเหตุผลต้องดีด้วย พูดเยอะทำไม หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา "ไม่ต้องพูดเยอะ แจ้งตำรวจเถอะ" เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้หญิงคนนั้นชะงักไปชั่วครู่ ไม่นึกว่าเธอจะตัดสินใจรวดเร็วและเด็ดขาดขนาดนี้ คำพูดไร้สาระสักนิดก็ไม่มี ผู้หญิงคนนั้นตื่นตระหนกทันที "เธอ เธอพูดว่าอะไรนะ? เรียกตำรวจเหรอ? พวกฉันไม่มีเวลามารอกับเธอหรอกนะ!" สีหน้าของนัชชาไม่เปลี่ยน มองดูทั้งสองคนนั้นอย่างสงบ "ถ้าอย่างนั้นพวกคุณจะจัดการยังไงกับเรื่องนี้?" ถึงเวลานี้ ชายที่ไม่ได้พูดอะไรที่ยืนอยู่ข้างๆ ในที่สุดก็เปิดปากพูด พูดจาหยาบช้ายิ่งกว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้ร้อยเท่าพันเท่า "ผู้หญิงบ้าอะไร ขับรถไม่มอง พอชนกันก็จะโทษคนอื่นใช่ไหม?" สีหน้าของนัชชาเย็นเชียบ ทนไม่ไหวพูดโต้กลับ "ปากแกนะพูดให้มันดี ๆ หน่อย!" "แล้วจะทำไม ฉันจะด่าแกนี่ล่ะ!?" ชายคนดังกล่าว พูดพลางเดินมาทางเธอ "ฉันจะตบแกด้วย เชื่อไม่เชื่อ!"