ตอนที่601 ถูกทำร้ายอย่างหนัก

ตอนที่601 ถูกทำร้ายอย่างหนัก ท่าทางแบบนั้น บุคลิกแบบนั้น หยิ่งยโสแบบนั้น คนที่ไม่รู้ก็ต้องคิดว่าคนที่ขับรถไม่เคารพกฎจราจรก็คือหล่อน ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปขับรถ เห็นสองคนนี้ขับก็คงไม่มีใครกล้าสู้ คงจะหวาดกลัวกันหมด แต่ไม่รู้เพราะอะไรเมื่อต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้นัชชากลับไม่รู้สึกกลัวหรือกังวลเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกว่าตัวเองมีแผนพร้อมที่สู้กับฝ่ายตรงข้าม ด่าเหรอ อยากด่านักไม่ใช่เหรอ เอาให้เต็มที่เลย รอให้ใบสั่งมาก่อนเถอะพวกแกจะรู้สึก นัชชาไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดโหมดถ่ายวิดิโอ แล้วถ่ายไปที่ใบหน้าของชายคนนั้น "ตอนนี้ฉันจะบันทึกเอาไว้ทุกคำที่คุณด่าฉัน รอให้ตำรวจจราจรจัดการเรื่องนี้ก่อน แล้วฉันจะให้ทนายฟ้องคุณ" อีกฝ่ายคาดไม่ถึงที่ตัวเอง เอะโวยวายให้หล่อนกลัวและตกใจ แต่หล่อนกลับไม่มีท่าทีกลัวพวกเขาแม้แต่น้อย มองดูท่าทีของหล่อนตอนนี้ทำให้พวกเขาถึงกับอึ้งไปทีเดียว มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวพวกเขา ผู้หญิงคนนี้เป็นใครมาจากไหน ท่าทางที่ไม่เกรงกลัวของหล่อนซึ่งแตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไปนั้นนั้นทำให้เขาสองคนรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย ไม่ว่าในใจหล่อนจะคิดอย่างไร แต่ท่าทางของหล่อนกลับไม่มีความอ่อนแอให้เห็นเลย เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังถ่ายภาพตนอยู่นั้น เขาก็รีบยกมือขึ้นตะโกนใส่กล้องโทรศัพท์ของหล่อนว่า "ผมจะบอกให้นะว่าคุณกำลังละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของผม คุณไม่มีสิทธิ์มาถ่ายผม" สำหรับคนประเภทนี้ หล่อนไม่อยากจะเสียเวลาโต้เถียงด้วย หลังจากบันทึกภาพที่คนพวกนั้นด่าว่าหล่อนอย่างหยาบคายไร้มารยาทแล้ว หล่อนก็โทรแจ้งตำรวจ ในสายหล่อนแจ้งเรื่องราวและจุดเกิดเหตุอย่างละเอียดชัดเจน ตำรวจเองก็รับแจ้งพร้อมบอกว่าจะรีบมาทันที "คุณจะเลือกด่าฉันต่อไปก็ได้นะ แต่เดี๋ยวตำรวจก็คงจะแล้วละ" หลังจากได้ยินประโยคนี้ ทั้งสองมองหน้ากัน เหมือนจะรีบเปลี่ยนแผนในใจ ผู้หญิงที่มีท่าทางเหมือนหุ่นยนต์หันมาพูดกับหล่อน "ทำบ้าอะไรห๊ะ เรียกตำรวจจราจรเหรอ พวกเราคงไม่มีเวลาจะมาคุยเรื่องนี้กับเธอ ที่รักไปเถอะ อย่ามาเสียเวลากับยัยนี่เลย" ทั้งสองพูดพลางเดินไปที่รถพลาง นัชชาขมวดคิ้วความจริงแล้วหากพวกเขาสองคนจะไปหล่อนก็ไม่จำเป็นต้องเดือดร้อน เพราะโทษที่พวกเขาต้องรับอาจจะเพิ่มมากขึ้นจากการหนีไปของพวกเขาแต่ว่า หล่อนมองไปรอบๆ มันช่างบังเอิญจริงๆ ที่ตำแหน่งที่พวกเขาอยู่นี้มันเป็นจุดบอดของกล้องวงจรปิดในลานจอดรถ และไม่มีกล้องตัวอื่นๆที่จะบันทึกภาพในมุมนี้ได้ ถ้าอย่างนั้นไม่เท่ากับว่าหล่อนไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิดพวกเขาหรอกหรือ ถึงแม้จะทิ้งร้องรอยของรถยนต์ไว้บนพื้นก็ตาม แต่ถึงเวลาก็ต้องผ่านการตรวจสอบมากมาย มีแต่จะทำให้วุ่นวายยุ่งเหยิงมากขึ้น หากสามารถจัดการให้เรียบร้อยตั้งแต่จุดเกิดเหตุจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด นัชชามองทั้งสองกำลังเดินหนีไป หล่อนจึงรีบไปขวางไว้ด้านหน้า ขณะที่หญิงสาวขึ้นไปนั่งเตรียมที่จะปิดประตูรถนั้นเอง นัชชาก็คว้าที่จับประตูไว้แน่น ดวงตากลมโตสีน้ำตาลจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของคนที่ป่าเถื่อนไร้เหตุผล แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจังว่า "ลงจากรถ" อีกฝ่ายเองก็คงคิดไม่ถึงเช่นกันว่าหล่อนจะตามมา ทั้งคู่ตกใจมาก ปฏิกิริยาแรกที่เห็นก็คือหญิงสาวออกแรงดึงประตูมากขึ้น" คุณยังไม่จบใช่มั้ย ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ ปล่อย" ร่างกายนัชชาเพิ่งจะฟื้นฟูกลับมาปกติได้ไม่นาน เรี่ยวแรงที่มีจึงไม่อาจต่อกรกับอีกฝ่ายได้ หญิงสาวออกแรงดึงประตูเข้าไป ทำให้หล่อนถูกดึงจนเซถลาไม่เป็นท่า และในขณะนั้นเอง คุณลุงที่จอดรถข้างทางแอบดูเหตุการณ์อยู่ทนดูต่อไปไม่ไหว จึงจอดรถแล้วรีบเดินตรงมา" คุณขับรถย้อนศรแล้วยังมาชนรถเค้าอีก อะไรควรทำก็ต้องทำสิ ท่าทีแบบนี้มันคืออะไร" นัชชาหันกลับไปมองตามเสียง อยากจะขอบคุณอีกฝ่าย แต่จังหวะนั้นเองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถก็เหยียบคันเร่งรถพุ่งทะยานออกไป รถเหมือนม้าป่าที่ถูกผูกเอาไว้แล้วเชือกหลุดวิ่งทะยานออกไปอย่างบ้าคลั่ง นัชชายังไม่ทันได้ตั้งตัว มือก็จับอยู่ที่ประตูแน่นไม่ปล่อย กว่าหล่อนจะรู้ตัวอีกที อยากจะปล่อยมือก็สายไปเสียแล้ว ร่างของหล่อนถูกกระชากออกไปข้างหน้า ถึงแม่ว่าหล่อนจะพยายามก้าวกระโดดให้ทัน แต่ก็ไม่สามารถเทียบได้กับความเร็วของรถที่พุ่งออกไปอย่างบ้าระห่ำได้ หล่อนถูกลากไปกับพื้น กว่าหล่อนจะปล่อยมือออกก็ถูกลากไปกว่าสิบเมตรแล้ว ร่างกายครูดไปกับพื้นยางมะตอยเพราะแรงต้านค่อนข้างมากทำให้ร่างหล่อนกลิ้งไถลออกไปอีหลายเมตรถึงหยุดลง ไม่รู้ว่าความเจ็บปวดออกมาจากส่วนไหนแผ่นหลัง เชิงกราน แขน ต้นขา หล่อนรู้สึกเหมือนว่าร่างกายใกล้จะแหลกสลายไปเสียแล้ว ตอนที่ร่างหล่อนกระแทกลงกับพื้น หน้าผากถูกกระแทกอย่างแรง จนชาไปพักหนึ่งก่อนที่ ความเจ็บปวดจะค่อยขยายใหญ่ขึ้นอีกหลายเท่าทวีคูณ ประหนึ่งมีคนใช้ค้อนตอกไปที่สมองของหล่อนก็ไม่ปาน ตอนที่ร่างของหล่อนหยุดกลิ้งไถลไปกับพื้นนั้น หล่อนไม่ได้ยินเสียงใดๆอีกแล้ว หล่อนเหมือนเห็นภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ป่าในเมืองY บ้านไม้หลังเก่า แสงสว่างวาบตอนที่เพิ่งเกิดเหตุระเบิดนั้น "แม่ครับ แม่" "แม่ครับ แม่ตื่นสิครับ แม่อย่ามานอนตรงนี้ เรากลับบ้านกันเถอะครับ" "ฮือ ฮือ ใครก็ได้ช่วยแม่ผมหน่อยครับ คุณอาช่วยแม่ผมหน่อยเถอะครับ" เสียงร้องไห้แสนน่าสงสารของเด็กน้อยดังมาเข้าหูของหล่อน นัชชาพยายามจะลืมตาขึ้นมาดูว่าเด็กน้อยคนนั้นรูปร่างหน้าตาเป็นแบบไหน แต่หล่อนกลับทำไม่ได้ น้ำอุ่นๆไหลออกมาจากดวงตายังไม่ทันได้รับรู้หรือรู้สึกอะไร ความมืดก็เข้ามาปกคลุมอย่างรวดเร็ว เวลา17.20 ที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลปัณรส เป็นพื้นที่ที่ชุลมุนวุ่นวายที่สุดในโรงพยาบาล มีคนพลุกพล่านที่สุด ในความพลุกพล่านวุ่นวายนั้นเต็มไปด้วยเสียงร้องระงมด้วยความเศร้าเสียใจทุกรูปแบบ รวมทั้งเสียงเอะอะโวยวายต่างๆ แต่เสียงเอะอะโวยวายนั้นก็ถูกทำลายลงเมื่อ อยู่ๆก็มีชายหนุ่มสวมคาร์ดิแกนสีกาแฟเข้ม สวมรองเท้าผ้าสีดำผลักประตูโผล่พรวดพราดเข้ามา เตชิตคว้าตัวพยาบาลที่เดินผ่านมาพอดี" สีหน้าเย็นชาเหมือนจะกินคนได้ทั้งคน "เตียงที่55อยู่ตรงไหน" พยาบาลยืนตัวสั่นด้วยความกลัว เธอทำงานมาสามปี เจอคนไข้มาแล้วทุกรูปแบบ แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่รู้สึกกลัวเท่าครั้งนี้ เธอชี้นิ้วไปทางหัวมุมนั้น ก่อนตะกุกตะกักตอบเขาว่า "ทาง ทางนั้น" ยังไม่ทันสิ้นเสียงตอบของพยาบาล เตชิตก็รีบสาวเท้าไปยังทางที่พยาบาลบอกทันที จังหวะที่เขาเดินรวดเร็วเหมือนกับลมที่พัด เขากลัวว่าหากช้าไปแม้เพียงก้าวเดียวเขาอาจจะพลาดสิ่งใดไป เตียงคนไข้เตียงที่55ถูกล้อมด้วยม่านสีขาว ยังไม่ทันจะได้ถามอย่างมีมารยาทเขาก็รีบเปิดมันออกเสียแล้ว "พรึบ"เสียงผ้าม่านถูกรูดเปิดออก เผยให้เห็นภาพหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง และเด็กที่นั่งอยู่ข้างเตียง ธีมนต์มีท่าทีตกใจเล็กน้อย แต่พอเห็นคนที่มาชัดเจนว่าคือใคร เขาก็ลุกขึ้นยืนร้องไหน้ำตาไหลโผเข้ากอดอีกฝ่าย "พ่อ…" เตชินกอดร่างเล็กๆที่ยังคงสั่นเทา ก้มลงจูบที่ศีรษะของลูก "คนเก่ง พ่อมาแล้ว พ่ออยู่นี่ไม่ต้องกลัวนะลูก" หลังจากปลอบจนลูกเริ่มสงบลงบ้างแล้ว เขาก็มองไปยังร่างหญิงสาวที่ยังไม่ค่อยได้สตินักบนเตียง ใบหน้าเล็กๆที่เพิ่งจะมีสีหน้าสดใสกลับมาแข็งแรงเป็นปกติได้ไม่นาน ตอนนี้ก็กลับมาซีดขาวไร้เรี่ยวแรงเหมือนเดิมอีก บนศีรษะของหล่อนถูกผ้าพันแผลพันไว้อย่างหนาแน่น แต่ก็สามารถมองเห็นรอยแผลแดงๆที่อยู่ด้านใน ทั้งโหนกแก้ม มุมปาก และอีกหลายแห่งที่มีคราบเลือดและรอยฟกช้ำ แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังขาดหลุดรุ่ย สภาพของหล่อนน่าสงสารจนทำให้เขาทนดูแทบไม่ได้ เตชิตกำหมัดทั้งสองข้างแน่น เลือดในกายค่อยๆถูกปลุกให้ตื่นตัวสูบฉีดแต่ก็แค่ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น เขาจะต้องทำให้สองคนที่มีตาหามีแววไม่นั้นสาปสูญไปจากเมืองJ