ตอนที่ 604 เขาทำเพื่อตัวเองทุกอย่าง

ตอนที่ 604 เขาทำเพื่อตัวเองทุกอย่าง ในรถที่เงียบสงบ ด้านนอกดังไปด้วยเสียงไซเลน นัชชาเพิ่งรู้สึกตัวว่าเมื่อสักครู่ตัวเองเพิ่งพูดอะไรออกไปบ้าง hawk คดีลักพาตัว และสิ่งที่เขาทำในประเทศ Y ทันใดนั้นภาพเหล่านั้นหวนเข้ามาในสมองของเธออีกครั้ง เงียบสงบ ไม่มีความรู้สึกแปลกใดๆทั้งสิ้น เธอไม่จำเป็นต้องตั้งใจยอมรับในสิ่งที่เข้ามา ความทรงจำที่เป็นของเธอทั้งหมดค่อยๆกรอกเข้ามาในสมอง เติมเต็มช่องว่างทั้งหมดที่ขาดหายไป หากไม่ใช่ตอนนี้ที่เตชิตสะกิดเธอ เธอก็คงยังไม่รู้ตัวว่าความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมาแล้ว "ฉัน..." นัชชาชะงักไปชั่วครู่ ไม่รู้จะพูดอะไร แต่ที่เธอปฏิเสธไม่ได้คือเธอจำเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว "เธอจำเรื่องทั้งหมดได้แล้วใช่ไหม?" นัชชามองดูใบหน้าชายหนุ่มที่ตื่นเต้นและมีความคาดหวังมากกว่าตัวเองเสียอีก ทันใดนั้นก็แสบจมูกขึ้นมา เวลาผ่านไปนานขนาดนั้น ต้องเผชิญหน้ากับเธอที่สูญเสียความทรงจำ มันช่างเป็นเรื่องที่น่ากลัวสำหรับเขามากเพียงใด นึกถึงเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ ทำให้น้ำตาหยุดไหลไม่ได้ ... ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นจนไม่เป็นภาษา เตชิตรู้ว่าเธอจำได้แล้ว จำเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว หน้าจอมอนิเตอร์ของสายชีพจรที่เชื่อมต่อกับร่างของเธอ ประมวลผลแปรปรวนเดี๋ยวสูงเดี๋ยวต่ำเพราะอารมณ์ของเธอ พยาบาลที่อยู่ด้านข้างฝืนใจเตือน "คุณเตชิต ตอนนี้ผู้ป่วยอาการยังไม่คงที่อย่าให้อารมณ์เขาเกิดปั่นป่วนมากจนเกินไป" เตชิตรีบเก็บอารมณ์ของตนทันที ยังไม่ลืมที่จะเตือนสติเธอ "ผ่อนคลายๆ คนดี ฉันอยู่ที่นี่" ยิ่งเขาพูดแบบนี้ ในใจของนัชชาก็ยิ่งเจ็บแปบ ยิ่งเธอนึกถึงเรื่องราวก่อนความทรงจำจะหายไป และในช่วงที่เธอสูญเสียความทรงจำมาประติดประต่อกัน ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากขึ้น สิ่งที่ทำได้ สิ่งที่ทำไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ทำทุกอย่างเพื่อเธอ เขาเป็นคนพูดไม่เป็น ไม่เคยพูดคำหวาน ถึงจะพูดบ้างก็น้อยครั้งเต็มที แต่นี่คือชายที่แสดงออกความรักไม่เป็น เขาเป็นคนดึงเธอขึ้นมาจากหุบเหว ตอนที่เธอสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง เสียโฉม สูญเสียแม้กระทั้งความทรงจำ นัชชาทนอดกลั้นไม่ได้อีกต่อไป น้ำตาไหลออกมาผ่านแก้มไปที่ไรผมเป็นทาง เธอไม่สามารถระงับอารมณ์ในใจได้อีกต่อไป แม้กระทั่งน้ำตาก็ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บในใจของเธอได้ พลังของอารมณ์ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความเสียใจอัดแน่นอยู่เต็มอกเอ่อล้นซะจนทำให้เธอจมดิ่งอยู่ในทะเลน้ำตา นัชชารู้สึกเพียงภาพที่อยู่เบื้องหน้ามืดลง มองไม่เห็นอะไรอีก เตชิตมองเห็นหญิงสาวสลบไป หัวใจเต้นสูงมาถึงลูกกระเดือก รีบดูตัวเลขที่หน้าจอมอนิเตอร์ อารมณ์เขาเหมือนนั่งอยู่บนเส้นด้าย ถามพยาบาลอย่างกระวนกระวายใจ "เกิดอะไรขึ้น? เธอฟื้นขึ้นมาแล้วนิ ทำไมถึงสลบไปอีก?! " พยาบาลรีบปลอบใจเขาซึ่งกระวนกระวายใจจนแทบจะกระโดดลงจากรถ "คุณเตชิต คุณวางใจเถอะ อาการคุณนัชชาไม่ได้อันตรายถึงชีวิต เพียงแค่โดยกระแทกที่ศีรษะเท่านั้น ก็เลยจะมีอาการแบบนี้เกิดขึ้นบ้าง" "จะเป็นแบบนี้ตลอดชีวิตไหม?" สมองได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อยแบบนี้ในสายตาของทีมแพทย์เป็นเพียงระดับเริ่มต้นเท่านั้น แต่เมื่อประเมินถึงความรู้สึกตึงเครียดของเตชิต พยาบาลก็ค่อยอธิบายอย่างสุภาพ "ไม่หรอกค่ะ เพียงแค่พักผ่อนให้เพียงพอ ค่อยๆทำกายภาพ ก็ไม่มีปัญหาอะไรคะ คุณดูสิ คลื่นหัวใจกับความดันโลหิตยังเป็นปกติอยู่ " ตอนนี้เองเตชิตถึงรู้ว่าเส้นที่แสดงบนจอหมายความว่าอย่างไร ในที่สุดก็สงบใจได้ พยาบาลโล่งใจไปได้หน่อยหนึ่ง กลัวว่าถ้าชายหนุ่มเกิดใจร้อนขึ้นมาจะฉีกหลังคารออกเป็นชิ้นๆ ดีที่...สงบลงแล้ว เธอมองไปที่นอกหน้าต่างรถที่กำลังแล่น ครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่ารถพยาบาลขับช้าเหลือเกิน —— ยี่สิบนาทีต่อมา รถพยาบาลเข้าจอดที่หน้าประตูของโรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณ นัชชาถูกส่งต่อไปยังห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลทันที เตชิตอยู่ข้างๆเธอไปทุกหนแห่ง สิ่งที่รอเธออยู่คือเครื่องมือทางการแพทย์เพื่อตรวจร่างกายเธออย่างละเอียด และให้การรักษา เตชิตถูกบังคับให้รออยู่ด้านนอกห้องตรวจ หลังจากเวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที ปรัณเดินออกมาอย่างรวดเร็ว เขารีบกั้นไว้ "นัชชา ..." "อีกสักพักค่อยคุยกัน ฉันต้องเข้าไปที่ห้องควบคุมการตรวจตอนนี้" ปรัณรีบยกมือขึ้นห้าม ไม่ได้พูดอะไรเยอะ เขารีบรุดไปห้องควบคุมการตรวจทันที เตชิตมองประตูที่ค่อยๆปิดลง ร้อนใจเหมือนมดบนกองไฟ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หลังจากที่เผชิญกับมรสุมน้อยใหญ่มานับไม่ถ้วน เพิ่งจะรู้สึกกลัวเอาตอนนี้ ถ้าเมื่อห้าปีก่อนเขาเห็นสภาพตัวเองในตอนนี้คงต้องด่าว่าไม่เอาไหนแน่ๆ แต่เสียดายที่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป โชคดีที่เวลาการตรวจไม่นานนัก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ปรัณเดินออกมาเป็นคนแรก ในมือถือกระดาษรายงานพิมพ์ผลตรวจออกมาสดๆร้อนๆ "แม้ว่าแกจะดูไม่เป็น แต่ฉันจะให้แกดูก่อน พูดง่ายๆก็คือ ร่างกายของนัชชามีแต่บาดแผลภายนอก ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอะไร แต่ก็ต้องรอดูอาการสักหนึ่งวันก่อน แล้วค่อยไปพักฟื้นที่บ้านอีกครึ่งเดือนค่อยมาตรวจใหม่อีกรอบ ก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร" ปรัณส่งรายงานผลตรวจให้เขา มองริมฝีปากที่แห้งแตกของเขา อดไม่ได้ที่ต้องถอนหายใจ" ฉันว่าเธอยังไม่ทันได้เป็นอะไร แกก็ตกใจตายไปซะก่อนแล้ว " เตชิตอ่านรายงานอย่างคร่าวๆ นิ้วมือเย็นเป็นน้ำแข็ง เมื่อแน่ใจว่าเธอไม่เป็นอะไรมากเขาถึงได้เบาใจขึ้น เงยหน้าหลับตาลง ยกมือขึ้นนวดหางตา รู้สึกช่วยไม่ได้ เหมือนว่ากำลังพยายามควบคุมอารมณ์พูดเสียงต่ำ "ควบคุมไม่ได้จริงๆ " "แกสองคนอ่ะ...ฉันว่ามาสมัครสมาชิกรายเดือนที่โรงพยาบาลฉันเลยดีไหม เดี๋ยวก็มาเดี๋ยวก็มาวันนี้บอกว่ารถคว่ำ ฉันตกใจจนเกือบทำอะไรไม่ถูก" ปรัณพูดไปพูดมา คนที่รับผิดชอบที่ห้องตรวจค่อยๆทยอยกันออกมา เขาหันหน้ามองแวบหนึ่ง เอียงคอไปมารู้สึกปวดคอพิลึก "เอาล่ะ เดี๋ยวอีกพักคนไข้ก็ออกมาแล้ว แกไปรอเฝ้าที่ห้องพักคนไข้เถอะ เดี๋ยวฉันไปดูอาการของชีวภาก่อน" เมื่อพูดถึงชีวภา เตชิตเก็บอารมณ์บางอย่างพลางถามเขา "สภาพอาการของเธอเป็นอย่างไรบ้าง?" "เธอ......"ปรัณพิจารณาสักครู่ ส่ายหัวอย่างหมดหวัง "ไม่ดีอย่างมากๆ แม้ว่าจะสามารถรักษาสภาพของร่างกายไว้ได้ แต่คงอยาก……ที่จะฟื้นขึ้นมา" "ไม่มีทางอื่นรักษาแล้วหรือ?" "ไม่มี" ปรัณกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเตชิต แต่ต่อหน้าแม่ของชีวภาและชนุดม เขาได้แต่พยายามให้กำลังใจ ไม่กล้าให้ความหวังมากจนเกินไป แต่ก็ไม่กล้าพูดให้หมดกำลังใจ เพราะกลัวว่าพวกเขาจะรับไม่ได้ เป็นแพทย์มานานหลายปี ช่วงนี้เป็นช่วงที่เหนื่อยใจที่สุด "บาดแผลของนัชชาต้องทำการรักษาด้วยเลเซอร์ตามเวลาที่กำหนด แต่ครั้งนี้ฉันจะให้ชะลอไว้สองวัน รอให้เธอฟื้นตัวกว่านี้ก่อน บอกแกล่วงหน้าก่อน เดี๋ยวจะทำให้แกปวดใจอีก" "อืม" เตชิตไม่ปฏิเสธ ทำให้ปรัณรู้สึกประหลาดใจ "ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ?" เตชิตเห็นเพื่อนรักสีหน้าหมองคล้ำ พูดเสียงต่ำ "รบกวนแล้ว" "ไม่เป็นไร ฉันชินแล้ว" ปรัณตอบยิ้มๆ ท่าทางไม่คิดอะไรมาก "ฉันได้ยินมาว่า แกอยากทำวิจัยเรื่องนั้น ส่วนเงินสนับสนุนอีกสองวันเดี๋ยวฉันโอนเข้าไปให้ในบัญชี" เตชิตไม่แสดงสีหน้าอะไร เผชิญกับเงินก้อนโตที่ต้องเสียไป เหมือนเสียแค่ไม่กี่ร้อย ปรัณชะงักไปพักหนึ่ง เลิกคิ้วขึ้น "อะไรนะ ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?" เตชิตพูดอย่างไม่ต้องคิด "แกฟังไม่ผิดหรอก เป็นการชดเชยให้แกแล้วกัน" ปรัณมองเงาด้านหลังของชายหนุ่มที่หันหลังเดินไปที่ห้องพักคนไข้ ความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยหายเป็นปริดทิ้ง ไม่ปวดหัว ไม่เหนื่อยใจ ให้ไปผ่าตัดอีกสามเคสก็ยังไหว