ตอนที่ 606 เธอคือเส้นตายของเขา

ตอนที่ 606 เธอคือเส้นตายของเขา ทันทีที่เขานึกถึงใบหน้าและร่างกายของนัชชาที่มีแต่รอยแผลเต็มไปหมด เขาแทบอยากจะหั่นผู้ชายตรงหน้าออกเป็นชิ้นๆ แม้แต่ผมเส้นเดียวของเธอเขายังไม่เคยทำให้เสียหาย แต่เธอกลับโดนชายอีกคนขับรถชนแล้วยังถูกลากไปตั้งไกล เธอยังโชคดีอยู่ ไม่เช่นนั้นไม่รู้ผลจะออกมายังไง? เตชิตไม่กล้าแม้แต่จะคิด เพียงแค่สมมุติก็พอจะทำให้หัวใจของเขาสั่นคลอน "ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริงๆ…" ชายผู้นั้นร้องขอชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน ใบหน้าบวมบูด บวมจนจมูกกับตาแทบจะชิดติดกัน น้ำตาไหลพรากๆปนกับเลือดที่ออกจากจมูกและปาก ใครเห็นก็ต้องตกตะลึง ส่วนผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างมองเห็นภาพแบบนี้ เหมือนร่างกายโดนสูบพลังไปหมด ไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองจะกำลังเผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้ เหมือนเธอจะคลับคล้ายคลับคลาว่าก่อนจะเกิดเรื่อง ผู้หญิงคนนั้นดูท่าทางกล้าหาญไม่เกรงกลัวอะไร เบื้องหลังของเธอมีคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้ยันอยู่ จะกลัวคนแบบพวกเราได้อย่างไร? ตาบอดแท้ๆ ตอนนี้เป็นยังไง พวกเราจะไม่โดนซ้อมจนพิการหรอกหรือ? ความคิดแบบนี้เพิ่งออกมาจากหัว ก็มองเห็นเตชิตเตะไปที่หัวของผู้เป็นสามี เสียงดังตุบทีหนึ่งหลับตาแล้วก็สงบไป สายตาของเตชิตหันไปหาผู้หญิงที่อยู่ข้างสนาม ฝ่ายนั้นตกใจสุดขีดจนน้ำตาไหลพรากๆ รีบหุบขาหุบแขนป้องกันตัวเองทันที คงอึดอัดสินะโดนอุดปากไว้แบบนั้น "ฮือๆๆๆ!" ผู้หญิงคนนั้นร้อนรนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่น่าเสียดายที่มีผ้าอุดปากเอาไว้ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ได้แต่ร้องอย่างสิ้นหวัง เห็นได้ชัดว่าเตชิตไม่ให้โอกาสเธอได้พูด ทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อยากฆ่าคนเต็มทีเหมือนกับปีศาจที่เพิ่งถูกปล่อยออกมาจากขุมนรก มองดวงตาสีแดงที่ถูกย้อมด้วยความโกรธ เหมือนว่าวินาทีต่อมาจะถูกเขาเชือดคอแล้วดื่มเลือดสดๆ อย่างไรอย่างนั้น น่ากลัว ช่างน่ากลัวจริงๆ บนโลกนี้มีคนแบบนี้ได้อย่างไร เพียงแค่มองก็ทำให้รู้สึกกดดันทุกข์ทรมานเหมือนคนใกล้ตาย เตชิตยืนตระหง่านมองผู้หญิงตัวสั่นที่นั่งอยู่บนพื้น ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อน เขาไม่ลงมือ แต่ให้สายตากับบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้าง ฝ่ายตรงข้ามเดินเข้ามาจิกผมผู้หญิงคนนั้นขึ้นอย่างรู้งาน... หลังจากชนัยได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงถึงได้หันกลับมา ภาพที่เห็นตรงหน้ายุ่งเหยิงไปหมดรู้สึกประหลาดใจ รู้นิสัยของเขาดี แต่ไม่เคยเห็นชายหนุ่มลงมือลงไม้กับผู้หญิง แม้ว่าคราวนี้จะไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง แต่ในที่สุดก็ให้คนอื่นลงมือแทนจนได้ สำหรับเขานัชชาเป็นเหมือนสมบัติชิ้นสำคัญที่ไม่อาจให้ใครแตะต้องได้ แม้แต่มีใครทำให้เป็นรอยนิดเดียวก็ไม่ได้เด็ดขาด นั่นคือเส้นตายของชายหนุ่มคนนี้ ห้ามแตะต้อง แม้จะเข้าใกล้ก็ไม่ได้ ปีนี้ชนัยอายุสามสิบห้าแล้ว แม้ว่าจะเกิดช้ากว่าแต่ก็ห่างจากเตชิตเพียงสองสามปี อายุมากขนาดนี้ แฟนก็เคยมีแต่ไม่มีคนไหนที่ตรงใจ เข้ามาแล้วก็จากไปคนแล้วคนเล่า เขาก็เคยรักผู้หญิงคนหนึ่งมาก แต่ก็ไม่ชนะเวลาที่ล่วงเลยทำให้รักนั้นค่อยๆจืดจางลง ปรัณเคยบอกไว้ว่าเขาไม่พบรักแท้ เมื่อเห็นเตชิตทำทุกอย่างให้นัชชา ในใจของเขาก็เกิดอิจฉาอยู่นิดๆ ไม่มีใครไม่เชื่อในความรู้สึกเช่นนี้ คุณเป็นของฉัน ฉันเป็นของคุณ ความรู้สึกที่มีกันและกัน คนที่รักกันอย่างแท้จริงเท่านั้นที่สามารถสัมผัสได้ ชนัยเขี่ยขี้ซิการ์ที่ที่เขี่ยบุหรี่ ขายาวๆเดินอ้อมโต๊ะทำงานมุ่งตรงไปที่ชายหนุ่ม สายตาก็มองไปที่ชายหญิงคู่นั้น กำชับกับคนที่อยู่ด้านหลัง "ทำความสะอาดให้เรียบร้อย ‘ส่ง’คนออกไป" "ครับ ท่านประธานชนัย" ชนัยค่อยๆเปิดประตูสำนักงานออกอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำท่าเชิญเตชิตอย่างทะเล้น "ไปกันเถอะพี่เตชิต ข้างๆมีร้านอาหารญี่ปุ่นรสชาติไม่เลวเลย ไปลองชิมกัน" น้ำเสียงแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ ราวกับว่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไปเมื่อสักครู่เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น บอดี้การ์ดที่อยู่ในห้องอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น รอจนทั้งสองออกไปจากห้องแล้ว มองดูร่างที่แผ่หลาที่พื้น ได้แต่เห็นใจอย่างเงียบๆ ยั่วใครไม่ยั่ว ดันมายั่วคนที่ไม่สมควรยั่วที่สุดสองคนในเมือง J จะโทษใคร......เพราะฉะนั้น อย่างคิดว่าจะกลั่นแกล้งใครก็ได้ สักวันหนึ่งจะโดนดีไม่รู้ตัว ...... หลังจากออกจากมูตี้คลับเฮาส์ ก็เกือบสามทุ่มแล้ว เตชิตโทรติดต่อกับโรงพยาบาลสอบถามอาการของนัชชาแต่เธอยังไม่ฟื้น ชนัยได้ยินที่เขาโทรหาโรงพยาบาล รู้ว่าเขายังมีเวลาว่าง เวลาแบบนี้คงต้องไปร้านอาหารญี่ปุ่น อีกอย่างเห็นช่วงนี้เขาคลั่งอาหารญี่ปุ่นอยู่ เลยกึ่งลากกึ่งชวนเตชิตไปด้วยกัน ด้านข้างมูตี้คลับเฮาส์มีซอยเล็กๆที่เงียบสงบ แตกต่างจากหัวซอยที่ติดกับถนนใหญ่ที่เต็มไปด้วยความคึกคัก เมื่อเข้าไปที่ปากซอยโคมไฟแสงสลัวที่แขวนอยู่ข้างซอย ทำให้รู้สึกว่าซอยที่สงบอยู่แล้วดูเงียบเชียบยิ่งไปกว่าเดิม ชนัยเดินเอามือล้วงประเป๋า อีกมือยกขึ้นลูบที่ติ่งหู ถอนหายใจออกมาทีหนึ่งแล้วเงยหน้ามองความมืดมิดในยามค่ำคืน อยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีแต่ความวุ่นวายมานาน อยู่ในที่แบบนี้รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ร้านอาหารญี่ปุ่น ชื่อว่า izakaya ตั้งอยู่ที่ตรงกลางซอยขยับไปเกือบตรงท้ายซอย เป็นอาคารที่อยู่อาศัยแบบสามชั้นดัดแปลงเป็นร้านอาหาร ชนัยรู้จักร้านนี้เพราะผู้จัดการของบริษัทตัวเองเป็นคนแนะนำ ร้านนี้อร่อยมาก คุ้มค่าที่จะลอง พอดีว่าคืนนั้นเขาอยากหาอะไรรองท้องสักหน่อย ก็เลยคิดว่าร้านนี้ก็ได้ ไม่คิดว่าวัตถุดิบที่นำมาใช้ทำอาหารของร้านนี้จะดีมาก ส่วนใหญ่เป็นวัตถุดิบที่ต้องนำเข้ามาทางเครื่องบิน รสชาติดีมากๆ ทั้งสองเดินมาถึงประตูทางเข้าของร้าน izakaya ผลักประตูไม้เล็กๆเข้าไปในร้าน ด้านบนประตูมีกระดิ่งแขวนอยู่เสียงกระดิ่งจะดังขึ้นเมื่อมีลูกค้าเข้ามาในร้าน จากนั้นพนักงานสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย เมื่อพนักงานสาวมองเห็นชนัยเธอชะงักไปชั่วครู่ เธอจำได้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาได้มาใช้บริการในร้าน เพราะว่าเขาต่างจากลูกค้าคนอื่นๆอย่างสิ้นเชิง สวมเสื้อผ้าดูแพง นาฬิกาข้อมือที่ใส่ก็ดูหรูหรา สูงตั้งร้อนแปดสิบกว่าๆ แถมยังรู้สึกถึงความมีอำนาจที่แพร่ซ่านทั่วร่างของเขา พนักงานหญิงต้อนรับลูกค้าอย่างสุภาพพาเดินเข้าร้าน "สวัสดีคะ ไม่ทราบว่าได้จองโต๊ะไว้ไหมคะ?" "ร้านนี้ต้องจองโต๊ะด้วยหรอ?" ชนัยเลิกคิ้วขึ้น รู้สึกไม่เห็นจะต้องจองอะไรล่วงหน้า "หาห้องอาหารที่เป็นแบบส่วนตัวให้ฉันห้องหนึ่ง ที่กว้างดี" เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวมองตรวจตราเขาแวบหนึ่ง คิ้วงามๆของเธอขมวดเข้าหากันนิดหนึ่ง ก็ยังพูดอย่างสุภาพ "ได้คะ รอสักครู่ฉันจะไปหาห้องว่างให้คะ" หนึ่งนาทีต่อมา หญิงสาวเดินกลับมา พาทั้งสองไปยังห้องอาหารในสไตล์เสื่อทาทามิที่อยู่ท้ายสุดของร้าน ก่อนจะเข้าประตูต้องเปลี่ยนรองเท้าเสียก่อน แล้วสวมถุงเท้าคลุมทับอีกที ชายหนุ่มทั้งสองนั่งลง ชนัยนั่งอ่านเมนูจนหมดเล่ม จากนั้นก็สั่งอาหารอย่างคนรวย รายการอาหารที่สั่งล้วนแต่ทำจากวัตถุดิบชั้นเลิศที่มีจำนวนจำกัดและราคาแพงที่สุดของวันนี้ รายการอาหารที่สั่งยาวเหยียดเต็มกระดาษสองหน้า เมื่อเห็นว่าเขายังจะสั่งสุกียากี้อีก พนักงานหญิงยืนอยู่ที่ปากประตูเตือนเขาอย่างสุภาพ "คุณลูกค้าคะ รายการอาหารที่สั่งทานพอสำหรับสองท่านแล้วคะ" นิ้วที่กำลังชี้ไปที่เมนูชะงักไปครู่หนึ่ง มองไปที่หญิงสาวอย่างประหลาดใจ ก่อนหน้านี้ไม่ได้สังเกต ดูไปดูมาผู้หญิงคนนี้ก็หน้าตาดี หน้ากลมเล็ก ผิวขาวนวล ปากจิ้มลิ้ม แต่ตาโตเท่ากระดิ่ง ดั้งจมูกโด่งๆ ตั้งฉากกับหน้าผากเกลี้ยงเกลาของเธอ