ตอนที่ 607 เป่าลมที่หน้าของเธอ

ตอนที่ 607 เป่าลมที่หน้าของเธอ แต่ดูเหมือนว่าอายุน้อยเกินไป น่าจะไม่เกินสิบแปด? ไม่มีใครในมูตี้คลับเฮาส์ กล้าขัดจังหวะเขาตอนสั่งอาหาร ก็ได้ เห็นแกหน้าตาน่ารักๆของเธอ ไม่สั่งต่อก็ได้ ชนัยคืนเครื่องกดเมนูอาหารคืนให้เธอ เห็นหญิงสาวเอื้อมมือจะมาหยิบ ปลายนิ้วสัมผัสกับหลังมือของเธอดูเหมือนไม่ตั้งใจ ที่รู้สึกแปลกคือมือของเธอเย็นเชียบ ชายหนุ่มหรี่ตามองเธออย่างเจ้าชู้ รอจนเธอเดินลับตาเขาก็หัวเราะขึ้นนิดๆ ดูซิ ทำให้หญิงสาวคนนั้นหวาดกลัวเสียแล้ว หลังจากนั้นไม่นาน รายการอาหารทุกอย่างก็ถูกจัดวางไว้บนโต๊ะ ประตูห้องปิดลง ชนัยคีบเนื้อปลาทูน่าน้ำเงินชั้นยอดวางให้ในจานของเตชิต "ลองชิมดู ร้านนี้ปลาดิบเขาอร่อยมาก" เตชิตเลยคีบเนื้อปลาใส่ปาก เนื้อทั้งสดทั้งนุ่ม อีกอย่างคือความหนาของการแล่กำลังดี เยี่ยมยอดจริงๆ "ไปหาร้านนี้มาจากไหน?” จากที่เขารู้นิสัยของชนัย ถ้าไม่มีอะไรมาดึงดูดเขาไม่เข้าร้านเล็กๆทานข้าวแน่ๆ เขากลืนปลาแซลมอนในปากลงคอ "ผู้จัดการของผมพามาที่ร้านนี้ครั้งหนึ่ง อยู่ใกล้ดีก็เลยกินแก้ขัด" "จริงสิ แล้วพี่สะใภ้เป็นยังไงบ้าง? " ในกลุ่มคนที่รู้จักก็มีแต่ชนัยที่เรียกนัชชาว่าพี่สะใภ้อยู่เนืองๆ ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงเดี๋ยวนี้เรียกซะเต็มปากเต็มคำ แม้แต่เตชิตก็ไม่รู้สึกอะไร ถ้าไม่พูดถึงนัชชา เกือบลืมไปเรื่องหนึ่ง "เธอฟื้นความทรงจำแล้ว" ชนัยกำลังคีบกุ้งหวานอาร์กติกเข้าปาก พอได้ยินประโยคนี้ กุ้งที่คีบอยู่ก็หลุดออกจากตะเกียบ "อะไรนะ? ?" "อุบัติเหตุรถชนทำให้สมองของเธอกระทบกระเทือน ก็เลยฟื้นความทรงจำทั้งหมด ฉันรีบไปหน่อยเลยยังไม่ได้บอกปรัณเลย......" ในเวลานั้นเขาคิดแค่ว่าจะรีบมาหาชายหญิงคู่นี้ ชนัยวางตะเกียบลง ตบฝ่ามือดังฉาด "ทุกขลาภนี่น่า ดีแต่ว่าไม่ได้เจ็บตัวฟรี ... ว่าแต่ผมรู้ก่อนพี่ปรัณอีกเหรอ?" "อืม" ชนัยรีบหยิบมือถือออกมา ส่งข้อความไปให้ปรัณ สีหน้าภาคภูมิใจอย่างออกนอกหน้า "เขาชอบทำให้ผมช็อกอยู่บ่อยๆ คราวนี้เปลี่ยนเป็นผมทำให้เขาช็อกบ้าง" "......" ในบรรดาเพื่อนฝูงมีแต่คนชอบแกล้งเขาตลอด? หลังจากที่ชนัยส่งข้อความเสร็จ วางโทรศัพท์มือถือลง ก็เห็นว่าชายหนุ่มนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด เลยยกมือขึ้นตบไหล่เตชิต "พี่เตชิตอย่าถือสาผมเลย ในกลุ่มพวกเราก็มีแต่พี่ที่แต่งงานแล้ว" "......" เตชิตเลยไม่อยากถือสาอะไรชายอายุ สามสิบห้าปีคนนี้ ทานอาหารไปได้ครึ่งหนึ่ง ทันใดนั้นโรงพยาบาลก็โทรมาบอกว่านัชชาฟื้นแล้ว เตชิตรีบวางตะเกียบในมือ แล้วรีบจากไปทันที ชนัยมองอาหารที่เหลืออยู่บนโต๊ะ ไม่มีอารมณ์กินต่อ จึงเรียกพนักงานมาเก็บเงิน แต่พนักงานแจ้งว่าเตชิตจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว ยังไงพวกเขาก็เงินไม่ขาดมือ ใครจ่ายก็เหมือนกัน ชนัยพับกระเป๋าเงินเก็บเข้าเสื้อสูทกำลังจะออกจากร้าน เห็นพนักงานสาวยืนอยู่ที่ประตู ฝีเท้าหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อกี้ยังไม่รู้สึกอะไร พอลองยืนเทียบดูฝ่ายตรงข้ามเตี้ยกว่าเขาเยอะอยู่เหมือนกัน ความสูงน่าจะประมาณร้อยหกสิบห้า สูงสุดคงเท่านี้ ไม่น่าจะสูงได้มากกว่านี้แล้ว พนักงานสาวรู้สึกถึงสายตาของเขามองมาที่ตัวเอง จึงถามอย่างไม่รู้เหตุผล "คุณลูกค้า ต้องการห่ออาหารกลับไหมคะ?" ฟังจบชนัยหัวเราะ ห่ออาหารกลับ? เธอกำลังดูถูกเขาอยู่หรือเปล่า? สายตาของเขาดูเหมือนคนอยากห่ออาหารกลับ? ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพนักงานสาวคนนี้หน้าตาน่ารักใช้ได้ ถ้าเปลี่ยนเป็นพนักงานชาย คงโดนจับโยนออกไปนอกร้านพร้อมกับอาหารที่เหลือแล้ว แต่—— เขาหัวเราะเพราะหน้างงๆของเธอ ร่างสูงโปร่งค่อยๆเอนตัวลงนิดหนึ่ง เป่าผมหน้าม้าบางๆ ของเธอทีหนึ่ง พนักงานสาวตกใจรีบหลับตาปี๋ คิ้วขมวดเข้าหากัน สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว "คุณ คุณ?!" "อยู่นี่ จะเรียกทำไม?" ชนัยแค่อยากหยอกเธอเล่น แต่ใบหน้านั้นช่างบริสุทธิ์และไร้เดียงสาความรู้สึกผิดในใจของเขาก็เริ่มเกิด คิ้วหนาๆของเขายกขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ทำอะไรที่เกินเลยมากไปแล้วเดินออกไปนอกร้าน มองร่างสูงโปร่งของของหนุ่มเดินลับตาไป พนักงานหญิงถึงโล่งอกขึ้น มือเล็กๆของเธอทาบไว้ที่อก นึกถึงตอนที่สบตาที่ระยิบระยับคู่นั้น หัวใจเต้นส่ำไม่เป็นจังหวะ เขาตั้งใจที่จะล้อเล่นกับเธอใช่ไหม? เธอย่นจมูกโด่งๆของเธอ นิสัยคนๆนี้แย่เสียจริงๆ! —— เมื่อเตชิตไปถึงโรงพยาบาลนัชชาฟื้นอยู่ ผลักประตูห้องผู้ป่วยเข้าไป เธอกำลังพูดคุยกับพยาบาลอยู่ เกี่ยวกับอาการของเธอ เมื่อเห็นเขาเข้ามา พวกเธอก็หยุดคุย มองมาที่เขา เตชิตเดินไปข้างเตียง ฝ่ามือกุมใบหน้าของเธออย่างทะนุถนอมสายตาสีหน้าอ่อนโยน "ฟื้นแล้วเหรอ? รู้สึกไม่สบายตรงไหนบ้าง?" นัชชาเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ในเวลานั้นเธอยังรู้สึกตระหนกอยู่เล็กน้อย เงียบไปเป็นครู่ เสียงแหบพร้าของเธอตอบกลับ "ไม่เป็นไรคะ……" ประโยคที่ได้ยินแหบพร้าเหมือนเสียงโม่หิน เตชิตกำลังคิดจะหยิบน้ำอุ่นจากหัวเตียงมาให้เธอดื่ม พยาบาลรู้ความคิดของเขาเลยรีบห้ามไว้ "คุณเตชิต คนไข้เพิ่งฟื้นยังดื่มน้ำไม่ได้ แต่เอาน้ำแตะที่ริบฝีปากได้คะ" เตชิตขมวดคิ้ว มองพยาบาลคนนั้นด้วยสายตาที่ดุดัน บางทีแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้สังเกต นัชชารีบหันหน้าไปพูดกับพยาบาลอย่างอ่อนโยน "คุณออกไปก่อน ถ้ามีอะไรเดี๋ยวจะเรียกคะ" เมื่อพยาบาลได้ยิน ก็รีบเดินออกไปนอกห้อง นัชชามองเงาที่รีบออกไปนอกห้อง มองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยความช่วยไม่ได้ "อย่าเป็นอย่างนี้สิ ฉันไม่เป็นไร อย่าเอาความโกรธไปลงกับคนอื่นสิ" "ไม่ได้โกรธหนิ" เขาแค่อ่อนไหวเป็นพิเศษ อะไรนิดๆหน่อยๆก็รู้สึกระแวงไปหมด นัชชารู้ความคิดของเขา เธอฝืนยกแขนขึ้นเขย่าฝ่ามือของผู้หนุ่ม "เมื่อกี้คุณออกไปไหนมา?" นึกถึงเมื่อครู่ แววตาของชายหนุ่มก็หม่นหมอง "ไปกินข้าวกับชนัยมา" ชนัย ? นัชชานึกถึงชนัยก็นึกถึงมูตี้คลับเฮาส์ พอนึกถึงมูตี้คลับเฮาส์ก็นึกถึงสถานที่ที่อันตรายเต็มไปด้วยมาเฟีย บางทีอาจเป็นเพราะคลุกคลีกับพวกเขาบ่อยๆ เลยรู้จักกับพวกเขาดี จิตใต้สำนึกรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล "คุณตามเจอสองคนนั้นที่ขับรถชนฉันแล้วใช่ไหม?" เตชิตโดนคำถามของเธอเข้าไปใจสะดุ้งขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมามากนัก เห็นเขานิ่งเงียบไม่พูด นัชชาก็รู้ว่าเธอเดาถูกแล้ว ในใจก็อดกังวลไม่ได้ "คุณไม่ได้ทำอะไรพวกเขาใช่ไหม?" เธอรู้จักนิสัยของเตชิตดี ถ้าสองคนนั้นอยู่ในกำมือของเขา จะต้องไม่มีจุดจบที่ดีแน่ๆ แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากให้ชายที่รักของตนทำเรื่องแบบนั้น เตชิตรู้ถึงความกังวลของเธอ แน่นอนว่าเขาไม่ได้เล่ารายละเอียดทั้งหมดให้เธอฟัง แต่ก็รู้ว่าคงปิดบังเธอไม่ได้ จึงเล่าให้เธอฟังเฉพาะตอนสำคัญเท่านั้น "ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่สั่งสอนนิดหน่อยแล้วก็เอาตัวไปส่งตำรวจ " "จริงเหรอ? " นัชชาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ในใจก็กังวล ใช้แรงดึงนิ้วมือของเขา "คุณน่าจะรู้ว่าฉันไม่อยากให้คุณทำอะไรมากที่สุด" ตอนนี้ร่างกายของเธอยังป่วยอยู่ เตชิตไม่อยากให้เธอกังวลใจ เอนตัวจูบปากที่กำลังพูดไม่หยุดของเธอ "ฉันรู้"