ตอนที่ 609 ไม่สามารถแทนที่เธอได้

ตอนที่ 609 ไม่สามารถแทนที่เธอได้ ในอีกด้านหนึ่ง ชนุดมไม่เหมือนเมื่อครั้งก่อนหน้านี้ที่เขามาเฝ้าไข้ทุกวัน สัปดาห์หนึ่งจะมาสักสองสามวัน และมาตอนกลางคืน ไม่มาบ่อยเหมือนแต่ก่อน ทั้งดุลยาและไวศทย์ก็เริ่มสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลง ตอนแรกแม่ลูกคู่นี้ไม่ได้ไม่รู้สึกอะไร ไหนๆเรื่องก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว คนที่ยังสบายดีอยู่ก็ต้องพยายามมีชีวิตต่อไป แต่พอเวลาเริ่มผ่านไปนาน ก็เริ่มไม่แน่ใจ คิดไปคิดมาก็เริ่มคิดไปในแง่ลบ หรือเห็นว่าชีวภาไม่ฟื้นขึ้นมาสักที ก็เลยไม่อยากแยแสแล้ว หรือว่าเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว? แต่ค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดเขาจ่ายมาโดยตลอดไม่เคยขาด เงินโอนมาต่อเนื่องไม่ขาดสายโรงพยาบาลไม่เคยต้องมาทวงค่ารักษากับญาติคนไข้ ส่วนผู้อำนวยการปรัณก็พยายามเต็มที่ เขาเลือกห้องที่พักที่ดีที่สุดให้กับพวกเขาเสมอ เรื่องทั้งหมดนี้ดุลยาสำนึกในบุญคุณอย่างล้นเหลือ ถึงแม้ว่าชนุดมจะไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอก็ไม่มีข้อกังขาใด ๆ ไวศทย์จิตใจไม่สงบเหมือนคนที่ผ่านโลกมานานเหมือนผู้เป็นแม่ พอเห็นท่าทางของชนุดมเปลี่ยนไป ก็เริ่มไม่ค่อยพอใจ ตามจริงที่พี่สาวของเขาอยู่ในสภาพนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะชนุดมถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะรับผิดชอบอย่างดีที่สุด แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่คุ้มค่าที่ชีวภาต้องตกอยู่ในสภาพนี้ กลัวว่าผู้ชายคนนี้จะลืมพี่สาวของเขา และไม่เห็นคุณค่าของเธอ ดังนั้น ในเวลากลางดึกเกือบเที่ยงคืน ไวศทย์ตั้งใจไปดักรอชายหนุ่มที่ลานจอดรถใต้ดินของโรงพยาบาล เขาจำรถของชนุดมได้ จึงไปยืนรออยู่ข้างๆรถ ไม่รู้ว่ารอนานแค่ไหน เขายืนตัวตรงรออยู่ท่าเดียวจนเมื่อยขา ในที่สุดก็เห็นเงาที่คุ้นเคยเดินออกมาจากประตูลิฟต์ ชนุดมเดินมาคนเดียว ข้างๆไม่มีผู้ช่วยหรือบอดี้การ์ด เงานั้นเหมือนเต็มไปด้วยความหงอยเหงาและหว้าเหว่ เมื่อเห็นเขาอยู่ที่นี่ ชายหนุ่มไม่แปลกใจสักนิด ไม่รอให้เขาปริปากถาม ก็ถามเขาก่อน "ไปดื่มอะไรด้วยกันหน่อยไหม?" คำพูดที่ไวศทย์คิดมาตั้งนานว่าจะเปิดฉากยังไงก็กลายเป็นสูญเปล่าเพราะ 'คำเชิญ' ของชายหนุ่ม เขาไม่ลังเลเลยที่จะตอบในทันที "ครับ" หลังจากขึ้นรถ ชนุดมขับรถพาเขาออกจากโรงพยาบาล ระหว่างรอสัญญาณไฟจราจร เสียงทุ้ม ของชายหนุ่มก็ดังมาจากด้านข้าง "ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่กลับโรงเรียนอีกล่ะ ?" ไวศทย์เงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาพูดตรงไปตรงมาว่า "ผมตั้งใจมาหาคุณ" ชนุดมหัวเราะออกมานิดหนึ่ง แล้วค่อยๆพยักหน้า ไม่พูดอะไรต่อ หลังจากบทสนทนาสั้นๆจบไป ทั้งคู่ก็เงียบไปเป็นเวลานาน นักธุรกิจใหญ่กับนักเรียนที่ไร้เดียงสา เพราะเรื่องของชีวภาทำให้ทั้งคู่ต้องมาเกี่ยวข้องกัน เดิมทีก็ไม่รู้จะพูดเรื่องอะไร แต่ที่น่าแปลกคือ ความเงียบดังกล่าวไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดใจ แต่กลับรู้สึกสบายอย่างหาสาเหตุไม่เจอ พวกเขาชอบความเงียบที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมา มากกว่าพยายามหาเรื่องที่จะคุยกัน ตอนแรกไวศทย์คิดว่าชนุดมจะพาเขาไปที่คลับเฮ้าส์ระดับไฮเอนด์ แต่ไม่คิดว่าเขาผ่านร้านสะดวกซื้อและซื้อเบียร์นำเข้ามาสองกระป๋อง และในที่สุดก็จอดรถที่ริมแม่น้ำ หลังคารถสามารถเปิดได้ เมื่อไม่มีอะไรมาบัง ดวงดาวในยามค่ำคืนส่องแสงระยิบระยับท่ามกลางเวหา แม้ว่าภาพดังกล่าวไม่ได้สวยงามอย่างที่สุด แต่ในเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายนี้ก็ถือว่าเป็นภาพที่ไม่ได้มีให้เห็นง่ายๆ ชนุดมขยับเอนที่นั่งนิดหน่อย ชี้ไปที่ด้านข้างของไวศทย์ "ตรงนั้นมีปุ่มอยู่" ไวศทย์ถึงสังเกตเห็น ทำตามที่เขาบอก ท่าทางเกๆกังๆค่อยๆปรับที่นั่งเอนลงไปด้านหลัง ชนุดมหยิบเบียร์มาสองกระป๋อง ใช้นิ้วชี้สอดไปที่แหวนเปิดฝากระป๋อง 'ป๊อก' เสียงนั้นดังกังวานในยามราตรีที่เงียบสงบ เขายื่นให้ไวศทย์ๆรับมา มองดูกระป๋องเบียร์ในมือ ทันใดนั้นรู้สึกหวั่นไหวนิดๆ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาดื่มเบียร์ไปอึกใหญ่ ชนุดมเห็นท่าทางของเขา ก็ไม่ได้หยุดเขา เปิดกระป๋องเบียร์ที่อยู่ในมือเขา แล้วค่อยๆดื่มอย่างช้าๆ เป็นเบียร์ชัดๆแต่ท่าทางของเข้าเหมือนกำลังดื่มไวน์ชั้นเยี่ยม ทั้งสองคนดื่มเบียร์ของตัวเองโดยไม่พูดอะไรสักคำ ชนุดมดื่มอึกหนึ่ง ไวศทย์ดื่มอึกหนึ่ง แม้แต่ชนแก้วกันก็ไม่มี ไม่มีกับแกล้มก็ดื่มให้กับเรื่องที่ไม่สบายใจ ตอนนี้ไม่ต้องคิดอะไรมาก คิดแค่อยากให้แอลกอฮอล์อาบใจเท่านั้น ชำระความไม่สบายใจทั้งหมดให้ออกไป แน่นอนว่าไวศทย์คอแข็งไม่เท่าชนุดม เขาดื่มอย่างเร่งรีบแล้วก็กระชั้นเกินไป แปบเดียวก็เริ่มเมา ใบหน้าหล่อเหลาดูสะอาดสะอ้านของเขาเริ่มแดง ยังมีสติอยู่นิดหน่อย ส่วนความกล้าก็มากขึ้นเพราะดื่มเบียร์ ถามคำถามที่ตอนนี้คาใจเขามานาน "คุณชนุดม ช่วงนี้งานคุณยุ่งมากใช่ไหม?" ชนุดมเอนหลังไปที่พนักพิง สีหน้าหม่นๆ ทันใดนั้นเขาก็ตอบกลับ "เธอต้องการถามฉันว่าทำไมไม่มาหาพี่สาวของเธอบ่อยๆใช่ไหม?" ไวศทย์กำกระป๋องในมือแน่นขึ้น เขารู้สึกว่าความคิดที่เขาอุตสาห์พยายามปิดบังไว้ ฝ่ายตรงข้ามมองออกทั้งหมด เขารู้สึกตกใจ และละอายใจนิดหน่อย "คุณรู้ความคิดของผมได้ยังไง?" ชนุดมอายุขนาดนี้แล้ว จะมองความความคิดในใจของเด็กไม่ออกได้อย่างไร แต่เขาก็ยังไว้หน้าไวศทย์อยู่ "เธอคิดอะไรอยู่ ลองพูดให้ฉันฟังหน่อยสิ" ไวศทย์นึกถึงความเป็นไปได้ที่วนอยู่ในหัวทุกวัน เขาค่อนข้างละอายใจที่ต้องพูดออกมา แต่พอนึกถึงพี่สาวที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ เขาจึงดึงดันพูดออกมา บางทีเขาคงเก็บอะไรมากมายไว้ในใจ ทำให้คนที่พูดน้อยอย่างไวศทย์ ในตอนนี้กลับพูดน้ำไหลไฟดับ ชนุดมไม่ขัดจังหวะให้เขาระบายความในใจออกมา เขาฟังอย่างเงียบๆจนจบ เมื่อถึงตอนสุดท้ายถึงเปิดปากถามเขา "เธอคิดว่าฉันจะยอมแพ้ แล้วทิ้งพี่สาวของเธอในที่สุดใช่ไหม? " ไวศทย์ไม่ตอบ แต่หันหน้าไปจ้องเขาอย่างนิ่งๆ หนุ่มน้อยอายุเพียงสิบแปดสิบเก้าเท่านั้นเองอาจจะยังไม่โตพอ แต่ดวงตาเขาที่จ้องมองมาช่างมั่นคงและชัดเจน ชนุดมมองตาเขากลับ น้ำเสียงจริงจังขึ้น "ถ้าฉันคิดจะทิ้งพี่สาวของเธอ เธอคิดว่าเธอสามารถห้ามฉันได้หรือ? " ไวศทย์โดนประโยคคำถามของเขาเขาไปก็ชะงัก เงียบไปเป็นนานไม่รู้จะเถียงเขาอย่างไร เพราะชายคนนี้พูดถูก ถ้าเขาต้องการทิ้งพี่สาวของเขา ไม่มีใครสามารถห้ามเขาได้ "ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่สาวของเธอ เธอคงยังไม่รู้" ไม่รอให้หนุ่มน้อยตอบกลับ ชายหนุ่มก็พูดต่ออย่างช้าๆ "พวกเราไม่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากมาย การที่ฉันได้รู้จักกับเธอก็เป็นความบังเอิญก่อนที่เธอจะตกอยู่ในอาการสลบไม่ได้สติ พวกเรายังไม่มีเวลาได้รู้ใจของกันและกันด้วยซ้ำ" พอคำพูดหลุดออกจากปาก ไวศทย์ตกตะลึงไม่รู้จะพูดเสริมอะไรต่อ เพราะคำพูดเหล่านี้แตกต่างจากที่แม่บอกกับเขาอย่างสิ้นเชิง "สิ่งที่ฉันบอกกับแม่ของเธอไม่ใช่ความจริงทั้งหมด" เมื่อเห็นความสงสัยในแววตาของเขา ชนุดมก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "ถึงฉันพูดความจริงทั้งหมด แม่ของเธออาจจะยอมรับไม่ได้" ไวศทย์ยังคงติดอยู่ในอาการตกตะลึงยังดึงสติกลับมาไม่ได้ "สรุปแล้วคุณกับพี่สาวของผมเป็นอะไรกัน?" เป็นอะไรกัน? สี่คำนี้ทำให้ชนุดมเงียบไปครู่หนึ่ง นึกถึงสาวน้อยอายุยี่สิบสองปีคนนั้น นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ดูเหมือนว่ายากนักที่จะอธิบายได้ในประโยคเดียว พวกเขาไม่ใช่คนที่กำลังดูใจกัน หรือคนรักกัน แม้กระทั้งยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นอะไรกัน แต่สาวน้อยที่อ่อนแอคนนั้นเมื่อเขาหันหลังกลับไป เธอต้องอยู่ในสภาพนี้เพราะเขา ชนุดมจ้องไปที่ที่ใดที่หนึ่งเงียบอยู่นาน เขาถึงพยายามพูดต่อ "สำหรับฉันพี่สาวของเธอ คือสิ่งที่ไม่มีใครสามารถแทนที่ได้" เธอตัดสินใจอย่างเด็ดขาด แต่กลับต้องกลายเป็นแบบนี้ ชนุดมไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนเพื่อชดใช้ มุ่งมั่นเหมือนคนบ้าที่อยากให้เธอฟื้นขึ้นมา มีคำพูดหลายอย่าง มีการตัดสินใจเยอะแยะอยากให้เธอรับรู้ ผ่านไปทุกวันความคิดนั้นก็ยิ่งแน่วแน่มากขึ้น เพียงแต่ในตอนนี้เขาไม่กล้าคิดลึกเกินไป เพราะกลัวว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะอยู่ในโรงพยาบาลตลอด เขาต้องทำงานเพื่อเติมเต็มช่องว่างในชีวิตของเขา เขาต้องเรียนรู้ที่จะมีชีวิตต่อไป ไม่เช่นนั้นจะเป็นหายนะสำหรับคนอื่น ไวศทย์จ้องมองไปที่ชายที่นั่งเงียบอยู่นาน ความจริงที่ว่าเขายังไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกที่หนักหน่วงของผู้ชายคนนี้ที่ต้องแบกรับไว้ แต่ประโยคที่บอกว่าพี่สาวของเขาเป็นสิ่งที่ไม่อาจมีอะไรมาแทนได้ เขาก็พอจะเข้าใจว่าทำไมพี่สาวของเขาถึงตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ได้ "คุณชนุดม ผมไม่มีมารยาทเอง ผมแค่กลัวว่าความทุ่มเทของพี่สาวของผมมันจะกลายเป็นความสูญเปล่า ผมไม่อยากให้วันไหนที่พี่สาวของผมตื่นขึ้นมา แล้วพบกับฉากที่โหดร้าย ... " ชนุดมกระดกเบียร์ในมือ ดื่มจนหยดสุดท้าย "มันจะไม่มีวันนั้นเป็นอันขาด"