ตอนที่ 610 ระเบียบของชายสูงวัย

ตอนที่ 610 ระเบียบของชายสูงวัย การดื่มเหล้าที่นับไม่ได้ว่าเป็นการดื่มเหล้า จบด้วยการที่ไวศทย์เมาสลบไป ในระหว่างเดินทางกลับ ในรถเงียบเชียบ มีแต่เสียงหายใจมาจากหนุ่มน้อยที่นั่งข้างคนขับ กลิ่นเบียร์ลอยอยู่ระหว่างคนทั้งสอง ในรถที่ปิดสนิทเริ่มมีความกดดันขึ้นมา ชนุดมลดกระจกประตูด้านข้างของเขาลงเล็กน้อยให้สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดเข้ามาในรถ ตามจริงเขาไม่ควรขับรถในขณะที่เมาแบบนี้ แต่อารมณ์ในตอนนี้เขาไม่อยากเรียกคนขับรถมาช่วยขับให้ จริงๆแล้ว เขาแค่ไม่ต้องการให้คนอื่นมาทำลายความสมดุลในจิตใจของเขาในตอนนี้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นเด็กหนุ่มอายุแค่สิบแปดแต่ต้องบอกว่าหลังจากที่ได้พูดคุยกับไวศทย์แล้ว ทำให้เขาผ่อนคลายลงมาก เขาแทบทนรอไม่ไหวที่จะประกาศความสัมพันธ์ของเขากับชีวภาให้คนอื่นรู้ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่สะดวก บอกกับน้องชายที่รักของเธอก็ยังดี โชคดีที่หนุ่มน้อยคนนี้ไม่ได้ตำหนิอะไรเขา ชนุดมขับรถกลับมาที่โรงพยาบาล ก่อนลงจากรถ เขาปลุกไวศทย์ให้ตื่น เห็นได้ชัดว่าหนุ่มน้อยหลับจนงัวเงีย พูดอะไรก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี บอกให้ลงรถก็ลงรถอย่างว่าง่าย บอกให้เข้าไปในลิฟต์ก็ทำตามอย่างว่าง่าย สุดท้ายชนุดมก็จัดที่ให้เขาพักอยู่ในห้องถัดจากคนพักคนไข้ เกิดมาสามสิบกว่าปีเขาไม่เคยดูแลใคร ความอ่อนโยนก็มีให้แต่นัชชากับธีมนต์ ตอนนี้เขาต้องมาดูแลเด็กหนุ่มมันยากสำหรับเขานิดหน่อย เมื่อเห็นเด็กหนุ่มทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เขาก็เอาผ้าห่มที่อยู่ข้างๆตัวห่มให้ แล้วก็เดินออกไปจากห้อง คืนนี้ชนุดมต้องกลับไปประชุมที่บริษัทอีกรอบ เพราะความแตกต่างเรื่องเวลา ทางด้านต่างประเทศมีประชุม ตอนที่ผ่านห้องพักของชีวภาเขาหยุดฝีเท้า มองผ่านกระจกประตูเข้าไป คิดไม่ถึงว่าดุลยาไม่อยู่ ในห้องที่ว่างเปล่ามีเพียงร่างเล็กๆที่นอนอยู่บนเตียง เขาขมวดคิ้ว ควบคุมแรงมือค่อยๆปิดประตูเบาๆเข้าไป แม้ว่าเขาจะรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ในสภาพไม่รู้สึกตัว แต่ด้วยความคิดส่วนลึกกลัวว่าจะรบกวนเธอ ในห้องไม่ได้เปิดไฟ มีแต่แสงสว่างจากจอแสดงผลตรงหัวเตียงเท่านั้น แสงสลัว ชนุดมนั่งบนเก้าอี้พับสำหรับเฝ้าไข้ ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนของเธอ ช่วงนี้เขาไม่ค่อยมีเวลานั่งมองหน้าเธอแบบนี้เลย เขาเริ่มปวดใจขึ้นมา สีหน้าของเธอดูเหมือนจะอิดโรยกว่าแต่ก่อน ใบหน้าซีดจนแทบจะโปร่งใส ไม่มีชีวิตชีวามากขึ้นเรื่อยๆ ชีวภาในตอนนี้ช่างแตกต่างจากครั้งแรกที่เห็นเธอราวฟ้ากับดิน เธอไม่ควรจะต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ใบหน้าส่วนใหญ่ของชายหนุ่มถูกซ่อนอยู่ในความมืดมิด ทำให้ดูห้าวหาญมากขึ้น คนที่ดูทะมัดทะแมงกับงานในช่วงกลางวันพอตกกลางคืน นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ ลอกคราบนักธุรกิจออก เหลือเพียงความโดดเดี่ยวที่ไม่อาจบรรยายได้ บางทีอาจเป็นเพราะกลางคืนมืดมิดเกินไป หรืออาจเป็นเพราะรอบๆตัวเงียบจนเกินไป ในสมองก็มีคำถามเกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ—— ถ้าหากตอนนั้นเขาไม่พบกับชีวภา เขาจะอยู่ในสภาพนี้หรือ? หลังจากออกจากเมือง J กลับไปที่อังกฤษ ทำในสิ่งต่างๆอย่างที่เคยทำบนถิ่นของเขา ก็คงจะไม่คิดอยากจะไขว้คว้าความสัมพันธ์แบบนี้หรอกมั้ง สำหรับเขาๆไม่เคยเชื่อความรักเลย จนได้พบกับนัชชา แต่เสียดายที่ผู้หญิงคนนั้นมีคนรักในใจเสียแล้ว และมีครอบครัวแล้ว เขาไม่เคยได้รับความรักจากเธอเพราะฉะนั้นก็คงไม่อาจพูดได้อย่างเต็มปากว่าสูญเสียเธอไป เพียงแค่รู้สึกถึงความว่างเปล่าเท่านั้น เหมือนหัวใจถูกควักไป ลมอันหนาวเหน็บถาโถมอยู่ในสมองของเขา ในเวลานั้นเอง สวรรค์ลิขิตให้เขาได้เจอกับชีวภา ที่สนามบิน ที่บาร์เหล้า เธอเอาตัวเองปกป้องเขาจากลูกกระสุนปืนที่หน้าประตู ... ความบังเอิญทุกอย่างมันช่างน่าเหลือเชื่อ เติมเต็มที่ว่างในใจของเขา ความรักอาจจะสามารถพบได้ง่ายๆ แต่ไม่สามารถบังคับให้ใครรักใครได้ ชนุดมไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะได้พบ แต่ความจริงก็คือสิ่งนี้เกิดขึ้นแล้ว ถ้าชีวภาฟื้นขึ้นมา เขาจะพูดอะไร เขาจะทำอะไร? ชนุดมไม่เคยคิดมาก่อน เขาตั้งใจหลีกเลี่ยงที่จะไม่คิดถึงคำถามพวกนี้มาตลอด มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาแน่ใจคือ เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปอีก ไม่ว่าจะเป็นเมือง J หรืออังกฤษ นอกหน้าต่างความมืดกลืนกินทิวทัศน์ในตอนกลางวัน ทุกอย่างเงียบสงัด ดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่บนยอดกิ่งไม้ อารมณ์ที่ปั่นป่วนในใจก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ชายหนุ่มค่อยๆหลับตาลง พยายามอดกลั้น เก็บอารมณ์เอาไว้ เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาค่อยๆเอนตัวเข้าไปใกล้ โน้มกายลงจุมพิตที่ริมฝีปากที่แห้งผากของหญิงสาว "ราตรีสวัสดิ์" ในสถานที่ที่เขามองไม่เห็น นิ้วชี้ที่คลอบที่ตรวจจับสัญญาณชีพจรกระดิกทีหนึ่ง แล้วก็นิ่งไป —— แวบเดียวครึ่งเดือนผ่านไป ร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บของนัชชาก็หายดี ที่จริงในวันที่สามเธอก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว จากผลตรวจสภาพร่างกายของเธอปรัณอนุญาตให้เธอกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านได้ ไม่จำเป็นต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล หลังจากกลับถึงบ้าน เธออยากไปดูงานที่ร้านขายดอกไม้ หลังจากที่เธอวางแผนเรื่องร้านไว้กับไตรดาก่อนหน้านี้ แต่ทุกครั้งก็มีเรื่องมาขัดจังหวะทุกที จนเธอเริ่มรู้สึกผิด ทำธุรกิจแบบนี้กับใครเขาก็ต้องไม่ค่อยพอใจกันทั้งนั้น นัชชาคิดว่าพักรักษาตัวที่บ้านในสัปดาห์ที่สอง เธอจะไปดูร้านดอกไม้ คิดไม่ถึงว่าตื่นมาตอนเช้าทานข้าวเก็บข้าวเรียบร้อยกำลังจะออกไปจากประตูบ้าน ก็ถูกเตชิตหยุดไว้ "เธอจะไปไหน? " นัชชาถูกถามอย่างงงๆ "ฉันจะไปร้านดอกไม้ไง" "ไม่ได้" "??" เตชิตพูดอย่างไม่ต้องคิด "ร่างกายเธอยังไม่หายดี" นัชชามองชายที่ยืนผูกเน็คไทเองที่ตรงหน้า กัดฟัน พยายามจะไม่ใช้อารมณ์คุยกับเขา "ฉันไม่เป็นไร พี่ปรัณก็บอกว่าพักรักษาตัวแค่สัปดาห์เดียวก็พอแล้ว" "เขาบอกว่าอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ ถ้าจะให้ดีต้องพักสักสองสัปดาห์" "......" นัชชาพูดอะไรไม่ออก รู้ว่าเขาเป็นห่วงเธออยู่ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญ "คุณไม่ให้ฉันไปทำงาน แต่คุณกลับไปเอง ฉันอยู่บ้านเบื่อจะตาย" "ฉันไปประชุมกับผู้บริหารเสร็จแล้วจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธออยากทำอะไรฉันจะทำเป็นเพื่อน" "......" นัชชา พ่ายแพ้อย่างราบคาบ และเพราะอย่างนี้ผ่านไปอีกหนึ่งสัปดาห์ นัชชาคิดว่าในที่สุดเธอก็สามารถออกไปข้างนอกได้แล้ว แต่ไม่คิดว่าเมื่อคืนอาบน้ำเสร็จไข้ขึ้นนิดหน่อย ทำให้เธอโดนใครบางคนบังคับให้อยู่พักที่บ้านต่ออย่างไม่ฟังเหตุผล คิดไปคิดมาเธอไม่ได้ออกไปข้างนอกเกือบครึ่งเดือนแล้ว นัชชาทนไม่ไหว ระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างทันที "เตชิต คุณหมายความว่ายังไง? " ชายหนุ่มนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารนั่งจิบกาแฟอย่างสบายใจ ค่อยๆพูด "ร่างกายเธอยังไม่หายดี" "ฉันหายดีแล้ว หาย ดี แล้ว คุณเข้าใจไหม!" เผชิญหน้ากับอารมณ์โกรธของเธอ เตชิตเลือกที่จะมองแบบเมินๆ "เธอมีไข้" ได้ยินคำตอบแบบนี้ เธอไม่รู้จะพูดอะไร รู้สึกตลก "แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันออกไปข้างนอกไม่ได้นี่ " "ไม่ได้ก็คือไม่ได้ วันนี้เธอต้องอยู่บ้าน พรุ่งนี้ดีขึ้นแล้วค่อยออกไปข้างนอก" เธอพูดพลางลุกขึ้น กำลังจะเดินไปทางห้องรับแขก นัชชามองไปที่ชายไร้เหตุผล ไม่ขัดขืน ไม่พูดแย้งใดๆ หันกลับเดินขึ้นไปห้องชั้นบน เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินลงมา เตชิตกำลังตรวจดูตารางที่ถูกส่งมา ได้ยินเสียงที่ดังมาจากบันได‘ตึงๆๆๆๆ’เสียงลงบันไดที่เจ้าของเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ เงยหน้าขึ้นมอง เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นทันใด