ตอนที่5อยู่ด้วยการเกาะแข้งขาผู้ชาย

ต๭นที่5อยู่ด้วยการเกาะแข้งขาผู้ชาย “อื้มใช่ฉันพึ่งผู้ชายแล้วยังไงล่ะ?”เกสรยืดอกยอมรับเรื่องนี้ต่อหน้าผู้คนมากมายไม่แม้แต่ปิดบัง พลอยไม่คิดว่าเธอจะยอมรับด้วยปากตนเองเลยหัวเราะเยาะออกมา:“เธอยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ?เพราะในวงการบันเทิงมีคนแบบเธอถึงได้ยุ่งเหยิงแบบนี้” “ใช่หรอ?”เกสรตอบแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า:“แต่ว่าทำไมฉันถึงรู้ว่าคุณพลอยเกาะผู้ชายล่ะเกาะจนได้ดีกว่าฉันอีกยังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก” ใบหน้าของพลอยเผยแววกังวลและว่าเกสรด้วยความโกรธ“เธอพูดบ้าอะไร” เกสรยักไหล่พูดออกไปด้วยท่าทีใสซื่อ“ฉันไม่ได้พูดมั่วซั่ว!ฉันยังรู้จักผู้ชายคนนั้นด้วยเขาแก่กว่าฉันแค่ปีเดียวเองบ้านเขารวยมากแถมฉันยังสนิทกับเขาซะด้วยสิ!” “เธอ…..”หลังที่โดนเปิดเผยพลอยไม่รู้จะตอบโต้ยังไงได้แต่มองเกสรด้วยสายตาโกรธแค้น ผู้คนรอบๆมองพลอยด้วยสายตาสมเพศมากกว่าเดิม “ฮ่าฮ่าฮ่าแค่ล้อเล่นเองคุณพลอยจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง!”เกสรยิ้มออกมาในสถานการณ์อันอึดอัดเอามือไปวางที่พลอยเบาๆ“คุณพลอยอย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะคะ” พูดเสร็จก็เดินหันหลังจากไปทิ้งไว้แต่พลอยที่โกรธเคือง ไม่เป็นไรไม่ว่าเกสรจะล้อเล่นหรือไม่ทีมงานในกองก็คิดไปแล้วว่าเธอเกาะผู้ชายกิน!เธอต้องซ้อมเข้าฉากไปหลายรอบมากทั้งๆที่เป็นซีนเดินเท่านั้น เกสรสนใจบทละครสมัยใหม่นี้ตั้งแต่แรกอีกทั้งไม่ต้องดูแลคุณเยอรมันใช้เวลาท่องบทให้คล่องได้เต็มที่ไม่นานก็สามารถตีบทตัวละครได้ ผิดกลับพลอยซึ่งอาจเป็นเพราะคำพูดพวกนั้นเข้าบทกับเกสรไม่ได้สักทีต้องคัทตลอดผู้กำกับโกรธจนถึงกับโยนหมวกทิ้งและด่าเธอ พลอยขอโทษขอโพยแต่สายตาที่โกรธแค้นยังมองไปยังเกสรไม่หยุดอยากจะฉีกเนื้อคนชั่วของเกสรให้เป็นชิ้นๆแต่เกสรกลับคุยกับเธอด้วยความยิ้มแย้มเหมือนมองไม่เห็น หลังจบฉากเกสรไปเข้าห้องน้ำในเวลาเบรค หลังจากล้างมือและกำลังจะเป่ามือให้แห้งมือถือที่พกอยู่ก็ดังขึ้น พบว่าเป็นเบอร์ของโรงพยาบาลเกสรไม่ทันได้เป่ามือให้แห้งรีบรับโทรศัพท์พูดจาตะกุกตะกัก“คุณคุณหมอน้องชายฉันอาการทรุดใช่หรือป่าวใช่ไหม” “ไม่ใช่คุณเกสรอย่าตะหนกไปน้องชายคุณโอเค”หมอปลอบเกสร“ตอนบ่ายคุณมีเวลาไหม?น้องชายคุณฟื้นแล้วคุณมาหาเขาที่โรงพยาบาลสิ” ฟื้นแล้ว? สองปีนี้ไม่รู้ว่าเกสรทรมาณแค่ไหนทั้งหวังทั้งขอพรแต่ก็ต้องผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่าคิดแต่จะส่งไปรักษาที่ต่างประเทศคิดไม่ถึงว่าจะฟื้นขึ้นมาแบบนี้ ข่าวที่ได้รับมันน่าประหลาดใจมากจนเธอนิ่งไปสักพักถึงจะตอบกลับไป สุดท้ายก็เป็นคุณหมอที่เรียกสติเธอเกสรผู้ที่ถูกเรียกสติรีบวิ่งออกไปข้างนอกพร้อมกับพูดว่า“ตอนนี้แหละฉันว่างนี่กำลังออกไปโรงพยาบาล!ไปตอนนี้แหละ!” เกสรคิดแต่เรื่องน้องชายฟื้นไม่ได้สังเกตเห็นสายตาผู้คนที่มองตามหลังเธอมาเธอรีบจนไม่ได้ระวังทำให้ท้องไปชนกับขอบโต๊ะ ทันใดนั้นเธอก็เจ็บปวดไปทั่วท้อง เกสรมองกลับหลังไปก็ไม่เจอใครเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรวิ่งออกไปข้างนอกพร้อมกับมือที่กุมท้องพอขึ้นรถตู้ไปก็รีบสั่งให้คนขับรถขับไปที่โรงพยาบาล ตอนที่ชนก็รู้สึกเจ็บเกสรขึ้นรถมาหายใจเต็มปอดรู้สึกว่าที่เก้าอี้เปียกๆก้มลงดูถึงจะรู้ว่ากระโปรงสีม่วงมีจุดเข้มๆอยู่ไม่น้อย คนขับรถได้กลิ่นคาวเลือดจนต้องถาม“คุณเกสรไม่ทราบว่าคุณเป็นวันนั้นของเดือนใช่ไหมครับ?” “ไม่มีอะไรคุณขับรถไปเถอะ”เกสรก็คิดว่าประจำเดือนคงมาก่อนกำหนดเลยเอาเสื้อกันหนาวที่เบาะหลังสวมทับแต่ว่าอาการเจ็บที่ท้องก็ทำให้เธอไม่สบายตัวมาก พอรถตู้ถึงโรงพยาบาลเกสรก็รีบวิ่งเข้าไปทันที หลังจากที่เธออยู่กับเยอรมันเธอมีเงินในมือไม่น้อยจัดการหาหมอรักษาที่ดีที่สุดให้แม้กระทั่งห้องพักฟื้นก็เป็นห้องพิเศษในหนึ่งวันจะมีพยาบาลผลัดมาดูแลสามกะ ครั้งนี้ในห้องผู้ป่วยพิเศษที่ดีเหมือนบ้านคนที่เคยนอนติดเตียงมาตลอดตอนนี้นั่งอยู่บนเตียง ชายหนุ่มที่สวมชุดคนไข้ผมทรงครูว์คัตรูปหน้าที่ดูแล้วอ่อนวัยเหมือนอายุสิบแปดสิบเก้าดวงตาที่ดูสับสนดูเหมือนจะคิดว่าตัวเองอยู่ที่ไหน “ชะชนา……”เกสรเดินเข้าใกล้ห้องผู้ป่วยทีละก้าวเธอมองไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงย่อมจะมีความรู้สึกเหลือเชื่อเกิดขึ้นกลัวกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่วินาทีต่อไปเขาก็จะหายไปแล้ว “ใครเรียกผม?”ตอนที่ชนาคนที่ถูกเรียนหันหน้าไปเจอกับเกสรแววดาเป็นประกายจากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นมีความสุขพูดออกไปอย่างดีใจ:“พี่สาวพี่มาแล้วหรอ?” เขาพยายามลงจากเตียงแต่เพราะเขานอนบนเตียงนานแน่นอนขาของเขาต้องอ่อนแรงขยับไม่ได้