ตอนที่21 นิสัยเสียตั้งแต่เด็ก

ต๭นที่21 นิสัยเสียตั้งแต่เด็ก คิดชอบพากิจพรภรรยาของเขาลงไปที่ชั้นล่าง,เห็นแขไขลูกสาวคนเดียวของเขากำลังกินผลไม้อยู่ที่ห้องรับแขก,ในปากมีเสียงจ๊อบแจ๊บๆ,ด้านข้างมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งนิ่งๆ,โดยไม่รู้สึกเบื่อรำคาญที่จะฟัง “แขไข.”คิดชอบตะโกนออกมาคำหนึ่ง,เป็นห่วง: “คุณเพิ่งกลับมาจากการผ่าตัด,กินผลไม้เย็นเหล่านี้ให้น้อย,ดื่มซุปให้มากเพื่อบำรุง “พ่อ,คุณอย่าเหมือนกับพี่เยอรมันเลย,เข้มงวดกันอย่างนั้นล่ะ!แขไขบ่นพึมพำ,ลุกขึ้นมายังด้านหน้าผู้อาวุโส 2 คน, “หมอบอกว่าฉันหายดีแล้ว,ไม่ต้องงดอาหารแล้ว.” เธอดึงมือพ่ออย่างออดอ้อน,แต่ทว่าคิดชอบหน้าบอกบุญไม่รับ, “คุณยังพูดว่า!หากไม่ใช่คุณเห็นแก่เล่นไม่ใส่ใจ,พ่อจะต้องกังวลหรอ?ยังไปพัวพันเยอรมันอีก!” แขไขแลบลิ้นห้อย เยอรมันก็เดินเข้ามา,คนรูปร่างงามเยือกเย็น,สอดมือหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกง,เม้มริมฝีปากบางจนกลายเป็นเส้นตรง. “คุณลุงครับ” คิดชอบพยักหน้า,ทอดถอนใจ:“แขไขมีกรุ๊ปเลือดพิเศษ,โชคดีที่คุณหากรุ๊ปเลือดที่เหมือนกับแขไขได้,เพื่อนที่มีค่าไตในระดับสูงเหมาะสมเช่นนั้น,ฉันต้องขอบคุณแทนเธอด้วย. “ขอบคุณอะไรกัน,พี่เยอรมันต้องให้เงินแน่นอน.”แขไขดึงแขนของคิดชอบ,โวยวายว่า; “พ่อคุณต้องให้ความสนใจลูกสาวคุณหน่อยละ,ลูกสาวคุณหิวแล้ว!” “คนอื่นนำไตมาเพื่อช่วยชีวิตคุณ,นั่นคือสิ่งที่เงินสามารถชดเชยได้หรอ?” คิดชอบจนปัญญา,ลูบเบาๆที่หัวของลูกสาว,“หากคุณพบเจอภายหลัง,ก็ต้องขอบคุณคนนั้น,รู้ไหม?” แขไขเบะปากแดงๆของเธอ, “รู้แล้วล่ะ!” เยอรมันได้ฟัง,ตาค่อยๆมองต่ำลง,ภายในใจกลัดกลุ้มไม่น้อย. เกสรก่อนเคยเสียไตไปมากกว่าหนึ่ง,ใขขณะนั้นเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่,แต่เพราะว่าการผ่าตัดไม่สามารถนำเด็กออกมาได้,ร่างกายได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง,บางทีใช้เงินก็ไม่มีทางชดเชยได้. ภรรยาคิดชอบเห็นเหมาะสมที่จะเอ่ยปาก, ยิ้มๆและเชิญให้ทุกคนทานข้าวที่ห้องอาหาร,กินไปพูดคุยกันไป. ชั่วพริบตา,มองไปยังเยอรมันที่กำลังเหม่อลอยอยู่,ภรรยาคิดชอบถามเบาๆว่า: “เยอรมัน,เป็นอะไรไป?” “ไม่เป็นอะไรครับ.” เยอรมันเก็บสีหน้า. แขไขปีนี้ก็ 22 แล้ว,แต่นิสัยเสียตั้งแต่เด็ก,เหมือนกับเด็กที่ยังไม่โต,ร่างกายเพิ่งจะดีขึ้นก็อยากที่จะไปเที่ยวแคนาดา. “นี่คุณอย่าก่อเรื่องนะ!” เผชิญหน้ากับลูกสาวคนเดียว,คิดชอบก็ทนไม่ได้ที่จะด่าว่ามากเกินไป, “พ่อบอกกับสื่อว่าจะจัดงานวันเกิดให้คุณ,พอดีกับจะประกาศให้รู้อย่างเป็นทางการเรื่องงานหมั้นของคุณกับเยอรมันด้วย.” “หมั้น? ไม่เอาอะ!”แขไขแค่ฟังว่าจะต้องหมั้น,ก็ไม่เต็มใจอย่างมาก, “ฉันเพิ่ง 22,และพี่เยอรมันก็ต้องบริหารบริษัท,เรื่องนี้อีกหลายปีแล้วค่อยมาพูดเถอะ.” คิดชอบสีหน้าเศร้าๆ, “แขไข,คุณไม่สามารถหรอกเพราะเยอรมันชอบคุณ,ถึงได้ทำแบบนี้!ยิ่งกว่านั้นนี่ก็เป็นเพียงการหมั้นเท่านั้น,ไม่ได้ให้พวกคุณแต่งงานกันทันทีซะหน่อย.” “ฉันมีที่ไหนกัน,ฉันก็แค่คิดแทนพี่เยอรมัน!”แขไขกล่าว,ดึงมือของเยอรมันมาออดอ้อน, “พี่เยอรมันคุณพูดไม่ใช่หรอ?ว่าบริษัทคือสิ่งที่สำคัญที่สุด.” “แขไข!” คิดชอบทำเสียงหนักแน่น,ไม่สบายใจขึ้นไปอีก. เยอรมันกับแขไขเติบโตมาด้วยกัน,เยอรมันตามใจกับเธอ,ล้วนอยู่ในสายตาคิดชอบ,อีกทั้งครอบครัวเยอรมันมีทั้งอำนาจเงินทอง,พวกเขาสองครอบครัวจะแต่งงานกันก็ไม่ใช่ผลเสีย. แล้วอีกอย่าง,ตัวเยอรมันเองก็ดีเลิศ,ไม่รู้ว่ามีผู้หญิงมากน้อยแค่ไหน,เขากลัวจริงๆว่าลูกสาวตัวเองจะทำอะไรที่มากเกินไป,ทำให้พลาดผู้ชายดีๆแบบนี้ไป. “ฉันวางแผนจะเปิดบริษัทที่สิงคโปร์,ต้องยุ่งมากแน่ๆ.”เยอรมันเอ่ยปาก,แววตาจางๆ,ไม่มีความสับสนสักนิดเดียว, “เรื่องงานหมั้นเอาไว้ค่อยคุยเถอะ,ให้ผ่านงานวันเกิดแขไขไปก่อน.” เมื่อเห็นว่าเยอรมันเลือกยืนข้างตัวเอง,แขไขภูมิใจในตัวเองจนหาที่เปรียบมิได้,ยิ้มกริ่มพรางหันไปทางพ่อ: “พ่อคุณดูสิ,นี่พี่เยอรมันพูดเองเลยนะ,ฉันไม่ได้พูดนะ!” คิดชอบส่ายหัว,จำใจยอม. เวลากินข้าว,หลายครั้งคิดชอบกับภรรยาก็คิดถึงเรื่องที่จะหาสามีให้ลูกสาวล่วงหน้า,มองเห็นเพียงแต่ภรรยาที่นุ่มนวล,เขายังตัดสินใจที่จะจัดการพูดคุยกับคนในบ้าน. ขณะนั้น,คนรับใช้ก็รีบร้อนเข้ามา,พูดอย่างตื่นตระหนกว่า: “เจ้านาย,คุณนาย,ตำรวจเพิ่งโทรศัพท์มาว่า,ผู้ช่วยกมนทัตอยู่บนถนน,ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์…….”