ตอนที่25 ฉันลดความอ้วน

ต๭นที่25 ฉันลดความอ้วน กลุ่มคนเหล่านี้รู้ดีว่าเธอคือคนของเยอรมัน, ปรับตัวไปตามสถานการณ์ทันที,แต่ละคนยิ้มคล้ายกับเป็นหลาน,สอบถามถึงความสัมพันธ์ของเธอกับเยอรมัน. ในใจเกสรความซาบซึ้งใจแม้แต่นิดเดียวก็ไม่มี,แม้แต่กลัดกลุ้มใจสักนิด. ผู้ชายคนนี้ทำกับตนเองเป็นเพียงแค่แจกันดอกไม้,เป็นสิ่งของที่ตัวเองชื่นชมได้ไม่ชอบให้คนอื่นมาพบเห็นก็เท่านั้น. แต่เนื่องจากคำสั่งงานแล้ว,นั่นเธอก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ,ยอมรับโดยดี. “ผู้สร้างหนัง,ละครเรื่องนั้นที่เพิ่งพูด,คุณรับปากจริงๆหรอ?” “เกสรด้านรูปร่างปัจจัยภายนอกล้วนเหมาะสม,อย่าพูว่าเป็นผู้หญิงเบอร์สอง,เป็นเบอร์หนึ่งก็ไม่มีปัญหา.” ผู้สร้างหนังสีหน้าเหยเก,คล้ายกับว่ากลับมาคิดแล้วมิอาจรับได้กับสิ่งที่ตนเองเพิ่งจะทำลงไปกับเกสร. “งั้นฉันก็ต้องขอบคุณผู้สร้างหนัง?”เธอใช้สองมือยกแก้วเหล้าขึ้น, “ด้วยความเคารพคุณอีกแก้วนึง.” “เป็นสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้ว” ผู้สร้างหนังรีบแย่งแก้วเหล้าจากเธอลง, “เกสรใช้ชาแทนเหล้าก็ได้.” บริกรส่งน้ำชามาให้,เกสรดื่มไปอึกนึง,ร่างกายค่อยๆกลับมาอุ่น,ทำหูทวนลมกับพวกผู้ชายที่นั่งสรรเสริญเยินยอต่างๆนานา,เธอเฉยเมยทั้งสิ้น. “คุณชวิศ, ฉันมาสาย.” เสียงน่ารักอ่อนช้อยเข้ามา, เกสรลืมตาขึ้นมาดูนิดนึง,ก็มองเห็นว่าเป็นพลอย. ให้เธอจัดชุดใหญ่แบบนี้,ตัวเองเดินกรีดกรายมาสายไม่ต้องคิดก็รู้จุดประสงค์ที่มาดูเพื่อหัวเราะเยาะตนเอง,แต่น่าเสียดายเธอมาช้าไป,ก็เลยไม่เห็น. เมื่อเห็นพวกผู้ชายรายล้อมเกสร,พลอยคิดว่าเป็นการเริ่มการแสดงที่ดี,สายตากวาดลงมาบนมือเกสร,สีหน้าก็เปลี่ยนไป, “เกสร,คุณออกมาเป็นเพื่อนกับคุณชวิศและพวกผู้อาวุโสทำไมถึงดื่มชาล่ะ?นี่ไม่รู้กาลเทศะเลยหรอ?” พูดคำนี้ออกมา,บรรยากาศในที่นั่งมีบางคนหยุดนิ่ง. เกสรมองพลอยอย่างสงบนิ่งไม่สะทกสะท้าน,กล่าวอย่างยิ้มเยาะว่า, “ผู้สร้างหนัง,ฉันก็บอกแล้ว,ฉันควรจะดื่มเหล้าบ้าง,ดื่มชาจะดีได้ยังไงล่ะ?,คุณดูสิ,อาจารย์พลอยนี่ฝึกงานมานานแล้วก็เข้าใจกฎเกณฑ์ทั้งหมด,ฉันฝึกงานคนเดียวแบบนี้มาหลายปีแล้ว,กฎเกณฑ์ไม่ค่อยดีเท่าไร.” สีหน้าทุกคนล้วนไม่น่าดู,ผู้สร้างหนังถลึงตาใส่พลอย,ตำหนิเสียงดังว่า, “พลอย,คุณพูดจาเหลวไหลอะไรล่ะ?มาสายไม่พูด,เกสรอยู่ในวงการก็ยังเป็นรุ่นพี่คุณด้วย,คุณปฏิบัติต่อเธอแบบนี้หรอ?” พลอยตกตะลึง,สีหน้างุนงง, “ผู้สร้างหนัง,คุณไม่ใช่พูด…..” “พูดอะไร,เดี๋ยวนี้คุณยิ่งอยู่ยิ่งไม่รู้กาลเทศะ,ยังไม่รีบขอโทษคุณเกสรอีก.” หน้าตาของพลอยชะงักงงงัน,ในมือถูกชวิศยัดแก้วเหล้าให้แก้วนึง. สายตาที่ทุกคนมองตนเอง,พลอยไม่เข้าใจสถานการณ์,ที่สายตาของคุณชวิศกำลังกล่าวเตือน,เธอดื่มเหล้าแก้วนึงอย่างไม่เต็มใจ,จากนั้นมองไปยังเกสร, “ขอโทษ.” เกสรไม่ลืมตามองสักนิด,โบกไม้โบกมืออย่างเมินเฉย, “ช่างเถอะ,คนคุ้นเคยกันทั้งนั้น,ระมัดระวังตัวแบบนี้ทำไม?” “คุณ…..” “เอาล่ะ,พลอยมานั่งทางนี้” คุณชวิศกลัวว่าพลอยจะก่อเรื่องรีบหยุดคนสองคนแลกเปลี่ยนกันโดยนำเธอไปนั่งอีกด้านหนึ่ง. มองพวกผู้ชายที่ล้อมรอบเกสรอยู่ไกลๆ,สีหน้าพลอยโกรธ, “คุณชวิศ,เกิดอะไรขึ้น?คนเหล่านี้ล้วนหลงใหลในเกสรผู้หญิงคนนี้หรอ?” “คุณเบาเสียงหน่อย,”ชวิศถลึงตาใส่เธอ,พูดด้วยเสียงเบาๆว่า, “ก่อนหน้านี้ให้คุณแนะนำใครเข้ามาหน่อย,คุณแนะนำใครไม่แนะนำ,แนะนำให้เธอเข้ามา?” “ทำไมล่ะ? หนึ่งเกสรไม่มีเบื้องหลัง สองไม่มีตำแหน่ง,ให้มาอยู่คุยเป็นเพื่อนคนไม่ดีหรอ?” “ไม่มีเบื้องหลัง?ฉันดูแล้วสมองคุณน่าจะมีปัญหานะ”ชวิศมองเธออย่างเย็นชา,วันนี้เรื่องงานนี้คุณล้มเหลว,หลังจากนี้พบผู้สร้างหนังยังอยู่ในสถานที่เหล่านั้นให้หลบๆไปจะดีที่สุด,แล้วยังเกสรอีก,คุณยั่วเธอให้น้อย,ยับยั้งให้อยู่ในขอบเขตหน่อย.” ได้ยินคำพูด,พลอยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก,มองมาจากที่ไกล,มองผู้สร้างหนังที่กำลังจะให้เธอจุดบุหรี่,เธอตื่นตกใจ. เกสรเพิ่งจะทอดทิ้งนายทุนไป,บริษัทนายหน้าล้วนไม่ต้องการเธอแล้ว,ท้ายที่สุดนี้มันเกิดอะไรขึ้น? ในควัน,เกสรมองเห็นทั้งใบหน้าของพลอยเป็นสีเขียว,ในใจรู้สึกสบายอย่างยิ่ง. เธอตรงมาจ้องมองด้วยความโกรธ,คุณต่อยฉันหมัดนึง,ฉันก็จำเป็นต้องเตะคุณคืนหนึ่งที,ที่สุดก็คงพึ่งบุญวาสนาของคุณเยอรมัน,ถึงได้รวดเร็วขนาดนี้. วันต่อมา,บริษัทใหม่มีการออดิชั่นรุ่งเช้าก็มีการประกาศข่าวดีให้ทราบ,เกสรแต่งตัวเสริมสวยไปแต่เช้าตรู่. พี่พลอยผู้จัดการบริษัทก็ขวางเธอที่หน้าประตูห้องออดิชั่น, “เกสร,คุณมากับฉันหน่อย.” “มีอะไรหรอคะ? พี่พลอย”ฉันกำลังรอออดิชั่นนี่อยู่นะ,นี่ก็จะถึงคิวฉันแล้ว.” “คุณไม่ต้องออดิชั่นแล้ว” พี่พลอยถือโอกาสส่งสัญญาณให้คุณเซ็นโดยตรง,กล่าวอย่างเข้มงวดว่า, “ทางบริษัทตกลงยกเลิกสัญญากับคุณ.” “ยกเลิกสัญญา?” เกสรสีหน้าเปลี่ยน, “ทำไมล่ะ?ฉันเพิ่งลงนามไม่กี่วันมานี้,อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรผิดด้วย?” “มันไม่ชัดเจนสำหรับฉัน,คือเจ้านายออกคำสั่งด้วยตัวเอง,เอกสารสัญญาพร้อมแล้ว,และดูท่าว่าจะไม่ให้โอกาสคุณกลับคืนมาอีกไม่ว่าอะไรก็ตาม,อีกอย่างทางฝ่ายการเงินก็จะชดใช้ให้คุณ,สองวันนี้ก็น่าจะถึงบัญชีของคุณ,คุณเซนต์เอกสารซะ.” “ไม่จริง” เผชิญหน้ากับความเปลี่ยนแปลง,เกสรเลิ่กลั่กเล็กน้อย, “ถึงอย่างไรก็ต้องบอกสาเหตุฉันให้ได้.” พี่พลอยสีหน้าสับสน,ยื่นปากกาให้เธอ,กล่าวอย่างคลุมเครือว่า, “เกสร,คุณไปคิดเอาเองดีๆเถอะ,ว่าคุณไปทำผิดกับใครไว้?” พอได้ฟังคำนี้,สีหน้าเกสรก็เปลี่ยนไป,เกือบจะชั่วพริบตาก็นึกถึงเยอรมัน. นอกจากเยอรมัน,เธอก็หาบุคคลคนที่สองไม่เจอจริงๆที่จะมีเรื่องใหญ่ได้ขนาดนี้. “พี่พลอย, ฉันเข้าใจแล้ว” เธอหยิบปากกา,เซนต์ชื่ออย่างไม่อ้อมค้อม, “ฉันไม่ลำบากคุณแล้ว,ช่วงเวลานี้ขอบคุณการดูแลของคุณ” พี่พลอยรับสัญญาที่เซนต์, “งั้น,ขอให้คุณราบรื่นหลังจากนี้ไป” ราบรื่น? เกสรขมวดคิ้ว,มีเยอรมันอยู่,เธอเกรงว่าเธอจะไม่สามารถทำให้เป็นนักแสดงได้ อย่างที่เธอคาดไว้,หลังจากยกเลิกสัญญาเธอก็วิ่งหาบริษัทเอเจนซี่หลายแห่ง,แม้แต่สตูดิโอขนาดเล็กก็ไป,ลองดูประวัติของเธอแล้ว,คาดไม่ถึงว่าไม่มีบริษัทไหนต้องการเธอเลย เยอรมันนี่แบ่งแยกชัดเจนคือต้องการบังคับให้เธอไม่กินข้าวนักแสดงชามนี้ เกสรไม่เชื่อในความโชคร้าย, ไม่ได้เป็นนักแสดงใช่ไหม?เธอต้องการที่จะอยู่ในอุตสาหกรรมบันเทิง,ไม่จำเป็นต้องเป็นนักแสดง,มีเส้นทางอีกมากมาย ไม่ได้เป็นนักแสดง,ระดับเธอไปเป็นนางแบบได้เหลือเฟือ! เวลากินข้าวตอนเย็น,ชนาจะเพิ่มหมูตุ๋นน้ำแดงในชาม, “พี่,คุณกินเยอะๆหน่อย” เกสรเหลือบมอง,ตัดใจคีบหมูตุ๋นน้ำแดงกลับไปใส่ชามให้ชนา,เสียใจ, “ฉันลดน้ำหนัก,คุณกินดีกว่า” “พี่,คุณผอมแบบนี้,ยังจะลดน้ำหนักทำไมอีก? “ฉันลงชื่อกับบริษัทโมเดลไปแล้วไม่ใช่หรอ?,น้ำหนักตอนนี้ก็พอจะได้มาตรฐาน,คนของบริษัทให้ฉันลดน้ำหนักอีกหน่อย,ไม่อย่างนั้นการถ่ายรูปเสื้อผ้าก็ออกมาไม่ดี “พี่คุณเป็นอาชีพนักแสดงก็ดีแล้ว,ทำไมคุณถึงเปลี่ยนอาชีพอ่า?” เกสรแสร้งทำเป็นยักไหล่สบายๆ,ชั่วพริบตาเดียว, “นักแสดงเหนื่อยเหลือเกิน,นางแบบสบายมาก,โดยเฉพาะนางแบบระดับพื้นๆ,เพียงเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถ่ายรูป,แม้ว่าจะไม่ได้เงินเท่านักแสดง,แต่ก็ยังสบายอะ,พี่ตอนนี้ฉันไม่ขาดแคลนเงิน,ทำไมต้องทนทุกข์ทรมาน “ใช่ไหม?” ชนาเหลือบมองใต้โต๊ะ,เห็นข้อเท้าบวมของเกสร,ขมวดคิ้งอย่างปวดใจ ตั้งแต่เกสรกลายเป็นนางแบบ,แทบจะออกเช้ากลับดึกทุกวัน,สวมรองเท้าส้นสูงเป็นวันๆเป็นเรื่องปกติธรรมดา,ข้อเท้าก็ทนไม่ไหว เธอปิดบังความจริงชนา,แต่ชนาเห็นมันหลายครั้งผ่านทางหน้าต่าง,เกสรลงมาจากแท็กซี่พร้อมกับรองเท้าส้นสูง,เหยียบบนพื้นด้วยเท้าเปล่าท่าทางหมดเรี่ยวหมดแรง “พี่,คุณ.....” ไม่ต้องรอให้ชนาพูด,โทรศัพท์มือถือดังขึ้น,เกสรเหลือบมอง,รีบกลืนของในปากโบกไม้โบกมือให้ชนาหยุดพูด,กดปุ่มรับสาย “Hi?พี่เอก” “……” “ใช่,ตอนบ่ายฉันถ่ายชุดว่ายน้ำ” ช่วงบ่ายเธอเพิ่งจะเสร็จจากกองถ่ายปกนิตยสารชุดว่ายน้ำภาพหน้าปกชุดนี้เป็นแบบใจกล้า,ดังนั้นการจ่ายเงินก็สูงเช่นกัน