ตอนที่ 30 มีโอกาสก็ไปสนุกบ้างเป็นครั้งคราว

ต๭นที่ 30 มีโอกาสก็ไปสนุกบ้างเป็นครั้งคราว คิดเกี่ยวกับโรงรถก่อนที่จะกลับมา,เยอรมันยังไม่หายอยากเล็กน้อย,มุ่งหน้าเดินตรงไปหา,ความสูงหนึ่งเมตรแปดสิบเจ็ดได้ทิ้งเงาไว้ข้างหน้าเธอ,อยู่ด้านบนมองลงไปด้านล่าง เกสรเงยหน้ามองอย่างสองจิตสองใจ,ผมยุ่งกระจายไปทั่วไหล่,มีความขี้เกียจอ่อนล้าของความยุ่งเหยิง เยอรมันกดหัวเธออยู่ เธอชะงักงันเล็กน้อย,กลับมาเข้าใจ,แต่ทว่าผลักมือเขาออกไป “ผมฉันยังเปียกอยู่,รอผมฉันแห้งค่อยว่ากัน” น้ำเสียงเพิ่งจะตกลง,ไดร์เป่าผมในมือถูกนำออกไป,เสียงต่ำแหบพร่าของผู้ชายมาจากบนหัว, “ธุระ2เรื่องนี้ไม่ขัดแย้งกันได้” เกสรคุกเข่าต่อหน้าเตียง,เสียงลมอู้อู้ข้างหู หายใจติดขัดรู้สึกค่อยๆเข้ามา-- “ตื๊ดตื๊ดตื๊ด....” การสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้น,เยอรมันจ้องมองอย่างไม่มีความสุขที่หมายเลขผู้โทร,เป็นผู้ช่วยกัมพล,รับสายโดยตรง, “ธุระอะไร?” ถอนพันธนาการของร่างกาย,เกสรเป็นเหมือนคนที่จมน้ำที่ลอยขึ้นจากน้ำ,สูดลมหายใจเข้าเต็มปาก,แต่ทว่าไอออกมา1ครั้ง,กลิ่นในลำคอไม่หายไปไหน,เธอฝืนบังคับพลังอันมหาศาลในกระเพาะอาหารไว้,นอนอยู่บนพื้นอย่างเงียบๆสาปแช่งเยอรมันหนึ่งหมื่นครั้ง ไม่รู้สิ่งที่กัมพลพูดคืออะไร,หน้าของเยอรมันเปลี่ยนไปทันที,มองดูเกสรด้วยแววตาที่เย็นชา, “ฉันรู้แล้ว” หลังจากวางสาย,เขาค่อยๆเอนกายลงและบีบคางของเกสร,ความเย็นชาในดวงตา, “คุณรับโทรศัพท์ของฉันหรอ? ” เกสรสัมผัสมือของเขาด้วยความเจ็บปวด,ไอไม่หยุด, “คุณพูดว่าอะไรน?โทรศัพท์อะไร?” เยอรมันจ้องที่เธอซักครู่,เห็นดวงตาของเธอเป็นสีแดง,ดูไร้เดียงสาและเจ็บปวด,หัวใจกระตุกเล็กน้อยเหมือนกัน,ทั้งเจ็บทั้งคัน เขาปล่อยมือของเขาอย่างหงุดหงิด,โยนเธอทิ้งไปอีกด้านหนึ่ง, “อย่าให้ฉันรู้ว่ามีครั้งต่อไป” เกสรล้มลง, “คุณไม่ไว้ใจฉันแบบนี้,ทำไมให้ฉันอยู่ที่นี่” เยอรมันแต่งตัว,ดวงตาคู่นั้นมองผ่านทุกสิ่งทุกอย่าง,มองดูเธออย่างเย็นชา, “เกสร,ฉันไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรที่ฉันถึงเก็บคุณไว้ข้างกาย,อย่าคิดจงใจจะก่อปัญหาฉันก็จะได้จบสิ้นทุกอย่าง,นี่ทำให้คุณไม่มีส่วนดีอะไรเลย” เกสรยังคงดื่มด่ำกับตัวละครที่ไร้เดียงสาที่เขาหล่อหลอม,แววตาที่ใสแจ๋วดั่งคริสตัลวาววับ เยอรมันขมวดคิ้ว,ขี้เกียจเกินไปที่จะคุยกับเธออีกครั้ง, ’โครม’เสียงปิดประตูดังจนสั่นไปทั้งห้อง,จากนั้นดวงตาของเธอก็มืดมนลง,ฉีกยิ้มอย่างดูถูกตัวเอง คุณพูดผิดว่าฉันไม่มีบทอันนี้ที่จะทำให้ไฟไหม้บ้านคุณใช่ไหม?ลองดู,ทำให้เธอไม่มีส่วนดีเธอไม่รู้หรอ,ยังไงก็ไม่มีผลร้ายอยู่ดี พยุงตัวจากขอบเตียงกำลังจะยืนขึ้น,ฉับพลันในคอของเธอก็มีกลิ่นออกมา,ทันใดนั้นทำให้เธอนึกถึงฉากนั้น,ทันใดนั้นก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำพร้อมกับปิดปากเธอ,โอบโถชักโครกแล้วอ้วก,ออกมาอย่างมืดฟ้ามัวดิน รถยนต์มีราคาคำรามเสียงออกมา,หยุดอยู่นอกลานคฤหาสน์ เยอรมันลงจากรถก็เข้าบ้านคิดชอบเลย เมื่อเข้าประตูไปก็เห็นแขไขนั่งกอดแขนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น,เห็นเขาที่นี่,ชั่วพริบตาสีหน้ากลับวิตกลงไปอีกระดับนึง,พูดแล้วใช้สายตาข่ม, “มาทำอะไรที่นี่?เร็วแบบนี้กับผู้หญิงคนนั้นจบแล้วหรอ?” เยอรมันขมวดคิ้วเล็กน้อย,ตอบไม่ตรงคำถาม, “คุณโทรหาฉันมีธุระอะไร?” “ตอนนี้คำถามอันนี้มีความหมายอะไรหรอ?”แขไขหน้าเขียว, “คุณยุ่งผู้หญิงที่อยู่ด้วยกันด้านนอกอย่างไม่เข้าท่า,จะสนใจเรื่องของฉันได้จากที่ไหน?” “บาร์เหล้าที่คุณต้องการตกแต่งเสร็จแล้ว,พร้อมสำหรับธุรกิจ แขไขมองดูครู่หนึ่ง,ความดีใจเล็กๆทะลุออกมาจากดวงตา,แต่ไม่ช้าก็จงใจระงับ, “ถึงตอนนี้เพิ่งจะทำดี,ไม่ต้องการรู้สึกพอกับผู้หญิงข้างนอกพวกนั้น,กลัวจะเร็วก็จัดการให้จบเลย,เยอรมัน,ฉันคิดไม่ถึงว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้,พูดสวัสดีพ่อแม่ฉันยังอีกอาการนึง,พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกันนะ,คุณอยู่ข้างนอกก็มีผู้หญิง,คุณไม่ได้เอาจริงเอาจังกับฉันเลย” เป็นเมื่อก่อน,เยอรมันเกลี้ยกล่อมเธอเสมอ,แต่เป็นเวลาหลายปีนี้,เธอคุยโวโอ้อวดเกินจริง,เขาก็เหนื่อยเช่นกัน “มีโอกาสก็ไปสนุกข้างนอกบ้างเป็นครั้งคราวก็เท่านั้น,คุณคิดมากเกินไป “มีโอกาสก็เล่นสนุกบ้างเป็นครั้งคราวอะไร?คุณไม่สนใจฉันเลย,บอกว่าจะช่วยฉันทำบาร์เหล้า,ฉันกระตุ้นหลายต่อหลายครั้ง,คุณหลอกฉันทุกครั้ง,เกรงว่าคุณจะปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนั้นของคุณดีกว่าฉันอีก” แขไขเอาแต่ใจตัวเองไม่มีเหตุผลมาตั้งแต่เด็ก,คิดอยากจะออกก็ออก,ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ถูกโยนทางโทรศัพท์ให้เขาไปทำ,เดือนที่แล้วบอกว่าอยากเปิดบาร์เหล้าอย่างกะทันหัน,ก็เป็นอย่างนี้,ไม่ว่าเขาจะอยู่ในการประชุมหรือไม่,บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องขอพบเขา,เรียกเขาตรงกับมาจากฝรั่งเศส พบเธอแต่ละคำ ’บาร์เหล้า’, แต่ละคำ ’ไม่ใส่ใจ’,หลายปีที่ผ่านมาเยอรมันรู้สึกถูกรักใคร่โอบอ้อมอารีทั้งหมดเหมือนเธอให้อาหารสุนัข,ไม่แยแสช่วงเวลานั้น, “แล้วแต่คุณจะคิดอย่างไร,ถ้าคุณเพียงเพื่อจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้,ฉันยังมีธุระ,ฉันไปก่อน” “เยอรมัน!” แขไขดีดตัวขึ้นมาจากโซฟา,ยกระดับเสียงขึ้น, “คุณไม่ทำอะไรให้ฉันสักหน่อยหรอ?คุณไม่ต้องการแต่งงานกับฉันใช่ไหม?ให้คุณทำเรื่องเล็กน้อยเป็นอะไรไป?ทั้งหมดนี่คุณควรจะทำให้ฉัน” ถูกถือหางแต่ไหนแต่ไรมาทั้งหมดไม่ยี่หระ เสียงที่แหลมดัง,ของแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชาถูกโยนลงมาที่พื้น,แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย “วันนี้ถ้าคุณก้าวออกจากประตูนี้,หมายความว่าคุณไม่สนใจฉันเลย,งั้นคุณก็ไม่ต้องแต่งงานกันฉัน” ไม่ได้มีความทุกข์มากบนใบหน้าของแขไข,มากไปกว่านั้นเธอเย่อหยิ่งเอาแต่ใจ,และความมั่นใจของเธอในการควบคุมเยอรมัน,นี่เธอไม่ได้ใช้อำนาจคุกคาม,แต่เธอรู้สึกว่าเหตุผลมันต้องเป็นเช่นนั้น,เพราะว่าเยอรมันจะไม่ฟังเธอตลอด “แล้วแต่คุณละกัน” ดินพอกหางหมูในใจของฉันค่อยๆไหลออกมาในขณะนี้,เยอรมันหันหลังกลับ,ออกจากบ้านของคิดชอบโดยไม่หันกลับมามอง “เยอรมัน!” แขไขตกใจอึ้งไป,แทบจะกระหืดกระหอบโยนสิ่งของทุกอย่างข้างกาย ชั้นบนมีเสียงฝีเท้ารีบผลุนผลันลงมา,กิจพรผู้เป็นแม่ดูจนจบทุกขั้นตอน,รีบลงบันไดชั้นล่างเพื่อโน้มน้าวให้สงบ,เมื่อตามไปถึงหน้าประตู,เสียงเครื่องยนต์ที่มีราคาด้านนอกก็ได้ไกลออกไปแล้ว “แม่,คุณดูพี่เยอรมันสิ!พวกคุณยังบอกว่าเขาปฏิบัติต่อฉันอย่างดี,ดีที่ไหนอ่า?” แขไขกระทืบเท้า,สีหน้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ, “ฉันไม่ต้องการแต่งงานกับเขา!” “พูดเหลวไหล!” กิจพรขมวดคิ้ว,หาได้ยากที่จะดุลูกสาวของเธอ, “เยอรมันเติบโตขึ้นกับคุณมาตั้งแต่เด็ก,พวกเราทุกคนต่างเห็นความรักใคร่โอบอ้อมอารีของคุณ,คุณไปก่อเรื่องข้างนอกมาหลายปีนี้,เขาพูดว่าอะไรล่ะ? “เขาไปมีคนอื่นข้างนอก!” “เขาไม่ได้อธิบายทุกอย่างกับคุณเหรอ?เขาและผู้หญิงข้างนอกมีโอกาสก็ไปสนุกกันบ้างเป็นครั้งคราว”