ตอนที่35 ทำไปแล้วก็ไม่ต้องเสียใจภายหลัง

ต๭นที่35 ทำไปแล้วก็ไม่ต้องเสียใจภายหลัง “อะไรนะ?” ทันใดนั้นชยานีก็พลั้งปากออกมา และขมวดคิ้ว “ที่เธอพูดเมื่อกี๊มันหมายความว่าไง?”พลอยจี้ถามต่อ “ฉันรู้จักคนคนนี้?” พลอยกับบริษัทไกลดอนมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกัน บ่อยครั้งที่เธอเอาแต่พูดเรื่องที่ป้าเธอเป็นภรรยาของประธานบริษัทไกลดอน นี่เป็นบ่อเกิดความสั่นหน้าของเธอในวงการ และเยอรมันก็เป็นว่าที่ลูกเขยของบริษัทไกลดอน แน่นอนว่าเธอต้องรู้จักเขา ทันใดนั้นชยานีก็นึกถึงวันนั้นที่ล็อบบี้ ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก เกสรทำเรื่องให้เธอขายหน้า ดวงตาของเธอเริ่มเย็นชาลง และจ้องมองพลอย “ที่จริงแล้ว บอกเธอไปก็ไม่เป็นไร” “……” วันรุ่งขึ้น เกสรมาที่สตูดิโอแต่เช้า เมื่อมาถึงก็ได้ยินชยินซุบซิบเรื่องนักแสดงชายที่มาใหม่ เธอฟังอย่างไม่ได้สนใจ จากนั้นยื่นมือไปหยิบบทด้านข้าง และถามชยิน “คุณว่างมากสินะ? ถ้าว่างมากก็มาช่วยฉันต่อบทหน่อย” แต่ชยินยังคงอยู่กับเรื่องความลับเบื้องหลังของนักแสดงชายที่มาใหม่ “เธอไม่อยากรู้เหรอ? ผู้ช่วยฉันเพิ่งได้ยินฝ่ายดูแลกองถ่ายคุยโทรศัพท์มา ท่าทางดูเกรงอกเกรงใจมาก เรียกคุณชายคุณชาย แถมยังบอกเขาอีกว่าไม่ต้องรีบ นอนอีกหน่อยค่อยมาก็ได้” “คุณชาย?” เกสรอึ้งไปทันที “เข้าใจแล้วสินะ”ชยินถอนหายใจออกมา และแผ่ตัวบนเก้าอี้ “สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดก็คือการเล่นละครกับพวกลูกคุณหนูคุณชายที่แค่เข้าวงการบันเทิงมาเล่นๆ แบบนี้ไม่รู้ว่าจะได้ถ่ายเสร็จตรงเวลาหรือเปล่า” ความกังวลของชยินไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผลเสียทีเดียว เกณฑ์ของวงการบันเทิงอยู่ในระดับต่ำ เป็นเรื่องปกติที่นักลงทุนจะต้องเชื่อมโยงกับกองถ่าย เด็กสาวหรือเด็กเสี่ยคนไหนอยากลองถ่ายละคร ก็แค่ให้บทมาลองแสดง ถ้าบทพัง นักแสดงก็พัง รอจนใกล้จะเที่ยง ในที่สุดคุณชายตมนาถึงจะมา   ด้านหลังรถพี่เลี้ยงของนักแสดง ตามมาด้วยรถอาหารที่สะดุดตาสามคัน พร้อมแบรนเนอร์สีน้ำเงินเขียนว่า ‘ตมนา’บนรถเต็มไปด้วยอาหารฟาสต์ฟู้ด เครื่องดื่มและของหวาน เด็กหนุ่มที่วัยย่างเข้าสิบเจ็ดช่างดูหล่อเหลาเป็นพิเศษ ไม่เห็นมีท่าทางวางมาดเหมือนที่ชยินพูดเลยสักนิด ทันที่ทีลงจากรถก็ขอโทษทีมงานในกองถ่ายไม่หยุด “ขอโทษนะครับทุกคนที่ผมมาสาย ผมขอเลี้ยงข้าวเองนะครับ” เขาเรียก‘พี่ๆ’ทีละคน ปากหวานๆของเขาเกือบจะทำให้บรรยากาศอึมครึมในกองถ่ายสลายไปทันที แม้แต่สีหน้าของผู้กำกับที่หงิกงอก็คลายลง    บางคนจำได้ว่าโลโก้บนกล่องอาหาร มาจากร้านอาหารสุดหรูที่ราคาแพงหูฉี่ ไม่ต้องพูดถึงเครื่องดื่มของหวาน ต่างจัดมาอย่างหรูหราใหญ่โต ชยินสะกิดข้อศอกของเกสร และมองดูการแจกเครื่องดื่มอย่างคึกคักอยู่ไกลๆ และพูดเบาๆว่า “ไง เห็นหรือยัง มาถึงก็ดึงดูดผู้คนได้ทันที มีเงินนี่มันดีจริงๆ” เกสรยังไม่ทันจะพูด เด็กหนุ่มที่อยู่ไกลๆก็วิ่งมาพร้อมกับถือถุงกระดาษมาสองใบ และส่งให้ชยินกับเกสรคนละถุง “พวกพี่ยังไม่ได้กินข้าวกันใช่ไหม นี่ของพวกพี่ครับ” ชยินไม่รับ และยิ้มเยาะ “ขอบใจ แต่ฉันลดน้ำหนักอยู่น่ะ” “พี่หุ่นดีขนาดนี้ ยังต้องลดอะไรอีกล่ะครับ?” “อายุมากแล้ว ระบบย่อยไม่ดีเหมือนวัยรุ่นอย่างพวกนาย ไม่ใส่ใจไม่ได้หรอก” คำพูดที่เย้ยหยันถากถาง มันทำให้คนฟังลำบากใจ เกสรเห็นตมนา ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงชนาที่อายุพอๆกับเขา เธอมองท่าทางเก้ๆกังๆของเขาอย่างฝืนใจ และรับถุงกระดาษมา “ขอบใจนะ ฉันกำลังหิวพอดี” ตมนายิ้มขึ้นมาทันที รอยยิ้มของเขานั้นสดใสเหมือนสายลมที่พัดผ่าน “พี่คือพี่เกสร! ก่อนหน้านี้ผมเคยเห็นรูปพี่ ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีกนะครับ!” “ชอบใจจ้ะ”เกสรรู้สึกเขินอายเล็กน้อย “……” การมาของตมนา เพิ่มความมีชีวิตชีวาให้กับกองถ่ายไม่น้อย ทั้งใบหน้าอันหล่อเหลาและคำพูดที่ไพเราะ ไม่ว่าจะเดินไปไหนก็มีแต่รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะ คนในกองถ่ายต่างชื่นชอบเขามาก แม้ว่าภูมิหลังครอบครัวจะไม่ธรรมดา แต่เขากลับแสดงได้ดีมาก มาแสดงครั้งแรกก็ได้รับคำชมจากผู้กำกับไม่หยุดปาก ว่าเป็นคนเก่งที่หาได้ยาก อาจเป็นเพราะเกสรคุ้นเคยกับการดูแลน้องชายมาตั้งแต่เด็ก แม้แต่เรื่องหยุมหยิมเล็กๆน้อยๆเธอก็มักจะคอยช่วยดูแลตมนา จึงทำให้ตมนาติดเธอมาก กองถ่ายเลิกกองอย่างราบรื่นในตอนเย็น เกสรกำลังเช็ดเครื่องสำอางในห้องแต่งตัว พอเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ตมนาก็มาพอดี “พี่เกสร ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ ผมเลี้ยงเอง” “ฮะ? ไม่ต้องหรอก นายเพิ่งจะมาถ่ายวันแรก คนที่ต้องเลี้ยงควรเป็นฉันสิถึงจะถูก” อาหารกลางวันเขาก็เป็นคนเลี้ยง เกสรจะกล้าให้เขาเลี้ยงอีกได้อย่างไร “ไม่ได้ จะให้ผู้หญิงมาเลี้ยงข้าวได้ยังไงกัน? ผมรู้จักร้านอาหารอร่อยร้านหนึ่ง พี่เกสร ไปด้วยกันนะ” เพราะวันนี้เลิกกองเร็วและไม่มีธุระอะไรต่อ เกสรจึงตอบตกลง แต่หลังจากมาถึง บริเวณรอบร้านอาหารสุดหรูขนาดใหญ่กลับไม่มีคนเลยสักคน “ทำไมไม่มีคนเลยล่ะ?” “ผมเหมาร้านไว้น่ะ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เกสรก็ยิ้มแหยๆ ร้านอาหารเกือบหมื่นกว่าที่นั่ง เขาเหมาหมดเลยงั้นเหรอ? “ตมนา ไม่เห็นจำเป็นต้องเหมาร้านเลยนี่ พวกเราก็แค่มากินข้าวเอง” “ไม่มีอะไรหรอกครับ ปกติผมกินข้าวก็แบบนี้ คนเยอะมันวุ่นวายน่ะ” โอเค เมื่อได้ฟังคำตอบแบบนี้ เกสรก็โล่งใจในขณะเดียวกันเธอก็แอบคิดเงียบๆ มีเงินนี่มันดีจริงๆ พอรู้สึกว่าคนวุ่นวายเวลากินข้าวก็แค่เหมาร้านแค่นั้น “พี่เกสร อาหารที่นี่โอเคไหม?” “ดีเลยนะ อร่อยมาก” เกสรหั่นสเต๊กพลางพยักหน้า ตอนที่ดูเมนู เธอเห็นแต่เลขศูนย์หลายตัวในราคา ตอนนี้เธอจึงรู้สึกว่าทุกคำที่กัดเข้าไปมันเหมือนกับกินเงินเข้าไปเป็นก้อน “งั้นต่อไปผมจะได้พาพี่มากินบ่อยๆ” “ไม่ต้องไม่ต้อง แบบนี้มันฟุ่มเฟือยเกินไป” “ไม่เป็นไร ผมใช้บัตรเอาได้” “นายใช้บัตรมันก็ต้องใช้เงินนี่ พ่อแม่นายจ่ายให้ใช่ไหม?”เกสรยิ้มเล็กน้อย สายตาที่มองตมนาเหมือนกับเวลาที่มองชนา มันอ่อนโยนและอบอุ่น “ยังไงพี่ก็แก่กว่านาย จะคอยตามนายไปกินฟรีดื่มฟรีได้ยังไงล่ะ? ถึงตอนนั้นถ้าพ่อแม่นายรู้เข้า จะหาว่าพี่กำลังหลอกเด็กน่ะสิ” “เดี๋ยวปีหน้าผมสิบแปดก็เป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่เด็กๆแล้ว”ตมนาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “พี่เกสร พี่คิดว่าผมมันไม่ได้เรื่องใช่ไหม ที่โตขนาดนี้แล้วยังต้องใช้เงินพ่อแม่” “พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น นายอายุเท่านี้มันก็เป็นเรื่องปกติที่จะใช้เงินพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ?” “ตอนนี้ผมถ่ายละครแล้ว ไม่นานผมก็จะหาเลี้ยงตัวเองได้ ถึงเวลานั้นถ้าผมเลี้ยงข้าว พี่ก็คงไม่พูดแบบนี้แล้วใช่ไหม?” เกสรเริ่มทำหน้าไม่ถูก เธอรู้สึกว่าตมนาเหมือนกับเด็กที่ไร้เหตุผล เหมือนไม่ได้ฟังสิ่งที่เธอพูดเลย จมอยู่กับความคิดของตัวเอง แต่เมื่อคิดถึงอายุของเขา ก็คงเป็นเพราะอยู่ในช่วงวัยรุ่น เธอจึงพอเข้าใจได้ แสงไฟด้านนอกหน้าต่าง สะท้อนให้เห็นถึงความเจริญของเมืองปักกิ่ง ภายในออฟฟิศของประธานบริษัทH.Y โต๊ะทำงานยังคงเปิดไฟสว่างอยู่ เยอรมันกำลังอ่านสัญญา แขไขผลักประตูและเข้ามา “พี่เยอรมัน” กัมพลตามมาด้านหลัง ด้วยสีหน้าลำบากใจ “ประธานเยอรมัน ผมบอกไปแล้วว่าคุณกำลังทำงานอยู่ แต่คุณแขไขก็จะเข้ามา ผม......” “ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังทำงานอยู่อีกล่ะคะ? พี่เยอรมันยังไม่ได้กินข้าวสินะ หนูเลยมากินข้าวเย็นเป็นเพื่อนพี่” แขไขมองไปทางโต๊ะทำงานของเขา และไม่ได้รู้สึกว่าการที่เธอพรวดพราดเข้ามามันผิดอะไรแม้แต่นิดเดียว เยอรมันขมวดคิ้ว และมองไปทางกัมพล “นายออกไปก่อน” “ครับ” ทันทีที่ประตูปิด แขไขก็เดินมาข้างเขา และกะพริบตาปริบๆ “พี่เยอรมัน ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ” “พี่ยังมีเรื่องต้องจัดการ เธอไปกินเองละกัน อยากกินอะไรก็ให้กัมพลขับไปส่ง” “ไม่เอา!” แขไขเข้าไปดึงแขนของเขา “พี่เยอรมัน ฉันจะให้พี่ไปกินข้าวกับฉัน พี่ยังโกรธฉันอยู่หรือเปล่า ฉันรู้ว่าก่อนหน้านี้ฉันผิด ฉันไม่ควรไปใส่อารมณ์กับพี่เลย”