ตอนที่36 ฉันเหมาร้านไว้แล้ว

ต๭นที่36 ฉันเหมาร้านไว้แล้ว หลังจากที่เกสรออกจากที่นี่ไป แขไขก็โมโหอาละวาดชุดใหญ่ ทั้งปิดประตูไม่ให้เขาออกไปทำงาน พฤติกรรมเอาแต่ใจเช่นนั้นจึงทำให้เขาโกรธ แต่เยอรมันก็ไม่พูดอะไร แขไขจึงเอาแต่ใจต่อ “พี่เยอรมัน ฉันไปดูบาร์มาแล้วนะ มันดีกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย ฉันรู้ว่าพี่เยอรมันดีกับฉันที่สุดแล้ว แต่พี่ชอบทำงานจนกินข้าวไม่ตรงเวลา เพราะงั้นต่อไปฉันจะเป็นคนคอยเตือนพี่เรื่องอาหารการกินเอง พี่ยกโทษให้ฉันนะ โอเคไหม? ” แขไขถูกตามใจจนเสียนิสัยมาตั้งแต่เด็ก น้อยครั้งที่จะก้มหน้ายอมรับผิด แม้จะบอกว่าตอนนี้ไม่ได้เห็นความจริงใจในการยอมรับผิดนัก แต่มันก็เห็นได้ยากแล้ว เธออ้อนขนาดนี้ ถ้าหากไม่สนใจ ตัวเขาเองก็คงจะทนดูไม่ไหว เยอรมันจนปัญญา “จำเป็นต้องให้พี่ไปกินข้าวกับเธอด้วยเหรอ? พี่มีงานที่ต้องจัดการจริงๆ” “ก็แค่กินข้าวเอง ไม่ทำให้งานของพี่ล่าช้าหรอก ฉันรับรอง กินชั่วโมงเดียวก็เสร็จ เดี๋ยวฉันมาส่งพี่เอง โอเคไหม?” พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็คงต้องไป ระหว่างที่นั่งบนรถ แขไขเล่นโทรศัพท์ตลอด สำหรับเธอเรื่องครั้งก่อนมันผ่านไปแล้ว เธอจึงไม่อะไรมาก แค่ได้พูดนิดหน่อยและกินข้าวมื้อหนึ่งก็พอ เยอรมันมองไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงคิดถึงเกสรอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการตั้งใจเอาอกเอาใจหรือไม่ใช่ แต่ตราบใดที่เขาอยู่ เกสรก็จะอยู่ข้างเขาเสมอ สองปีก่อนเธอทำกับข้าวไม่เป็น แต่ต่อมาเธอไปเรียนทำเพื่อเขา ทำให้เขาได้กินอาหารอร่อยๆมากมาย บ่อยครั้งที่เขาคิดถึงรสชาติบะหมี่เนื้อนั้น รถจอดหน้าประตูทางเข้าร้านอาหาร กัมพลรีบกลับมาหลังจากลงไปถาม และพูดข้ามหน้าต่าง “ประธานเยอรมัน คุณแขไข ทางร้านบอกว่าวันนี้มีคนเหมาร้านไว้แล้วครับ จึงไม่รับลูกค้าเพิ่ม เปลี่ยนร้านดีไหมครับ” เพราะว่าแขไขตั้งใจที่จะมาร้านนี้ เธอจึงไม่ได้ให้คนจองล่วงหน้า “งั้นก็เปลี่ยนร้านละกัน”เยอรมันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ไม่ได้ ฉันอยากกินร้านนี้นี่นา”แขไขขมวดคิ้ว และพูดออกคำสั่ง “นายไปบอกพวกเขา ว่าฉันจะเพิ่มราคาให้เป็นสองเท่า ให้คนทีจองไว้ให้ร้านอาหารกับเรา” กัมพลมองเยอรมัน ด้วยสีหน้าลำบากใจ “ไปสิ”แขไขเร่งด้วยความไม่พอใจ หลังจากเห็นเยอรมันพยักหน้ารับ กัมพลจึงรีบวิ่งกลับเข้าไป แต่แขไขก็ยังไม่วางใจ ดึงแขนของเยอรมันส่ายไปมา “พี่เยอรมัน กัมพลมันชักช้าชะมัด ลงไปกันเถอะ ร้านอาหารร้านนี้เป็นของเพื่อนพ่อฉัน พี่ก็รู้จัก ถ้าพี่ไปแสดงตัวขึ้น พวกเขาต้องยอมพี่แน่นอน” สำหรับความเอาแต่ใจของแขไข เยอรมันเบื่อหน่ายมันเล็กน้อย แต่ก็ยอมเธอจนชิน “ไปกันเถอะ” ภายในร้านอาหาร ตมนาไปเข้าห้องน้ำ เกสรจึงนั่งกินของหวานอยู่คนเดียว ทันใดนั้นพนักงานจึงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าลำบากใจ “คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าพวกคุณทานกันเสร็จหรือยังครับ?” “ใกล้แล้วล่ะ ทำไมเหรอ?” “พอดีมีคุณผู้ชายตั้งใจพาคู่หมั้นมารับประทานอาหารที่ร้านเรา เพราะเป็นเพื่อนของเจ้าของร้านจึงปฏิเสธลำบาก แต่คุณผู้หญิงกับเพื่อนเหมาร้านไว้แล้ว ดังนั้นทางเราจึงไม่กล้ารับปาก ก็เลย......” “แบบนี้เอง”เกสรสบายๆกับเรื่องเล็กน้อยในชีวิตพวกนี้เสมอ เธอจึงยิ้มเล็กน้อย “ไม่เป็นไร พวกฉันก็ใกล้จะเสร็จแล้ว รอเพื่อนฉันออกมา เดี๋ยวเดียวก็ไปแล้ว พอฉันออกไปแล้ว พวกคุณก็ค่อยออกไปต้อนรับพวกเขา” “ขอบคุณที่เข้าใจครับ สำหรับค่าร้านรวมถึงค่าอาหาร บันทึกลงในบัญชีคุณผู้ชายที่มาทานแล้วนะครับ” การได้กินอาหารฟรี เป็นเรื่องดีสำหรับเกสร ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ใกล้กินเสร็จแล้ว ทำไมเธอจะไม่ยอมล่ะ? เพียงแต่เธอแค่สงสัยนิดหน่อย ว่าคนรวยแบบไหนกันที่กระเป๋าหนักขนาดนี้ ขณะที่มองพนักงานไปยังทางเข้าร้านอาหาร สายตาเธอก็เพ่งเล็งไปที่บางอย่าง ชายคนนั้นอยู่ในชุดสูทตรง ตัดพอดีกับรูปร่าง ด้านข้างเป็นผู้หญิงสูงสง่าที่กำลังควงแขนเขาอย่างแนบชิด ทั้งสองก็กำลังมองมาทางเธอ สายตาที่สบกันกลางอากาศ เพียงแค่แว๊บเดียวเธอก็จำได้ทันที โลกของศัตรูมันแคบเสียจริง เพราะคนที่เธอเห็นก็คือเยอรมันกับแขไข เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เกสรก็นึกถึงคราวก่อนที่ถูกทำให้ขายหน้า แค่คิดถึงเรื่องนั้นก็ยิ่งเจ็บปวด เพราะสองคนนี้ ตัวเธอจึงเสียลูก ร่างกายที่แข็งแรง รวมถึงคุณสมบัติที่จะได้เป็นแม่คนไป พวกเขามีสิทธิ์อะไรไปไหนมาไหนด้วยกันอย่างเปิดเผยแบบนี้ แล้วมีสิทธิ์อะไรต้องให้เธอยอมตลอด? “คุณผู้หญิง......” “ขอโทษนะคะ ฉันขอถอนคำพูด ร้านที่เหมาไว้คืนนี้ ฉันไม่ให้แล้ว” พนักงานอึ้งไปทันที เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเกสร แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็พอเดาได้ว่าคงจะรู้จักกัน สุดท้ายเขาจึงไม่ถามอะไรมาก และเดินไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ “ประธานเยอรมัน ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ คุณผู้หญิงไม่สะดวกให้ครับ” หลังจากพนักงานเสิร์ฟกลับมา เขาก็เอาความต้องการของเกสรบอกแก่เยอรมันและแขไข แขไขขมวดคิ้วทันที “เมื่อกี๊นายตอบตกลงแล้วไม่ใช่เหรอ?” “พอดีว่าตอนแรกคุณผู้หญิงคนนั้นให้ครับ แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆก็เปลี่ยนใจ” ไม่ต้องให้พนักงานบอก เยอรมันก็รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเปลี่ยนใจ เมื่อครู่ที่สบตากัน เขาก็จำเกสรได้ทันที แต่แขไขไม่ได้สังเกตอะไรเลย เธอปล่อยแขนจากเยอรมันและเดินตรงไปทางเกสร “ฉันจะไปถามหน่อย” “แขไข”เยอรมันมองด้วยสายตาเป็นกังวล แต่ก็รั้งเธอไว้ไม่อยู่ “สวัสดีค่ะ” แขไขเดินเข้ามาและพูดขึ้น เกสรลูบฐานของแก้วไวน์บนโต๊ะ โดยไม่เงยหน้าขึ้น “คือแบบนี้นะคะ ฉันกับแฟนตั้งใจมากินข้าวที่นี่ แต่พอถึงแล้วถึงรู้ว่าร้านมีคนจองไว้แล้ว ฉันเห็นว่าคุณก็กินใกล้จะเสร็จแล้ว หวังว่าคุณจะให้เราเหมาร้านต่อ” “แต่ฉันไม่อยากให้” “ฉันยินดีจ่ายเพิ่มสองเท่านะคะ” หลังจากได้ยินประโยคนี้ ในที่สุดเกสรก็เงยหน้าขึ้นมา ด้วยสีหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง “ของทุกอย่างบนโลกนี้ไม่ได้สามารถซื้อได้ด้วยเงินไปทั้งหมด เอาแต่ใจจริงๆเลยนะ ” “คุณก็กินเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ?” ขณะที่แขไขจะพูดต่อ ทันใดนั้นเธอก็มองอย่างตกใจ และย่นคิ้ว “เธอ?” ความเงียบแทรกเข้ามาท่ามกลางอากาศ หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง แขไขก็แสยะยิ้ม และมองด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างแรง “เอาเงินที่เสี่ยเลี้ยงมาเหมาร้านเพื่อยกระดับตัวเองเหรอ เธอนี่มันไม่เบาเลยนะ” เมื่อพูดจบ เธอก็ไปตรงหน้าเกสร และควงแขนเยอรมัน ทำท่าหยิ่งผยองราวกับนกยูง “พี่เยอรมัน ยังไงวันนี้ฉันก็จะกินร้านนี้ พ่อกับแม่ขอให้ฉันพาพี่มากินร้านนี้ให้ได้ด้วย ทำยังไงดีล่ะ?” แขไขชอบเล่นสนุก แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้อะไรเลย ในสถานการณ์นี้เธอรู้ดีว่า ต้องปากร้ายเท่านั้นถึงจะต่อกรกับมือที่สามคนนี้ได้ ผู้หญิงที่ฉลาดมักจะไม่ออกแรงเอง และให้ผู้ชายเป็นคนจัดการเสมอ แม่เธอพูดถูก เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูล และมีบริษัทไกลดอนคอยหนุนหลัง ตราบใดที่มันไม่มากเกินไป เยอรมันก็จะไม่ต่อต้านความต้องการของเธอ ไม่รอให้เยอรมันพูด เกสรก็พูดขึ้นอย่างถากถาง “นี่พวกคุณ ไม่ว่าฉันจะเหมาร้านนี้ได้อย่างไร แต่ทุกเรื่องมันก็มีลำดับก่อนหลังเสมอ และฉันก็มาก่อน ไม่ต้องพูดถึงที่ฉันยังไม่ได้กิน ต่อให้กินเสร็จแล้ว ฉันก็ไม่ไป แล้วพวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉันล่ะ?” “เธอรู้จักลำดับก่อนหลังด้วยเหรอ?”แขไขทำน้ำเสียงเสียดสี อย่างไม่ไว้หน้า “ฉันเห็นเวลาเธอทำลายความรู้สึกของคนอื่นไม่เห็นจะคิดถึงลำดับก่อนหลังเลย รู้ไหมแบบนี้มันเรียกว่าอะไร? ผู้หญิงเห็นแก่ได้” ทันทีสิ้นเสียงคำว่า ‘ผู้หญิงเห็นแก่ได้’ เกสรก็จับส้อมเย็นๆในมือแทงลงบนของหวานทันที ส้อมตัดผ่านของหวานและกระแทกลงบนจานกระเบื้อง จนเกิดเสียงดังแสบแก้วหู ดังสะท้อนไปทั่วร้านอาหารขนาดใหญ่ที่ไม่มีคน การกระทำนี้ทำให้แขไขตกใจจนส่งเสียงออกมา และไปหลบอยู่หลังเยอรมันทันที “เกสร?”สีหน้าเยอรมันตึงเล็กน้อย “กลัวอะไร?”เกสรเงยหน้าขึ้นมาทัน “ฉันฆ่าคนด้วยส้อมไม่ได้สักหน่อย? ฉันก็แค่ไม่ชอบกินของหวานอันนี้ แต่มีดันคนถือมีดมาจ่อคอฉัน จะให้ฉันกินให้ได้ แต่พอมีคนเห็น ก็มาหาว่าฉันอยากกินเอง ฉันเลยระบายอารมณ์เท่านั้นเอง ”