ตอนที่38 ออกไปซะ

เโาย่นคิ้วอย่างแรง และปล่อยมือตามสัญชาตญาณ เกสรราวกับคนที่ลอยขึ้นเหนือผิวน้ำ เธอตาแดงก่ำ หายใจเฮือกใหญ่ และไอไม่หยุด ตอนนี้เธอเจ็บคอจนพูดอะไรไม่ออก เมื่อเห็นท่าทางของเธอ เยอรมันก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่คำพูดของเธอกลับดังก้องในหูเขา ทำให้ความโกรธของเขายากที่จะสงบลง “ถ้าเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้ ของของฉันถ้ามันสกปรกแล้ว จุดจบมันก็คือถูกทำลาย ถ้าเธอฉลาดพอก็เชื่อฟังหน่อย ทำตัวให้เหมือนแต่ก่อน” สิ่งที่เขาต้องการคือเกสรที่เชื่อฟังเขาเหมือนแต่ก่อน แต่ถ้าเธอทำไม่ได้ ปล่อยเธออยู่ต่อไปก็ไร้ประโยขน์ เกสรจับนิ้วมือของเขาแน่น และเอ่ยเสียงออกมาอย่างยากลำบาก แหบแห้งจนเกินกว่าจะฟัง “เอาเถอะ ขืนอยู่ต่อไปมันก็คงทรมาน คุณฆ่าฉันซะเถอะ” ความจองหองที่ไม่กลัวตายบนใบหน้าของเธอทำให้เยอรมันไม่พอใจ และพูดออกมา “ไม่ต้องมาขู่ฉัน เธอตายไปแล้วคิดว่ามันจะจบเรื่องเหรอ แล้วน้องชายเธอล่ะ?” เมื่อเอ่ยถึงชนา เกสรก็เงยหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ สายตาเปลี่ยนเป็นความคับแค้น ใช่แล้ว ชายคนนี้รู้ว่า จนถึงวันนี้ชนาก็ยังเป็นจุดอ่อนหนึ่งเดียวของเธอ “อย่าคิดว่าถ้าเธอเก็บเงินได้มากแล้วจะทำให้ชีวิตน้องชายเธออยู่อย่างสงบ ถ้าเธอไม่เชื่อฟัง ฉันก็มีวิธีที่จะทำให้ชีวิตเขาเป็นไปอย่างที่เธอไม่คาดหวัง”  มีเสียงดังขึ้นข้างหลังหูเธอ “เรื่องวันนี้ ฉันไม่อยากเห็นมันอีกเป็นครั้งที่สอง”  เธอรู้สึกว่าชีวิตนี้เธอไม่สามารถหนีพ้นได้ แต่เธอก็ยังไม่ยินยอม เขามีสิทธิ์อะไร? หากไม่มีการบริจาคไตและการทำแท้งล่ะก็ เดิมทีเธอก็พร้อมที่จะรับใช้เขาตลอดไป แต่ตอนแรกเป็นเขาเองที่เสนอว่าจะปล่อยเธอไป หลังจากที่คุณเคยเป็นอิสระ และต้องปล่อยมันไป ความเจ็บปวดเช่นนั้น ไม่มีใครเข้าใจ หลังจากครุ่นคิด เธอก็ค่อยๆหันกลับมา และพูดออกมาด้วยความเจ็บปวดผ่านริมฝีปากอันขาวซีด “คนที่ฉันกินข้าวด้วยวันนี้คือตมนา เป็นนักแสดงที่มาใหม่ในกอง ฉันไม่ได้เป็นคนจองร้านเลี้ยงผู้ชายคนนั้น สถานะของเขาฉันไม่แน่ใจ แต่คุณคงไปสืบได้ ยังไงซะมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณทำเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว” น้ำเสียงของเกสรแหบพร่า ทุกคำที่พูดออกมารู้สึกถึงความเจ็บปวดราวกับถูกเผาไหม้ลำคอ แต่เธอก็ต้องทนฝืนกล้ำกลืน ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่สามารถปล่อยให้ความทุกข์ทรมานในวันนี้สูญเปล่า “เธอบอกว่าคนที่ไปกินข้าวด้วยขื่ออะไรนะ?” “ตมนา”เกสรพูดด้วยสีหน้าเดิม “เขาบอกว่าเขาเคยเจอคุณ เมื่อตอนงานเลี้ยงคุณปู่ปีที่แล้ว” คิ้วที่ผูกติดกันของเยอรมันค่อยๆคลายลง สายตาสับสน สีหน้าที่เศร้าหมองเริ่มจางหายไปอย่างเห็นได้ชัด แม้จะไม่รู้ว่าตมนาเป็นใครมาจากไหน แต่ก็ต้องขอบคุณเขาที่พูดประโยคนี้ ดูแล้วฐานะน่าจะไม่ธรรมดา มองจากสีหน้าของเยอรมันที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เธอจึงรอดแล้ว “แล้วทำไมไม่รีบบอก?” “คุณหมายถึงตอนอยู่ร้านอาหารงั้นเหรอ? คุณคิดว่าฉันควรบอกตมนาว่าฉันเป็นผู้หญิงที่คุณเลี้ยง หรือบอกคู่หมั้นคุณว่าฉันจริงใจกับคุณถึงจะเหมาะสมล่ะ?” คำพูดนี้ทำให้เยอรมันเถียงไม่ออก เกสรยิ้มเยาะในใจ แม้ว่าสีหน้าที่แสดงออกมายังคงอ่อนแอและเศร้าหมอง ทุกครั้งที่ไอออกมา น้ำตาก็ไหลออกมาด้วย เธอสวมบทบาทและใช้ทักษะการแสดงที่ดีที่สุดของเธอ คำพูดของเยอรมันทำให้เธอเข้าใจ ว่าตัวเธอไม่มีทางหนีพ้น แต่คู่หมั้นของเขารู้เรื่องเธอแล้ว และยังไม่ชอบเธออย่างเห็นได้ชัด เธอจึงจำเป็นต้องวางแผนเพื่อตัวเองในอนาคต “ฉันไม่รู้ว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้ ตอนฉันไปกินข้าวกับผู้ใหญ่ในกองถ่ายครั้งแรก ก็เจอพวกคุณ แค่เธอบอกว่าฉันเอาเงินคุณไปเลี้ยงเด็กคนนั้นคุณก็เชื่อแล้ว” “เธอไม่ใช่คนแบบนั้น เธอแค่ชอบเอาแต่ใจ” เกสรทั้งไอและหัวเราะอย่างสมเพชตัวเอง “ถ้าคุณบอกว่าพฤติกรรมของเธอทั้งหมดเป็นความเอาแต่ใจ งั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด คุณโดนสวมเขาไปไม่รู้กี่ประเทศต่อกี่ประเทศ แต่คุณกลับมาโยนความผิดที่ฉัน” สายตาของเยอรมันกลับมาโหดเหี้ยม ความรู้สึกผิดเมื่อครู่ถูกความเย่อหยิ่งของผู้หญิงคนนี้ทำลายไปจนไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันที “ออกไปซะ” เกสรอยากออกไปใจจะขาด ได้ยินดังนั้นเธอก็ไม่พูดอะไร รีบหยิบกระเป๋าและออกไปในไม่กี่วินาที เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำลายความสัมพันธ์ระหว่างกับคู่หมั้นของเขา แต่เพราะผู้หญิงคนนี้มาทำให้เธอถูกกดดัน เธอก็ต้องทำอะไรสักอย่างไม่ใช่เหรอ? คอนโดที่ที่สวยงามและอบอุ่นในเวลานี้เงียบสงัด เยอรมันเดินมาที่โซฟา และมองข้อความที่แขไขส่งมาในโทรศัพท์ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและรู้สึกหงุดหงิด “พี่เยอรมัน ฉันไม่พอใจบางจุดในบาร์ พี่ส่งคนมาแก้ให้ฉันหน่อยสิ เปลี่ยนคืนนี้เลยก็ดีนะ เอาให้เร็วที่สุด เพราะวันพรุ่งนี้ฉันนัดเพื่อนมาจัดงานปาร์ตี้กัน” รูปภาพล่าสุดของเธอโพสต์ลงบนโซเชียล แสงสียามค่ำคืน ผู้ชายผู้หญิงจำนวนมากด้านหลัง เธอแทบจะอยู่บนตัวของชายหนุ่มกล้ามใหญ่ และหัวเราะอย่างสนุกสนานเป็นพิเศษ หน้าไทม์ไลน์——“เปิดตัวร้านใหม่ ยินดีต้อนรับทุกคน พาผู้ชายหล่อๆมากินฟรีน้า ” เวลาที่โพสต์รูป ห่างกับเวลาที่ไปกินข้าวกับเขาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เยอรมันเอนกายลงบนโซฟาอย่างช้าๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อก่อนเหนื่อยล้าเช่นนี้มาจากความเอาแต่ใจของแขไข แต่ในตอนนี้กลับมาจากเกสร เขาคิดถึงความอ่อนโยนเชื่อฟังของเกสร คิดถึงทุกอย่างในห้องนี้เมื่อสองปีก่อน ถึงขนาดเสียใจที่การผ่าตัดสองสามเดือนก่อนนั้นเปลี่ยนอิสรภาพของเธอไป เช้าวันรุ่งขึ้น ดมสาก็ตกใจเมื่อเห็นตาดำคล้ำของเกสร “เกสร เธอมาทำอะไรที่นี่? เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ?” “ไม่มีอะไร?”เกสรส่ายมือ และเอ่ยเสียงอันแหบแห้งออกมา ทำให้ดมสาเบิกตาโต “คอเธอเป็นอะไรเนี่ย?” “ยังต้องให้พูดอีกเหรอ?” ชยินที่กำลังแต่งหน้าอยู่อีกด้านมองเธอ และพูดอย่างเย้าแหย่ “ท่าทางแบบนี้มันอาการคนเมาค้างชัดๆ สงสัยแอบพวกเราไปผับมาแน่ๆ ” เกสรกลอกตามองชยินอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณก็มีห้องแต่งหน้าของตัวเอง ทำให้ต้องมาอัดอยู่ที่นี่ด้วย” “ก็ที่นี่มันครึกครื้นกว่าน่ะสิ” ในสองวันที่ผ่านมาเธอมองออก ว่าชยินชอบมาหยอกล้อดมสาเป็นพิเศษ แต่ดมสาไม่สนใจ มันเลยยิ่งไปกระตุ้นเขา จนติดเป็นหมากฝรั่งไม่ยอมปล่อย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเจ็บคอ เกสรอยากจะตอกกลับเขา แต่ในเวลานี้เธอทำได้เพียงดึงดมสามาไว้ข้างหลัง “ดมสา เธอมายืนข้างฉันไว้” แต่ดมสากลับทำสีหน้าเป็นกังวล ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเธอ “ไม่ได้ ฉันจะไปซื้อยาให้เธอ คอเธอเป็นแบบนี้ถ้าต้องท่องบททั้งวัน มันจะไหวเหรอ?”   หลังจากพูดแล้ว เธอก็วิ่งออกไปทันที ปากยังคงพึมพำชื่อยาไปด้วย ในช่วงหลังบ่ายกลางฤดูร้อน ออฟฟิศประธานบริษัทไกลอน—— เยอรมันเพิ่งเสร็จสิ้นการประชุม หลังจากกัมพลเตรียมรายงานการทำงานเรียบร้อยแล้ว ก็เปิดสมุดบันทึกอีกเล่ม “ช่วงนี้คุณเกสรอยู่กองถ่ายตลอดครับ ลาไปถ่ายโฆษณาสองรายการแค่สองวัน โฆษณาแรกเป็นเครื่องประดับจิวเวอรี่ ส่วนอีกโฆษณาเป็นครีมอาบน้ำ เธอทำตามที่คุณบอก และไปทักทายทั้งสองบริษัท ไม่มีใครทำให้เธอลำบากใจครับ” “เธอต้องถ่ายละครเรื่องนั้นอีกนานแค่ไหน?” “เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับความคืบหน้าของผู้กำกับครับ ก่อนหน้านี้ลูกชายของบ้านกฤตากรเข้ากองมา และเพิ่มบทเข้าไปไม่น้อย โดยเฉพาะบทที่ต้องเข้าฉากกับคุณเกสรครับ” เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของกัมพลก็เริ่มก็ประหม่าเล็กน้อย เยอรมันจับปากกาแน่นขึ้นเล็กน้อย “แล้วอะไรอีก?” “อีกเรื่องก็คือ ลูกชายของบ้านกฤตากรเวลาอยู่กองถ่ายตัวติดกับคุณเกสรมาก เขาส่งอาหารมาเลี้ยงคนในกองเกือบทุกวัน คนในกองที่ซุบซิบกันมากมาย ทุกคนต่างพูดว่า.......”