ตอนที่ 47 ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น!

ต๭นที่ 47 ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น! “แล้วทำไมเจอปัญหาแล้วไม่ไปหาผม?” “มันจะมีประโยชน์อะไร? นั่นแม่ยายคุณนะ บอกว่าฉันเป็นมือที่สาม” เกสรจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คำว่า ‘สาม’ นี่มันรุนแรงเกินไป เยอรมันขมวดคิ้ว เผยให้เห็นความไม่พอใจ “ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจมาก ที่อย่างน้อยตอนที่คุณกิจพรมาหาฉันยังให้ทางเลือกฉัน เธอพูดว่าแค่ฉันไปจากคุณ สิ่งที่ฉันพบเจอตอนนี้ก็จะจบ เธอจะไม่ทำอะไรฉันอีก เพราะงั้นคุณเยอรมัน ปล่อยฉันไปเถอะ พวกเราจากกันด้วยดีเถอะนะ” คำว่า ‘จากกันด้วยดี’ ก็เพียงพอที่จะกระตุ้นความไม่พอใจของเยอรมันต่อเธอ “นี่คือสิ่งที่คุณคิดอยู่ในใจจริงๆ ใช่มั้ย” เมื่อเห็นใบหน้าอึ้มครึ้ม ใจของเกสรก็เริ่มหวาดกลัว แต่ก็ยังแสดงสีหน้าใจเย็น “ไม่ใช่ฉันพูดแล้วเหรอ? ฉันถูกบังคับอย่างช่วยไม่ได้ สัญญาณี้ฉันก็ถูกบังคับให้เซ็น แค่ห้าล้าน ฉันทำงานจะไม่ได้เยอะกว่านี้เหรอ?” คำพูดนั้นสวยงาม แต่ไม่สามารถปิดปังจากสายตาของเยอรมันไปได้ “อ่า...” คางของเธอเจ็บปวดฉับพลัน ลำตัวของเกสรถูกแนบลงไปกับโต๊ะ เยอรมันจับคางให้เธอเงยหน้าขึ้น ก่อนจะพูดเสียงเย็น “ของๆ ผมกับคนของผม นอกจากผมแล้ว ไม่ว่าใครหน้าไหนก็เอาไปไม่ได้ อย่าคิดว่าตัวเองฉลาด คิดจะหลีกหนีเป็นอิสระด้วยวิธีนี้” “ถ้ายังมีอีกครั้ง ที่ผมพูดถึงน้องชายคุณก่อนหน้านี้ และจะไม่บอกคุณเป็นซ้ำสอง ผมจะให้กัมพลจัดการทันที” “ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย!” เมื่อพูดถึงชนา นั่นก็คือชีวิตของเกสร ดวงตาเธอแดงก่ำ และอดกลั้นความเจ็บปวดที่คางไว้ก่อนจะถาม “คุณจะให้ฉันปฏิเสธคำขอของแม่ยายคุณ? เธอพูดกับฉันแล้ว มันคือการข่มขู่ แล้วคุณก็เอาชนามาข่มขู่ฉันอีก เธอจะไม่ทำเหมือนกันเหรอ? คุณเยอรมัน ซ้ายขวาล้วนเป็นทางตัน คุณคิดว่าฉันจะเลือกทางไหน?” “เกสร คุณไม่มีสิทธิ์เลือก” เยอรมันบีบปลายคางแรงขึ้น เธอเกือบจะรู้สึกว่าขากรรไกรกำลังจะหัก ก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “เมื่อสามปีก่อน คุณเข้ามาให้อ้อมแขนผมเอง ก็ควรจะพิจารณาความอัปยศทั้งหมดที่คุณจะต้องแบกรับในอนาคตซะ สัญญาการแต่งงานระหว่างผมกับแขไขมีมานานแล้ว ไม่ใช่เพิ่งจะมามี อย่าทำให้มันเป็นเหมือนมือที่สามอย่างที่แม่ยายผมพูด ละครเรื่องนี้ไม่ได้กระตุ้นความเห็นใจอะไรทั้งสิ้น” มือของเกสรที่จับขอบโต๊ะไว้สั่นเล็กน้อย เธอรู้ว่าเยอรมันมีดวงที่ลึกล้ำ ดังนั้นเรื่องสัญญาจึงเป็นแผนที่เธอต้องพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ไม่คิดว่าเธอจะไม่สามารถซ่อนตัวไปจากสายตาเขาได้ เกสรยังคงดื้อรั้น “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไร ฉันไม่ใช่ผู้กำกับ ที่จะสามารถกำกับเองเล่นเองได้” เยอรมันยิ้มเย็น ยกคางของเธอขึ้นมาอีกนิด แต่แรงบีบลดลง ก่อนจะพูด “คุณไม่มีความสามารถ แต่เรื่องซ้อนกลนี่ถนัดนัก” ยืมเรื่องทะเลาะกับกิจพรขึ้นมาอ้าง เพื่อที่จะหลบหลีกไม่ให้เขาจับได้ เกสรคับแค้นจนหมดคำจะพูด เธอหลบสายตา ใจฝ่อพูดซุบซิบ “แล้วแต่คุณจะพูดเถอะ” ได้รับการยอมรับแล้ว บรรลุเป้าหมายแล้ว เยอรมันก็ทิ้งมือ พร้อมกับลากเก้าอี้มานั่ง “ปรากฏว่ามีคนมาหาเรื่องคุณก่อน เรื่องนี้ผมสามารถเพิกเฉยได้ ครั้งหน้า ผมจะไม่ให้คุณได้โอกาสอธิบายเลย” เกสรคลำคางด้วยความเจ็บ แล้วทิ้งสะโพกลงข้างโต๊ะกินข้าวอย่างอารมณ์ไม่ดี “รู้แล้วเจ้าค่ะ รู้แล้ว” เธอก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นอิสระได้ง่ายจริงๆ เกรงว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับชนาในสักวัน เธอไม่มีทางเลือกที่จะตีจากเยอรมัน เรื่องนี้มันต้องวางแผนนานๆ มองไปที่กล่องข้าวเดลิเวอรี่บนโต๊ะ เธอก็เหลือบไปมองเยอรมัน “คุณไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ? กินด้วยกันมั้ยล่ะ?” เธอหมายความว่าไล่เขากลับกลายๆ คนอย่างเยอรมันจะมากินของเดลิเวอรี่กับเธอได้ยังไง แต่เมื่อเร็วๆ นี้พฤติกรรมของเยอรมันผิดแผกไปจากเดิม ในห้องเงียบก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำทรงพลังเอ่ยขึ้นมาหนึ่งคำ “อืม” เกสรชะงักไปชั่วครู่ สุดท้าย เธอสั่งอาหารไปสามอย่างและซุปอีกหนึ่ง เพราะลดหุ่นอยู่เลยไม่กินข้าว แต่ร้านให้มาถ้วยนึง และตอนนี้มันก็อยู่ในมือของเยอรมัน เมื่อเห็นเยอรมันแกะกล่องพลาสติกเพื่อกินข้าว เธอก็รู้สึกว่าสวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม บางคนกินข้าวกล่องธรรมดาก็ยังทำให้รู้สึกเหมือนกินของแพงๆ ได้ หลังจากกินเสร็จ เกสรก็เก็บกล่องใส่ถุง เก็บไปพึมพำไป “กินของเดลิเวอรี่ คุณทำอะไรทำไมไม่สั่งมากินที่สำนักงานเองล่ะ ไม่เห็นต้องมาหาฉันเลย” เยอรมันเหลือบมองมาที่เธอและไม่สนใจที่เธอกำลังพึมพำ “หลังจากถ่ายเสร็จก็รีบย้ายไปอพาร์ตเมนท์ซะ” เกสรพูดอย่างเฉยเมย “รอฉันถ่ายเสร็จค่อยพูดดีกว่าค่ะ ใช่สิ สัญญาของคุณกิจพรฉันเซ็นไปแล้ว ถ้าฉันไม่ทำตามฉันจะต้องเสียเงิน คุณจะทำยังไง?” “ไม่ใช่ว่าคุณประหยัดเงินไว้เยอะๆ เพื่อเตรียมพร้อมจะไปเหรอ? นี่มันแค่เงินน้อยนิด คุณก็แก้ปัญหาได้” “ฉันทำไม่ได้!” พูดถึงเรื่องเงิน เกสรก็รีบจ้องมองทันที “ฉันต้องจ่ายมากกว่าห้าสิบล้านนะ ฉันให้ไม่ได้! ถ้าคุณไม่สนใจ งั้นก็รอให้เธอฟ้องฉันก่อน ให้ฉันติดคุกแล้วคุณค่อยไปประกันตัวออกมา” คิ้วของเยอรมันขมวดเล็กน้อย ขี้เกียจเกินกว่าจะเข้าไปยุ่งกับเธอ “งั้นคุณก็คงยินดีที่จะให้น้องชายรออยู่นอกคุก” คืนนั้นเยอรมันพักอยู่ที่โรงแรม เกสรคิดว่าเขาคงเหมือนแต่ก่อน นอกจากเรื่องของเธอก็ไม่มีอะไรแล้ว แต่วันนี้มาแปลก หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาแค่กอดเธอนอนทั้งคืน ไม่ทำอะไรเลย มีเสียงลมหายใจเล็กน้อยดังอยู่ข้างหลัง เกสรก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก และนอนไม่หลับทั้งคืน ในคฤหาสน์ของตระกูลคุณยิ่งยศ “คุณหนู สืบได้แล้วครับ เขากำลังติวเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่ครับ” “สอบเข้ามหาวิทยาลัย?” แขไขนั่งตัวตรงบนโซฟา แล้วถามทางโทรศัพท์ “เขาอายุเท่าไหร่แล้ว อายุน้อยมากมั้ย?” “สิบเก้าปีครับ ไม่รู้ทำไมไม่ได้เข้าโรงเรียน คลาสติวนี้ก็เพิ่งจะเริ่มเรียนด้วย ดูเหมือนเขาก็มีมนุษยสัมพันธ์ดีกับคนในคลาส แต่ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับครอบครัวเขา” “โอเค ฉันไม่ต้องการให้สืบมากไปกว่านี้ นี่ไม่ใช่การสำรวจสำมะโนครัว” แขไขกอดหมอนอย่างมีความสุข “ส่งที่อยู่ที่เขาเรียนมาให้ฉัน สืบแค่นี้ก่อน ไม่ต้องมาสนใจแล้ว” “ครับ” วางสายเสร็จ แขไขก็หยิบสเปรย์จจากยูนนานที่อยู่ข้างๆ โต๊ะชาขึ้นมาดู กิจพรเพิ่งจะผลักประตูเข้ามา เห็นลูกสาวถือขวดยาแล้วยิ้ม จึงเกิดความสงสัย “แขไข ลูกยิ้มอะไร? แล้วนี่กี่โมงกี่ยามแล้ว? ทำไมลูกยังไม่นอน” “จะนอนแล้วค่ะ” แขไขมองไปที่แม่ “ดึกแล้วแม่มาทำไมคะ? หรือพ่อยังไม่กลับ?” “อืม” “ช่วงนี้พ่อยุ่งมาก สองสามวันมานี้ไม่เห็นแม้แต่เงา” คิดชอบยุ่งอะไรอยู่นะ กิจพรไม่เคยบอกเรื่องนี้กับลูกสาว เรื่องของอดีตภรรยาของคิดชอบเธอก็ไม่เคยพูดเป็นแค่ฝุ่นผงในอดีต ไม่มีใครอยากไปจับต้อง “บริษัทยุ่งน่ะ หนูก็ควรทำให้พ่อสบายใจ ต้องจับเยอรมันให้อยู่นะ เพื่อหวังว่าในอนาคตเขาจะได้ช่วยเรา” “ทำไมแม่พูดถึงเรื่องนี้ล่ะ พ่อยังร่างกายแข็งแรงนะ พูดอะไรกันคะ หวังใครไม่หวังใคร? อีกอย่างไม่ใช่พี่เยอรมันจะแต่งเข้าบ้านเราซะเมื่อไหร่ เขามีบริษัทH.Y อยู่แล้ว แล้วจะมีเวลามาสนใจบริษัทเราได้ยังไง”