ตอนที่91คุณมันไร้ยางอาย

ตอนที่91คุณมันไร้ยางอาย “ฉันทำเกินไปหรอ?”เขาเอากระดาษสองแผ่นออกจากกระเป๋าตังค์ท่าทางอย่างสง่าจากนั้นจ้องมองไปที่เพ็ญนีติ์ “เพ็ญนีติ์เธอลองดูไปที่ข้างนอกสินักข่าวเยอะแยะเลยเนอะหรือจะให้ฉันเป็นคนบอกว่าเขานั่นแหละเป็นมือที่สามบอกว่าเขานั่นแหละที่เป็นต้นเหตุที่ทำร้ายความสัมพันธ์ระหว่างเรา “ไร้ยางอาย”ก่อนที่จะยกมือขึ้นเตรียมที่จะตบเขาปุริมรีบจับมือเธอ“เพ็ญนีติ์เธอยังทำอะไรอีกถีบคนใช่ไหม?ถีบฉันสิว่าแต่ยังไงก็ถีบไม่โดนฉันหรอก ผู้ชายคนนี้ทั้งๆที่บาดเจ็บอยู่ทั้งหัวทั้งขาก็เต็มไปด้วยผ้าก็อดเต็มไปหมดแต่ดูจากท่าทางก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยมันคืออะไรกันแน่ เมื่อมองไปที่ข้างนอกห้างซึ่งก็มีนักข่าวเยอะมากเหมือนกัน ปุริมเขาจงใจชัดๆที่จะให้เป็นแบบนี้ ตัวเธอเองอะไม่เป็นไรแต่เธอไม่อยากให้นภนต์เจออะไรแบบนี้ที่ที่คนเยอะด้วยทำไมจากเรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็กและจากเรื่องเล็กก็ต้องรีบจัดการ“นภนต์ปะกลับ”ที่จริงก็แค่อยากจะมาซื้อของกับเด็กๆแต่ตอนนี้ทำไมวุ่นวายจนไม่มีความสุขเลย “ม๊ามี่แล้วแดดดี้ละ? “ช่างเขาเถอะเราต้องไปกันแล้ว” “ม๊ามี่......”อ้อยกับส้มก็ไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสายตาพวกเธอมองที่แม่แค่คิดว่าคนที่แม่จับมือด้วยถ้าเป็นแดดดี้คงดีแค่ไหนพวกเธอแค่อยากให้แดดดี้กับม๊ามี๊อยู่ด้วยกัน “ดีถ้าพวกหนูไม่ไปต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาเรียกม๊ามี๊ว่าม๊ามี๊อีกต่อไปนภนต์เรากลับ”เธอกำลังเอาความสัมพันธ์แม่ลูกมาเสี่ยงในระยาเวลาห้าปีที่ผ่านมามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะดูแลเด็กๆให้เติบโตมาแต่ยังไงมันก็คือความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างแม่กับลูก แล้วเธอก็จับมือนภนต์เดินจากไปได้ไม่กี่ก้าวส้มกับอ้อยก็วิ่งตามกันไปติดๆ“ม๊ามี่พวกหนูไปกับม๊ามี๊ด้วย” พูดไปด้วยแล้วมองไปที่ใบหน้าของปุริมช่วยไม่ได้นิเพราะแม่ของพวกเธอเป็นทุกอย่างของพวกเธออยู่แล้วถึงแดดดี้คนนี้จะเป็นแดดดี้ก็เถอะแต่เขาออกมาแสดงตัวกับพวกเธอช้าไปหน่อยดังนั้นในโลกนี้มีแค่ม๊ามี๊แหละที่ดีต่อพวกเธอจากนั้นก็เป็น.....เป็น...... จากนั้นคงเป็นแดดดี้หรอ?เป็นพ่อบุญธรรมต่างหากแดดดี้เพิ่งจะรับพวกเธอเป็นลูกได้สองวันเอง แต่ว่าพ่อบุญธรรมเป็นพ่อที่พวกเธอรู้จักมาตั้งแต่ยังจำความได้ พ่อบุญธรรมก็ดีนะดีกว่าแดดดี๊อีก ไปเถิด ตัดสินใจแล้วแล้วก็ก้าวไปด้วยและหันมามองหน้าปุริม สองตัวเล็กนี้ก็เหมือนจะทิ้งไม่ลงเหมือนกัน นี้เป็นความรู้สึกเหมือนสำนวนที่ว่าเลือดมันข้นกว่าน้ำอยู่แล้ว “ม๊ามี๊หนูจะเอาแดดดี้”ดูมองไปที่ปุริมที่ยืนอยู่คนเดียวอย่างโดดเดียวซึ่งอ้อยก็รู้สึกสิ่งที่แม่เธอทำมันดูใจดำเกินไป ที่ทิ้งให้พ่อของเธออยู่คนเดียวอย่างเดียวดายและไม่สนใจใยดีเลยพ่อน่าสงสารจังแถมร่างกายก็ยังบาดเจ็บอยู่ “’งั้นพวกลูกก็ไปกันเลยไปหาแดดดี้แล้วก็ไม่ต้องมาพบม๊ามี๊อีกต่อไป”เธอกัดฟันจะใจดำก็ใจดำเหอะเพราะเธอก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วแล้วจะให้เธอทำยังไงละ? ว่าแล้วบิลนี้ต้องเป็นปุริมที่จ่ายเงินแล้วของพวกถุงเล็กถุงใหญ่ที่ถืออยู่ก็ไม่รู้จะเอายังไงกับมันดีคือตามส่งให้เพ็ญนีติ์ส่งออกไปหรือว่าจะคืนของให้ผู้ชายคนที่จ่ายเงินนี้ดี? สถานการณ์วันนี้ก็แปลกๆอีกอย่างผู้ชายคนนี้ตอนนี้อารมณ์เหมือนภูเขาไฟกำลังจะปะทุทันทีทำให้พวกเธอรู้สึกกลัวและไม่กล้าเข้าไปถาม นานไปจนผู้จัดการร้านทนไม่ไหว“คุณผู้ชายค่ะเสื้อผ้าพวกนี้จะ.......” ปุริมก็หยิบนามบัตรออกจากกระเป๋าตังค์“ส่งไปตามที่อยู่นี้” สาวผู้จัดการร้านรู้สึกผ่อนคลายโล่งใจแล้วรีบรับนามบัตรมา“ขอบคุณนะคะคุณผู้ชาย” ปุริมก็เดินออกจากห้างท่ามกลางระหว่างผู้ชายผู้หญิงและในระหว่างนั้นเขาก็เจ็บหัวใจเหมือนมีเข็มมาทิ่มแทงหัวใจเขาอยู่เพ็ญนีติ์กับนภนต์ดูเหมาะสมกันมาก โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาเขาดูไปบนเงาของสองคนนั่นค่อยรับโทรศัพท์“นรวรว่าไง?” “ท่านประธานพวกเขาเดินออกมากันแล้วจะลงมือเลยมั้ยครับ?” นรวรเริ่มพูดใส่หูเขาไม่หยุดขณะนั้นปุริมก็นึกไปถึงสิ่งที่เพ็ญนีติ์การกระทำและพูดกับเขาเหมือนเธอไม่มีความไว้วางใจกับเขาอีกแล้ว หรือเป็นเพราะพนินีหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆงั้นก็แสดงว่าผู้หญิงคนนี้กำลังหวงเราสิ? แต่ที่ทำตัวปกป้องนภนต์นึกแล้วก็น่าโกรธ “ท่านประธานพวกเขากำลังจะขึ้นรถแล้วนะครับ.......”นรวรพูดเตือนเรียกสติเขาเพราะตอนนี้ไม่รีบทำอะไรสักอย่างถ้าคนขึ้นรถไปก็ไม่ทันการณ์แล้ว “ปุริมคุณมันมากเกินไปแล้วนะ” “คุณมันไร้ยางอาย” คำพูดของเพ็ญนีติ์ลอยมาหูเขาเพื่อจะเอาผู้หญิงคนนี้คืนแค่นี้ต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอถ้าใช้มันไปก็เท่ากับเราไม่ได้ใช่ความจริงใจเพื่อได้ใจของผู้หญิงมาในแววตาที่เหม่อมองไปที่เพ็ญนีติ์กับนภนต์พูดไปอย่างนิ่งๆว่า“ปล่อยพวกเขาไป” “ครับท่านประธาน”นรวรรับคำสั่งและรู้สึกโล่งอกไม่งั้นอีกแปปเดียวระหว่างนักข่าวกับนภนต์กับเพ็ญนีติ์ต้องเกิดศึกอย่างดุเดือดแน่ถึงเวลาที่ทำร้ายเพ็ญนีติ์จริงๆเขาดูจากท่านประธานที่กระทำต่อเพ็ญนีติ์ก็ไม่ได้ดูไร้เยื่อใยมาก แต่เขาเดาไม่ออกจริงๆว่าท่านประธานคิดอะไรอยู่กันแน่เหมือนจะเกี่ยวกับพนินีแต่ก็เหมือนจะเกี่ยวกับเพ็ญนีติ์ แม้ว่าท่านประธานเวลาที่มองไปที่พนินีจะดูไม่ธรรมดาเหมือนจะพิเศษด้วยแต่เขากลับรู้สึกท่านประธานกับพนินีคงไม่มีความลึกซึ้งมากกว่านั้นหรอกเพราะเธอคือผู้หญิงของน้องชายเขาเขาคงไม่กระทำอะไรที่ทำให้ชื่อเสียงของเขาไม่ดีหรอกและสองวันนี้ในเมืองดรัลก็มีแต่เรื่องของเขากับน้องสะใภ้เขาที่ถูกพูดออกไปกันต่างๆนาๆแล้วถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไปคงต้องมีผลกระทบกับธุรกิจแน่ๆ ท่านประธานจะเปรียบเทียบกับสิ่งที่ได้ผลดีกับผลเสียที่ได้มาเสมอ ปุริมหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งม้วนแล้วเดินไปหน้าต่างห้างและจุดไฟทีบุหรี่ลักษณะเขาตอนนี้ถ้าเปลื่ยนเป็นผู้ชายธรรมดาก็คงต้องมีแต่คนสงสารแต่ดูเขาไปอีกทีไม่มีใครที่มีความรู้สึกแบบนั่นได้เพราะการเดินของเขาดูไม่เรียบร้อยเอาซะเลยเขาได้เดินไปและสูบบุหรี่ไปเหมือนกับพวกนักเลงทำให้คนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้เลย ซึ่งในห้างคือที่เขตห้ามสูบบุหรี่แต่ก็ไม่มีใครกล้าห้ามเขาเลยลูกค้าใหญ่อ่ะนะก็เมื่อกี้บิลใหญ่ในแผนกเสื้อผ้าเด็กที่อาทิตย์ก่อนที่ได้สั่งซื้อขายกันแล้ว “ม๊ามี๊เสื้อผ้าพวกนี้พวกหนูไม่ต้องเอาแล้วใช่มั้ยคะ?”ส้มได้จับไปที่เสื้อผ้าตรงที่เพ็ญนีติ์ซึ่งไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น กับพวกผู้ใหญ่เลย “ส้มพรุ่งนี้เราค่อยไปหาซื้อที่อื่นกันนะซื้อที่สวยกว่านี้ดีมั้ย?”นภนต์ขับรถไปและพูดไปด้วย อะไรก็ปิดบังสองตัวเล็กนี้ไม่ได้เลยเพราะตั้งแต่เล็กถูกเลี้ยงจากครอบครัวที่แม่เลี้ยงเดี่ยวเพราะฉะนั้นพวกเธอจึงไวต่อความรู้สึก “อื้ม.....ก็ได้ค่ะ”ตอบแบบลำบากใจและไม่มีความสุขเลยเพราะม๊ามี๊ไม่ยอมอยู่กับแดดดี๊เพราะอย่างงั้นรถจึงได้สงบลงมาไม่มีใครพูดสองแสบขยับมานั่งใกล้กันจากนั้นสายตาสองคู่นั้นก็มองไปนอกหน้าต่างรถทำท่าทางเหมือนมีอะไรอยู่ในใจ เพ็ญนีติ์ไม่ได้สนใจและตามใจพวกเธอเพราะเรื่องบางเรื่องยิ่งอธิบายไปพวกเธอก็ยิ่งจะคิดมากให้พวกเธอค่อยๆสงบสติอารมณ์กันเองดีกว่าถึงเวลาตอนนั่นพูดคงจะพูดง่ายกว่านี้หลายเท่าแหละ เวลาที่กินอาหารเที่ยงอ้อยกับส้มก็ไม่ได้พูดคุยกับเธอท่าทางดูไม่มีความสุขจากนั้นสองพี่น้องก็ได้เอาหัวติดกันแล้วกระซิบอะไรบ้างนะ ขมวดคิ้วเธออยากเข้าไปแทรกระหว่างหัวสมองน้อยไปดูสถานการณ์แต่เขาไม่ได้มีปัญญาขนาดนั้น นภนต์ลุกไปจ่ายเงินเพ็ญนีติ์จับมือลูกน้อยทั้งสอง“ไปกันเถอะนะตอนเย็นไปสวนสนุกกัน” นึกว่าพวกเธอจะกระโดดเต้นดีใจแต่ไม่เลยอ้อยเอามือเพ็ญนัติ์ออก“ม๊ามี๊ไม่ไปไม่ได้มั้ยคะ?” “ทำไมไม่ไปละ?พวกหนูไม่ใช่ชอบสวนสนุกกันหรือไง?” “ตอนนี้ไม่ชอบแล้วค่ะ” “เป็นไปไม่ได้ส้มอ้อยพวกหนูมีอะไรปิดบังกับม๊ามี๊หรือเปล่าคะ?”ยิ่งอยู่ก็ยิ่งดูแปลกทำให้เธอรู้สึกอยากตีพวกเด็กๆที่แสดงกิริยาและนิสัยไม่ดีออกมา “ไม่มีค่ะ” “ยังพูดว่าไม่มีอีกดูสิปากของพวกหนูแบะปากสูงขนาดนี้” “ม๊ามี๊พวกหนูไม่มีความคิดเห็นอะไรเลยค่ะแค่แดดดี๊บาดเจ็บแต่ไม่มีคนดูแลพวกหนูเลยไม่วางใจเพราะอย่างงั้นเลยไม่มีอารมณ์ที่จะไปเล่นค่ะ” “ไม่ได้เพราะว่านัดกับน้าญภาแล้วน้าเขาอยากเจอพวกหนูมากน้าญภาต้องชอบพวกหนูมากเลย” “พวกหนูไม่ได้รู้จักน้าญภาหนูไม่ชอบคนแปลกหน้า” “แต่น้าญภาเป็นเพื่อนของแดดดี๊ของพวกหนูนะทำไมถึงพูดว่าเป็นคนแปลกหน้าละ” “เป็นเพื่อนของแดดดี๊จริงหรอคะ?”ส้มกับอ้อยตาเป็นประกายขึ้นมาเลยและถามต่ออย่างตื่นเต้น “แน่นอนสิจ้ะม๊ามี๊ไม่ได้โกหกหรอก” “งั้นก็ได้พวกหนูจะไปค่ะ”สำเร็จสักที่ไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนชักชวนแต่เพราะว่าจะได้เจอกับเพื่อนของปุริมไม่เข้าใจกับลูกสองคนนี้แล้วเหมือนกัน สุดท้ายก็เป็นนภนต์พาพวกเธอเดินทางมาสวนสนุกและเธอยังไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นปุริมหมอนั้นทำไมถึงออกจากสถานนีตำรวจมาหาเธอจนเจอซึ่งมันเกิดขึ้นได้เร็วมาก ยิ่งคิดยิ่งงงเข้าไปอีกหรือว่าเขาให้คนเข้าไปตรวจบ้านของตระกูลศาสตร์พงษ์? เพิ่งจะลงรถก็พบเห็นญภาที่รออยู่หน้าสวนสนุกเพ็ญนีต์ยังไม่ทันได้ทักทายฝั่งนู่นญภาก็ได้เข้ามาหาแล้ว เดินไปด้วยถามไถ่อ้อยกับส้มไปด้วย“เพ็ญนีติ์พวกเธอเป็นลูกสาวของเธอใช่มั้ย?เหมือนมากเลย” “เหะๆใช่จ้ะ” ญภาเดินไปก้าวใหญ่จนถึงตรงหน้าส้มกับอ้อย“บอกน้ามาสิว่าพวกหนูชื่ออะไรกัน?” “คุณน้าสวยจังเลยค่ะหนูชื่อส้มค่ะ” “หนูชื่ออ้อยค่ะ” สองตัวเล็กทั้งร่าเริงแจ่มใสและไม่รู้สึกเกร่งกลัวเมื่อพบคนแปลกหน้าเลย “น้าไม่สวยเลยอ้อยกับส้มตั้งหากที่สวยจ้ะน่ารักมากเลยดูยังไงๆก็เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้เลย” อ้อยปิดปากตัวเอง“คิกๆ”แล้วก็ยิ้มออกมา “อ้อยหนูยิ้มอะไรจ้ะ?” “หนูยังรู้สึกน้าเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้มากว่าค่ะคุณน้าทหารที่อยู่ด้านหลังเป็นแฟนคุณน้าหรือเปล่าคะ?” “อ่ะ?อะไรนะ?”ญภารีบหันไปมองไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ณัฏฐพลโผล่มาอยู่ด้านหลังและยังใส่ชุดทหารที่ติดยศมาอีก “ณัฏฐพลคุณมาทำอะไรที่นี้?” “จับคุณไงว่าจะผ่านมาแวะดูลูกสาวของเพ็ญนีติ์ซะหน่อยหน้าตาสวยมากเลยนะญภาเธอไปคลอดลูกสาวสวยขนาดนี้ให้ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” “อย่ามามั่ว”ญภาใช้แรงที่มีเคาะไปที่หัวของเขา“เป็นถึงนายพลทำตัวให้สมกับเป็นทหารหน่อย” “ไม่ได้อยู่ในฐานทัพซักหน่อยตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นนายพลนะเป็นแค่ประชาชนทั่วไป”