已经是第一章了
ตอนที่92อบอุ่นขนาดนั่น
ตอนที่92อบอุ่นขนาดนั่น
“คุณลุงมันก็ไม่ถูกนะเพราะตอนนี้คุณใส่เครื่องแบบทหารอยู่”
“นี่หนูจ้ะไม่ควรช่วยน้าคนนี้พูดนะเธอเป็นภรรยาของลุงเลยนะและยังเป็นคนคิดที่หนีงานแต่งด้วย”
ส้มทำตาใสซื่อ“หนูไม่สนว่าน้าเป็นอะไรของใครยังไงก็แล้วแต่ตอนนี้คุณลุงใส่เครื่องแบบทหารเป็นทหารไม่ควรเหมือนคุณลุงต้องแข็งแรงและต้องมีระเบียบวินัยด้วย”
นี่มันอะไรกับอะไรกันเนี่ยเริ่มวุ่นวายจนมันตลกแล้วนะ“ส้มใช่มั้ย?”
“อื้มหนูก็คือส้มค่ะคุณลุงทหารนี่ความจำดีนะเนี่ย”
ส้มชื่นชมไปณัฏฐพลรีบเชิ่ดหัวขึ้น“มันก็แน่นอนอยู่แล้วผมไม่เคยลืมสิ่งที่ต้องทำอยู่แล้วโดยเฉพาะกับภรรยาตัวเองแค่ดูแปปเดียวก็รู้ใจกันเลย”
“ณัฏฐพลคุณพูดให้น้อยกว่านี้หน่อยได้ไหม”
“เด็กๆกำลังพูดคุยกับฉันถ้าฉันไม่พูดมันก็ดูไม่มีมารยาทงั้นก็ไม่เป็นการให้เกียติกับเสื้อที่ฉันใส่อยู่สิใช่ไหมเด็กๆ”
“ก็ใช่นะคะแต่ว่าลุงทหารคะเหมือนคุณน้าเจอลุงแล้วเหมือนกับไม่มีความสุขเลยเมื่อก่อนนี้คุณลุงรังแกคุณน้าใช่ไหมคะ?”
ณัฏฐพลรีบเดินไปทางส้มแล้วกอดเธอไว้จากนั้นก็กระซิบข้างหูเธอพูดว่า“ไม่ควรพูดเรื่องนี้นะ”
“คุณลุงเอาแต่ใจทำไมหนูจะพูดไม่ได้?”
“เพราะว่าตอนนี้ลุงกำลังเกลี้ยกล่อมน้าเขาอยู่ถ้าหนูพูดถึงมันน้าเขาก็จะไม่มีความสุขไม่มีความสุขก็จะไม่สวยและจะขึ้นรอยตีนกาบนหน้าได้”
“คุณลุงคุยกับพี่สาวหนูว่าอะไรอ่าค่ะ?ทำไมให้ทุกคนฟังไม่ได้ละคะ?หรือว่าพูดคำที่มันไม่ดี?”อ้อยพูดออกไปด้วยความแปลกใจและอยากรู้เรื่องด้วย
“ไม่มีไม่มีจ้ะลุงแค่บอกส้มว่าไม่ควรทำเรื่องที่ให้น้าญภาไม่สบายใจ”ณัฏฐพลหน้าเริ่มซีดเหม่อเหมือนจะสลบไปเลย
เมื่อมาเจอกับสองตัวเล็กที่ฉลาดขนาดนี้กับสิ่งที่พูดออกมาทำให้นายพลอย่างเขาถึงกับรับมือไม่ได้
“อ้อยส้มรีบบอกลาคุณลุงได้แล้วค่ะพ่อบุญธรรมซื้อตั๋วเสร็จแล้วไปกันได้แล้วเข้าไปสวนสนุกกันเถอะนะ”
“ม๊ามี๊คุณลุงกับคุณน้าเป็นคนบ้านเดียวกันหรอคะ?”
เพ็ญนีติ์เคาะไปที่หัวของส้มเบาๆที่ถามเรื่องญภากับณัฏฐพลแต่อยู่หน้าคนอื่นเขาก็ไม่ควรพูดอะไรเยอะกับส้ม
“อื้มใช่ค่ะบ้านเดียวกันค่ะไปได้แล้วค่ะเป็นเด็กไม่ควรยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่นะมันไม่มีมารยาทนะคะ”
เธอพูดเสียงโทนต่ำใส่อ้อยกับส้มลูกสาวสองคนนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่รู้จะจัดการกับลูกสาวสองคนนี้ยังไงดี
“เพ็ญนีติ์แล้วปุริมตัวแสบนั่นละ?”
“ไม่ใช่เธอที่เป็นคนเอาเขาออกมาหรอทำไมถึงถามหาคนกับฉันละ”เธอยิ้มตอบนภนต์ได้เดินจูงมือเด็กๆไปหน้าประตูใหญ่แล้ว
“เขาออกมาได้บอกจะรีบไปหาเธอเพ็ญนีติ์ครั้งนี้เธอก็ทำไม่ถูกนะจะไปก็ควรบอกกันกันก่อนหายไปแบบนี้เลยเขารีบขับรถไปเมืองดรัลเพื่อที่จะตามหาเธอกลับมาขับไปทางด่วน200กิโลเมตรต่อชั่วโมงนั่นคือความเร็วที่จะเอาชีวิตคนไปทิ้งได้เลยนะ”
เพ็ญนีติ์หน้าแดงขึ้นมาเธอแค่รู้ว่าปุริมถูกพาที่สถานีตำรวจเพื่อดำเนินเรื่องการขับรถของเขาแต่ไม่เลยรู้มาก่อนว่าที่เขาขับเร็วความเร็วขนาดนั่นเพื่อที่จะตามเธอในใจรู้สึกอึดอัดพูดไม่ออกแต่ภาพของเขากับพนินีในลิฟต์นั่นก็ลืมไม่ลง
เขาพาพนินีไปห้องพนินีซึ่งไม่ใช่ห้องเธอในใจหนึ่งเดียวของเขาก็มีแต่พนินีเธอก็แค่ตัวแทนแค่นั้นเอง
“นภนต์คุณคือ.......”นภนต์เวลาที่มองไปที่ญภานึกคิดสักพัก“กองพลณัฏฐพลใช่มั้ยครับ?”
“ฮ่าๆใช่แล้วครับคุณนภนต์ตาดีมากนะครับสงสัยปุริมคงเจอคู่ปรับที่แท้จริงแล้วนะครับ”
“ไปกันเถอะอย่าไปพูดปุริมเลย”ญภาพูดตัดบทและพูด“คุณกับเขาก็ไม่ต่างกันหรอก”
“ญภาปุริมไม่ดีไม่ต้องดึงฉันเข้าเกี่ยวข้องด้วยฉันกับเขาไม่เหมือนกันเขาเจ้าชู้มักง่ายแต่ฉันไม่ฉันมีแค่คนเดียวฉันรักแค่คุณคนเดียว”
จากนั้นเสียงของณัฏฐพลยิ่งพูดยิ่งเบาลงแต่เขาทำให้คนรอบข้างได้ยินรวมไปถึงอ้อยกับส้ม
“ม๊ามี๊แดดดี๊เจ้าชู้มักง่ายใช่มั้ยคะ?”
“คือ……”ว่าใช่ก็ใช่ในใจเขามีแต่พนินีและยังมีผู้หญิงคนอื่นผู้ชายมีตังค์ก็แบบนี้แหละ
“ม๊ามี๊ไม่ตอบแสงว่าใช่แน่ๆแดดดี๊เป็นอย่างนี้นี่เองงั้นก็ได้ครั้งหลังม๊ามี๊ไม่ต้องไปสนใจเขาพวกหนูก็ไม่สนใจเขาด้วยนับตั้งแต่นี้ไปพวกหนูจะไม่เอาแดดดี๊แล้วเอาแค่พ่อบุญธรรม”
“เด็กๆแดดดี๊ของพวกหนูไม่ใช่คนแบบนี้หรอกดูสิปากของลุงทำไมถึงพาเด็กๆเสียนะไม่ใช่นะไม่ต้องเชื่อสิ่งที่ลุงพูดหรอกนะ”
“คุณลุงไม่ต้องช่วยแดดดี๊แก้ตัวเลยอ่าไม่ต่อจากนี้ไปเขาไม่ใช่แดดดี๊ของพวกหนูแล้วเพราะแบบนี้ม๊ามี๊ถึงไม่พูดต้นเหตุให้พวกหนูไม่เอาแดดดี๊ที่หลายใจ”
“เด็กๆเมื่อกี้ลุงขอถอนคำพูดพวกนั้นลุงเลี้ยงพวกหนูเรือโจรสลัดดีมั้ยดูสิก็คือเรือใหญ่นั้นไงถ้าได้ขึ้นไปนั่งคงตื่นเต้นน่าดู”
“ลุงจะไปกับคุณน้าเถอะหนูไม่อยากเป็นก้านขว้างคอ”
ให้ตายสิเด็กสมัยนี้โตเร็วขนาดนี้เลยหรอรู้จักคำว่าก้านขว้างคอด้วย
ญภาลากณัฏฐพลจากไป“รีบไปได้แล้วไม่งั้นฉันจะไม่สนใจคุณละนะ”ที่จริงอยากอยู่กับพ็ญนีติ์และเด็กแต่เกิดสถานการณ์แบบนี้จนทำให้ญภาไม่คิดอะไรเยอะก่อนที่จากพาตัวณัฏฐพลออกมาให้ไกลจากเด็กๆไม่งั้นเด็กๆคงถูกเขาล้างสมองแน่ๆใครจะไปรู้เรื่องระหว่างปุริมกับเพ็ญนัติ์เกิดอะไรขึ้นวันนั้นปุริมยังบอกว่าเพ็ญนีติ์เป็นภรรยาของเขาแต่กลับตอนนี้......
และยังมีคนชื่อนภนต์โพล่มาอีกดูท่าทางแล้วดูไม่เลวไปกว่าปุริมเลยนะ
“ม๊ามี๊หนูอยากนั่งม้าหมุน”
“ได้งั้นพวกเราก็นั่งม้าหมุนกันเลยนะ”
“ม๊ามี๊หนูกับม๊ามี๊นั่งด้วยกัน”
“งั้นหนูกับพ่อบุญธรรมนั่งด้วยกัน”เดินเข้าไปสวนสนุกอ้อยและส้มลืมเรื่องราวทั้งหมดทิ้งไปเลยเด็กแหละยังไงก็ชอบเล่นอยู่ดี
ถูกอุ้มขึ้นม้าหมุนอ้อยกับส้มไกลกันไม่มากแล้วได้ทำหน้าผีคนหนึ่งกก็นั่งข้างหน้านภนต์อีกคนก็นั่งข้างหน้าเพ็ญนีติ์
ม้าหมุนเริ่มหมุนหมุนไปแบไม่ช้าไม่เร็วทำให้พวกเธอสนุกจนร้องออกมาว่า“สนุกจังเลยพ่อบุญธรรมอย่ามากอดหนูหนูไม่กลัว”
นภนต์ปล่อยมือเขาแค่กลัวอ้อยผู้หญิงตัวน้อยจะกลัวคิดไม่ถึงว่าอ้อยจะไม่กลัวเลยแถมยังเงยหน้าขึ้นมามองไปที่เรือโจรสลัดที่ห่างไม่ไกลมาก“พ่อบุญธรรมดาดูสิเราอยู่ใกล้กับคุณลุงนายพลกับคุณน้าญภามากเลยพวกเขาเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจัง”
“แล้วฉันกับม๊ามี๊หนูละ?”นภนต์เอ่ยถามในโอกาสที่มันเหมาะที่จะถาม
“ก็เป็นคู่กันแดดดี๊ของหนูคือคนไม่ดีเขาหลายใจเพราะฉะนั้นตอนนี้หนูไม่เอาเขาแล้วพ่อบุญธรรมขอแค่คุณดีกับม๊ามี๊ของหนูหนูก็จะยอมรับคุณได้”
และในเวลานั้นนภนต์รู้สึกตัวเองภูมิใจเหมือนกับเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง
แต่ว่าทุกปีรอมากี่ปีนี้ที่ทำไปทั้งหมดจนตอนนี้เขารู้สึกได้ถึงผลดีที่ทำไปทั้งหมดที่ผ่านมาคำพูดนี้ไม่เท็จแน่นอนเด็กๆก็เหมือนกระดาษขาวแผ่นหนึ่งที่คุณเขียนอะไรลงไปไม่มีวันที่จะเป็นเท็จหรอก
นั่งม้าหมุนจนจบก็ไปขับรถบั้มยังเป็นอ้อยกับนภนต์ที่ได้นั่งด้วยกันเพ็ญนีติ์ที่นั่งด้วยกันสองคันรถที่ทนไม่ไหวที่จะชนเข้าหากันเสียง“ทุ่มทุ่ม”ดังขึ้นมาได้ยินเสียงลูกสาวที่กำลังร้องกริ๊ดเพ็ญนีต์หัวเราะออกมานานแล้วมาแล้วและนี้คือครั้งแรกที่พาลูกๆออกมาพักผ่อนและเล่นเป็นครั้งแรกที่ปลดปล่อยแบบนี้
ความรู้สึกของดีใจมันดีแบบนี้นี่เองดูไปท้องฟ้าก็ยังดูสดใสและสวยที่ผ่านมาเธอคงกดดันตัวเองมากไป
แค่ปล่อยวางบ้างที่จริงชีวิตคนเราก็ต้องดำเนินเดินต่อไปก็ดีอยู่แล้ว
“ม๊ามี๊พวกหนูยังอยากขับรถบั้ม”
“ได้นะ”ตอบกลับส้มไม่ใช่เพ็ญนีติ์แต่เป็นนภนต์ที่จริงตอนแรกเขาก็ได้ซื้อตั๋วไว้สองชุดแล้วแต่นั่งได้สองรอบ
เขาเดาไว้แล้วว่าเด็กต้องชอบขับรถบั้มนี้แน่ๆ
เริ่มอีกครั้ง“ทุ่ม”เสียงดังขึ้นอ้อยตั้งใจที่จะชนรถส้มแต่เธอนึกไม่นึกเลยว่ามีรถอีกคันพุ่งเช้ามาชนเธอ
แล้วบังเอิญพอดีไปติดตรงกลางระหว่างรถของส้มทำให้เธอขับรถอออกยากกลับหัวรถณัฏฐพลยิ้มและพุ่งไปที่เธอ
“อ้อยลุงนายพลมาแล้วแบบนี้สนุกมั้ย?”
“ไม่สนุกเลยหนูขับรถออกไปไม่ได้”อ้อยพูดขึ้นและพยายามที่จะขับออกไปทางอื่นเกลียดที่ชนรถณัฏพลออกไปไม่ได้
“ตอบตกลงก่อนว่าพรุ่งนี้จะไปกินข้าวที่บ้านลุงลุงถึงจะหลีกทางให้”
“ไม่เอาพ่อบุญธรรมขับออกไปได้อยู่แล้ว”อ้อยโมโหพร้อมเม้มปาก“พ่อบุญธรรมหนูขับเอง”
นภนต์ยกนิ้วโป้งให้อ้อยเด็กคนนี้ฉลาดมากหลีกที่ให้โดยไม่ลังเลอะไรส่วนส้มก็ขับไปฝั่งนู่นแล้วเพราะฉะนั่นเขาก็ต้องค่อยๆขับหักเลี้ยวหลบรถปุริมระหว่างผู้ชายกับผู้ชายถึงจะเป็นการแข่งขันที่ดีแต่ณัฏพลไม่ใช่เพราะเพ็ญนีติ์แต่เป็นเพราะ
ตัวเล็กนั้นเองปุริมเขาโชคดีนะเนี่ยที่มีเด็กน้อยที่เติบโตมากลับกันเขาไม่มีเพื่อนแท้เลย
ที่ที่ขับรถบั้มตรงนี้มันดูคนเยอะแยะสนุกดีรถสามคันที่ไม่ยอมกันกำลังชนกันจะมีเสียงรถที่ที่ชนกันอย่าดูถูกอ้อยกับส้มสาวน้อยไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิดสุดท้ายญภาทนไม่ได้ที่จะชนรถณัฏพลออกไปต้องให้เธอออกโรงเองในบรรยากาศนี้เริ่มดูอบอุ่นขึ้นมา“อ้อยกับส้มอย่าขนน้านะสองวันก่อนน้าปวดหัวยังไม่หายเลย”
ปล่งเสียงอย่างอ่อนโยนบวกกับรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนของณัฏพลทำไมให้เจ้าตัวเล็กไม่มีเหตุผลที่จะให้อภัย
“ก็ได้เป็นเพื่อนคุณน้านะหนูไม่ชนแล้วก็ได้แต่ถ้าลุงณัฏพลละก็หึหึพวกหนูยังจะชน”
ณัฏพลเอาโทรศัพท์ออกมาก่อนที่เล่งโทรศัพท์ไปที่รถของอ้อยกับส้ม“แชะแชะ”ถ่ายรูปมีรอยยิ้มของส้มกับหน้าบึ้งของอ้อยยังมีนภนต์กับเพ็ญนีติ์จะว่าไปทุกรูปก็มีแต่สี่คนนี้สองผู้ใหญ่สองเจ้าตัวเล็กถ่ายไว้หลายรูปเลยยิ่งดูดีๆอีกดูไปดูมาทำไมดูอบอุ่นกันจังในรูปที่มีสี่คนนี้มันเหมือนกับครอบครัวที่อบอุ่น
已经是最新一章了
加载中
