ตอนที่93ไม่อย่าจากเด็กๆเลย

ตอนที่93ไม่อย่าจากเด็กๆเลย ณัฏฐพลที่กำลังดูรูปแล้วอมยิ้มไปจากนั้นค่อยๆส่งไปทีละรูปให้ปุริมกำลังคิดว่าปุริมจะทำหน้ายังไง ตอนนี้เขายังนึกว่าผู้หญิงของตัวเองยังไงก็คือของเขาอยู่ดีก็ควรที่จะให้ผู้ชายคนนี้รู้สึกเริ่มไหวหวั่นบ้างได้แต่คิดแต่ระหว่างสามีภรรยามีไว้เพื่ออะไรและยังเป็นภรรยาของน้องชายเขาอีกด้วย ยังไงก็ไม่ควรเป็นแบบนี้ ส่งรูปเสร็จณัฏฐพลก็ตั้งใจดูรูปเด็กในรูปภาพ“ญภาคลอดลูกให้คนหนึ่งสิ” “ปัง”รถบั้มไปชนโดนราวเหล็กญภากระโดดลงรถ“ณัฏฐพลคุณฝันไปคนเดียวเถอะ”พูดจบญภาก็เดินไปหาอ้อยกับส้มทันที ที่จริงการเล่นรอบนี้ได้จบลงไปแล้วณัฏฐพลก็กระโดดลงรถบั้ม“ญภารอผมด้วยรอผมด้วย” เขาคงไม่อยากให้ญภาถูกอ้อยกับส้มครอบครองไปสองแสบยิ่งฉลาดอยู่ไม่รู้ว่าพูดกับญภาส่าอะไรอีกถึงเวลาเขาอยากตอบแก้ตัวคงยาก ลูกสาวสุดที่รักของเพ็ญนีติ์วันนี้เขาได้เจอแล้วรู้จักจนได้ ในขณะที่ณัฏฐพลวิ่งตามญภาไปปุริมก็เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูปทีละรูปจากโทรศัพท์ที่ณัฏฐพลส่งมาให้เขา ในรูปเพ็ญนีติ์กับลูกๆยิ้มได้สดใสมากแต่นภนต์กลับเหมือนเข้าไปในโลกของพวกเธอ และจนถึงรูปสุดท้ายข้อความก็เข้ามาว่า:ปุริมฉันจะบอกอะไรไว้ให้อย่างอ้อยกับส้มว่าคุณเจ้าชู้มักง่ายตอนนี้คือพวกเธอบอกไม่เอาแดดดี๊แล้วจะเอาแค่พ่อบุญธรรม ใบหน้าของปุริมเริ่มซีดในนิ้วมือพิมไปประโยคหนึ่ง:ณัฏฐพลฉันจะไปบอกให้ญภาออกห่างจากแก ส่งประโยคสั้นนี้ไปเสร็จก็ใส่เสื้อเชิ้ตร่างผู้ชายก็เดินไปหน้าประตูของบริษัท “ท่านประธานขาของท่าน.....” “ท่านประธานเราจะเริ่มทำการประชุมแล้ว......” “ท่านประธาน.......” หัวที่ไม่แม้แต่จะหันกลับมาปุริมมุ่งหน้าไปสวนสนุก “ท่านประธานที่จอดรถมีแต่นักข่าวเต็มไปหมด”นรวรเป็นคนขับเขาพูดเหมือนอยากให้ระมัดระวัง “ได้เรื่องเพ็ญนีติ์หรือยัง”สายตาที่มองไปที่จอดรถที่อยู่ตรงข้างหน้าตอนนนี้ในสมองของปุริมได้มองข้ามพนินีไปแล้ว “กลับบ้านไปพร้อมกับจิณณะแล้วไม่งั้นคนข้างนอกจะพูดอะไรเสียๆหายๆอีกแน่” “คุณเมนิลาจะมาถึงเมื่อไหร่?” “อีกไม่กี่วัน” “เป็นเพราะเธอไม่ใช่เพราะเธอจงใจวางแผนฉันกับเพ็ญนีติ์คงไม่มาถึงจุดจุดนี้ได้หรอก” “ท่านประธานถ้าไม่รีบแก้ไขปัญหาข่าวลือพวกนั้นคงมีหวังหุ้นตกลงแน่ๆ” “ฉันรู้แล้ว”หงุดหงิดและพร้อมยกบุหรี่ขึ้นมาแต่เขาเพิ่งกำลังจะจุดไฟแต่ก็ตกใจกับเหตุในรางจอดรถ“นรวรกลับรถ” “ครับท่านประธาน”นรวรก็รู้อยู่แก่ใจว่าถนนนี้ผ่านไม่ง่ายเพราะนักข่าวเยอะเกินไปรอมรอบไปทั่วรางจอดรถ ดูๆไปเรื่องที่เขาได้เข้าไปในสถานีตำรวจคนในเมืองดรัลรู้ไปหมดแล้วจิณณะก็มีแค่เขาที่ต้องปล่อยเรื่องนี้ไป ไม่งั้นเมืองดรัลก็ไม่มีใครกล้าจับตา รถกลับไปที่เดิมอย่างรวดเร็วลงจากรถปุริมหน้าตาที่นิ่งมองไปที่ลิฟท์ “ท่าประธานส่วนใหญ่ทางออกทุกทางเป็นแบบนี้ทุกทาง” “หรือว่าแค่ฉันออกไปก็ไม่ได้หรือไง?” “คือ.......”นรวรชะงักเวลาพูดพูดตามจริงหลังจากที่ปุริมเขามาในสำนักงานนี้จนถึงตอนนี้เรื่องของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดยังไม่หยุดแพร่ออกไปถูกคนรุมรอบอยู่ฝ่ายเดียว ดูๆแล้วเขาคงไม่มีวิธีที่จะไปสวนสนุกได้แล้วก็ให้นภนต์กับเพ็ญนีติ์ได้อยู่ด้วยกันหรอ? สูบบุหรี่สูบไปคำต่อคำรวมไปถึงไอจากที่ไม่เคยอึดอัดใจแต่ในตอนนี้คนนอกรู้แต่ว่าเขาก็คือผู้ชายที่ขโมยภรรยาของน้องชายตัวเอ’ ในสมองก็คิดไปที่ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ในสวนสนุกถ้าเกิดเขาเปิดไผ่ของเพ็ญนีติ์ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีการเปลื่ยนแปลงกรือเปล่า? ถ้าเกิดจิณณะไม่ใช่น้องชายของเขาถ้าเกิดว่าไม่ได้เล่งไปที่เขาเขาต้องสั่งคนไปตีจิณณะให้หัวแตกแน่ๆ ไอ้พวกสารเลวกล้าดียังไงมาแย่งผู้หญิงจากฉันถึงตอนสุดท้ายก็เอาหมวกสีดำมาใส่ไว้บนหัวเขา “ท่านประธานเอายังไงดี?” “โทรหาเพ็ญนีติ์บอกว่าฉันต้องการเจอเธอ” “ตอนนี้หรอครับ?” “ใช่” นรวรก็ไม่พูดอะไรอีกคนอื่นเขากำลังพาลูกเล่นที่สวนสนุกอยู่เขาก็จะเวลานี้พบคนเหมือนไม่แฟร์เลยนะ แต่ดูหน้าปุริมแล้วตอนนี้คงอยากเจอเพ็ญนีติ์มาก“ได้ครับผมจะรีบโทรแต่ว่า......” “ฉันไม่ต้องการได้ยินว่าแต่ว่าไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ต้องพาเธอมาให้ได้เรื่องง่ายแค่นี้ยังจัดการไม่ได้งั้นคุณก็ไม่ต้องมาเป็นเลขาของปุริมแล้ว” นรวรไม่มีทางเลือกแล้วพูดถึงขาดนี้แล้วเขาก็เดาว่าถ้าเพ็ญนีติ์ไม่มาคงต้องออกจากงานนี้แน่ๆหาเบอร์ของเพ็ญนีติ์เจอนิ้วก็กดไปที่โทรออกบนโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะคุณนรวร” “คุณเพ็ญนีติ์ครับไม่ทราบว่าสะดวกหรือเปล่าครับ?”ไม่แน่ว่าคุณเพ็ญนีติ์ตอนนี้ได้พาเด็กๆไปเล่นที่ไหนนะเขาโทรไปแบบนี้เหมือนกำลังรบกวนเวลาส่วนตัวที่ไม่เหมาะอยู่ “สะดวกค่ะอ่อยกับส้มตอนนี้กำลังไปเล่นสไลด์เด้อค่ะฉันนั่งมองพวกเธออยู่ที่สนามหญ้าค่ะ” “คุณเพ็ญนีติ์ครับคือผมพูดว่าคุณสะดวกไหมครับที่จะออกสวนสนุกสักครู่?”พูดขึ้นมาก็รู้สึกเกรงใจเลย แต่ยังไงเขาก็ต้องพูดมันออกมาเพราะตอนนี้ปุริมกำลังนั่งข้างๆเขารอคพตอบจากเขาอยู่ “ขอโทษนะคะตอนนี้ฉันอยู่กับพวกเด็กๆไม่สามารถออกจากที่นี้ได้แต่รับโทรศัพท์ได้อยู่ค่ะแต่ไม่นานเดี๋ยวเด็กๆก็จะไปเล่นเครื่องเล่นอื่นนรวรมีธุระอะไรก็รีบพูดมาเถอะค่ะ”ตาของเพ็ญนีติ์กระตุกรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลแปลกจนหัวเธอปวดขึ้นมา ปุริมได้ยินหมดแล้วเขาขมวดคิ้วอย่างหัวร้อนเธอยังมาสบายใจอยู่ไม่ได้การแล้วรีบแย่งโทรศัพท์จากนรวรมา “เพ็ญนีติ์คุณฟังนะผมจะให้เวลาคุณหนึ่งชั่วโมงให้ถึงบริษัทไม่งั้นฉันจะเอาสองรูปนี้ไปประกาศให้คนอื่นแล้วผมจะฟ้องคุณ” “คุณปุริมนี่คือคุณกำลังบังคับกันอยู่ยะ”เพ็ญนีติ์รีบลุกขึ้นจากสนามหญ้า จากนั่นเสียงต่ำลงโมโหและเดินไปข้างนภนต์ “คือคุณเองที่ไม่ทำตามข้อตกลงเองไม่ใช่ผมนับจากตอนนี้ภายในหนึ่งชั่วโมงคุณต้องถึงที่นี่ไม่งั้นเราไปเจอกันในศาลนะ” “ตู้ดด”ปุริมวางสายโทรศัพท์ไป ฟังจากเสียงปลายสายตบเพ็ญนีติ์เกลียดเขาจนอยากโยนโทรศัพท์ให้พังทันทีเลย แต่เธอทำแบบนั่นไม่ได้มันคือโทรฯที่เธอเก็บตังค์ซื้อมาจาได้โมโหคือบ้าเธอไม่โมโหเด็ดขาด ปุมริมถ้าเขาอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้เธออยากจะฆ่าเขาไปเลย ตอนนี้คนเยอะแบบนี้ทั้งณัฏฐพล、ญภาและนภนต์ยังมีอ้อยกับส้มทุกคนยังอยู่ดูสิทุกคนเล่นอย่างสนุกสนานเลย ณัฏฐพลกับญภากำลังจะนั่งชิงช้าสวรรค์กันแหนะไม่ใช่เพราะดูแลเด็กๆเธอกับนภนต์ก็คงต้องไป แต่ว่าตอนนี้...... ใจของเธอก็คิดถึงแต่ประโยคที่ปุริมได้พูดกับเธอไว้ถ้าเกิดเธอไม่ไปเขาฟ้องเธอ “เพ็ญนีติ์โทรฯจากใครหรอ?เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?หน้าตาเธอดูไม่ดีเลยนะ” ถ้าเกิดเธอถูกฟ้องแล้วอ้อยกับส้มต้องถูกจับให้อยู่ในคดีความนี้แน่ๆเธอไม่รู้จริงในน้ำเต้าของปุริมคือยาอะไรกันแน่ไม่ได้การแล้วฉันจะถูกฟ้องไม่ได้เด็ดขาดปุริมเธอจะต้องคิดหาวิธีทำให้เขาเลิกสนใจเธอให้ได้ ถ้าไม่รักก็ต้องเลิกสนใจ แต่ว่าเธอแค่มีเวลาแต่หนึ่งชั่วโมงเองถ้าเลือกที่จะไปก็ต้องไปตั้งแต่ตอนนี้“นภนต์ฉันมีธุระเร่งด่วนขึ้นมาอ่ะอ้อยกับส้มก็......”เธอไม่รู้จะพูดยังไงต่อไปเลือกที่จะไปแล้วแต่พวกเด็กเธอว่าจะไม่พาไปหาปุริมด้วยเลือกที่จะไม่สนใจเขาแล้วพวกเด็กๆก็ไม่ควรเข้าใกล้ปุริมมากเกินไปไม่งั้นถ้าเกิดมีความผูกพันขึ้นมาก็แยกจากกันคงยากเลือกข้นกว่าน้ำอยู่แล้วเพราะฉะนั่นก่อนอื่นเธอต้องน้ำกับเลือดให้ห่างก็ต้องให้ปุริมและเด็กห่างกัน “ถ้าธุระด่วนขนาดนั่นคุณไปเถอะเด็กๆฉันจะเป็นคนช่วยดูแลเองจะว่าไปก็มีญภาด้วยนะคุณก็วางใจไปทำธุระเถอะนะ” นภนต์ก็ไม่ไถ่ถามอะไรเธอมากเพราะงั้นเธอเลยโล่งอกไปหน่อยเขาทำแบบนี้ดีแล้วไม่ไถ่ถามอะไรที่เธอไม่อยากพูดมันเลยเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นมีเขาในชีวิตเธอที่จริงก็เป็นเรื่องที่พึ่งพาได้นะจะสายไม่ได้แล้ว“นภนต์ฉันไปก่อนนะอาจจะกลับมาดึกหน่อยกลางคืนก็พาอ้อยกับส้มกลับบ้านคุณก่อนก็ได้ค่ะแต่ว่า......” “คุณวางใจนะผมจะไม่ให้ผลดาพูดแบบนั่นกับอ้อยและส้มหรอกผมสัญญากับคุณว่าเวลาคุณกลับมาผมจะคืนอ้อยกับส้มที่มีความสุขและร่าเริงคืนไปกับมือของคุณเลย” เธอยังพูดอะไร“นภนต์รบกวนฝากอธิบายให้ณัฏฐพลกับญภาหน่อยนะคะส่วนพวกเด็กก็พูดอธิบายสถานการณ์หน่อยนะคะ” “ไปเถอะวางใจผมได้ผมจะจัดการทุกอย่างเอง” “งั้นฉันไปก่อนนะคะ”ไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่เลยแต่เธอยังต้องไปแก้ปัญหาและสู้ศึกปุริมอีกแค่หนึ่งนานทีแก้ไขปัญหาไม่ได้ปุริมจะระเบิดมันออกมาตอนไหนไม่รู้จากนั่นก็ระเบิดไปที่เธอจนลามไปถึงลูกๆด้วย “ไปเถอะ”นภนต์รู้สึกเป็นห่วงและดูไปที่เธอรู้ว่าในใจเธอคิดอะไรอยู่แต่เขาไม่อยากถามไถ่ในตอนที่เพ็ญนีติ์เดินก้าวไปสองก้าวเชาก็พูดขึ้นมาว่า:“เพ็ญนีติ์......” “อื้ม?”เธอหยุดชะงักหันไปมองที่เขา ใบหน้าที่ดูกังวลจากนั้นยกนิ้วเรียวยาวไปขยับแว่น“เพ็ญนีติ์โทรศัพท์ต้องเปิดไว้ตลอดนะมีอะไรที่แก้ไขปัญหาไม่ได้ให้โทรมาหาฉันนะฉันจะรอโทรศัพท์ของเธอนะ” จมูกสูดเข้า“นภนต์ฉันจำได้แล้ว”ดีแค่ไหนที่เขาเหมือนเป็นความแข็งแกร่งที่ค่อยอยู่ข้างหลังเขาให้รู้สึกว่าไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไงก็ไม่ต้องกลัวเพราะเธอมีเขาอยู่ข้างๆหันกลับแล้วรีบเดินออกจากที่นั่นแล้วยังไม่วางใจที่จะดูเด็กๆถ้ายิ่งดูก็ยิ่งทำให้เธอไม่อยากไปจากที่นี้ เดินไปคิดไปคิดเรื่องกระดาษสองใบนั่นเธอจำได้ว่าเธอได้เซ็นไปครั้งละสองฉบับงั้นแสดงว่าต้องมีทั้งหมดสี่ฉบับที่มีลายเซ็นจากมือเธอสองฉบับคือข้อตกลงระหว่างใบสมรสกับอีกสองฉบับที่เป็นใบหย่าแต่อีกไม่นานวิธีที่จะออกมาคือต้องสี่ฉบับนั่นมาอยู่ในมือให้ได้จากนั่นก็ทำลายมันไปทำให้ปุริมไม่มาหาเรื่องเธอแต่มันคงจะยากมาก ไม่ใช่เพราะอยู่กับปุริมมานานหลังจากนั่นตรวจสอบดูข้อมูลสำคัญของเขาเก็บไว้ที่ไหนบ้างเธอหามันออกได้ยาก