ตอนที่94นั่นมันแค่เรื่องเข้าใจผิด

ตอนที่94นั่นมันแค่เรื่องเข้าใจผิด ถ้าปุริมคิดที่ใช้มันมาเป็นข้ออ้างกับเธอก็คงไม่ให้เธอหาเจอง่ายๆหรอกผู้ชายคนนั่นมีบางครั้งที่เลวร้ายเกินไป บางครั้งก็ดีจนเกินไปทำให้เธอรู้สึกทายเขาไม่ออกจริงๆว่าเป็นคนยังไงกันแน่ครั้งก่อนตอนที่เธอเซ็นฉบับข้อตกลงพวกนี้ พูดตามตรงเขาดีต่อเธอมากแก้ไขปัญหาเรื่องญาณินท์และเรื่องในบ้านตระกูลศาสตร์พงษ์และให้เกียรติเธอไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย และแน่นอนเรื่องพวกนั่นมันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด ไปเถอะแค่ไปเจอหน้าแล้วพูดให้ชัดเจนก็คงต้องเผชิญหน้ากันแหละถึงจะแก้ไขปัญหานี้ไปได้ ยืนรอรถเมล์ตั้งนานแล้วรถเมล์ยังไม่มาเวลาก็ผ่านไปสิบนาทีแล้วเพ็ญนีติ์เริ่มกระวายในตอนนั่นเองเธอก็โบกไปที่แท๊กซี่“บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดค่ะ”พอพูดถึงบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดเธอจำได้ว่าครั้งแรกที่เธอไปที่นั่น ตอนนั่นเธอไม่รู้ว่าบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดอยู่ไหนก็เป็นแท็กซี่นี่แหละที่พาเธอไปนึกถึงตอนนั่นที่ตัวเองเลือดกำเดาไหล ก็นึกว่าไม่รู้ปุริมทำอะไรเธอเมื่อเธอนึกย้อนเลยทำให้เธอรู้สึกอายเหมือนกัน คิดไปและมองไปนอกหน้าต่างรถวิ่งผ่านร่างผู้คนไปเรื่อยเหมือนกับว่าเมื่อวานที่ผ่านมาตอนนั้นเธอยังอยู่ปีสี่ เธอขี้ขลาดขนาดไหนแต่ตอนนี้เธอป็นแม่ที่มีลูกสองคนแล้ว “คุณผู้หญิงครับคุณจะไปทำงานที่บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดหรอครับ?”พอไฟแดงคนขับแท็กซี่เบื่อๆเลยถามไถ่เธอ “โฮะๆทำไมละคะไม่ควรหรอคะ?”ดูคนขีบแท๊กซี่ดูมีมารยาทและมนุษย์สัมผัสที่ดีเธอเลยอยากเลิกคิดอะไรที่ผ่านมาไม่งั้นเจอปุมริมคงทำอะไรไม่ได้แน่ๆ “บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดตอนนี้หุ้นตกลงมากตอนนี้ไปทำงานที่บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดคงเป็นตัวเลือกที่ไม่ดีนะครับ”ไฟแดงเปลื่ยนเป็นไฟเขียวคนขับรถแท็กซี่เริ่มขับรถออกไปไม่ได้ตั้งใจที่จพูดออกมา “อ่าเกิดอะไรขึ้นหรอคะ?”เธอทำไมไม่รู้เรื่องเลย "ก็ตั้งแต่เช้าแล้วทั้งเมือดรัลเขาก็รู้กันหมดแล้วพูดไปต่างๆนาๆได้ยินมาว่าประธานของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดถูกจับเข้าสถานีตำรวจ ข่าวหลังที่แกพูดเธอรู้มาแล้วแล้วก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอสักหน่อยปุริมแค่ขับรถเร็วเกินไปบนถนนแต่ว่าข่าวด้านหน้าที่พูดเกี่บวบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดเธอไม่รู้จริงๆ เพราะยังงี้เธอได้ยินแบบนี้เลยค่อนข้างแปลกใจ "ลุงทำไมตลาดหุ้นถึงตกละคะ?" "ได้ยินมาว่าประธานโดนจับไปที่สถานีตำรวจเพราะแย่งภรรยาจากน้องชายแท้ๆของตนเองนี่เป็นแค่ข่าวลือแหละเพราะข่าวลือพวกนี้แพร่ออกไปบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดหุ้นจะไม่ตกได้ไงละหนู" ใช่สิคำพูดของลุงก็ดูมีเหตุผลเหมือนกันปุริมกับพนินีคงไม่ได้.... ฉันก็ไม่เข้าพวกเขาจริงๆทำไมต้องทำให้ยุ่งยากถ้ารักกันจริงๆทำไมไม่อยู่ด้วยกัน?จะทำให้เรื่องมันใหญ่โตกันทำไม คนกับคนอธิบายไม่ถูกจริงๆเลย ลุงคนขับรถแท๊กซี่พูดอย่างเมามันโดยที่ไม่ได้สนใจการต่อสนองกับเธอเลย แล้วพูดขึ้นอีกว่า"ถ้าหนูไปบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดต้องตกใจแน่ๆได้ยินว่าตอนเย็นนี้จะมีนักข่าวมารุมรอบข้างปุริมอยากออกมาก็คงยากนักข่าวพวกนั่นไม่ใช่พวกกินหญ้านะ" รถเริ่มค่อยๆขับไปสายตาถึงก็มองเห็นไปทางอาคารของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัด "คุณผู้หญิงดูสิคนเยอะมากเลยอากาศร้อนขนาดนี้พวกนี้ยังเฝ้ารออยู่หน้าประตูอีก เพ็ญนีติ์มองไปคนเยอะจริงๆนักข่าวแต่คนทำให้เธออยากถอยมีความกลัวที่จะเดินพวกเขาแล้วเดินเข้าบริษัท... แต่ว่ารถแท็กซี่ก็หยุดลง"คุณผู้หญิงยี่สิบเอ็ดหยวนหนึ่งหยวนถ้ามีก็ให้ไม่มีก็ไม่เป็นไรนะ" ลุงคนขับแท็กซี่ใจดีจังจากที่ทำงานมาตังจะแบ่งเก็บอย่างชัดเจนเธอหาไปหามาละแล้วในกระเป๋าว่ายังมีหนึ่งหยวนจริงๆแล้วรีบให้คนขับแท็กซี่"ลุงคะมีหนึ่งหยวนค่ะขอบคุณมากนะค่ะ" ยังดีเขาได้บอกเรื่องราวของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดหน่อยไม่งั้นก็คงยังใจเย็นไม่ลงกับเหตุการณ์ที่เกิดอาคารทัดธนนี้ได้ "งั้นก็ขอให้หนูโชคดีลาก่อนนะ"คนขับรกแท็กซี่รับเงินแล้วรีบออกรถไปรับผู้โดยสารคนต่อไป เพ็ญนีติ์ค่อยๆเดินไปทางประตูท่ามกลางผู้คนพูดจริงๆนะเธอไม่อยากเดินผ่านคนพวกนี้ไปยังประตูบานใหญ่นี้เลยแต่เวลานั่นเองก็มีคนสังเกตเธอ"หลบไปคนมาแล้ว" "คือผู้หญิงคนสวยเองรีบหลบให้คนอื่นเข้ามาสิ"มีนักข่าวผู้ชายคนแสดงท่าทางออกไปทางเพ็ญนีติ์อาการผู้ชายแบบนั้นที่มองผู้หญิงทำให้เพ็ญนีติ์รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ว่าได้แต่ทนเอาไว้และไม่แสดงอาการออกมา "อั้นยะนั่นไม่ใช่แฟนของนภนต์หรอ?วันนี้เช้าฉันพบเธอเธอทำไมถึงมาบริษัท...นี้ละ? เพ็ญนีติ์อยากพุ่งชนตรงเข้าไปแต่ว่าโลกนี้มันเล็กยังก็เล็กอย่างนั้นตอนเช้าที่นภนต์พูดกับนักข่าวเธอก็รู้สึกไม่ดีแล้วแต่ตอนนี้ก็ส่งมาถึงที่แล้วเขายืนยันกันหมดแล้วว่าเธอเป็นแฟนของนภนต์ "ใช่แฟนของนภนต์หรอ?" "แน่นอนสิยังดีที่ฉันยังมีแท็บอัดเสียงของนภนต์ไม่ใช่แค่แฟนนะยังมีลูกสาวด้วยกันสองคนนายไม่รู้หรอเด็กผู้หญิงสองคนนั่นน่ารักมาก"พวกนักข่าวยิ่งพูดยิ่งพากันฮือฮาและไม่ได้สังเกตใบหน้าของเพ็ญนีติ์เปลี่ยนแล้วก็เปลี่ยนอีก ตอนนี้เธอยังไม่อยากอธิบายอะไรได้แต่ก้มหน้าแล้วเดินผ่านไปเธอไม่มีทางเลือกอะไรเลย "งั้นฉันดูหน่อยสิ"มีคนสนใจคือนักข่าวคนหนึ่งกำลังตื่นตาตื่นใจในท่ามกลางผู้คน "ไม่ได้หรอกนี้ข่าวมันข่าววงในนภนต์สองปีมีการพัฒนาอย่างมากเรื่องของนภนต์ถึงจะเป็นที่จะสนใจแต่ก็เป็นได้แค่หัวข้อหนึ่ง"นักข่าวซ่อนเอาไว้เอาออกมาไม่ได้ทำให้คนรอบข้างของเขาฮือฮากันอีก “ต้องพูดมั่วแน่ๆถ้าเป็นผู้หญิงของนภนต์มาทำอะไรที่บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดเพราะสองบริษัทก็เป็นคู่แข่งกัน" ถ้ามันทำได้เพ็ญนีติ์อยากเอามืออุดหูตัวเอง "มองเธอสิถึงประตูใหญ่แล้ว" "อั่ยยะนั่นไม่ใช่เลขาของปุริมหรอ?รู้สึกจะชื่อว่านรวรเขากำลังรอคนหรอ" "คุณเพ็ญนีติ์ตามผมมาครับ"นรวรเห็นเพ็ญนีติ์แล้วรีบลากเธอไปอย่างไว อะไรก็พูดไม่ถูกเข้าไปก่อนเถอะ พอถึงห้องโถงเพ็ญนีติ์ถอนหายใจ "คุณนรวรเกิดอะไรขึ้นทำไมนักข่าวเยอะแยะเต็มไปหมด "ครั้งนี้คุณจิณณะทำเรื่องให้ใหญ่โตและสถานการณ์ที่ไม่ดีท่านประธานเชิญคุณไปพบที่ห้องทำงานครับ" ทำไมถึงได้วุ่นวายขนาดนี้ปุริมยังจะให้เธอมาพบอีกเขาไม่กลัวมันวุ่นวายไปกว่านี้อีกเหรอ? ดูถ้าเป็นแบบนี้แล้วเธอกลัวว่าจะทำให้เขาวุ่นวายไปกว่านี้"คุณนรวรฉันไม่อยากไปแล้วค่ะ"หยุดเท้าก้าวเธอยืนอยู่สถานที่แห่งนี้ถึงจะดึงสติกลับมาได้ "คนก็มาถึงแล้วทำไมถึงไม่อยากละครับ?"นรวรไม่ช้าที่ถามกลับ "ฉัน......" แต่ว่าเพ็ญนีติ์เพิ่งพูดจบคำนี้ไปคนตรงหน้าปุริมก็เดินเข้ามา"มากับฉัน"ไม่มีสิทธิที่จะได้พูดเขาลากมือเธอไปถึงว่าขาเธอก็จะเจ็บแต่เธอก็เดินแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นจากนั้นข้างหลังเธอก็มีแสงแฟลชสว่างขึ้น"แชะๆๆ"ถ่ายไปที่เธออย่างไม่หยุด ตายแน่ๆครั้งนี้ต้องตายแน่ๆ "ปุริมถ้าเป็นแบบนี้มันจะไม่ดีต่อคุณนะ" "ก็เพราะคุณปรากฎตัวชึ้นมาหรอ?"ริมฝีปากเรียวบางโค้งขึ้นปุริมยิ้ม "ก็ใช่ไง" "เรื่องนี้เธอไม่ต้องเป็นห่วงที่ผมเรียกคุณมาพบก็ไม่เคยกลัวที่จะมีอะไรวุ่นวายเกิดขึ้น"มีบางทีก็วุ่นวายไปมาวนอยู่แบบ หรือว่าตอนนี้เขาเอาความสัมพันธ์ระหว่างเธอตลอดระยะเวลาเจ็ดปีเธอก็คือภรรยาของเขาเพราะฉะนั้นตอนนี้ก็เป็นภรรยาของเขาอยู่ดี เพ็ญนีติ์อยากตอบคำถามนักข่าวเมื่อกี้แต่ว่าไม่ทันแล้วปุริมรีบลากเธอเข้าไปในลิฟต์นรวรก็รีบขึ้นลิฟต์ไปอีกลิฟต์หนึ่ง ในขณะที่ยืนอยู่ในลิฟต์ที่ว่างเปล่าเพ็ญนีติ์ถึงได้รู้สึกว่าลิฟต์นี้กว้างมาก ปุริมยืนอยู่ข้างๆเธอสองคนตอนนี้นึกถึงตอนที่อยู่อุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟเธอเห็นเขากับพนินีอยู่ในลิฟต์ด้วยกันกัดปากเพ็ญนีติ์พูด"คุณเรียกฉันมาทำไม?" "ถึงห้องละค่อยพูดกัน"ปุริมมองไปที่เลขที่ขึ้นตามชั้นของลิฟต์ตอนนี้มีแค่เพ็ญนีติ์ที่จะอธิบายเรื่องวุ่นวายที่เกิดในวันนี้ เงียบ,ในลิฟต์ที่มีแต่ความเงียบทำให้เพ็ญนีติ์รู้สึกเวียนๆมือจับกำแพงในลิฟต์เพื่อพยายามตัวเองยืนตรงได้ ประตูลิฟต์เปิดปุริมให้เธอเดินออกก่อนที่จะตามไปแต่ขณะที่ประตูเปิดออกมาก็มีเสียงพวกผู้ชายถามขึ้นมา"คุณปุริมครับขอถามหน่อยครับว่าบาดแผลของคุณเกิดอะไรขึ้น?" "คุณปุริมแล้วขอถามหน่อยครับว่าทำไมคุณถึงเข้าไปสถานีตำรวจไปเกิดอะไรขึ้นครับ?" "คุณปุริมขอถามหน่อยครับระหว่างคุณกับภรรยาของน้องคุณที่แม่ด้วยกันแต่ต่างพ่อไม่กี่ปีได้มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกันแล้ว...." ในระหว่างที่ปุริมกับเพ็ญนีติ?กำลังจะออกจากลิฟต์นอกลิฟต์เต็มไปด้วยคำถามของนักข่าว แน่นอนว่าเพ็ญนีติ์ขาที่เจ็บอยู่ไม่สามารถที่เดินต่อไปไหวแล้วและนี้ก็คือเรื่องส่วนตัวของปุริมเธอไม่อยากโดนลากมาเกี่ยวข้องด้วย ปุริมยิ้มอ่อนพูดไปแบบไม่เร่งรีบ"ขอบัตรประจำตัวนักข่าวหน่อย?" "ผมคือนักข่าวภาคกลางคืนของเมืองดรัลนี้และนี้ก็บัตรประจำตัวนักข่าว" "ก่อนอื่นพวกผมบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดไม่สามารถให้คนนอกที่ไม่ได้ทำงานที่บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดเข้ามาในนี้ได้เพราะฉะนั้นการออกมาแสดงตัวของคุณตอนนี้ก็หมายถึงคนเป็นคนนอกที่แอบเข้ามาผมจะให้คุณอยู่ไปแต่ผมอยากตอบคำถามคุณว่าที่ผมบาดเจ็บเป็นเพราะอุบัติเหตุและเมื่อวานทำไมผมถึงไปสถานีตำรวจโฮะๆคำถามนี้ต้องถามภารยาของผมและคำถามสุดท้ายผมกับภรรยาน้องชายผมถ้าไม่รู้จักกันงั้นแสดงว่าครอบครัวของผมคงเป็นครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์สิครับ?โอเคคุณผู้ชายท่านนี้ผมได้ตอบคำถามไปหมดแล้วนะครับนรวรส่งเขาออกไปด้วยละ"