ตอนที่96ดูไม่ลงไป

ตอนที่96ดูไม่ลงไป “เด็กๆอยู่ในความดูแลของนภนต์ฉันอยากพาเด็กๆออกจากที่นั่น” “นรวรจะเป็นจัดการคุณไปพักผ่อนเถอะ”เขาได้กดไปที่โต๊ะสักที่จู่ๆก็มีห้องพักผ่อนห้องใหญ่ออกมาจากด้านหลังเขา มีเตียงใหญ่ตรงหน้าเตียงบนกำแพงมีทีวีเครื่องหนึ่งหมอนสองใบและผ้าปูที่นอนลายดอกไม้สีอ่อนและแน่นอนมันคือการออกแบบสไตล์ของผู้หญิงซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยมีมาก่อนไม่รู้ว่าสร้างขึ้นเพราะใครแต่เธอไม่อยากพักผ่อนจริงๆพอเห็นเตียงนั่นแล้วเธอก็นึกถึงเรื่องราวระหว่างเธอปล่อยให้เขาทำเกินเลยทำให้เธอรู้สึกเจ็บใจมันไม่น่าเกิดเรื่องนี้ขึ้นแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว“ไม่เป็นไรฉันไม่เหนื่อยฉันจะออกไปนั่งข้างนอกที่ห้องเลขา”ในเมื่อเขาจะให้เธอรอจนเขาจะเลิกงานกลัวว่าเธอตอนนี้คงจะหนีออกจากชีวิติเขาไม่ได้แล้วเพราะว่าที่นี้เป็นที่ของเขา “แล้วแต่คุณละกัน”ไม่ได้ยกหัวขึ้นปุริมใจจดใจจ่อกับเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ ค่อยๆเดินไปนั่งบนโซฟาเลขาที่ทำท่าทางที่เกรงใจยกกาแฟหนึ่งแก้วกับหนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับมาวางไว้ตรงหน้า “คุณผู้หญิงครับนี้คือกาแฟกับหนังสือพิมพ์” “ใครให้เธอเรียกแบบนั่น” “อ๋อประธานสั่งครับ” เขาไวมากแต่ว่าใช้ผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อที่ทำตามเน้าหมายของเขาเพื่อที่จะให้คนอื่นเลิกเข้าใจผิดที่จริงที่เมื่อกี้ระหว่างที่เขากำลังพูดเธอรู้สึกจากรักที่เคยมีเริ่มเปลื่ยนมาเป็นความน่ารังเกียจ ตามองไปที่ไอของกาแฟเหมือนปุริมสั่งไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าไปแล้วคนที่หน้าจ้องจอคอมพิวเตอร์อยู่ที่ตอบสนองเธอเหมือนรู้ว่าเธอต้องมาพักอยู่ห้องเลขาแน่ๆผู้ชายคนนี้ดูเธอออกอย่างปลดโปร่งปลดโปร่งจนเธอเริ่มกลัวเหมือนกับตัวเองดูออกไปทั้งตัวในโลกของเขาคิดมาถึงตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกมีความอึดอัดอยู่ดี ดูไปที่เวลาอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาที่เขาเลิกงานแล้วงั้นดีเลยสิก็ช่วยเขาไปเผชิญหน้ากับพวกนักข่าวที่อยู่ด้านนอกมีเธออยู่ก็สามารถทำอะไรได้ง่ายขึ้นให้ผู้คนที่พูดถึงพนินีมาลงที่เธอคนเดียวและนี่คงเป็นเน้าหมายจริงๆที่เขาต้องการ ตัวหนังสือบนหนังสือพิมพ์ทั้งดำๆแดงๆเปิดอ่านไปทีละแผ่นก็เหมือนจะดูไม่ลงไม่ว่ายังไงก็ตัดสินใจแล้วก็เพื่อเอกสารสองฉบับนั่นเพื่อจะขัดการเรื่องทั้งหมดแต่ในใจเธอก็ยังวางใจไม่ลงอยู่ดี ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเธอวางใจเด็กๆไม่ลง “เพ็ญนีติ์มื้อดึกกลับมากินมั้ย?”เสียงอ่อนโยนจากผู้ชายคนหนึ่งทำให้เธอรู้สึกผิดและอยากจะขอโทษ “คงไม่แล้วละกลางคืนฉันยังมีเรื่องต้องทำอะใช่สิแล้วอ้อยกับส้มเป็นเด็กดีมั้ย?”กำลังจะพูดต่อโทรศัพท์ในมือก็ถูกดึงไปแลในตอนนั้นเสียงของปุริมก็ดังขึ้นมาและพูดไปอย่างโทรศัพท์ของเธอ “นภนต์เพ็ญนีติ์คืนรี้จะอยู่กับฉันไม่ไปบ้านตระกูลศาสตร์พงษ์แล้วอีกอย่างเดี๋ยวฉันจะให้นรวรไปรับพวกเด็กๆหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือที่จะพาให้นรวรนะแล้วอีกเรื่องฉันหวังว่าพรุ่งนี้คุณจะไปคิดทบทวนเรื่องความสัมพันธุ์ระหว่างคุณกับเพ็ญนีติ์ที่ไม่ได้เป็นแฟนกันเธอคือภรรยาของฉันและเป็นตลอดไประหว่างเราถึงจะไม่มีใบสมรสกันแต่ก็ใบเอกสารการแต่งงานของเรา” “พอได้แล้วปุริมหุบปากของคุณซะ”เพ็ญนีติ์จะแย่งโทรฯเธอมาปุริมหันตัวไปทำให้เธอที่ทำไปว่างเปล่า ปุริมเงียบลงไปเหมือนกับฟังนภต์พูดอยู่เพ็ญนีติ์ก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา“ปุริมทำไมคุณถึงทำแบบนี้คุณรู้ตัวมั้ยว่าคุฯเลวแค่ไหนคุณก็เป็นแค่ผู้ชายสารเลวคนหนึ่ง” ยิ้มมุมปากเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เธอพูดเลย“ก็แล้วแต่แล้วแต่คุณจะไปทบทวนยังไงแต่ผมทำตามที่ผมต้องการแล้วได้ๆลาก่อน”พูดจบเขาก็สายแทนเธอทันทีจากนั้นก็ยิ้มแบบชั่วร้ายไปที่เธอ“เพ็ญนีต์ตอนนี้เลิกงานได้แล้ว” หายใจเข้ามาอย่างแรงเธอเกลียดเขาจนอยากจะฆ่าทิ้งแล้วดูจากรอยยิ้มของเขาแล้วขัดหูขัดตา “อย่ามาทำตาโจมตีใส่ฉันเพ็ญนีติ์ฉันแค่ค่อยระวังภัยต่อเธอ”เคยถูกเธอโจมตีเพราะฉะนั้นเขาจึงต้องค่อยจับตาดูเธอไว้เหมือนกับมองไปที่ตาเธอก็รู้ว่าเธอจะทำอะไรต่อไป เขาเมื่อก่อนเลวร้ายเหมือนตอนนี้ไหม? ทำไมเธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย แต่กลับตอนนี้เขาทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเลวจริงๆเลวร้ายมากเลวจนทำให้เธอกัดฟันตัวเอง ยื่นมือไป“เพ็ญนีต์ไปกัน” เธอกลับวางมือไม่ลงจริงๆจากนั้นก็นำขาสองออกจากห้องทำงานที่เป็นประตูกระจก “เพ็ญนีติ์เธอต้องจำได้ระหว่างหกเดือนถ้าเธอทำไม่ได้ฉันมีวีธีที่เวลานานกว่านี้” คุกคามมันก็คือการถูกคุกคามด้วยซ้ำ ขาหยุดชะงักเธอแค่รอให้เขาตามขึ้นมาเพราะว่าถ้าเปิดประตูไปก็มีแต่พวกนักข่าวรออยู่ข้างหน้า“ปุริมยามของที่นี่ไม่ได้เรื่องนะ” “ใช่นักข่าวที่ปรากฏที่ลิฟต์คงไม่เกิดขึ้นคุณวางใจยามที่ดูแลหลายส่วนถูกเปลื่ยนไปหมดแล้วคนห่อนหน้านั้นผมไล่ออกหมดแล้ว”พูดออกไปอย่างสบายใจเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ ให้ตายซิเขาไล่ยามหลายคนออกแบบนี้ผู้ชายคนนี้ใจร้ายเกินไปแล้วคนอื่นเขาทำงานแต่เขากลับบอกอะไรไม่รู้กัดฟันเธอเดินตามเขาไปที่ลิฟต์ เดินไปคิดไปเป็นห่วงนภนต์ที่พูดคุยกับปุริมก่อนหน้านั้นเธอทำร้ายนภนต์อย่างมากเลย แต่การเปลื่ยนไปของปุริมทำให้เธอเริ่มไม่คาดหวังอะไรแล้ว ลิฟต์ได้เลื่อนลงไปอย่างรวดเร็วทำให้เธอหัวใจเต้นรัวเอาจริงๆเธอกลัวที่จะยืนอยู่ข้างเขาในศาลแล้วอีกอย่างคนที่เธอเผชิญก็คือบริษัทข่าวดัแห่งเมืองดรัลนักข่าวพวกนั้นจับผิดเก่งมาก “ติ่ง”ลิฟต์ได้หยุดอยู่ที่ชั้นหนึ่งแต่ไม่ใช่ชั้นรางจอดรถเธอนึกว่าจะได้ไปรางจอดรถไปนั่งบนรถแต่ยึกไม่ถึงว่าปุริมจะเลือกที่จะพาเธอมาประตูใหญ่อย่างกระจ่างแจง มีความตื่นเต้นทำให้เธอของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ หัวสมองเริ่มมึนงงกับเรื่องราวต่างๆนาๆที่พวกเขารู้จักและผ่านอะไรกันมาสิ่งต่างๆในอพาร์ทเมนต์ที่เป็นของเธอเมื่อหกปีก่อนอยู่ตรงหน้าเธอกลับไม่เชื่อกับสิ่งที่เขาทำกับเธออย่างไร้เยื่อใย และตอนที่อุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟความสัมพันธุ์ระหว่างเขากับพวกเด็กๆก็ดีแล้วเรื่องราวที่ผ่านมาหมายความว่าอะไไม่ใช่สิปุริมไม่ได้เฉยเมยกับเธออย่างที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้แน่ๆ มือเล็กยังถูกเขาจับไว้อยู่เปียกไปหมดมีแต่เหงื่อแต่เธอรู้ว่าเธอถอดตัวไม่ได้แล้วเพราะว่าเขาได้จับมือเธอไว้อย่างแน่นเหมือนจะไม่ให้เธอหนีไปไหน “ปุริมเราออกจากที่นี้แล้วจะไปไหนกัน?”เธอคิดถึงเด็กๆแต่ลักษณะเขาเหมือนไม่อยากให้เธอไปบ้านตะกลูศาสตร์พงษ์ “ไปกินข้าวเธออยากกินอาหารฝรั่งหรืออาหารจีนละ?”เวลาที่พูดไปก็มาถึงหน้าประตูแล้วหน้าประตูที่มีนักข่าวคำพูดของปุริมไม่ได้เสียดายไปเปล่าๆนักข่าวพวกนั้นได้ยินหมดแล้ว “คุณปุริมครับผู้หญิงคนนี้คือ......” “เป็นภรรยาของผมแต่ไม่ใช่แฟนของนภนต์”พูดไปโดยไม่อยากให้คนมีช่องทางคิดอย่างอื่นปุริมรู้ตั้งนานแล้วว่านักข่าวพวกนี้จะถามอะไรบ้างเพราะฉะนั้นแค่คำพูดประโยคก็ปิดปากได้จากนั้นจากนั้นแทนที่จะตอบสนองเขาเดินตรงไปตามช่องว่างที่เปิดโดยยามแล้วเดินไปที่รถหรูของเขาที่จอดอยู่นอกฝูงชน ไม่ใช่เพราะจับแขนเขาแต่คนสองคนที่จับมือกันอยู่จากนั่นเขาก็เปลื่ยนจากมือที่จับเปลื่ยนเป็นนิ้วก้อยประสานกันแล้วเกี่ยวกันอย่างเบาๆให้คนอื่นเห็นว่าเขาและเธอเป็นสามีภรรยาที่หวานแววกันแต่เธอกลับรู้สึกว่าเธอเป็นภรรยาของเขาหรอ? คำตอบก็คือไม่อยู่แล้ว หกเดือน คิดถึงเรื่องเวลานั้นเธอก็รู้สึกเจ็บปวดใบหน้าดูซีด “ต้องยิ้มแย้ม”เสียงกระซิบจากผู้ชายพูดออกมาจึงทำให้ดึงสติเธอกลับมาเธอถึงมองเห็นว่านอกจากยามแล้วยังมีพวกหนักข่าวที่พยายามถ่ายรูปพวกเขาอยู่ไม่ว่าจะมุมไหนทุกคนดูชำนาณมาก ยิ้มแย้มบอกกับตัวเองต้องยิ้มแย้มแบบนี้เธอถึงจะได้ออกมาจากชีวิตของเขาที่ขึ้นชื่อว่าสามี ตลกแค่ไหนที่ผ่านมากี่ปีนี้สุดท้ายเธอก็กลับมายืนอยู่ข้างเขาและยังต้องแสดงละครเหมือนเดิมต่อหน้าเพื่อเขา “คุณปุริมคุณกำลังพูดว่าเรื่องที่คุณนภนต์พูดตอนเช้าความสัมพันธ์ระหว่างคุณเพ็ญนีติ์เป็นแค่เรื่องล้อเล่น?” ปุริมยิ้มก่อนที่จะยกแหวนในมือขึ้น“ใช่ครับทั้งหมดที่เขาแฟนหมายถึงเพื่อนสนิทผู้หญิงพวกคุณก็รู้ผมเป็นคนเปิดเผลไม่ปิดกั้นผมคิดมาตลอดว่าผู้ชายสามารถมีผู้หญิงเป็นเพื่อนสนิทได้และผู้หญิงกสามารถมีเพื่อนเป็นผู้ชายได้”ระหว่างที่ตอบไปก็เดินไปที่รถอย่างเร็วปุริมดูไม่ตื่นเต้นเลยเหมือนกับเค้ารู้ข้อมูลอยู่แล้วที่จะเกิดขึ้นแต่เพ็ญนีติ์กลับเหมือนไม้นิ่งแข็งทื่อรู้สึกเหมือนว่าทำไมเดินเท่าไหร่ก็เดินไม่ถึงรถBMW ปุริมฉลาดมากไม่แปลกเวลาที่อยู่ห้องที่ทำงานที่เธอยื่นข้อเสนอให้ไม่มีความตื่นเต้นเลยที่จริงเขารู้ว่าต้องอธิบายอย่างชัดเจนแต่ว่าพวกนักข่าวไม่ใช่พวกกินหญ้านะถามคำถามพุ่งมาที่ปุริมเหมือนปาระเบิดที่ยากสำหรับเขาใส่เลย“คุณปุริมก่อนหน้านั้นที่คุณยังไม่ได้เลิกงานพวกเราทราบมาว่าจากแท็บอัดเสียงตอนเช้าคุณนภนต์ให้สัมภาษณ์ว่าพูดขึ้นมาว่าลูกสาวของภรรยาคุณก็เป็นลูกของเขาหรอครับ?ใช่เรื่องจริงหรือเปล่าครับ?” ที่จริงตอนที่พวกนักข่าวถามไม่ใช่เวลาที่เหมาะยิ่งอยู่ยิ่งมีคำถามเพ็ญนีติ์หัวใจเต้นอย่างแรงเหมือนกับจะทะลุออกมาตรงหน้าเธอตื่นเต้นมาก มือใหญ่ยังจับมือเธออยู่จับแรงขึ้นมาแปปหนึ่งจับจนเธอรู้สึกเจ็บมือแต่ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเธอก็ไม่มีทางเลือกข้างหูเขาก็พูดออกไปทีเดียว“มันก็เป็นเรื่องปกตินะครับคุณนภนต์คือพ่อบุญธรรมของลูกสาวผมแม่คนที่สองของคุณภรต์ก็แม่ของภรรยาผมเพราะอย่างงั้นเลยเป็นพ่อบุญธรรมที่เขาพูดก็ถูกต้องแล้วนะครับ