ตอนที่98ไม่ได้เจ้าชู้และมักง่าย

ตอนที่98ไม่ได้เจ้าชู้และมักง่าย ปุริมไม่ได้สนใจเธอกินราเม็งไปคำใหญ่ๆแปปเดียวก็กินหมดถ้วยแล้วจากที่เขาได้ลงหมัดไปบนโต๊ะและพูดไปอย่างพนักงานว่า“เช็คบิล” “สิบหกหยวนค่ะที่เพิ่มเนื้อกับไข่ไปทางร้านไม่คิดค่าใช้จ่ายค่ะ”พนักงานตอบแล้วยิ้มกลับ “ปุริมฉันยังกินไม่เสร็จเลย” ปุริมไม่ได้มองเธอและพูดไป“ฉันเช็คบิลแล้วจะไปรอคุณที่รถคุณค้อยๆกินไป”เขาจงใจที่จะทำให้พนักงานคนนั่นเห็นถึงได้พูดเสียงอ่อนลง” ให้ห้าสิบหยวนต่อหน้าเพ็ญนีติ์กับพนักงานพนักงานเสริฟ์คนนั้นรีบถอนตังให้เขาสามสิบสี่หยวน“คุณผู้ชายนี่สามสิบสี่หยวนค่ะ”คางจะตกลงพื้นอีกรอบจากครั้งก่อนที่เธอเอายี่สิบหยวนตังถอนเขายังไม่ให้รับเงินเลยแต่ตอนนี้เขากลับเรียนรู้ที่จะรับเงินถอน“ปุริมคุณ......” “รีบกินฉันไปดูเอกสารที่รถ”และไม่ได้สนใจสายตาของเธออยู่แล้วขาจงที่จะออกไปก่อนให้คนอื่นนึกว่าเขาจะไปเครียร์งานเพ็ญนีติ์คงต้องนั่งกินราเม็งต่อไปให้หมดปุริมเขาอารมณ์เปลื่ยนแปลงบ่อย เขาเปลื่ยนไปจนเธอไม่อยากเชื่อแต่ว่าหลังจากที่เดินเข้ามาร้านนี้จากการสั่งที่ราเม็งสองถ้วยที่อยู่ตรงหน้าเธอและเขาได้เงินถอนออกจากร้านนี้ไปเรื่องทั้งหมดของทั้งหมดนี้ทำให้เธอรู้สึกตัวเองกับเขากับระยะห่างมีความเปลื่ยนแปลงเกิดขึ้น เปลื่ยนไปจนใกล้ขึ้น แต่เรื่องของใจยิ่งไกลห่างเขายังรักอยู่ก็มีแค่พนินีแต่ไม่ใช่เธอ เดินออกจากร้านอาหารนี้เธอก้าหัวลงต่ำพูดจริงๆตัวตนในตอนนี้ของเธอไม่อยู่แล้วปุริมไม่ได้บังคับเธอขนาดนั้นแล้ว “ม๊ามี๊รีบขึ้นรถ”ในตอนที่เธอกำลังไม่อยากขึ้นรถปุริมอยู่รถBMWก็โผล่เสียงของอ้อยขึ้นมาเสียงนั้นทำให้เพ็ญนีติ์เงยหน้าขึ้นมา “อ้อยส้มทำไมพวกหนูถึงมาละ?” เดินเข้าไปหาเด็กๆอย่างประหลาดใจแต่จากนั้นใบหน้าเธอเริ่มผ่อนคลายแล้วขึ้นไปนั่งรถ“อ้อยกับส้มพ่อบุญะรรมหนูยอมให้มาด้วยหรอ?” “อื้มแดดดี๊ส่งคนไปรับพวกหนู” “ไปรับที่ไหน?”ทำเหมือนว่าปุริมไม่ได้อยู่ตรงนั้นเพ็ญนีต์ตอนนี้แค่อยากถามไถ่เด็กๆ ปุริมไม่พูดอะไรแค่โบกมือให้คนขับรถเฉยๆรถก็ออกจากร้านอาหารร้านนั่นไป “บ้านคุณยายค่ะม๊ามี๊พวกหนูไม่ชอบคุณน้าผลดาเพราะฉะนั้นพอลุงนรวรมาพวกหนูรีบออกจากที่นั่นเลย” “ส้มแม่ถามว่าพ่อบุญธรรมดายินยอมมั้ย?” “คือ......เหมือนจะยินยอมนะ” “อะไรคือเหมือนจะ......พูดให้ชัดเจน”พวกเด็กำพูดให้ทำให้เพ็ญนีติ์มึนงง “ตอนแรกพ่อบุญธรรมไม่ให้มาจากนั้นลุงนรวรก็ให้กระดาษโน้ตใบหนึ่งเขาถึงยอมให้ไปกับลุงนรวร”อ้อยตอบเพ็ญนีติ์อย่างตามตรง “ปุริมคุณเขียนอะไรให้นภนต์” “ไม่มีอะไร”ยิ้มมุมปากปุริมตอนนี้เหมือนตัวเองอยู่เหนือกว่าอย่างไงอย่างนั่น ถ้าเธอเชื่อก็แปลกละ“ฉันจะโทรไปหานภนต์”พูดไปเขาก็นกโทรศัพท์ขึ้นมา “เพ็ญนีติ์เด็กๆอยู่ที่นี้เธอคงไม่อยากให้เขาอึดอัดใจก็โทรไปเลย” ยกมือจากโทรศัพท์หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ปุริมพูดเพ็ญนีติ์รู้ดีว่าเขาคงเขียนเรื่องที่นภนต์หนักใจที่กระดาษโน้ตให้นภนต์เพราะอย่างนั่นเขาเลยไม่มีทางเลือกที่มอบอ้อยกับส้มให้กับนรวรคิดๆไปใจก็รู้สึกเจ็บที่ทำต่อนภนต์ปุริมทำไปไม่แฟร์เลยโลกใบนี้หาความยุติธรรมได้จากที่ไหนกัน เงียบเสียงไปเพ็ญนีติ์ไม่ได้พูดอะไรต่อถึงจะพบเด็กก็รู้สึกไม่มีความสุขเลยในใจเธอที่มีความอึดอัดต่อนภนต์ นภนต์ทำอะไรผิดกับตัวเธอเองหรอ? "ม๊ามี๊เป็นอะไรคะ?ไม่ความสุขหรอคะ?ม๊ามี๊ทำไมถึงอยู่กับแดดดี๊ได้ละคะ?"อ้อยเขย่าไหล่แต่ความถามที่ถามทำให้ลำบากใจที่จะตอบกลับและเธอยังรู้สึกลำบากใจ ก่อนหน้านี้ยังพูดกับเด็กว่าไม่อยากอยู่กับปุริมแต่ว่าตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเปลื่ยนจนไม่รู้จะอธิบายเรื่องระหว่างปุริมที่เกิดขึ้นมาใหม่ได้ "ม๊ามี๊แดดดี้ไม่ใช่เป็นคนเจ้าชู้มักง่ายหรอคะ?"แต่ตัวเล็กดันจำคำพูดพวกนั้นไม่ลืมสักคำ ข้างหนึ่งปุริมเปลี่ยนสีหน้า"อ้อยใครว่าแดดดี๊เจ้าชู้มักง่าย?" "แดดดี้หนูคือส้มไม่ใช่อ้อยไม่ต้องเข้าผิดเป็นอ้อยนะคะหนูเรียกส้มพูดเองค่ะ" "ส้มฉันอยากพูดแบบนี้เหมือนกันลุงณัฏฐพลพูดไม่ผิดแน่เขาเป็นถึงเพื่อนสนิทกับแดดดี้" "อ้อย......"เพ็ญนีติพูดไม่ออกอ้อยรีบพูดประโยคนี้ที่.....บอกออกมาเลยพวกเด็กๆพูดก็เป็นนี้แหละแบบไม่คิดก่อนพูด "ม๊ามี๊เกิดอะไรขึ้น?"ดวงตาที่ไร้เดียงสาของอ้อยตัวเล็กๆแค่นี้เธอก็ไม่เข้าใจการกระทำของผู้ใหญ่ หายใจออกแต่ไม่ใช่ความผิดของเด็กๆส่วนอีกข้างปุริมยกโทรศัพท์มาไว้แล้วแล้วยังพิมส่งข้อความไปไม่ต้องเดาก็รู้คนโง่ยังรู้เลยว่าเขาจะส่งข้อความอะไรไป ณัฏฐพลเขากำลังจะโชคร้ายละเพ็ญนีติ์หันไปกอดอ้อยห้ามทำให้เด็กๆตกใจ "ไม่มีอะไรมาให้ม๊ามี๊กอดหน่อย"ไม่แน่รอเวลาจนกว่ามีแค่เธอกับอ้อยอยู่ด้วยกันเธอจะรีบสั่งสอนอ้อยไม่ให้เรียนแบบผู้ใหญ่และไม่ให้หักหลังผู้ใหญ่ "ติ่ง"เสียงข้อความเข้าณัฏฐพลตอบมาไวมากเพ็ญนีติ์ดูไปที่โทรศัพท์ของเธอบ้างกลัวว่าณัฏฐพลกับญภาจะโทรมาด่าเธอมาตอนนี้ "ม๊ามี๊หนูแดดดี้หลายใจเขาไม่มีความสุขใช่ไหมคะ?"อ้อยยังที่จะทายเพราะสีหน้าของผู้ใหญ่สองคนนี้เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก "ไม่ใช่ค่ะ" "งั้นคือ......" "แดดดี้กำลังโกรธที่ลุง....พูด" "อ๋อ"อ้อยรีบตอบสนองมาที่จริงเพราะเรือนี้คนตัวเล็กโดดลงจากตัวเพ็ญนีติ์จากนั้นพุ่งที่ตรงหน้าปุริมปุริมยังใจจิตใจจ่ออยู่ความส่งข้อความเลยรู้ตัวว่าตัวเล็กอยู่ตรงหน้าเขา"ดึง"อ้อยได้แย่งโทรศัพท์ของปุริมมา"แดดดี้ขี้งกจัง" "อ่า....."อ้อยกระทำแบบนี้จนทำให้ปุริมตกใจเงยหน้าขึ้นว่าเป็นอ้อยถึงพยายามที่จะยิ้มออกมา"ไม่ใช่แดดดี้ไม่ได้ขี้งกสักหน่อยเอาโทรศัพท์คืนให้แดดดี้" "งั้นหนูดูสิว่าส่งข้อความอะไรไปบ้าง?"ตาที่โตจ้องมองไป ปุริมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแค่เด็กอายุ5ขวบจะไปดูรู้เรื่องได้ยังไงอย่าว่าแต่แค่รู้จักตัวหนังสือก็ไม่รู้หนอกแต่เขาคิดผิดอ้อยกับส้มเขียนไม่เป็นแต่ความจำของพวกเธอดีมากและรู้จักตัวหนังสือหลายตัวแล้ว อ้อยเริ่มอ่านข้อความนั่น"ณัฏฐพลอีกสักพักฉันจะโทรไปหาญภาพูดเรื่องนางแบบคนนั้น......" ที่เหลือปุริมยังพิมไม่หมด ปุริมรีบเอามือไปแย่งโทรศัพท์ตนเองกลับ"อ้อยเรื่องของผู้ใหญ่เด็กๆไม่ควรยุ่ง" "แต่ว่าเป็นพวกผู้ใหญ่ที่ทำให้พวกหนูอยากรู้นิค่ะลุงนายพลเพิ่งเล่าเรื่องคุณให้พวกหนูฟังแต่ตอนนี้เพราะหนูพูดเรื่องที่ลุงกองพลเล่าให้ฟังคุณก็ไปพูดกับลุงนายพล......" ปุริมสีหน้าเริ่มเปลื่ยนไปซึ่งเร็วมากที่กลับมาเป็นเหมือนเดิม"อ้อยแดดดี้แค่พูดล้อเล่นกับลุงนายพลเอง" "ใช่หรอคะ?" "จริงๆ"พูดตอบเหมือนไม่โกหกปุริมกลัวเด็กคนตัวเล็กนี้แล้ว "แต่หนูไม่เชื่อต้องทำยังไงคะแดดดี้คุณขี้งก" ปุริมอีกนิดก็จะสำลักเลือดถูกณัฏฐพลทำอะไรไว้ก็ไม่รู้ตอนนี้ยังทำให้พวกเด็กเยาะเย้ยเขาแล้วก็มองไปทางอ้อย"ไม่ใช่อย่างนั้นพ่อกับลุงนายพลรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กพูดล้อเล่นกันมาตั้งแต่เด็กแล้วที่พูดไปไม่ใช่เรื่องจริง" "แล้วคุณเจ้าชู้มักง่ายไม่ใช่หรอ?"อ้อยยังไม่เชื่อดูไปที่ดวงตาของเขาเหมือนตำรวจพร้อมจะจับผิดผู้ร้าย"หนูทำไม่ดีต่อม๊ามี๊หนูไม่ชอบม๊ามี๊ใช่มั้ย?" ร่วมไปถึงสองคำนี้'ใช่มั้ย'ถามตามปุริมไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน เขาไม่เคยหลายใจเพราะผู้หญิงที่เขาชอบมีแค่คนเดียวคือพนิน่แต่ผู้หญิงของเขาไม่เคยจำเขาได้เลยคำถามนี้ยากที่จะตอบนอกจากต้องใช่แผนหลอกล่อ ที่เขาทำต่อเพ็ญนีติหรอ?ก็เหมือนจะดีแต่ก็ๆม่ดีเขาไม่ชอบเธอคือเรื่องจริงแต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงชอบความรู้สึกที่ได้อยู่กับเธอผู้หญิงคนนี้มีความรู้สึกที่ไม่เหมือนใครทั้งนิสัยใจคอเพราะว่าไม่เหมือนใครนี่แหละทำให้เขารู้สึกหลงกับความรู้สึกนี้ "แดดดี้ทำไมไม่พูด?คุณแค่ตอบคำถามยังไม่เป็นหรอคะ?"ส้มช่วยอ้อยสองพี่น้องร่วมมือกันเหมือนคิดไว้ว่าจะไม่ปล่อยปุริมไปง่ายๆแน่ ปุริมครอบคลุมสถานการณ์ไม่อยู่ต่อหน้าเด็กแต่ว่ายังไงสำหรับเขาก็ตอบคำถามยากมาก ดูไปที่เพ็ญนีติ์เขาต้องหัวแข็งพูดไป"พ่อไม่ได้หลายใจและไม่ได้มักง่ายด้วย"แต่ในใจมีแต่พนินีนี้แหละที่ไม่ได้เจ้าชู้และมักง่ายหลังผู้หญิงมี่ก้าวก่ายมาในชีวิตเขาเขาก็เตือนแล้วว่าห้ามมาหลงรักเขาเขาก็แค่มีสัมพันธภาพที่ดี"ยังมีอีกฉันดีต่อม๊ามี๊มากเลยนะตะกี้เพิ่งพาไปกินราเม็งด้วยกัน"แล้วรีบตอบคำถามต่อไปเพราะไม่อยากพูดความจริงที่ทำให้เด็กสองคนนี้ไม่มีความสุขและลูกสาวคงอยากให้แดดดี้ของตัวเองชอบม๊ามี๊ของตัวเองแต่กลับไม่ชอบเลยถ้างั้นไม่ตอบยังจะดีกว่า "แดดดี้แล้วคุณชอบไม่ชอบม๊ามี๊ละ?"แต่ว่าอ้อยไม่ลืมคำถามที่เธอถามไปยังไงก็จะถามให้ได้ต้องรู้คำตอบให้ได้ "อ้อยแดดดี้ชอบม๊ามี๊อยู่แล้วไม่ต้องวุ่นวายแล้วม๊ามี๊ปวดหัว"ในตอนที่ปุริมไใ่รู้ว่าจะตอบยังไงดีและโกหกไม่เป็นอีกเพ็ญนีติ์เลยรีบช่วยเขาตอบส่งๆไป รีบส่งสายตาขอบคุณไปที่เพ็ญนีติ์แต่เพ็ญนีติ์ไม่ได้สนใจเขาเลยถามไปที่เด็กว่า"มือดึกจะดีอะไรกันดี?"