已经是第一章了
ตอนที่99พุ่งตรงออกไป
ตอนที่99พุ่งตรงออกไป
รีบส่งสายตาขอบคุณไปที่เพ็ญนีติ์แต่เพ็ญนีติ์ไม่ได้สนใจเขาเลยถามไปที่เด็กว่า"มือดึกจะดีอะไรกันดี?"
"ม๊ามี๊ไม่ใช่กินราเม็งมาแล้วไม่ใช่หรอคะ?พวกหนูก็กินข้าวกันแล้วบ้านพ่อบุญธรรมกับข้าวอร่อยมากยายเป็นคนลงมือทำให้กินค่ะ"
"แล้วคุณน้าไม่อยู่หรอคะ?"
"ไม่อยู่ค่ะคุณตายังคีบอาหารให้พวกหนูเขาชอบพวกหนูมากเลยนะคะ
นภนต์คงกันผลดาไว้สินะเขารักอ้อยกับส้มมากดูไปที่นอกหน้าต่างตอนนี้เพ็ญนีติ์รู้สึกสับสนไปหมดพูดตามความเป็นจริงเธอไม่อยากกลับมาในชีวิตปุริมเลยแต่ถ้าไม่ไปสิ่งที่เขาทำการแสดงทั้งหมดจะดูออกหมดแต่ว่า.......
"ปุริมตอนนี้เราจะไปไหนกัน?"
"คุณว่าจะไปวิลล่าหรือคอนโดดีให้คุณเลือก"ปุริมใจกว้างขึ้นขอแค่ไม่อยากให้พวกเด็กๆคิดกับเขาไม่ดีก็พอมีพวกเธอสองคนอยู่เขาก็รู้สึกตื่นเต้น
พูดถึงอพาร์ตเมนต์ก็นึกถึงคุณปู่ก็รู้สึกปวดใจทันทีพูดไปคุณปู่ก็ไม่เคยไปไหนเลยก่อนที่คุณปู่จะจากไปเคยพูดว่าถ้าคลอดลูกจะไปเยี่ยมท่านเธอก็ไปแต่ตอนนั้นเด็กยังเด็กไม่รู้ว่าม่านเป็นปู่ตัวเองด้วยซ้ำเธอคิดไปและพูดขึ้นว่า"ปุริมพรุ่งนี้เราไปดูคุณปู่กัน"
"ได้"ปุริมปฏิเสธไม่ได้เพราะทุกวันนี้ยิ่งออกหน้าออกตากับเพ็ญนีติ์และเด็กๆจะยิ่งอิทธิพลต่อเขาตอนนี้ในเมืองที่บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดก็มีข่าวดีแพร่ออกไปแล้วพรุ่งนี้เช้าคงรู้กันว่าที่เขาเลือกผิดหรือถูกกันแน่
"ม๊ามี๊วิลล่ากับคอนโดเป็นบ้านแดดดี้หรอคะ?"
"อื้มใช่แล้วจ้ะ"นึกถึงคอนโดมี่นั่นมีของของเธออยู่พนินีคงยังไม่เคยไปคิดถึงความเป็นไปได้นี้เพ็ยนีติ?ตอบไปเบาๆว่า"ไปคอนโดสิ"ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจแต่ช่วงนี้เธอต้องอยู่ในขอบเขตของเขาให้ทุกคนบนโลกนี้รู้ว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากัน
"ดีเดี๋ยวให้ทำความสะอาดไว้ก่อน"มองไปนอกรถน่าจะยี่สิบนาทีก็ถึงที่หมายละปุริมโทรไปบอกให้เก็บกวาดบางส่วนให้เรียบร้อยก่อนพูดตามตรงรู้ว่าพวกเด็กจะไปคอนโดผู้ชายคนนี้ถึงกับตื่นเต้นในเวลาเดียวกันยังส่งข้อความให้นรวรเอาเสื้อผ้ารองเท้าของอ้อยและส้มที่ซื้อไว้ในตอนเช้าส่งมาที่คอนโดแล้วให้ซื้อพวกขนมและลูกอมส่งมาคอนโดอีกที่เป็นครั้งแรกที่เด็กๆจะเข้ามาในที่ของเขาพูดจริงๆตอนนี้ปุริมดูตื่นเต้นมากนี่ก็อาการของคนที่เพิ่งเป็นพ่อคนยากที่จะจัดการกับความรู้สึกนี้
"ม๊ามี๊ม๊ามี๊ดีกับแดดดี้แล้วแล้วพวกเราจะไปที่อุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟละคะ?"ไม่ลืมเรื่องที่จะว่ายน้ำและไม่ได้เรื่องอุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟพอไปแล้วไม่ได้เล่นอย่างเต็มที่เด็กๆจึงนึกถึงแต่มัน
ปุริมรีบตอบแทน"ส้มแดดดี้สองสามวันนี้มีเรื่องต้องทำรอแดดดี้รีบเครียร์งานเสร็จแล้วก็รักษาตัวให้หายแดดดี้จะพาไปอุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟดีมั้ย?"
”ก็ได้ค่ะแต่ว่าแดดดี้ต้องรีบเครียร์รักษาตัวให้ไวนะคะ"
ต้องพ่ายแพ้กับเด็กๆเขาเครียร์งานไวอยู่แต่ว่าเขาเป็นถึงประธานบริษัท....เขาคงจะทำตัวว่างไม่ได้และอีกตอนนี้มีหลายเรื่องที่จัดการจิณณะจู่โจมแต่เขาแต่เขากลับไม่มีการตอบโต้อะไรถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขาถูกจิณณะทำร้ายถึงเวลานั้นพนินีต้องยิ่งเสียใจหึทำไมคนที่แต่งงานกับพนอนีต้องเป็นจิณณะ?
แต่นี้ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้วโทษก็คงโทษโชคชะตาที่เล่นตลกให้เขาต้องมาทนทรมานหลายปีแบบนี้
ในระหว่างที่พนินียังไม่กลับมาเขาแค่อยากเพ็ญนีติ์มาตัวแทนพนินีมาอยู่ในใจเขาแค่นี้เขาคงสามารถดำรงชีวิตอย่างผ่อนคลายบ้างเมื่อก่อนที่พนินีเริ่มเข้ามาในชีวิตเขาทำให้ในใจของเขามีแค่พนินีที่จริงการรักใครคนหนึ่งไม่มีใครสามารถมาแทนที่กันได้หรอก
ถึงแล้วรถจอดไว้ที่ประตูใหญ่ของหน้าคอนโดรอคนเปิดประตูให้เพ็ญนีติ์เปิดประตูรถ"ปุริมฉันอยากซื้อของใช้ให้เด็กๆสองสามวันนี้"ไม่รู้ต้องอยู่กี่วันซุปเปอร์มาร์เก็ตอยู่ใกล้กับที่นี้มากซื้อพวกของใช้กับนมที่ก่อนนอนต้องดื่มเธอผู้เป็นแม่ต้องนึกถึงลูกก่อนตลอด
"ได้ไปสิ"ปุริมเปิดประตูรถออกแล้วลงไปพร้อมกับเธอก้มลงไปอุ้มส้มส้มรีบต่อต้านกลับ"แดดดี้บาดเจ็บอยู่รอแผลหายก่อนค่อยอุ้มหนู"
"รับทราบครับคุณหนูส้ม"เขายิ้มพวกเด็กรู้ใจคนมากทำให้เขารู้สึกชอบเลย
นี่คือซุปเปอร์มาร์เก็ตที่เพ็ญนีติ์กับปุริมเคยมาหลายปีก่อนยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยคือที่นี่แหละที่เธอซื้อใช้ไปคอนโดจนถึงวันนี้ดูไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ก็นึกนาราขึ้นมามีความรู้สึกว่านาราแปลกๆแต่ไม่รู้ว่าแปลกไปที่ไหนอธิบายไม่ถูก
เด็กๆก็เลือกของที่ตัวเองชอบแล้วก็ซื้อนมกล่องมาลังหนึ่งปุริมคือแดดดี้ของเด็กๆให้เขาเป็นคนจ่ายเงินก็ถูกต้องแล้ว
เพ็ญนีติ์ไม่เกรงใจที่จะให้เขาจ่ายเงินเขาก็ได้หน้าที่พ่อของเขา
"ม๊ามี๊ทั้งหมดนี่มีแต่ของหนูกับอ้อยทำไมแม่กับแดดดี้ไม่ซื้อกันละคะ?พวกแดดดี้กับม๊ามี๊ไม่ต้องการหรอคะ?"
ปุริมหน้าเปลื่ยนลูกสองคนทั้งสวยและน่ารักแค่มีพวกเธออยู่ก็ทำให้ระหว่างเขากับเพ็ญนีติ์มีความหวานขึ้นมาเลยไม่แน่อีกไม่นานพวกเธอคงจะรู้ตัวว่าระหว่างเขากับเพ็ญนีติ์ไม่ใช่สามีภรรยาที่ตามเอกสารแต่ไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆดูๆแล้วสองสามวันนี้ต้องระวังตัวให้มากถ้าเกิดพูดคำที่ไม่ควรพูดไปเหมือนกับ....
เพ็ญนีติ์ยิ้มเธอชินกับพวกเด็กๆแล้ว"ส้มของม๊ามี๊กับแดดดี้มีในคอนโดอยู่ยังไม่เก่าเลยไม่ต้องซื้อก็ได้ค่ะ"
"อะไรนะคะ?ของม๊ามี๊กับแดดดี้ที่ใช้ประจำวันยังมีอยู่?"ตาโตขึ้นตอนนี้ส้มเหมือนสัญลักษณ์คำถามขึ้นมาเต็มไปหมดเลย
เพ็ญนีติ์หน้าแดงจะพูดไม่ได้ว่าเธอกับปุริมเคยอยู่ด้วยกันอยู่ๆก็นึกขึ้นกับคืนเหตุการณ์อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเธอกับเขาไม่ได้ทำอะไรกันเลยแต่พูดขึ้นมาก็ไม่ใช่เรื่องน่าสนใจอะไรหรอก"ไม่ใช่เพิ่งซื้อไปไว้ที่คอนโดแดดดี้เองแต่ม๊ามี๊ไม่ได้เข้าไปอยู่เฉยๆ"ถึงเวลาโกหกเด็กๆก็ต้องโกหกเด็กๆไม่อยากให้เด็กรู้เรื่องกับเรื่องที่เกิดขึ้นคุณก็พูดให้พวกเธอว่าความรักจากพ่อและแม่ประสานกันจึงได้คลอดลูกออกพวกเด็กๆคงดูโตไวไป
"ที่แท้ม๊ามี๊กับแดดดี้ก็คืนดีกันแล้วยังของใช้ที่ห้องของแดดดี้"ส้มพูดอย่างกระจ่างแจ้งและเสียงดัง
ถือของออกจากซุปเปอร์มาร์เก็ตยังเดินไปไม่กี่ก้าวคนสองสามคนก็เลือกที่จะเดินไปคอนโดเดินเข้าไปห้องโถงเดินเช้าลิฟต์ทำเหมือนอย่างชำนาญไม่ใช่เพราะรอบที่เพิ่มมาอ้อยกับส้มเพ็ญนีติ์คงรู้สึกเหมือนหลายปีก่อนหน้านี้
เปิดประตูคอนโดออกจมูกดมไปที่บรรยากาศเหมือนคืนที่เขาพาเธอมาจากจิณณะในละสายตามองไปสิ่งที่เธอเคยคุ้นเคยไปกับมันแต่ว่าข้างหูก็ได้ยินเสียงน้ำไหลจากนั้นก็ได้ยินเสียงสองตัวเล็กเดินเข้าไปห้องปุริมเปิดออกมา"ปุริมคุณกลับมาแล้วหรอคะ"
มีผู้หญิงคนหนึ่งที่มีแค่ผ้าขนหนูพันรอบตัวและขาน่องขาวและยาวคู่นั้นนึกออกได้ว่านอกผ้าขนหนูที่เธอพันตัวก็ไม่มีอะไรในตัวเธอเลยน้ำที่ไหลจากหัวที่ละหยดทำให้เธอรู้สึกเธอคือผู้หญิงที่เซ็กซี่ที่อยู่ในโลกตรงหน้าอ้อยกับส้มและในตอนนั้นสายตาสี่คู่ที่เพิ่งเดินเข้ามารู้อึ่ง
เงียบ...
ควรฆ่าห้องที่กำลังเงียบ
ในตอนนั้นอ้อยกับส้มก็หันไปพุ่งเข้าใส่ปุริม"คุณไม่ใช่แดดดี้ของพวกหนูคุณโกหกม๊ามี๊เรากลับ"พูดจบมือเรียวเล็กก็ลากมือเพ็ญนีติ์เดินผ่านปุริมออกจากประตูคอนโดไป
ปุริมกับขาข้างหนึ่งที่ไม่ได้รับบาดเจ็บถีบไปที่ประตูด้านหลัง"ปัง"ประตูด้านหลังปิดลง"อ้อยส้มหยุดเดี๋ยวใครก็ไปไหนไม่ได้"
"คุณโกหกคุณมีผู้หญิงคนอื่นแล้วม๊ามี๊ของหนูละ?"อ้อยเชิ่ดหน้าขึ้นพร้อมกับความโมโหมองไปที่ปุริมเกลียดจนอยากจะฆ่าเขาให้ตายสองตัวเล็กโกรธมากสิ่งที่ทำกับม๊ามี๊มันไม่สมควร
เพ็ญนีติ์พูดไปเสียงอย่างเบา"ไม่ต้องโวยวายเราออกจากที่นี้ก็พอแล้ว"ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ก็แค่ส่วนเกินอยู่ดีเป็นแค่ตัวตลกตอนแรกก็นึกว่าพนินีไม่เคยมาที่นี้คิดไม่ถึงว่าทฤนห์จะมาที่นี่บ่อยครั้ง
ยื่นมือไปผลักประตูและในเวลาเดียวกันหัวสมองเธอก็นึกถึงหลายปีก่อนที่เธอเคยอะไรที่ไม่ควรดูบนโซฟามาแล้วเรื่องแค่นี้เองปุริมจะรีบอธิบายเธอ
"เพ็ญนีติ์หยุดอยู่ตรงนั้น"
"ปุริมฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณจะกลับมาไวขนาดนี้ฉันเปลี่ยนเสื้อแปปหนึ่ง"ทฤนห์พูดอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นเธอหันกลับไปที่ห้องของปุริมเพื่อไปเปลื่ยนเสื้อเธอ็รู้ตัวที่พันแค่ผ้าขนหนูต่อหน้าเด็กๆมันดูไม่ดีเลยและเป็นเรื่องไม่สมควรมา
ปุริมไม่ได้สนใจทฤนห์เขาหันไปจับมือเพ็ญนีติ์"เพ็ญนีติ์นี่มันเรื่องเข้าใจผิด"
เพ็ญนีติ์ยิ้มมุมปากยกขึ้นจากที่เธอเคยถูกทำร้ายมาก่อน"ปล่อยมือฉันสกปรก"
เป็นประโยคที่เสียงโทนต่ำๆทำให้ปุริมตัวสั่นไป"เพ็ญนีติ์ฉันไม่รู้จริงๆว่าเธอจะมาที่นี้"
"เหอะๆเธอมีกุญแจแน่นอนว่าเธอจะสามารถเข้ามาได้"เมื่อก่อนก็มีแล้วซึ่งเธอก็รู้
"เพ็ญนีติ์เธอไม่มีกุญแจนี่คือฉันก็ไม่......"
"ไม่ต้องพูดแล้วรอคุณเก็บกวาดห้องให้สะอาดก่อนค่อยพาฉันกับลูกเข้ามาอยู่ฉันว่าฉันควรไปแล้วละ"พูดจบใช้แรงที่มีสบัดมือของปุริมออกจากนั้นก็จูงมืออ้อยกับส้มออกจากคอนโดของที่เพิ่ง.ท้อมาก็วางไว้กับพื้นตอนนี้เหมือนประกาศทิ้งเจ้าของอย่างไร้เสียง
เพ็ญนีติ์ไปแล้วพวกเด็กก็ไปแล้ว
ประตูคอนโดเปิดออกนอกประตูที่มีเงาของร่างผู้ใหญ่หนึ่งกับเงาร่างเล็กอยู่สองคนเดินพุ่งออกไป
已经是最新一章了
加载中
