ตอนที่100ความรู้สึกที่ไม่สบายตัว

ตอนที่100ความรู้สึกที่ไม่สบายตัว ปุริมอยากวิ่งตามไปแต่ว่าเขาเลือกที่จะไม่ออกไปร่างและขาของเขาไม่ขยับมองไปอย่างเงียบๆจนลืมไปว่าลืมปิดประตู พวกเด็กๆตอนนี้คงจะต้องเชื่อว่าเขาเป็นแดดดี้ที่หลายใจและส่ำส่อด เขาจะอธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ทฤนห์ เขากลับนึกถึงทฤนห์ขึ้นมาปุริมหันไป"ทฤนห์ใครให้เธอมาที่นี่?" ทฤนห์เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินออกมาได้ยินน้ำเสียงเขาที่พูดกับเธอพร้อมกับใบหน้าไม่สมอารมณ์พุ่งมาที่เธอเธอยิ้มพูด:"ปุริมตอนนี้เราเป็นเพื่อนบ้านกันแล้วนะเมื่อกี้ที่คุณสั่งคนมาทำความสะอาดแต่เกิดกลับไปเพราะว่าที่บ้านมีเรื่องก่อนกลับก็ให้ฉันช่วยฉันก็เก็บกวาดให้คุณก็กลับมา"สองสายตาที่ไร้เดียงสามองไปที่ปุริมทฤนห์ไม่ได้รู้สึกว่าเธอทำอะไรผิดเลย"ปุริมทำไมเพ็ญนีติ์กลับไปแล้วละ?แล้วเด็กผู้หญิงสองคนนั้นเป็นลูกคุณหรอ?" "คุณออกไป......"ปุริมหันตัวไม่อยากเห็นทฤนห์อีก ร่างที่บอบบางอบกอดเขาจากข้างหลัง"ปุริมฉันคิดถึงคุณ"มือขาวเรียวเล็กไปจับหน้าอกเขาเหมือนกับทุกที่ปุริมก็จะมีความรู้สึกขึ้นมาทันทีผู้หญิงคนนี้จับจุดผู้ชายได้แต่ทว่าร้างกายเขากลับแน่นไปหมดอยู่เขาก็กลับรู้สึกว่ามือที่จับเขาอยู่ทำให้เขารู้สึกขยะแขยง ผลักมือไป"ออกไป" "พรึบ"เขาใช้แรงผลักทฤนห์ล้มลงอยู่กับพื้นหัวก็ไปชนเข้ากับประตูที่เปิดออกอยู่พอดี"ปุริมคุณทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้?ฉันมาช่วยคุณเก็บกวาดห้องเอง"ทฤนห์ร้องไห้นั่งลงที่พื้นและไม่อยากลุกขึ้น "ออกไป"ปุริมหงุดหงิดแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบจากนั้นก็หันหลังทั้งๆที่ขาของเต็มไปด้วยผ้าก็อดแต่มองไปสายตาทฤนห์เขาคงสุภาพบุรุษอยู่ผู้ชายคนนี้ได้เข้าไปอยู่ในใจของเธอแล้วทำไมยังไงก็ออกห่างไม่ได้ "ปุริมที่คุณพาเพ็ญนีติ์กลับมาไม่ใช่มาเคลียร์เรื่องของระหว่างพนินีที่จริงเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ควรไปหาถึงเธอฉันก็ได้นิ" รีบเชิ่ดหัวขึ้นทฤนห์กัดฟันมองไปที่ปุริม เขาพ่นควันออกจากบุหรี่ขนาดที่เธอพูดประโยคนั้นอยู่เหมือนเรื่องทั้งหมดนั้นคงเป็นไปไม่ได้ "ใครเป็นเล่าให้คน?"ปุริมทำหน้าเหวอเพราะเรื่องตัดสินใจเรื่องมีแค่เขาและนรวรเพ็ญนีติ์ที่รู้เรื่องนี้เพ็ญนีติ์ถึงจะรู้ก็ไม่ได้หนีจากเขาคงเป็นไปไม่ได้หรือว่าจะเป็นนรวร? "เรื่องนี้คุณไม่ต้องสนใจหรอกปุริมฉันรู้สึกคนที่ช่วยเหลือคุณได้ก็มีแค่บ้าตระกูลดรุณรัตน์ขอแค่ฉันกับคุณได้หมั้นกันและปล่อยข่าวไปเชื่อสิว่าไม่ถึงครึ่งวันว่าหุ้นของบริษัท...ก็พุ่งพรวดแน่ๆใครๆก็รู้ว่าระหว่างตระกูลดรุณรัตน์กับตระกูลตุณร่วมมือกันจะมีอำนาจขนาดไหนไม่มีใครไม่รู้ข่าวใหญ่ขนาดนี้หรอก" ปุริมพ่นควันออกมาระหว่างนั้นก็มองไปที่นฤนห์มีความรู้สึกที่ขยะแขยงทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงรู้สึกไม่ถึง? เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งแต่ว่าผู้ชายส่วนใหญ่อยากเป็นที่พึ่งและการวางแผนให้กับครึ่งหนึ่งของชีวิตตนเองแต่เขากลับไม่ใช่เขาไม่อยากเป็นที่พึ่งให้ผู้หญิงคนไหนแน่นอนเพ็ญนีติก็เหมือนกันเขาก็ไม่ได้อยากเป็นที่พึ่งให้เพ็ญนีติ์ก็เพราะทำทุกอย่างเพื่อพนินีแค่นั้นเองยังก็จะไม่ให้ข่าวลือที่ไม่ดีไปทำร้ายโดนพนินีเด็ดขาด พนินีคือผู้หญิงตัวเล็กๆของเขาและไม่ควรทำให้มันสับสนวุ่นวายไปกว่านี้ไม่นานเขาจะน้องได้พนินีกลับมาแน่แต่ต้องใช้เวลาหน่อยเวลาเท่านั้นที่จะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ความรักที่สวยงาม "ฉันไม่ต้องการฉันปุริมยังไม่ถึงขั้นต้องการที่จะให้ผู้หญิงมาเป็นที่พึ่งด้วยทฤนห์ถ้าคุณยังเข้ามายุ่งต่อไปแน่นอนว่าตำแหน่ผู้อำนวยการฝ่ายวางแผนของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดก็เปลี่ยนคน"ผู้หญิงคนนี้ฉลาดไม่ว่าทำอะไรก็ใช้แผนการของเธอจัดการแต่เพราะว่าโรคนิสัยเสียของเธอคือใส่กับเขามากเกินไปเก็บเธอไว้บริษัทคงจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ถึงขนาดย้ายมาอยู่ห้องข้างๆเขาผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมแพ้ที่จะได้ใจเขาแน่ๆ "ปุริมแล้วที่ผ่านมาที่คุณทำกับฉันละ?มันหมายความว่ายังไง?"ทฤนห์โวยวายเธอเป็นถึงคุณหนูตระกูลดรุณรัตน์นูตระกูลดรุณรัตน์ไม่ใช่ว่าไม่บริษัทให้ทำงานเธอก็อยากมาทำงานที่บริษัท...มีตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายวางแผนเล็กๆสิ่งที่เธอต้องการคืออะไรไม่ใช่อยากจะเข้าใกล้เขาให้มากกว่านี้แต่ว่าตอนนี้แววตาที่เขามองมาที่เธอไม่เหมือนเดิมเหมือนเธอเป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่มีประโยชน์แล้วทั้งที่เธอทำไปไม่ใช่ว่าศูนย์เปล่าหรอ? เป็นไปไม่ได้ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่หลงใหลร่างกายของเธอ? เป็นไปไม่ได้ก่อนหน้านี้เธอเคยทดลองมาแล้วผู้ชายที่ผ่านเข้าในเธอไม่มีคนไหนที่จะไม่หลงไหลในตัวเธอและเวลาที่เธออยู่บนเตียงทั้งหมดนี้เธอผู้ชำนาญเป็นคนสอนเธอ เธอทำถึงขนาดนี้หรือว่ายังได้ความสงสารจากปุริมไม่ได้ "ออกไป"ตะโกนไปออกไปอย่างดังจนเหมือนกับสั่นไปทั้งตึกและอยู่ในระหว่างที่ทฤนห์ยังไม่เชื่อกับการกระทำของปุริมตัวของเธอก็ถูกอุ้มไว้เหมือนลูกไก่ในกำมือถูกอุ้มออกไปนอกห้อง"ตึง"เสียงถูกวางลงบนพื้นทฤนห์ทำตาอ้อนวอน"ปุริมฉันกำลังช่วยคุณอยู่นะทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้?ฉันไม่เชื่อฉันไม่เชื่อมัน" "ปัง"ประตูถูกปิดไม่ว่าทฤนห์จะเคาะประตูตะโกนแค่ไหนผู้ชายคนที่อยู่ในห้องก็ทำเป็นไม่ได้ยินอยู่ดี ค่อยๆทฤนห์ค่อยๆหมดแรงลงนั่งลงเงียบกับพื้นและไม่อยากลุกขึ้นมาเธอไม่เชื่อว่าเธอกำลังพ่ายแพ้จากนั้นก็มีคนเปิดประตูออกทฤนห์ไม่ยอมรับว่าเธอคงไม่ได้พ่ายแพ้ขนาดนี้หรอกสู้ไม่ไหวพนินีเธอยอมรับแต่ว่าเพ็ญนีติ์คือตัวอะไรกันเธอเป็นถึงคุณหนูตระกูลดรุณรัตน์ทำไมต้องมาพ่ายแพ่กับเพ็ญนีติที่เป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ปุริมนั่งบนโซฟาไม่นานข้างนอกประตูที่ทฤนห์โวยวายอยู่ก็เงียบลงบุหรี่อยู่มือได้ทิ้งลงไปที่เขี่ยบุหรี่การโผล่มาของทฤนห์ทำให้เขารู้สึกประมาทเกินไปแล้วเขารู้ตอนนี้ถึงจะอธิบายให้เพ็ญนีติ์เธอไม่มีวันเชื่อเธอกับเด็กเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นแต่การปรากฏตัวของทฤนห์ไม่ได้เป็นเพราะเขาเลยมันไม่ใช่ "ท่านประธานสั่งมาได้เลยครับ"เพิ่งโทรเข้าไปนรวรนรวรก็รีบรับสาย "ให้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการที่จะให้ทฤนห์ออกไปจากคอนโดจากนั้นพูดกับคนที่ดูแลคอนโดว่าต่อจากนี้ห้ามทฤนห์เข้ามาในคอนโด"ที่จริงเขาไม่ชอบให้ผู้หญิงมาบงการชีวิตเขาตอนแรกเขาก็ชอบที่อยู่กับทฤนห์นะแบบผู้ชายชอบผู้หญิงรักกันแต่เธอไม่เคยพูดถึงข้อตกลงที่เขาไม่ชอบเอาสักเลยแต่วันนี้เธอเกินไปแล้วจริงๆจากนั้นก็พูดขึ้นมา"จับตาดูเพ็ญนีติ์ว่าพวกเธอจะไปไหนจากนั้นก็บอกจุดหมายมาให้ฉัน" "ครับท่านประธาน" นรวรรับคำสั่งก็เห็นเพ็ญนีติ์พาอ้อยและส้มออกจากมุมของเมืองเล็กๆนั้นจับตาดูไปตอนเธอกำลังเรียกแท็กซี่จับตามองดูทุกการกระทำนรวรกลัวว่าจะตามไม่มันส่วนหนึ่งก็จับตาไปด้วยแล้วโทรศัพท์ไปเคลียร์เรื่องของทฤนห์ดูจากสถานการณ์ระหว่างทฤนห์กับท่านประธานคงจบลงแค่นี้จริงๆแล้วไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เธอจะได้รับเงินปลอบใจจากนั่นคงต้องปล่อยแต่ว่าไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เธอยังจะอยู่ในบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดดูนิสัยของปุริมคงไม่ให้โอกาสผู้หญิงที่เขาไม่ต้องการอีกต่อไปแต่ทว่าทฤนห์ระหว่างบริษัทกับตระกูลดรุณรัตน์มีผลประโยชน์ต่อกันถ้าเกิดตัดสัมพันธ์ไปจริงกลัวว่าตระกูลดรุณรัตน์จะไม่อ่อนแอลงเพราะฉะนั้นคงต้องดูว่าพรุ่งนี้เขาจะเอายังไงกับทฤนห์เมื่ออยู่ในบริษัทถึงจะเดาออกปุริมกำลังหมายถึงอะไร "ม๊ามี๊เราจะไปที่ไหนกันคะ?"ส้มเกว่งมือเพ็ญนีติ์เจ้าตัวเล็กใจสับสนอยู่เพราะตะกี้เพิ่งเจอผู้หญิงที่ทำให้เธอใจสลายที่จริงแดดดี้หลายใจจริงๆที่พักของเขายังมีผู้หญิงคนอื่นและไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอีกตั้งหาก เพ็ญนีติ์สับสนเธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีนอกจากกลับไปที่พักของเธอแล้วถ้าปุริมจะพาตัวเธอไปอีกคงจะง่ายมากแต่ว่าในเมืองดรัลเธอไม่มีที่ไปแล้วนภนต์หอคงไม่ได้แน่นอนเขาเอาเด็กๆยกให้ปุริมแสดงว่าเขาน้องเรื่องที่ลำบากใจมี่เกี่ยวกับปุริมแน่ๆคิดไปสักพักรถก็ได้เข้าจอดตรงหน้า"ส้มเราขึ้นรถกันก่อนจากนั้นค่อยคิดว่าจะไปไหนกัน" "ได้ค่ะม๊ามี๊" ขึ้นไปที่รถแท็กซี่คนขับรถก็ถาม:ไม่ทราบว่าจะไปที่ไหนกันหรอครับ "ขับรถไปก่อนค่ะเดี๋ยวบอกนะคะ"เพ็ญนีติ์คงยังสับสนอยู่ หลังจากนั้นนภนต์โทรเข้ามาพอดี"เพ็ญนีติ์คุณอยู่ที่ไหน?" "อยู่บนรถ" "เขาอยู่มั้ย?"นภนต์ถามอย่างระวังตัวเขารับยินข่าวว่าพวกเขาออกจากคอนโดของปุริมเพราะฉะนั้นเลยรีบโทรมา "ไม่อยู่ฉันกับเด็กๆออกมากันแล้ว" "งั้นมาหาผมผมพาน้ำน้ำมาแล้วจากนี้อาหารคุณกับเด็กๆก็ตามใจว่าจะทำยังไง "แล้วคุณ....."เพ็ญนีติ์เป็นห่วงเรื่องที่ปุริมเอาข้อความโน๊ตที่นภนต์ไปในนั้นเขียนสิ่งที่นภนต์ลำบากใจอยู่ "เรื่องอ้อยกับส้มผมขอโทษมันแค่เรื่องเข้าใจผิดอะฉันตัดสินใจแล้วตอนนี้คุณก็มาหาผมเลยครั้งนี้เป็นปุริมเองที่อยากได้คนไปแต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยไปง่านๆหรอก" แต่เอกสารข้อตกลงระหว่างเธอกับปุริมละ?" เขาที่ไม่ได้ไล่ออกมาไม่แสดงว่าเขาเขายอมแพ้แต่ตอนนั้นเขาลังเลสับสนเฉยๆเพราะเรื่องของทฤนห์ที่โผล่ออกมา นึกไปถึงตอนที่ทฤนห์พันผ้าขนหนูออกมาก็เหมือนว่าเธอเข้าออกๆจากคอนโดและเตียงของเขา เขายังเจ้าชู้เหมือนเมื่อก่อนพอคิดๆไปทำให้เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ