บทที่ 8 การพบกันที่ร้านกาแฟ

บ๗ที่ 8 การพบกันที่ร้านกาแฟ คุณแม่บ้านเดินเข้ามา พูดกับธนิดาอย่างเคารพ “นายหญิงคะ รถพร้อมแล้วค่ะ” “ไปกันเถอะ !” ธนิดายิ้มพลางหยิบโทรศัพท์ของเธอมาด้วย ในเมื่อหลานชายของเธอปฏิเสธที่จะพาหลานสะใภ้มาให้เธอรู้จัก เธอก็จะไปหาหลานสะใภ้ด้วยตัวเอง หลังจากไม่มีเสียงรบกวน กมิดาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พอคิดถึงคำพูดที่น่ารักของคุณยายคนนั้น กมิดาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเพราะคำพูดคุณยายคนนั้นที่คุยโม้เรื่องหลานชายของเธอ ยังบอกว่า “ปริพลของเราเป็นเพอร์เฟคมาก ผู้หญิงหลายคนจ้องแต่จะจับเขา” ตลกชะมัด ! รอ.. ราวกับคิดอะไรบางอย่างได้ กมิดาก็รู้สึกตัว ในขณะนี้ คนขับรถเปิดรายการวิทยุ เสียงหวานๆของผู้ดำเนินรายการก็ดังขึ้นภายในรถ มีรายงานว่าประธานกลุ่มบริษัทจำเจริญ ปริพลมีความตั้งใจเข้าซื้อบริษัทบีไวส์ ซึ่งเป็นที่รู้จักในวงการภาพยนตร์และโทรทัศน์ กมิดารู้สึกประหลาดใจเพราะเธอรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้ “ปริพล” คือหลานชายตระกูลพิชารัตน์ ซึ่งเป็นตระกูลทหารและนักการเมืองที่เก่าแก่ เมื่อห้าปีที่แล้วเขาก่อตั้งกลุ่มบริษัทที่รู้จักกันดีในนาม “หงฉิง” ในเมืองซีด้วยมือของเขา ซึ่งตอนนี้มีมูลค่าสูงกว่าหมื่นล้านหยวน และเป็นสามีในฝันที่คุณสมบัติครบถ้วน ยิ่งไปกว่านั้นชาวเน็ตยังแต่งตั้งให้เป็นสามีแห่งชาติ แต่ทว่าปริพลไม่ชอบทำตัวเป็นจุดสนใจเท่าไหร่นัก น้อยมากที่จะเห็นเขาปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน แม้กระทั่งงานสังคม งานการกุศลต่างๆ หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจไม่นานเขาก็หายออกไปจากงาน ทำให้ดารา เซเลปอดที่จะเสียดายไม่ได้ กมิดาไม่คิดว่าตัวเธอจะเจอปริพลในสถานการณ์แบบนี้ ทั้งยังกำลังซื้อของประเภทนั้นอีกด้วย พอนึกถึงเรื่องที่เกิดในร้านขายยามื่อวานตอนดึกๆ น้ำเสียงล้อเล่นของผู้ชายเย็นชาคนนั้นยังคงก้องในหูขอเธอ น่าขายหน้าชะมัดเลย สิบนาทีต่อมา รถก็มาถึงที่ร้านกาแฟแห่งนี้ กมิดาลงจากรถ ผลักประตูเข้าไปยังร้านกาแฟที่เปิดเพลงภาษาฝรั่งเศสคลอ ภายในร้านดูสงบเพราะลูกค้าในร้านมีไม่มากนัก เธอมองไปรอบๆก็ไม่พบผู้ชายคนนั้น เธออดกัดริมฝีปากไม่ได้ แสดงให้เห็นถึงสีหน้าผิดหวังจางๆ เมื่อวานเธอคิดว่าเป็นสายจากคนที่โทรมาก่อกวน เธอโมโหจึงพูดจาหยาบคายออกไป เขาคงโกรธเธอมากแน่ๆ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่มาตามนัด แต่กมิดาก็หาที่นั่งรอและแอบหวังว่าเขาจะมา จนกระทั่งแขกในร้านค่อยๆทยอยออกไป แสงข้างนอกหน้าต่างเริ่มแยงตาของเธอ แต่เธอก็ยังไม่จากไปไหน ในขณะที่ตัดสินใจจะออกไป กมิดาก็คิดในใจ ถ้าหากปริพลโทรมาหาเธออีกครั้ง เธอจะต้องพูดดีดีกับเขา เนื่องจากเธอก้มหัวลงก่อนผลักประตูออกไป เธอไม่ทันสังเกตว่ามีคนเดินเข้ามาพอดี มีลมเย็นๆกระทบปลายจมูกของเธอ ทำให้เธอตกใจ “ขอโทษค่ะ ขอโทษ” กมิดารีบลุกขึ้นออกจากอ้อมแขนของเขา ผู้ชายที่ยืนตรงหน้าเธอมีรูปร่างสูงยาว สวมเสื้อโค้ทขนสัตว์สีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าสวมแว่นกันแดดสีดำปีกกว้าง จึงเห็นเพียงแค่ริมฝีปากที่เซ็กซี่ของเขา ทั้งตัวของเขาดูแผ่รังสีความเย็นชาที่มีราคาแพง ชายคนนี้ยังคงยืนนิ่ง ดวงตาภายใต้กรอบแว่นกันแดดสีดำจ้องมาที่เธอ “กมิดา?” น้ำเสียงเย็นชาแต่ทว่ามีความคุ้นเคยอยู่บ้าง ทำให้กมิดากลับจ้องเขา ยิ่งมองเท่าไหร่ก็ยิ่งคุ้นตา แม้จะสวมแว่นกันแดด แต่ก็ไม่อาจปกปิดความเย็นชาและริมฝีปากที่เรียวบาง เธอรู้สึกประหลาดใจ “คุณเองหรอ?!” “ฉันคิดว่าคุณ...”เธอยิ้มออกมา “ฉันคิดว่าคุณจะมาไม่ได้ซะอีก” ปริพลแทรกมือเข้าไปที่กระเป๋าเพื่อควักเอาโทรศัพท์สีเงินออกมาแล้วส่งให้เธอ เมื่อเห็นตัวอักษรภาษาอังกฤษข้างหลังโทรศัพท์ก็แน่ใจแล้วว่าเป็นของเธอจริงๆ กมิดาตาลุกวาวพร้อมทั้งยื่นมือออกไปเพื่อรับโทรศัพท์ หลังจากตวัดมือบนหน้าจอโทรศัพท์ก็รู้สึกตื้นตันใจ “ขอบใจมาก ขอบใจคุณมาก” “เพียงแค่คืนให้เจ้าของ” ปริพลมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง กมิดาถูกมองผ่านศีรษะของเธอ ทันใดนั้นเธอนึกขึ้นได้จึงรีบนำโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา จากนั้นก็ส่งมันให้เขา “อ่ะ นี่ของคุณ” ปริพลยื่นมือรับ นิ้วเรียวยาวของเขาราวกับมีดหมอที่ใช้ผ่าตัดรักษาผู้ป่วย นิ้วเย็นๆสัมผัสอย่างบางเบา “ขอบคุณ” ปริพลกล่าวขอบคุณอย่างเรียบง่าย เขาสอดมือเข้ากระเป๋าแล้วหมุนตัวเดินจากไป เขาจะไปแล้วหรอ? ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้ กมิดาจึงรีบเดินตามเขาไป “ปริพล รอฉันก่อน” เท้าปริพลหยุดชะงัก แล้วหันกลับมา กมิดาเบิกตากว้าง เธอกลัวตามเขาไปไม่ทันจึงวิ่งตามออกไปจึงทำให้ชนเข้ากับหน้าอกของเขาอย่างจัง ด้วยแรงกระแทกทำให้เธอถอยหลังเหมือนจะล้ม “อ๊า” ข้างหลังเป็นบันได เธอยังไม่อยากเสียโฉม เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ มีแขนยาวทรงพลังก็ยื่นออกมาคว้าเอวเธอได้ทันเวลาพอดี ทำให้เธอรอดพ้นจากการเสียโฉม ช่างน่าหวาดเสียว กมิดาปิดตาด้วยความตกใจจะเห็นภาพอันน่าสยดสยอง เงยหน้ามองชายที่สูงเหนือศีรษะเธอ เขามองเธออย่างเงียบๆ ร่างกายเผยให้เห็นถึงความสูงใหญ่ราคาแพง