已经是第一章了
บทที่ 13 บริษัทต้องการยกเลิกสัญญากับเธองั้นเหรอ
บ๗ที่ 13 บริษัทต้องการยกเลิกสัญญากับเธองั้นเหรอ
จนกมิดาได้จากไป จันทร์สุดายังคนยืนตัวแข็งชะงักอยู่ ถลึกตาโตราวกับไม่กล้าเชื่อ
คาดไม่ถึงว่าจะพูดว่าเด็กในท้องเธอเป็นลูกหลายพันธุ์？！
“พี่จันทร์สุดา พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม？”ผู้จัดการเห็นว่าจันทร์สุดาตัวสั่นไปทั้งตัว จึงรีบวิ่งเข้ามาถามไถ่
จันทร์สุดาส่ายหัว จ้องเขม็งด้านหลังกมิดาที่อยู่ไกลออกไป“ฉันไม่เป็นไร”
……
ถูกจันทร์สุดาเล่นใส่แบบนี้ แม้แต่บริษัทกมิดาก็ขี้เกียจไป เลยออกไปจากที่นี่ไม่นึกว่าระหว่างทางพี่ขวัญจะโทรเข้ามา พี่ขวัญอารมณ์ท่าทางแข็งกร้าวไม่ยอม“กมิดา รีบมาเซ็นยกเลิกสัญญาร่วมงานที่บริษัท！”
กมิดางงอยู่ตรงนั้นขึ้นมาทันที“พี่ขวัญ เรื่องมันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นหนิคะ？”
“ทะเลาะกันเป็นลมเป็นฝนยังไม่นับว่าร้ายแรง แล้วเธอกับฉันต้องขนาดไหนถึงจะถือว่าร้ายแรง？”พี่ขวัญยิ้มเย็นชาและพูด “กมิดา เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ทำให้บริษัทได้รับความเสื่อมเสียชื่อเสียง บริษัทยังต้องง้อเธอต่ออยู่อีกเหรอ？”
“ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น.......”กมิดารีบเปิดปาก ต้องการที่จะอธิบาย
พี่ขวัญก็พูดตัดบทเธอขึ้นมา พูดว่า“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น บริษัทบีไวส์ยังไงก็ต้องเซ็นสัญญากับเธอแน่นอน！นอกจากจะชดเชยค่าเสียหายเงินทดแทนค่าเสียหายของบริษัทเครื่องดื่มลาเมดก้อนนั้น เธอยังต้องจ่ายเงินชดใช้ค่าเสื่อมเสียชื่อเสียให้บริษัทจำนวนสามสิบล้าน”
“ถ้าหากว่าเธอยังยึดมั่นในความคิดของตัวเองต่อไป งั้นฉันก็ทำได้แค่ดำเนินคดีตามกฎหมาย！”พูดอยู่ พี่ขวัญก็ตัดสาย
กมิดายืนโง่บีบโทรศัพท์อยู่บนข้างถนน ได้ยินเสียง ตู๊ดๆๆ’ จากฝั่งนั้น ใบหน้าขาวซีด
บริษัทต้องการยกเลิกสัญญากับเธองั้นเหรอ？
ต่อให้เพราะเดินเป็นเวลานานเกินไป สวมใส่รองเท้าส้นสูงเจ็ดเซนต์สึกจนเจ็บส้นเท้า กมิดาไม่ได้สนใจ สายตาว่างเปล่าเปล่าเปลี่ยว ตัวสั่นไหว ราวกับว่าจะล้มฟุบลงทุกเวลา
ภายในไม่กี่วันนี้สูญเสียแฟนหนุ่ม เพื่อนและงานติดต่อกัน มีใครชีวิตมีสีสันมากกว่าเธออีกไหม？
บางครั้งชีวิตก็มีสีสันมากจริง.......
กมิดาเองก็ไม่รู้ว่าเดินวนอยู่บนถนนนานเท่าไหร่แล้ว รู้เพียงแค่ว่าพอรู้สึกตัวขึ้นมา ฟ้าก็มืดแล้ว
ด้านข้างคือผับมีระดับ ป้ายไฟขนาดใหญ่ยังคงกะพริบไปหยุด สาดลงสีสันมาตรงพื้น และสาดเข้ามาในตาของกมิดาหลายต่อหลายครั้ง
“ดื่มด่ำกับชีวิตบัดซบ？”กมิดาพูดพร่ำ ขึ้นบันไดไปอย่างสั่นๆ
หน่วยรักษาความปลอดภัยด้านหน้าประตูเพียงแค่ชำเลืองมองแล้วปล่อยให้เธอเข้าไป
ภายในผับ เสียงดนตรีอีดีเอ็มดังสะท้านไปทั่วทั้งหูอย่างบ้าคลั่ง หญิงชายที่เดินเต้นโลดแล่นตามอำเภอใจราวกับภูตผีปีศาจ
กมิดาเดินผ่านกลุ่มคนที่เต็มไปด้วยหมอกควัน เดินไปทางบาร์ที่แสงไฟสลัว
เมื่อเห็นว่าเป็นสาวสวย บาร์เทนเดอร์ผับกระซิบถามเธอ“คนสวย ดื่มอะไรดีครับ？”
กมิดานิ้วมือบางกวาดผ่านๆแก้วของเหลวเต็มแก้วหลากสี แล้วหยุดที่แก้วสุดท้าย จ้องกะพริบตาไปที่น้ำเต็มแก้วนั้น“ฉันเอา......อันนี้ค่ะ”
สามคืนเต็ม ที่กมิดาหมกตัวอยู่กับ‘ดื่มด่ำกับชีวิตบัดซบ’ในโลกอันสวยสง่านี้
ทุกครั้งที่มาจะต้องสั่งเหล้าคอล์คเทลที่มีชื่อเดียวกับชื่อผับ ดื่มหมดแก้วต่อแก้ว เมื่อรู้สึกเบื่อจริงๆก็จะไปเต้นเย้าแหย่กูด้วยกันกับกลุ่มวัยรุ่นชายหญิง เล่นเต้นอย่างบ้าคลั่งแล้วกลับมาดื่มต่อ
ต่อให้เธอต้องจะอ้วกกลับบ้านอย่างมืดฟ้ามัวดินทุกครั้ง คืนวันที่สองก็ต้องกลับมาดื่มต่อ
คืนวันนี้กมิดามาอีกครั้ง ขณะที่ดื่มไปแล้วสองสามแก้วแล้วก็ยืนหมอบอยู่หน้าบาร์ บาร์เทนเดอร์อดไม่ได้ที่จะตำหนิ“คนสวย ดื่มทำร้ายตัวเองหนิ！เธอไม่เห็นค่ารักตัวเองแบบนี้ พ่อแม่เธอจะเป็นห่วงเอานะ”
กมิดายิ้มแหยะ ใบหน้าเรียบเล็กๆฉีกยิ้มที่ว่างเปล่าขึ้น“ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่”
“งั้น งั้นเธอเป็นแบบนี้ แฟนหนุ่มเธอจะเสียใจเอานะ”
แฟนหนุ่ม？
นึกถึงชายที่ตัวเองรักมาห้าหกปีแต่กลับไปกินเพื่อนรักของตัวเอง ดูแลปกป้องเธอ กมิดาก็โกรธขึ้นมาทันที ชงเหล้าที่ไม่เต็มแก้ว“อย่าพูดถึง.......ผู้ชายเจ้าชู้คนนั้นกับฉัน.......”
“เอิก！”พูดจบก็เลอออกมา มือขาวแกว่งบางๆ“ไม่อย่างนั้นฉันจะตีนาย！”
“โอเคๆๆ ผมไม่พูดแล้ว！”บาเทนเดอร์เก็บแก้วเปล่าที่อยู่ตรงหน้าเธอแล้วเดินออกไป
已经是最新一章了
加载中
