บทที่ 15 คุณกอดฉันสิ

บ๗ที่ 15 คุณกอดฉันสิ พูดจบ ก็หยิบเสื้อคลุมข้างๆแล้วก็ออกไป “เฮ้ยๆ ดึกขนาดนี้ยังจะออกไปอีกเหรอ？”หลังจากได้สติกลับมา ธนิดาก็อยากจะรีบวิ่งตามไป หารู้ไม่ขายาวของปริพลก้าวเร็วราวกับบิน กว่าเธอจะวิ่งออกมา ก็วิ่งออกไปจากที่นี่แล้ว ท่าทางรีบร้อนนั้นทำให้ธนิดาหยุดสงสัยไม่ได้ ตะโกนว่า“โอ้ยไปเลย！หลายคนนี้หนิ ทำอะไรอยู่ๆมีถึงได้รีบร้อนอะไรขนาดนั้น？ไม่เคยเห็นเขารีบขนาดนี้มาก่อน” ลุงแวดๆลังเลสักพัก พูดอยากคาดเดา“หรือว่าจะเกี่ยวกับดารากมิดาคนนั้น？” “ใช่เหรอ？”คุณยายซุบซิบระแวง ครุ่นคิด ชั่วขณะ ก็เหมือนกับคิดอะไรขึ้นมาได้อีกครั้ง “ครั้งที่แล้วนายหาข้อมูลเกี่ยวกับดาราคนนั้นแล้วเหรอ？” “อ๋อเป็นคุณนายแบบนี้นี่เอง บนเอกสารแสดงไว้ว่า พ่อแม่ของกมิดาคนนี้เสียชีวิตทั้งคู่ ตัวเองกับวงศ์ตระกูลถือว่าสะอาดใช้ได้ ใกล้ๆปีก็ไม่มีข่าวฉาวอะไร นอกจากครั้งนี้เรื่อง……” เรื่องที่ตรวจครรภ์ “ถ้างั้นคงไม่ผิดแล้วแหละ เด็กคนนี้ พวกเราต้องจับไว้！”คุณยายอนุมัติอย่างมาก …… หลังจากที่รถเดินทางมาถึงดื่มด่ำกับชีวิตบัดซบ ขายาวของปริพลก็ก้าวออกมาจากในรถ มองไปยังป้ายสีนีออน แล้วเดินเข้าไปข้างในต่อ ทะลุผ่านเวทีเต้นรำที่เต็มไปด้วยหมอกควันไปยังโต๊ะพิเศษ ชายหญิงที่อยู่เต็มโต๊ะกำลังเล่นสนุกสนานโหวกเหวกโวยวาย ยังมีเสียงน่ารักบางๆไม่ชัดสะท้อนออกมาต่อให้ไฟจะมืดขนาดไหน ก็ซ่อนผู้หญิงคนที่นั่งก่อกวนอยู่กลางโซฟาไว้ไม่อยู่ ปากเล็กตะโกนลิ้นรวน“ฉันยังดื่มได้อีก！” เธอชุดใส่กระโปรงสั้นสีดำ เสื้อคลุมตัวเล็กที่ไม่รู้ว่าเขวี้ยงทิ้งไปไหนแล้ว ไหล่กลมที่เปิดเผย ขาขาวเปล่งประกายที่เกือบจะรัดตัวขรรค์ชัย หน้าเล็กแดงฉ่ำ แววตาที่เต็มไปด้วยน้ำเปิดขึ้นครึ่งหนึ่ง เมาจนเลื้อยไปเรื่อย ทำให้ปริพลขมวดคิ้วแน่นเข้าไปอีก “อี๋ นั่นไม่ใช่ปริ ปริ......”เมื่อมีคนเห็นว่าคนที่มานั้นคือปริพล ก็แปลกใจ ปริพลไม่ใช่ไม่ชอบอะไรแบบนี้ไม่ใช่เหรอ หรือว่ามาหาขรรค์ชัย？ “เอ้ยพี่ชายฉัน มาจนได้！” เห็นปริพล ขรรค์ชัยเหมือนกับดาวช่วยชีวิตมาแล้ว ออกแรงลากกมิดาอย่างแรง ผลักไปยังอ้อมกอดของเขา“ถ้าพี่ยังไม่มาอีก เธอจะกลายเป็นขี้เหล้าแล้ว！” กมิดาล้มตัวเบาอยู่ในกอดของปริพล ในมือยังถือแก้วเหล้าเปล่าอยู่“รินเหล้าให้ฉันสิ ฉันยังดื่มได้อีกนะ！” “พี่ ค่ำคืนนี้ทุกวินาทีมีค่า！”ขรรค์ชัยยิ้มตลก ขณะหยิบเสื้อคลุมกมิดาคลุมตัวกมิดานั้น ก็ถือโอกาสยัดกล่องเล็กๆใส่ในกระเป๋าเสื้อนอกของปริพล“อย่าเปลืองเด็ดขาดล่ะ” แววตาปริพลนิ่งลง“ขรรค์ชัย ช่วงนี้นายว่างมากเหรอ？” ตอนนี้อยู่ๆกมิดาก็ทิ้งแก้วเหล้า มือขาวทั้งสองโอบแน่นที่เอวของปริพล เสียงไร้เรี่ยวแรงหลังดื่มเหล้า พึมพำพูดว่าที่นี่อึดอัด ไม่สบาย “เธอยืนดีๆก่อน”ปริพลลากที่ข้อมือเธอ ขมวดคิ้ว กมิดาก็ยังคงโอบเขาแน่นไม่ยอมคลายมือ ปริพลเงยหน้าขึ้นมองหา ขรรค์ชัยก็ไปสนุกอยู่กับพวกกลุ่มคนแล้ว เสียงที่ตะโกนเรียกดังมาก เจตนารมณ์ราวกับว่าไม่มีเขาอยู่ ทำให้ร่างสูงกำยำของปริพลยืนอยู่ตรงนั้น คิ้วขมวดกันเกือบเป็นเป็นหนึ่งเรียงกันสามตัว ดันทุรังแกะมือออกยังไงก็แกะไม่ออก เขาลากตัวครึ่งหนึ่งของกมิดาแล้วเดินออกไปนอกผับ แม้ว่าจะออกจากผับขึ้นมาบนรถแล้วกมิดาก็ยังคงไม่คลายมือออก อย่างกับสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ลูกน้อยกำลังตั้งไข่หัดเดิน ใบหน้าเล็กซุกลงมาอยู่ตรงท้องของเขา ค่อยๆหันหัว ลมหายใจเบาๆทะลุผ่านกางเกงบางๆบนน้องชายของเขา อาการบนใบหน้าของปริพลชะงัก มือหนึ่งบังคับพวงมาลัย อีกมือหนึ่งตีที่หน้าผากแดงๆของเธอ “บ้านอยู่ที่ไหน ฉันจะพาเธอไปส่ง” “อั๊ว ไม่มี...บ้าน...”กมิดาพึมพำอย่างสะลึมสะลือ เหมือนถูกก้อนหินใหญ่ทับอย่างอึดอัด มือเล็กของเธอดันที่ต้นขาปริพลอยากที่จะปีนขึ้นมา ผลคือรถอยู่ในช่องเลนท์ช้าพอดี ช่วงที่รถข้ามลูกระนาด กมิดาก็ล้มลงบนตัวเขาอีกครั้งอย่างโซเซ ใบหน้าเล็กของกมิดาซุกลงระหว่างขาของเขาอีกครั้งอย่างจัง ตอนที่ถูกกักอย่างอึดอัดนั้น ยังฟุดฟิดจมูก โดยที่ไม่รู้เลยว่าชายที่อยู่บนหัวนั้นหน้าบึ้งยังไง ปากบางเม้มกันจนเป็นเส้น มือใหญ่ของปริพลจับอยู่ที่หัวของเธอ จับเธอโยนไปยังที่นั่งด้านข้าง“บ้านอยู่ไหน” “ฉันไม่มีบ้านไหมล่ะ！”กมิดาพึมพำอย่างไม่พอใจ ร่างเล็กน่ารักซ่อนอยู่กลางเบาะที่นั่ง เสียงหนืดอ้อนนำมาด้วยความเหนื่อยล้าอย่างมาก“พ่อแม่ก็ไม่มี....จะเอาที่ไหนมามีบ้านกันล่ะ....” พูดยังไม่ทันจบ หัวก็เอียงไปอีกฝั่ง