บทที่20 มีธุระด่วนต้องจัดการ

บ๗ที่20 มีธุระด่วนต้องจัดการ กลัวว่าตัวเองหาข้ออ้างอีกจะถูกปริพลสงสัย กมิดาทำได้เพียงตอบรับด้วยความยินดี ฝืนเดินตามหลังเข้าไปที่โถงคนไข้ วันนี้วันหยุด คนไข้มาโรงพยาบาลไม่น้อยจริงๆ เครื่องกดบัตรคิวก็คนต่อแถวยาวเหยียด ปริพลชี้ไปมุมพักผ่อน“เธอไปหาที่นั่งเถอะ ฉันจะไปต่อแถวรับบัตรคิว”พูดอยู่ คนพูดก็ไปที่เครื่องกดบัตรคิวแล้ว ท่าทางสง่าท่ามกลางผู้คนทำให้กลายเป็นศูนย์รวมสายตา กมิดาเลือกที่นั่งข้างคนท้องเจ็ดถึงแปดเดือน คลุมท้องใหญ่ๆกลมราวกับลูกแตงโม ทำให้กมิดามองไปหลายรอบอย่างอดไม่ได้ หัวใจเต้นเร็ว ทำให้คนตกใจมาก..... “สาวน้อย ผู้ชายคนนั้นคือสามีเธอเหรอ？”คนท้องกัดแอปเปิลหวานสีแดง แสดงว่าเมื่อกี้เธอตั้งใจมองปริพลและกมิดาเดินเข้ามาด้วยกัน ดังนั้นถึงได้ถามแบบนี้ กมิดาอาย อธิบาย“ก็ไม่เชิงค่ะ หนู......” “ท้องก่อนแต่ง ใช่ไหม？”คนท้องเหมือนรู้ดีทั้งหมด พูดกับกมิดาน้ำเสียงหนัก“โอ๊ย เธอนี่โง่จริงทำไมถึงไม่รู้จักวางแผนให้ตัวเอง สามีเธอหล่อขนาดนี้ เธอไม่กลัวเขามีน้อยเหรอ？” “......" ไม่รอให้กมิดาได้พูด คนท้องก็โถมตัวเข้ามากระซิบข้างหูเธอเบาๆ“ฉันบอกเธอให้นะ ผู้ชายชอบออกไปกินเหล้าสังสรรค์ตอนที่ภรรยาท้อง อีกอย่างเธอกับเขายังไม่แต่งงานกัน ยิ่งต้องระวังมากเป็นพิเศษ！” ตอนนี้ ปริพลถือบัตรคิวกลับมาแล้ว “ต้องต่อคิวอีกนาน”ปริพลพูด แต่ก็ชำเลืองเห็นว่ากมิดาเหงื่อออกเต็มหัว“เป็นอะไรไป ไม่สบายเหรอ？” กมิดามุมปากกระตุก เธอไม่สบายที่ไหนกันล่ะ ถูกพี่สาวคนข้างๆทำให้กลัวต่างหาก คนท้องตีสนิทมาก หลังเห็นว่าปริพลถือบัตรคิวมา ก็ยิ้มหึๆถาม“ดูแล้วท้องภรรยาคุณก็ไม่โตนะ น่าจะยังไม่เกินสองเดือนใช่ไหม？ช่วงนี้เธอจะชอบนอนถีบผ้าห่มนะ คุณต้องดูแลเธอดีๆหน่อย” ปริพล“......” เมื่อคืนกมิดาก็ถีบผ้าห่มตลอดจริงนั่นแหละ เขาต้องห่มให้ทั้งคืน คนท้องนั้นไม่ได้สนใจว่าปริพลมีสีหน้ายังไง บ่นกับเขาอย่างสนุก บอกว่าคนท้องจะอารมณ์รุนแรงและระเบิดง่าย มือเท้าก็บวมได้ ให้ปริพลดูแลให้มากๆ พูดไปๆ สามีของคนท้องก็มา พยุงเธอไปตรวจครรภ์ ก่อนจะไปนั้น คนท้องยังไม่ลืมมองมาที่กมิดา“สาวน้อยฉันบอกเธอแล้วนะ ถ้าเธอกุมใจของเขาไม่อยู่ๆจริงๆ ก็รีบฮุบมรดกเขาไว้ ถึงตอนนั้นก็ยังมีเงิน！” “......”กมิดาอยากจะบ้าตายจริง ไม่รู้ว่าจะใช้สีหน้ายังไงกับคนท้องอารมณ์ดีตรงหน้านี้ดี หลังจากที่คนท้องเดินไป ปริพลก็นั่งลงข้างๆ กมิดารู้สึกอายทันทีอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ แอบมองแล้วมองอีก เห็นว่าปริพลขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลา เธอยิ้มแห้งๆ“พี่สาวคนนั้นเขาอารมณ์ดีมากเลยนะคะ หึหึ.....” ปริพลพยักหน้า แล้วทำเสียงอืม“แต่เธอพูดถูกมากเลย เมื่อคืนเธอก็ถีบผ้าห่มทั้งคืน” เหตุนี้ ใบหน้าเล็กของกมิดาก็แดงอย่างฉุดไม่อยู่ เกือบจะเอาหัวมุดเข้าหน้าอกไป เธอไม่ได้ท้อง！！ กมิดายังหลังว่าเลขคิวของปริพลจะอยู่รั้งท้ายหน่อย แบบนี้เธอยังถ่วงเวลาได้อยู่ หลังครึ่งชั่วโมงเต็มก็ถึงคิวพวกเขาพอดี ทำให้กมิดาประหม่าอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ทันที ทำไงดีๆ หน้าจอถัดไปต้องเป็นเลขในมือเธอแล้วไม่ใช่เหรอ？ หัวคิ้วขมวดแน่น กัดเล็บไปมองที่ปริพลไป พบว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครอยู่ไม่รู้ คิ้วผสานกันแน่น ราวกับมีเรื่องลำบากมารบกวน “ฉันรู้แล้ว เธอจัดการไปก่อน สักพักเดี๋ยวฉันก็กลับไป” หรือว่าทางนั้นมีธุระด่วน？ กมิดาครุ่นคิดเงียบๆ หลังรอปริพลวางสาย เธอก็รีบเขยิบเข้าใกล้มาทางเขา เอ่ยปากพูด“คุณปริพลถ้าหากคุณมีธุระต้องจัดการก็กลับไปก่อนได้เลยนะคะ ฉันอยู่คนเดียวได้ค่ะ” “ไม่เป็นไร ต่อไปก็คิวเธอแล้ว รออีกหน่อยเถอะ”