ตอนที่ 22 หลานสะใภ้ เธอระวังอย่าให้ล้มละ

ต๭นที่ 22 หลานสะใภ้ เธอระวังอย่าให้ล้มละ แตงโมลูกใหญ่........ นึกถึงตอนที่อยู่โรงพยาบาลเห็นผู้หญิงตั้งครรภ์คนนั้น ก็กลับมาดูท้องตัวเอง ร่างกายของกมิดาก็สั่นไปหมด และก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ทำได้เพียงแค่ยิ้มแห้งๆให้กับธนิดาและพูดว่า “ จริง......จริงเหรอคะ” “ย่าจะบอกให้นะ ตั้งท้องแล้วต่อไปจะลำบากมาก ต้องระวังทุกอย่าง” คุณย่าใหญ่พยุงกมิดามาที่โซฟา ระมัดระวังเป็นอย่างมาก กลัวว่าเธอจะชนเข้ากับอะไร “กมิดา ต่อไปเธอก็อยู่ที่นี้” คุณย่าใหญ่พูดออกมาอย่างชัดเจน ไม่มีช่องโหว่ให้กมิดาได้เจรจาโต้ตอบ “และก็ไม่ต้องไปทำอะไรอีกแล้ว ย่าเตรียมคนรับใช้ไว้ดูแลเธออย่างดี” “อะไรนะ ไม่ใช่ ฉันไม่..........” เห็นธนิดาจะให้ตัวเธอมาอยู่ที่นี้ กมิดาก็เริ่มร้อนรนแล้ว คิดอยากจะพูด คุณย่าใหญ่ก็โบกมือบอกปัด และพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “วางใจเถอะ ต่อไปย่าก็จะให้ปริพลกลับมาอยู่กับเธอบ่อยๆ พาเธอไปเดินเล่น ไปเรียนรู้คำแนะนำการตั้งครรภ์” “ย่าไปดูซุปกระดูกก่อนนะว่าเป็นยังไงบ้างแล้ว” พูดพลาง ธนิดาก็เดินตรงไปยังห้องครัว “.............” คุณย่าใหญ่พูดอย่างชัดเจนว่าจะให้กมิดามาอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลพิชารัตน์ เตรียมคนรับใช้ให้มาดูแลอาการการกินของเธอ ยังเชิญให้ช่างชุดเจ้าสาวและช่างชุดเครื่องเพชรมาให้เธอ บอกว่าถ้าหากกมิดาไม่ชอบ ก็ให้ปริพลจ้างมาใหม่อีก ในเวลานี้กมิดาตกใจมาก ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกว่าราบรื่น ซ้ำยังอยู่อย่างความกลัวทั้งวัน เธอไม่ได้มีอะไรกับปริพลจริงๆ จะแต่งงานได้ยังไง กมิดาคิดหาวิธีการหนีอยู่ตลอด ไม่ว่าออกไปไปทิ้งขยะ หรือต้องไปช่วยซื้อวัตถุอาหาร เธอก็เคยปลอมตัวมาแล้ว ผลสุดท้ายทุกครั้งที่ใกล้เวลาจะออกไป คุณย่าใหญ่ก็จะมาหา “ย่ารู้ว่าเธอกำลังฝึกฝนใช่ไหม” คุณย่าใหญ่ดูเหมือนจะไม่รู้ว่าเธอกำลังจะหนี ยังพูดอย่างค่อนข้างปวดใจ “กมิดาเธอไม่ต้องลำบากขนาดนั้น เธอลองปล่อยวาง ดูแลหลานของฉันให้ดี” กมิดาหัวเราะอย่างซื่อๆ และไม่รู้ว่าจะพูดอะไร หลังจากอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลพิชารัตน์ กมิดาไม่สามารถทนได้แล้ว และก็คิดวางแผนหาทางหนีอีกครั้ง ถือโอกาสตอนเที่ยงที่คนรับใช้ส่วนใหญ่ไปพักผ่อน กมิดาย่องลงไปชั้นล่าง เดินผ่านสวนดอกไม้ เพิ่งจะปีนท่อน้ำไปถึงกำแพง ก็ได้ยินเสียงของคุณย่าใหญ่มาแต่ไกล “ว้าย ระวังหน่อย ทำไมเธอไปอยู่ที่นั้น”คุณย่าใหญ่พาคนมากลุ่มหนึ่งที่เดินมาอย่างฉุนเฉียว มองเห็นกมิดาที่อยู่บนกำแพงสูง ธนิดาต้องใจจนหน้าขาวซีดไปหมด อีกนิดเดียวก็รู้สึกว่าจะเป็นลม “เร็ว เร็ว รีบไปเอาบันไดมา” คุณย่าใหญ่ร้อนรนพูดกับคนรับใช้ หลังจากนั้นก็หน้าซีดไปหมดและพูดกับกมิดาว่า “เด็กดี เธออย่าตกใจย่านะ อย่าทำให้ท้องมีปัญหาเด็ดขาด” ใบหน้าของกมิดายิ้มเหมือนกับอยากจะร้องไห้ เธอเห็นคุณย่าใหญ่นอนกลางวันอยู่ชั้นบนถึงเพิ่งจะแอบหนีมา คิดไม่ถึงว่าคุณย่าใหญ่จะมาตามหาเธอ เวลานี้ รถคันสีดำคันหนึ่งขับเข้ามาจากด้านนอก ต่อมา เผยให้เห็นเงาของคนออกมา เสื้อเชิ้ตขาวกางเกงขายาวที่มือซ้ายสวมนาฬิกาของตูบิยองไว้ที่ข้อมือช่างดูดีและสง่ามาก ปริพลโยนกุญแจรถให้คนดูแลบ้าน ก้าวเท้ายาวมาทางธนิดา เห็นคนรับใช้ที่ยืนกันอยู่ที่สนามหญ้า เขาขมวดคิ้วสวยๆของเขาแล้วถามว่า “คุณย่าครับ ทำไมมาอยู่กลางแดดอย่างนี้ครับ" “ เร็ว สะใภ้ของเธอปีนกำแพงแล้ว” หลังจากที่ปริพลกลับมา ธนิดาก็รีบไปพาเขามา กมิดาที่นั่งอยู่บนกำแพงพูดอย่างจิตใจร้อนรนว่า “ปีนมาสูงขนาดนี้ คงทำให้คุณย่าตกใจแย่แล้ว” ปริพลเงยหน้าขึ้นไปมอง