ตอนที่ 26 เขาก็แค่เล่นๆ

ต๭นที่ 26 เขาก็แค่เล่นๆ กมิดาที่ยืนสำรวจหน้าตัวเองอยู่หน้ากระจก ใบหน้าสีขาวประกายชมพูอ่อน การแต่งหน้าที่ละเอียดอ่อน ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่ไม่เข้ากัน และเมื่อหันกลับไป “ไม่มีอะไร ............อ้ะ..............” ยังพูดไม่ทันจบ ก็เกือบชนเข้ากับอกแกร่ง เธอตกใจและรีบก้าวเท้าถอย รองเท้าส้นสูงเลยเสียหลัก หลังจากที่เธอร้องกรี๊ด สายตาก็ได้จดจ้องว่ากำลังจะตกลงกับพื้น เอวบางถูกมือแกร่งคว้าไว้ทัน ปริพลก้มศีรษะลงและพูดด้วยเสียงขรึมว่า “ผมมีอะไรหน้ากลัวขนาดนั้นเหรอ” กมิดามองอย่างลังเล หลังจากแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ล้มลง ฉีกรอยยิ้มที่แห้งๆ “ไม่ใช่แน่นอน นั้นเพราะว่าอยู่ๆคุณก็โผล่มา ฉันตั้งตัว..........ตั้งตัวไม่ทัน” สำหรับคำอธิบายนี้ของเธอ ปริพลก็ไม่ได้เชื่อมาก คนสองคนก็รักษาการกระทำที่แนบชิด รักษาจนกมิดารู้สึกว่าเอวของเธอเริ่มมีเหงื่อ “คุณปริพล คุณปล่อยฉันก่อนได้ไหม” กมิดากลืนน้ำลาย และถามอย่างระมัดระวัง นี้นับว่าเป็นการกระทำที่ยากมาก สายตาของปริพลที่มองอย่างลึกซึ้งอยู่ครู่หนึ่ง แขนที่กุมเอวของกมิดาไว้ไม่ยอมขยับ พูดตอบด้วยน้ำเสียงที่ขรึมว่า “เป็นคุณไหมที่ควรปล่อยผมก่อน” “หะ” แววตาที่งงๆของกมิดา มองไปทางมือคู่หนึ่งตามสายตาของปริพล ที่ตัวเองจับเสื้อสูทไว้ไม่ปล่อย อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็ปล่อยมืออย่างกลัวๆ “ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน ไม่ได้ตั้งใจ ..................ฉันขอโทษ” ปริพลพยุงเธอให้ยืนอย่างมั่นคง ปล่อยมือจากเอวของเธอ มีเสียงอืมออกมาที่เหมือนมีความเย็นออกจากจมูก หลังจากนั้นหันหลังยกแขนผูกโบของตัวเอง กมิดาก้มหน้ามองสำรวจคอของตัวเองที่สร้อยคอค่อนข้างไม่เป็นระเบียบ หลังจากเธอไม่รู้สึกว่าปริพลอยู่ด้านหลังแล้ว ดูเหมือนจะโล่งใจ ใจของปริพลไม่ได้อยู่ที่โบของตัวเอง แต่คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทำให้ขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้เหมือนจะมีเวทมนต์ที่ทำให้เมื่อตัวเขาเองจับเธอแล้ว ก็ไม่อยากปล่อยเธอ หลังจากที่ภายในห้องมีความเงียบอยู่เป็นสิบนาที กมิดาที่เส้นประสาทเพิ่งพบว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับบรรยากาศ เพื่อบรรเทาความอาย เธอถามอย่างลังเลว่า “เมื่อกี้คุณมีอะไรอยากจะพูดรึเปล่า” ปริพลหันกลับมามองเธอ มองผ่านกล่องเครื่องประดับกับตุ้มหูของชุดเครื่องประดับเทพธิดาวีนัส “ใส่ตุ้มหูนี้ไว้ด้วย แล้วเตรียมตัวออกเดินทาง” เดิมที เขาคิดที่จะช่วยเธอใส่ และก็ไม่รู้ว่าความคิดพวกนี้มาจากไหน เหมือนกับทำตัวไม่ถูก ปริพลถูกพฤติกรรมที่ผิดปกติของตัวเองทำให้งุนงง มองไปที่กมิดาอยู่ครู่หนึ่ง เห็นท่าทางที่รีบร้อนใส่ตุ่มหูของเธอแล้ว ในใจก็รู้สึกอุ่นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ความซุ่มซ่ามที่ไม่รู้ว่าคุณย่าดูเธอจากตรงไหน “ผมช่วย” เขาหมดหนทาง กมิดาก็ไม่ได้ปฏิเสธ เดิมทีเธอก็ไม่ค่อยได้ใส่ของแบบนี้ เมื่อก่อนสไตลิสก็ช่วยเธอใส่ แรกเริ่มเจาะหูสไตลิสก็เจาะให้เธอ เจ็บอยู่หลายวัน หลังจากนั้นก็ยังติดเชื้ออีก ยุ่งยากมากจนทำให้ตอนนี้เธอไม่กล้าใส่ตุ้มหูด้วยตัวเอง เข็มสีเงินเจาะผ่านติ่งหู เหมือนมีกระแส จากหูขาวๆของเธอกลับไปที่ฝ่ามือของปริพล เขาก้มหน้ามองไปที่ร่างของหญิงสาว พบว่าขนตาของเธอสั่นเล็กน้อย สีหน้าดูเครียด เหมือนกับคนที่ตื่นเต้น “คุณตื่นเต้นอะไร” ไม่มีผู้ชายช่วยผู้หญิงใส่ของแบบนี้เหรอ “เอ่อ.....คุณเบาหน่อย ฉันกลัวเจ็บ” ครั้งสุดท้ายที่หูติดเชื้อ ในใจของกมิดาก็ยังหวาดกลัวไม่หาย ปริพลยิ้มเล็กน้อยและหลังจากนั้นก็มีแววตาที่รู้สึกสนุกเกิดขึ้น น่าสนใจ …… สองทุ่มครึ่ง โรงแรมคิงคิงดอมถูกจองไว้ทั้งตึก เริ่มตั้งแต่หน้าประตูที่ถูกปูด้วยพรมสีแดง เห็นได้ชัดว่าเป็นงานเลี้ยงเชิงพานิช มันเป็นพิธีมอบรางวัลที่จัดขึ้นโดยผู้จัดงาน ศิลปินหญิงของบริษัทบีไวส์ทุกคนสวมใส่ชุดที่เป็นดอกไม้ดึงดูดความสนใจ เสียงของกล้องถ่ายรูปที่ดังกับแสงแฟลตที่สว่างอยู่ในลานจัดงาน “ไม่ข่าวว่า คนที่ซื้อบริษัทของเรา คืนนี้ก็มาร่วมงาน” ห้องแต่งตัวส่วนตัวภายในโรงแรม จันทร์สุดาซบไหล่ของภุชงค์ นิ้วเรียววาดวงกลมบนหน้าอกของเขา “ทำไม คุณเจอเขาแล้วเหรอ” ภุชงค์ดูเหมือนไม่พอใจ สองวันนี้ได้เห็นข่าวใหม่ มันทำให้เขาโกรธ แท้จริงแล้วกมิดาไปมีความสัมพันธ์กับปริพลตั้งแต่เมื่อไหร่ “เกลียด” จันทร์สุดาพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม เดิมทีมือที่วาดวงกลมอยู่กำลังทุบที่หน้าอกของเขา “พูดอะไรนะ ฉันเป็นคนอย่างนั้นเหรอ” “โอเคๆๆ ไม่ต้องโกรธ แน่นอนว่าคุณไม่ได้เป็น” “แต่ก็มีบางคนที่ไม่เหมือนกัน” จันทร์สุดาก้มหน้าลง แสงคมในดวงตาของเธอ น้ำเสียงกับเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “คุณภุชงค์ คุณว่าจริงไหมที่คนเราสามารถเปลี่ยนกันได้” “เป็นอะไรไป วันนี้มีเรื่องเศร้าอะไร” “ฉันดูข่าวแล้ว เป็นกมิดาจริงๆใช่ไหม ที่อยู่ด้วยกันกับคนคนนั้น” พูดถึงเรื่องนี้ สายตาของภุชงค์ก็เย็นชาขึ้นมา น้ำเสียงก็ขรึมขึ้น เสียงเริ่มหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล “ปริพลคือใครกัน ที่จะมามองดาราระดับล่างอย่างเธอเหรอ ไม่ต้องบอกว่าจะมองหรอกแต่มองแล้ว ก็แค่เอามาเล่นสองสามวัน ทำไม เธออิจฉาเหรอ” จันทร์สุดาถูกขาบทสนทนาของเขาทำให้สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที ก้มศีรษะลงไปแล้วจ้องตาเขา “คุณภุชงค์ ไม่ใช่ว่าฉันไร้ค่าสำหรับคุณเหรอ คุณกับกมิดาก็นับว่าเป็นโตมาด้วยกัน เธอที่เพิ่งจะเลิกไป กลับไปหาคนอื่น ยังพูดกันว่า......” เสียงของเธอลดลงเล็กน้อย เมื่อก่อนพวกเขารู้จักกัน” สีหน้าที่ซีดของภุชงค์ “เธออยากจะพูดอะไร หลังจากเลิกกันก็ไปแต่งงาน ก็ไม่เกี่ยวกัน เธอจะรักกับใคร ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน” พุดมาอย่างนี้ แต่ปฏิกิริยาของคุณจะรุนแรงเกินไป ในใจจันทร์สุดารู้สึกเจ็บอยู่ไม่น้อย เธอกัดฟันเงยหน้า ดวงตาที่น่าสงสารเต็มไปดวงน้ำตา ถามอย่างขมขื่นว่า “คุณภุชงค์ ฉันรู้ว่ากมิดาดีกว่าฉัน คุณเสียใจใช่ไหมที่ต้องอยู่กับฉัน” ผู้ชายแพ้น้ำตาผู้หญิงที่สุด เห็นจันทร์สุดาร้องไห้ที่รู้สึกผิดอย่างนี้ เขาก็กลัดกลุ้มว่าน้ำเสียงของตัวเองแรงเกินไปรึเปล่า สุดท้ายเธอก็คนคือคนที่ตั้งท้องลูกชายของเขาอยู่ “ไม่ใช่” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงมาเล็กน้อย จับมือจันทร์สุดาขึ้นมา “จันทร์สุดา ช่วงนี้บริษัทถูกขายไป ผมยุ่งนิดหน่อย อารมณ์จิตใจไม่ค่อยดี” จันทร์สุดดาที่ซบอยู่ในอกของเขาก็ครางเสียงตอบ ไม่คิดที่จะพูดเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่ควรพูดต่อ “จะว่าไปแล้ว นิสัยของกมิดาผมเข้าใจดี เธอไม่ใช่คนอย่างนั้น” เมื่อได้ยินอย่างนั้น จันทร์สุดาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของภุชงค์ พบว่าเหมือนเขากำลังเหม่อลอย เธอตกใจอยู่ แต่ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้เขาตื่นขึ้น เห็นได้ชัดแล้วว่าตัวเองชนะกมิดา แต่ทำไมยังคงรู้สึกว่าตัวเองยังคงแพ้เหมือนเมื่อก่อน เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากเสียงของคนที่อยู่ด้านนอก “จันทร์สุดา อยู่ข้างในนานๆไม่ค่อยดี รีบออกมาข้างนอกเถอะ ประธานปริพลของจำเจริญก็ใกล้มาแล้ว ศิลปินก็อยู่ในงานกันหมดแล้ว”