ตอนที่ 27 งานเลี้ยงอาหารค่ำ (หนึ่ง)

ต๭นที่ 27 งานเลี้ยงอาหารค่ำ (หนึ่ง) ตั้งแต่หลังจากที่บริษัทบีไวส์ถูกบริษัทจำเจริญซื้อไป ศิลปินก็ริ่มที่จะย้าย ใครก็รู้ว่าจำเจริญ เป็นบริษัทที่อุดมไปด้วยผู้ชายที่ดีที่สุด นอกจากนี้เบื้องลึกเบื้องหลังของบริษัทจำเจริญ เมื่อคุณได้เป็นรับหนึ่งในบุคคลสำคัญ ต่อไปก็จะต้องมีอนาคตที่ไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ในวาการบันเทิง “มาแล้ว มาแล้ว..........” ไม่รู้ว่าเป็นสียงของใคร ภายในห้องโถงที่มีเสียงดังเหมือนไม่มีใครเงียบได้เลยสักครู่ เหลือเพียงเสียงเพลงที่ไพเราะ ประตูใหญ่ของโรงแรม พรมแดงที่ทอดยาวไปทาง นักธุรกิจหนุ่มที่มีชื่อเสียงมากอย่างปริพล เขาอยู่ในชุดสูทสีดำ ที่ตัดได้พอดีตัว ระหว่างรองเท้าหนังขัดเงากับกางเกงที่ยืดหยุ่นเปิดเผยข้อเท้าเล็กน้อย รูปร่างที่สูงโปร่ง เมื่ออยู่ในรถของเขาไม่ว่าจะก้มหน้าก้มศีรษะเอียงตัวเพื่อลงจากรถ หรือยืนขึ้นหลังจากนั้นและหันตัวกลับไปเชิญหญิงสาวที่อยู่ในรถ ท่าทางของเขาทั้งหมดก็ดูสง่าไปทุกท่วงท่า “ประธานควงผู้หญิงมาเหรอ” “เป็นไปได้ยังไง” มีคนกลุ่มหนึ่งก้มหน้าแล้วซุบซิบกัน ในรถคันนั้นเปิดเผยมือขาวเนียนของหญิงสาว เพียงแต่แสงแฟลชแรงเกินไป ทำให้เห็นได้ไม่ชัดว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร ต้องรู้ว่า ปริพลเข้าร่วมงานเลี้ยงที่โรงแรมแต่ไหนแต่ไรมาก็ออกงานกับขรรค์ชัย และม่เคยควงคู่ผู้หญิงออกงานเลย เพราะเหตุนี้ทุกคนเลยสงสัยว่าปริพลไม่สนใจผู้หญิง กมิดาลังเลนิดหน่อย ท้ายที่สุดตอนนี้เธอเป็นคนที่มีความเชิงลบ ก่อนหน้านี้ปริพลก็ไม่ได้บอกว่าวันนี้เขาจะมาร่วมงานใหญ่ขนาดนี้ เห็นกมิดาไม่ขยับตัว ปริพลก็ไม่รีบ เขาอยากจะรู้ว่าจิตวิทยาของผู้หญิงคนนี้เป็นยังไง กมิดากวาดสายตามองตั้งแต่ในรถไปจนถึงพรมแดง มองเห็นศิลปินคนอื่นๆของบริษัทบีไวส์ที่อยู่บนพรมแดง รวมถึงจันทร์สุดาด้วย ท่าทางเหมือนราชินีแห่งชัยชนะที่ยืนอยู่เคียงข้างภุชงค์ มองพวกเขาด้วยความสงสัย ในใจเธอรู้สึกไม่พอใจ ไม่ใช่เพราะผู้ชายสาระเลวคนนั้น เพียงแต่รู้สึกว่าตัวเองตาบอดแล้วถึงสะเพร่าเป็นเพื่อนกับเธอ ผู้แพ้ที่ไม่พ่ายแพ้ มีปริพลที่เป็นการวางเดิมพันที่ดีขนาดนี้ ไม่ต้องเปล่าประโยชน์ บนพรมแดง หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีม่วงเปลือยหลัง แขนขาวเนียนที่จับแขนของปริพลไว้ มีใบหน้าที่สวยราวกับนางฟ้าออกมาจากรถ รอยยิ้มหวาน ทุกเลนส์จับจ้อง “ทำไมฉันรู้สึกคุ้นผู้หญิงคนนี้” “เป็นกมิดา” “เป็นเธอได้ยังไง” ปริพลกระตุกมุมปาก ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีจิตใจที่เขาไม่คาดคิดไม่น่าเชื่อว่าเธอดูเหมือนจะอ่อนโยน น่าสนใจ คุณภพธรรมประธานของบริษัทบีไวส์ที่ยืนอยู่หน้าประตูโรงแรมนานแล้ว เห็นปริพลแล้ว เดิรมาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา “คุณปริพล ในที่สุดก็มาถึง ยังนึกว่าคุณยุ่งมาก จนมางานเลี้ยงคืนนี้ไม่ได้” เมื่อเห็นกมิดา คุณภพธรรมจึงถามอย่างสงสัยว่า “สุภาพสตรีผู้นี้คือใครครับ” “ทำไม คุณภพธรรมถึงจำศิลปินในบริษัทของตัวเองไม่ได้แล้วครับ” ปริพลที่เหมือนสายตาเยือกเย็นขึ้น การทุจริตภายในของบริษัทบีไวส์ไม่ได้มีเพียงเล็กน้อย ไม่ใช่แค่นิดหน่อยหรือครึ่งหนึ่ง คุณภพธรรมโบกมือปฎิเสธ เมื่อคนข้างๆเตือนขึ้นจึงจำได้ เช็ดเหงื่อที่ออกจากหน้าผาก “เป็นไปได้ยังไง นี้ไม่ใช่กมิดาเด็กในสังกัดของพี่ขวัญเหรอ วันนี้แต่งออกมาสวยมาก ผมมองไม่ออกอยู่พักหนึ่ง ไม่คิดว่ากมิดาจะรู้จักกับประธานปริพล” เมื่อสิ้นสุดประโยค เขายังใช้สายตาแพรวพราวมองกมิดา “กมิดา ช่วงนี้ถ่ายหนังยุ่งไหม ถ้าเหนื่อยมาก ก็บอกบริษัทได้ให้ลดลงไปหน่อย” กมิดาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพุดว่า “คุณภพธรรมคะ ช่วงนี้ฉันไม่มีตารางงาน............” มันเกือบจะถูกซ่อนไว้ในหิมะ จะมีตารางงานมาจากไหน คุณภพธรรมสีหน้าเปลี่ยน รีบหันมองคนที่อยู่ข้างๆ ไม่รอให้กมิดาพุดจบ เธอถูกขัดจังหวะโดยผู้ช่วยของเขา “เวลาก็ใกล้มาแล้ว ทุกคนรอเปิดแชมเปญอยู่ เชิญคุณปริพลด้านใน” ในใจกมิดาประโยคนั้นบริษัทบอกว่าจะยกเลิกสัญญากับเธอก็ถูกกลืนไปแล้ว เธอขมวดคิ้ว ไม่ได้พุดอะไรมาก เปลี่ยนแขนของปริพลและเดินเข้างานไป เมื่อเดินผ่านจันทร์สุดาและภุชงค์ ก็กวาดสายตามองด้วยความเยือกเย็น เหมือนกับว่าเป็นคนแปลกหน้า แบบไม่มีเหตุผล จันทร์สุดาที่ยืนอยู่ก็กำมือแน่น สิ่งที่กมิดาสวมอยู่บนคอ ถ้าเธอไม่ได้มองผิดไป ก็ต้องเป็นเครื่องประดับแห่งฤดูหนาวที่เรียกว่าเทพธิดาวีนัส ปริพลคิดหาวิธีเอามาให้เธอใส่แล้ว คงไม่ใช่จะคิดเล่นๆแล้ว แต่เธอคงคิดว่าตัวเองปีนขึ้นไปได้สูงแล้วใช่ไหม กมิดา เธอคอยดู หลังจากเปิดแชมเปญ ต่อหน้าของกลุ่มผู้บริหารและศิลปินของบริษัทบีไวส์ ปริพลกับภพธรรมประธานของบริษัทบีไวส์ก็ชนแก้วกัน นับว่าการรวมมือกันของต่อไปและปิดบัญชีเก่าก่อนหน้านี้ เบื้องหน้าเป็นอย่างนี้ แต่เบื้องหลังเป็นยังไง ในใจต่างรู้กันชัดเจนดี เสียงชนแก้วนี้ มันยังคงเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเราทั้งคู่ กมิดาที่ยืนอยู่ด้านล่างเวทีอย่างเบื่อหน่าย คืนนี้ถูกสไตลิสจับแต่งตัวอยู่สองชั่วโมงกว่า ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน เธอหิวแล้ว เธอหัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นว่าโต๊ะอาหารมีขนม เธอรู้สึกสนใจขึ้นมา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเขา อย่างไรก็ตามเร็วๆนี้ไม่มีตารางงานและก็ไม่มีหนังแล้ว ควบคุมรูปร่างอะไร นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด เมื่อเอื้อมมือจะไปหยิบ ท่าทางการเลือกเค้กชิ้นที่เล็กที่สุด หยิบอย่างระมัดระวังด้วยช้อนอันเล็ก และชิมคำเล็กๆ เมื่อเพิ่งเข้าปาก พี่ขวัญเคยบอกว่า เคี้ยวช้าๆมันง่ายที่จะรู้สึกอิ่ม ที่จริงแล้วกมิดาคิดว่าเธอเป็นดาราหญิงที่อดกินไม่ได้ที่สุดในบริษัท ดาราหญิงคนเอื่นเห็นขนมพวกที่แล้วแตะก็ยังไม่แตะ “กมิดา” ทันทีทันใดนั้นก็มีคนเรียกชื่อของเธอ กมิดาหันไปมองตามเสียงเรียก เห็นศิลปินหญิงสี่ห้าคนที่ถือกระโปรงและแก้วไวน์เดินเข้ามา ล้วนเป็นดาราหญิงของบริษัท ไม่ได้มีชื่อเสียงมาก ยังชอบสมรู้รวมคิดทำสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ปกติแล้วกมิดาก็ค่อนข้างรำคาญพวกเธอ โดยเฉพาะหัวหน้ากลุ่มอย่างชนิกานต์ ชอบวิ่งไปหาประธานที่ห้องทำงาน และก็เปลี่ยนหนังมาก็ไม่น้อย ความเสียหายทางทรัพยากรที่เกิดขึ้นจากเธอก็ไม่น้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ บริษัทก็หมดหนทาง เห็นว่าพวกเธอที่กำลังเดินมา เค้กในปากชั่วขณะหนึ่งก็กลายเป็นไม่อร่อยไปเลย “ไม่เจอกันนานเลย กมิดา” ชนิกานต์ที่ใส่ชุกระโปรงตาข่ายสั้นสีดำ เดินมาพร้อมกลิ่นหอม เธออยู่ที่บริษัทถือว่าเป็นคนเซ็กซี่ของที่นี้ หน้าอกเธอที่เปิดเผยให้เห็นถึงความสวยอวบอิ่ม ผู้หญิงดูแล้วยังไม่สามารถควบคุมมันได้ ในใจกมิดาแอบโจมตี ให้ดูเหมือนฉันไม่สนิทกับเธอเถอะ ใบหน้ากลับยังอุ่นอยู่ “ใช่ไม่เจอกันนานเลย เธอค่อนข้างยุ่ง” ชนิกานต์โบกมือไปมา “มีอะไรยุ่ง ไม่ยุ่ง ก็เป็นงานถ่ายหนังของปีที่แล้วทั้งนั้นปีนี้ยังพิจรณากันอยู่ อย่าพูดถึงตารางงานงปีนี้สักงานก็ไม่มี แต่เธอช่วงนี้โดดเด่นไม่เบาเลย” คำพูดของชนิกานต์ทำให้กมิดาหรี่ตามอง “ฉันไม่ได้หมายถึงข่าวพวกนั้นนะ” ดุเหมือนชนิกานต์รู้ว่าคำพูดมันไม่ถูกต้อง เลยรีบเปลี่ยนเรื่อง พูดอย่างยิ้มๆว่า “ช่วงนี้ฉันมาหนังเรื่องหนึ่ง เดิมเป็นของผู้หญิงที่ทั้งสองฝ่ายยกเลิก หัวหน้าใหญ่กังวล มันเหมาะกับเธอ ถ้าเธอไม่มีปัญหา ฉันสามารถแนะนำเธอให้ไปลองทดสอบได้”