ตอนที่33 ฉันอยู่โรงแรมดีกว่า

ต๭นที่33 ฉันอยู่โรงแรมดีกว่า รถยนต์ขับด้วยความเร็วคงที่ภายใต้แสงนีออน ปมุตแอบมองคนสองคนจากกระจกมอง ตั้งแต่ขึ้นรถมา ไม่มีการพูดคุยใดๆ สีหน้าไม่ปกติ รถขับไปตั้งไกล เสียงของผู้หญิงทำลายทำสงบไป " เมื่อกี้ขอบคุณที่ช่วยฉัน " " เรื่องธรรมดา " แนะนำคู่หมั้นของตนเองให้คนอื่นเป็นเรื่องธรรมดาที่? กมิดาเงียบ ไม่รู้จะทำยังไง ภายในรถกลับสู่ความสงบอีกครั้ง กมิดามองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง เหมือนจะลังเลสักครู่แล้วพูด " หยุดหลังจากขับผ่านหน้าสัญญาณไฟจราจรหน่อย ตอนนี้กำลังรอไฟเขียว ห่างจากสัญญาณไฟจราจรหน้าอีกระยะหนึ่ง ปมุตไม่พูด คุณปริพลไม่พูดอะไร เขาก็ไม่กล้าคุยกับกมิดา สีหน้าของปริพลซ่อนอยู่ในความมืด สีหน้าเดิมที่สงบเมื่อได้ยินสิ่งที่กมิดาพูด เกิดการเปลี่ยนแปลง เหมือนถามอย่างไม่เข้าใจ " หยุดรถ ? " " บ้านฉันอยู่บริเวณนี้ ไม่ได้ไกลจากสี่แยกสัญญาณไฟจราจรถัดไป เดียวเดินกลับเองได้ " ประโยคที่เดิมปกติมาก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร วันนี้เหมือนพ่อออกมายากมาก " ตามสัญญาครั้งก่อน เธอไปอยู่กับคุณยาย ไม่ต้องย้ายอย่างรีบร้อน " น้ำเสียงของปริพลปกติมาก แต่ดวงตามีความรีบร้อน เขารู้ว่าอพาร์ตเมนต์ของเธออยู่บริเวณนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งก่อนที่จะไปอาศัยอยู่กับคุณยาย เขาต้องให้คนไปสืบชัดเจนก่อน นอกจากสภาพครอบครัวที่ถูกลบโดยเจตนา อย่างอื่นสะอาดหมด " คุณปริพล ฉันไม่ใช่ศิลปินชื่อดัง ข่าวร้ายอีกไม่กี่วันก็จะหายไป บริษัทก็จะมีแนวโน้มใหม่ นักข่าวไม่ได้สนใจฉัน ระยะเวลานี้ไปอยู่กับคุณยายลำบากเกินไป ฉันรู้สึกไม่สบายใจ ดังนั้น ... " ปริพลเห็นกมิดาก้มหน้าตลอด มือจับกระดุมเสื้อรูปผีเสื้อ เหมือนจะกลัวเขามาก เขาน่ากลัวขนาดนี้เลยหรอ ? ปริพลรู้สึกโกรธ " ข้อหนึ่ง เธอไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร แต่นักข่าวจากเอนเตอร์เทนเมนต์วีคลี่จะอยู่ทุกซอกทุกมุม เรื่องเพิ่งจะผ่านไปสัปดาห์หนึ่ง ตอนนี้เธอกลับไป มีร้อยเปอร์เซ็นที่จะมีนักข่าวเฝ้าอยู่หน้าประตูเธอ " เสียงของปริพลแหบและต่ำมาก ทำให้กมิดาไม่สามารถเถียงอะไรคือตรรกะที่ชัดเจนของเขา เหมือนจะไม่มีมุมที่ให้เถียงได้ " ข้อสอง แนวโน้มใหม่ของบริษัทบีไวส์คือการเปิดตัวของวาไรตี้โชว์ใหม่ แต่ข่าวเชิงลบก็มีแต่เธอคนเดียว มันไม่มีผลกระทบกัน และวันนี้เธอได้ไปงานกับผม ถึงจะเป็นแค่งานภายในบริษัท แต่นักข่าวก็ไม่ใช่น้อย ข่าวใหญ่พรุ่งนี้มีเธอแน่นอน " ปริพลมองผู้หญิงที่ก้มหน้าไม่พูดอะไร สิ่งที่ยังพูดไม่พูดก็หยุดไป น้ำเสียงของตนเองร้ายเกินไปหรอ ? " ขอสามละ ? " ผู้หญิงคนนี้ถาม มองเขา " ยังมีข้อสามไหม ? " สภาพที่กลัวเขา น่ารักจริงๆ ทำให้โกรธในใจหายไปหมด " ข้อสาม เธอไม่ใช่ปัญหา " ปมุตมองผู้ชายด้านหลังแล้วก้มหน้ายิ้ม เหยียบที่เร่งรถ ก็ขับผ่านสัญญาณไฟจราจรทั้งสองอย่างง่ายดาย คนที่ถูกคุณปริพลชอบ หนีไม่พ้นแน่ กมิดาอื้ง สายตามองผ่านไหล่ของปริพล เห็นทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างที่กำลังถอยหลัง แล้วตกใจร้องเสียงดังเห็น ทิวทัศน์ที่คุ้นเคยหายไปจากสายตา ก้มหน้าแล้วพิงอยู่กับเก้าอี้ ปริพลพูดก็ถูก ยังไงกลับบ้านก็จะถูกนักข่าวถ่าย ไปกับเขาจะดีกว่า สีหน้าของเธอเดียวดีใจเดียวเสียใจ เหมือนมีแมวน้อย ที่กำลังร้อง ทำให้เขาอยากกอดเธอแล้วรัก เขาได้ตกใจกับความคิดของตนเอง ไม่ได้พูดอะไรนานมาก " คุณปริพล คุณวันนี้จะไป6พี่ขวัญไหม ? หรือส่งคุณกลับก่อน ? " ปมุตถาม ด้านหน้าเป็นอพาร์ตเมนต์ที่ปริพลอยู่คนเดียว ปกติเขาจะอยู่ตรงนี้ ว่างๆก็จะไปที่6พี่ขวัญของคุณยายอยู่สองสามวัน " จอดด้านหน้า " เสียงของปริพลเต็มไปด้วยความซับซ้อน ถึงที่ ปริพลลงจากรถก่อน กมิดานั่งอยู่บนรถไม่ขยับ ไม่นานนัก ประตูด้านเธอก็เปิด ลมที่หนาวเย็นพัดเข้ามา เธอสั่นเพราะหนาว เสียงจามดังขึ้น ปริพลได้ยื่นมือให้เธอ พูดด้วยน้ำเสียงที่ปฏิเสธไม่ได้ " ลงมา " " ตรงนี้ ? " กมิดางง ห่อผ้าคลุมไหล่สีขาวที่ทำจากจิ้งจอกอย่างแน่นๆ " ตึกเกินไป คุณยายนอนไม่ดี กลับไปลำบากเกิน คืนนี้นอนที่นี่ก่อน " กมิดาลงไปแบบครึ่งเชื่อครึ่งไม่เชื่อ นี้เป็นเหตุผลจริงหรอ ? 6พี่ขวัญใหญ่ขนาดนี้ ห้องกันเสียงก็ดี ไม่ได้จะรบกวนคุณยายนอน เพิ่งลงรถ ปมุตก็วิ่งหายไปเลย เรียกก็เรียกไม่หยุด ทำไมรู้สึก เหมือนเข้าถ้ำเสือ? กมิดาอยู่ด้านหลังของปริพล คอหนาวมาก เธอห่อผ้าคลุมไหล่บนไหล่ ผู้ชายคนหนึ่งพาผู้หญิงกลับบ้านตอนดึกๆ จะทำอะไรได้ ? อย่าบอกนะว่าจะคิดบัญชีทั้งเก่าใหม่? ให้เธอซักผ้าทำความสะอาด กลางวันเป็นแม่บ้านกลางคืนเป็นกิ๊ก คนรักกลางคืนของประธาน ? เรื่องราวต่างๆอยู่ในสมอง " ถึงแล้ว " " ฮา ? " …… " อุ๊ย ... " เสียงอู้อี้ผสมกับเสียงร้องของกมิดาดังอยู่ถนนทางเดินของอพาร์ตเมนต์ เธอคิดอะไรเพลินเกิน ไม่ได้สนใจปริพล ชนใส่หลังของปริพลอย่างรุนแรง " ไม่มองทางคิดอะไรอยู่ ? " ปริพลขมวดคิ้วเห็นเธอพิงอยู่ข้างผนังนวดหน้าผากสูบลมหายใจ เห็นชนเจ็บมาก " ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ... " กมิดาหลีกเลี่ยงมือที่ยื่นออกมาของเขา หันไปอีกข้างพยายามไม่มองสายตาของเขา นี้มีแค่พวกเขาสองคน ไม่อยากมีการสัมผัสรอบร่างกาย ไม้แห้งไฟแรงจะทำยังไง มือที่ยื่นไว้ของปริพลหยุดไป แล้วก็ไปกดรหัสประตู "เข้ามา " กมิดาลังเลอยู่หน้าประตูไม่ยอมเข้าไป เสียงเล็กเหมือนยุงร้อง "คือ ... เดียวฉันไปพักที่โรงแรมดีกว่า " " เธอเป็นห่วงอะไร ? " ปริพลพูด " ไม่มีอะไร ก็กลัวว่าคนอื่นจะเข้าใจผิด ก็จะ... " พูดยังไม่ทันจบ มือที่จับจมูกก็ถูกมือของเขาจับไว้ แล้วดึงเธอเข้าไป พอเธอมีสติประตูก็ปิดไปแล้ว หลังของเธอพิงอยู่กับผนังสีอบอุ่น มือทั้งสองข้างถูกกดไว้บนผนัง คนทั้งคนถูกเงาของเขาปกคลุม รอบตัวมีแต่กลิ่นไวน์แดงและน้ำหอมของเขา