ตอนที่34 เธอเป็นศิลปินแบบไหน

ต๭นที่34 เธอเป็นศิลปินแบบไหน ถูกกดไว้บนผนังแบบนี้ เคยปรากฏอยู่ในฉากถ่ายภาพยนตร์ล่าสุด กมิดาจำได้ว่าตนเองถูกNGไปเจ็ดครั้งและถูกผู้อำนวยการด่าจนทนไม่ไหว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมื่อกี้รุนแรงเกินไปหรอเปล่า หลังเธอรู้สึกเจ็บปวด เธอเหมือนเข้าใจความรู้สึกที่ผู้อำนวยการอยากให้รู้สึก ปริพลมองเธอ ในตาไม่ได้มีความรักอะไรมากเกิน จนจะมีความรู้สึกเย็นชากว่าศิลปินชายที่เป็นคู่แสดงของเธอ แต่สายตาแบบนี้ ทำให้เธอหวาดกลัว " เธอกลัวอะไร " เขาพูดเบาๆ ลมหายใจผ่านหน้าผากและตา ลมนี้ทำให้เธอกระพริบตา เธอไม่รู้เลยว่าในบรรยากาศแบบนี้ ในสภาพที่ไม่มีใครอยู่ กระพริบตากับผู้ชายแบบนี้จะทำให้เขารู้สึกยังไง " คือ ถึงนายจะช่วยฉันไปมากมาย แต่ ฉันสามารถใช้วิธีอื่นตอบแทนนาย ... คุณปริพล ... คุณ ... แบบนี้มันไม่ดี ฉันไม่ใช่ศิลปินแบบนั้น " กมิดากลืนน้ำลาย อย่าต่อต้านแต่ก็ไม่มีแรงพอ และไม่กล้าเกิดความขัดแย้งโดยตรงกับเขา ยังไงเขาก็เป็นเจ้านายใหญ่ของบริษัท ปริพลอยากทำอะไรสักอย่าง สายตาที่สงบเหมือนมีอะไรมา " เธอไม่ใช่ศิลปินหญิงแบบไหน ? " " ก็ ...ไปทำอะไรกับเจ้านาย ... อะไรประมาณนั้น " กมิดาพูดไม่ออก เธอหันไปอีกข้าง น้ำเสียงเหมือนจะโกรธ "นายปล่อยฉัน " เธอมาเป็นศิลปินตอนอายุสิบเจ็ด มีครอบครัวฐานะดี ถูกปกป้องอย่างดี แค่ถูกผู้อำนวยการเห็นว่าเธอเหมาะกับตัวละครตีวหนึ่ง ไม่ค่อยมีความสัมพันธ์อะไรกับคนอื่น แต่หลังจากนั้นสี่ปี เธอมีแค่ตนเอง เรื่องสกปรกแบบนี้เธอถึงจะไม่เคยสัมผัส แต่ก็เคยได้ยินอยู่ ขายร่างกายของตนเองเพื่อจะได้งาน ไม่ได้น้อย แต่เธอไม่ใช่คนแบบนี้ " พูดต่อสิ เป็นอะไร ? " ปริพลไม่อยากปล่อยเธอไปอย่างง่ายๆ " ก็นอนด้วยกัน " กมิดายกหน้ามองปริพล มองเขาเหมือนศัตรู ถ้าเขาขยับก็จะกัดเขาตาย " ฉันไม่ใช่คนที่นายพาฉันไปร่วมงานก็จะนอนกับนาย ถึงฉันมาอยู่ที่บ้านนายเพราะมีความต้องการ แต่ฉันก็ดูลคุณยายอย่างดี ถ้านายรู้สึกว่าไม่พอ ฉันใช้วิธีอื่นตอบแทนได้ แต่วิธีแบบนี้ ขอโทษนะฉันทำไม่ได้ " " โอ้ ? " ปริพลยกคิ้ว " วิธีอื่นที่เธอว่ามีอะไรบ้าง ? " กมิดาอื้ง แล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า " นายขาดเงินไหม ? " ปริพลหัวเราะใหญ่ " ไม่ขาดแน่นอนน้อ " เธอยิ้มแห้ง ไอ่โง้เอ้ย เธอมาถามคนที่บ้านจนๆเหลือแต่เงินว่าขาดเงินไหม ? เงินของตนเองยังไม่พอให้เขากินข้าวเลย " งั้นนายขาดอะไร ? ถ้าไม่แพงมาก ฉัน ... " พูดไปพูดไป เสียงก็เล็กลง ของที่ใช้เงินซื้อได้ เขาซื้อไม่เป็นหรอ " นายคงจะไม่ขาดอะไรนะ ? " ปริพลมองเธอ เห็นเธอก้มหน้าคิด น่ารักมากเลย จำได้ว่าขรรค์ชัยแค่บอกว่าในบ้านของเขาไม่ค่อยมีคน ขาดภรรยาของเจ้าของบ้าน ตอนนี้เขาคิดว่าต้องการอะไร อยากกินข้าวก็ออกไปกิน ให้คนมาส่งก็ได้ เขาเองก็ไม่ขาดอะไร จะไปหาคนมาขวางหน้าทำไม แต่คำตักเตือนของคุณยายก็ทำให้เขาเองรำคาญ ถ้าจะแต่งงาน ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นทางเลือกที่ดี ไม่มีญาติอะไรเยอะ ครอบครัวสะอาด เชื่อฟัง บางครั้งก็ฉลาดอยู่ ที่สำคัญคุณยายก็ชอบหล่อนอยู่ ตนเองก็เหมือนจะไม่ได้รังเกียจเธอ และยังมี ... อาจจะเป็นความรู้สึกเอง ... ชอบมาก คิดถึงตอนนี้ ปริพลก้มหน้า " ขาดคนที่อุ่นเตียงคนหนึ่ง " กมิดาได้มองตาของเขา เห็นเขาว่าไม่ได้ล้อเล่น หรือเปล่า ตอนยกหน้า ดวงตาที่ไม่เหมือนเดิมก็มองเข้าไปในใจของเธอ ตอนที่เธอยังไม่ได้ตั้งตัว ก็มีปากด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์มาจูบปากเธอ อากาศในปอดหายไปเกือบหมด สมองของเธอเริ่มขาดออกซิเจน สมองที่เคลื่อนไหวตอนแรกๆเริ่มว่างเปล่า ไม่มีเวลาหายใจ หลังจากจูบที่ยาวนาน เขายกหน้าขึ้นนิดๆ มือของผู้หญิงในอกกอดของเขาหมดแรง สายตาของเขาอันตรายขึ้น ปล่อยมือที่จับเธอไว้ ยกเธอขึ้น เดินไปทางห้องนอนแบบรีบร้อน จากห้องรับแขกไปห้องนอน ต้องขึ้นบันได เปิดประตู ใช้เวลาประมาณสองนาที แรงของปริพลใหญ่มาก เขายกร่างกายของกมิดาแบบไม่ต้องกินแรงมาก ตลอดทาง แสงที่สั่งงานด้วยเสียงจะเปิดไฟสีเหลืองอบอุ่น กมิดาได้รู้สึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น อื้งไป แล้วดิ้นอย่างรุนแรง " นายปล่อยฉัน ปล่อยฉัน ... " “……” " ปริพล นายปล่อยฉัน นายทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ นายปล่อย ... " “……”