ตอนที่40 นี้ไม่ใช้เรื่องเวลา

ต๭นที่40 นี้ไม่ใช้เรื่องเวลา " คุณปริพล เรื่องการแต่งงานนี้ ฉันไม่รู้ว่าความหมายสำหรับฉันกับนายมันไม่เหมือนกัน " กมิดานั่งอยู่บนโซฟา ระยะห่างของสองคนมีแค่มุมโต๊ะ " ความแตกต่าง ? " ปริพลมองเธอ "เธอคิดว่าจะมีใครที่จะเหมาะสำหรับเป็นสามีของเธอนอกจากผม ? " กมิดาอ้าปากอยากพูด แต่ไม่รู้จะพูดอะไร แนวคิดอะไรนี ? " นี้ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม ฉันกับนายรู้จักกันมาถึงหนึ่งเดือนนะ " " เธอนึกว่ารู้จักกันเท่าไรถึงจะเหมาะสม ? " " นี้ไม่ใช่เรื่องของเวลา " ปริพลมองเธอเหมือนจะคิดอะไร กมิดาอื้ง นึกถึงสิ่งที่พูดเมื่อกี้ อยากตบหน้าตนเอง พูดอะไรกันแน่ ? ห้องรับแขกเงียบไป ปริพลไม่ได้รีบที่จะพูด แต่กมิดาเศร้าใจเพราะสิ่งที่ปริพลพูด ก้มหน้าคิดไปนาน ก็พูดอะไรไม่ออก " นายจะแต่งงานกับฉันทำไม ? " " เธอเหมาะกับผม " ปริพลเปลี่ยนท่านั่ง พูดช้าๆ เหมือนประสบกับสิ่งที่จะชนะแน่นอน กมิดาเหมือนรู้สึกว่าพูดอะไรกับเขาไม่ได้ " ชั่งมันเถอะ ตอนนี้ก็คุยกับไม่รู้เรื่อง ? " เธอลุกขึ้น " คุณปริพล เชิญกลับเถอะ ฉันว่าไม่ต้องคุยกับอีกต่อไปแล้ว " เธอแน่ใจได้ว่าตนเองจะไม่แต่งงานกับผู้ชายที่รู้จักกันไม่ถึงครึ่งเดือน เธอไม่ใช้ผู้หญิงที่ไม่มีสมอง เห็นสีหน้าของกมิดาไม่ชอบใจ ปริพลยืนขึ้น "เธอควรจะพิจารณาข้อเสนอแนะของผม ? "ทำไม ? "กมิดายิ้ม " ไม่ว่ามองจากด้านไหนทั้งหน้าตา หรืออำนาจ ผมเป็นผู้ที่เหมาะสมกับเธอมากที่สุด นอกจากนี้ ถ้าเธออยากอยู่ในวงนี้อย่างดีงาม ผมช่วยเหลือเธอได้ ให้เธอมีเส้นทางที่กว้างขวาง ไม่ใช่แค่ช่วยเหลือธรรมดา " กมิดาตอนแรกๆก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่สิ่งสุดท้ายที่ปริพลพูด เธอรู้สึกดี วงศิลปินมืดมนขนาดไหน เธอรู้ ตอนนี้ไม่ใช่แค่เพิ่งเป็น ยังไม่ได้สัมผัสสิ่งมืดมนในวงนี้ เธออยากแสดงหนังดีๆ แต่ก็ต้องทำตามสิ่งที่บริษัทสั่ง ไปเป็นตัวตลกแก่รุ่นพี่ ยังให้คนในอินเตอร์เน็ตอ้างว่ามากับดาราศิลปินที่ดังๆ แต่ถ้าแต่งงานกับเขาแล้ว ไม่ก็ไม่ต่างอะไรกัน กมิดาขมวดคิ้ว ตกใจเพราะความคิดของตนเอง เธอกำลังพิจารณาอะไรอยู่ มาคิดเรื่องแต่งงานจริงๆหรือ ? บ้าไปแล้ว " คุณปริพล ...ฉันว่าไม่ต้องแล้ว อาชีพของฉัน ฉันจะพึ่งตนเอง " เธอกำมือ เสื้อเชิ้ตสีดำขาวทำให้เธอผอมกว่าปกติ ปริพล " ผมให้เวลาเธอไปพิจารณา " เขาไม่ได้พูดว่าให้เวลาเท่าไร กมิดารู้สึกว่าเมื่อกี้เพิ่งปฏิเสธไป ตอนนี้ถามไปไม่ค่อยดี แต่เรื่องนี้ก็อยู่ในวงที่ไม่สามารถออกไปได้ เธอกัดฟัน ยกหน้าปฏิเสธต่อ " ไม่ต้องแล้ว คุณปริพล " ปริพลยกมือมองนาฬิกา น้ำเสียงสงบไม่มีอารมณ์ใดๆ " ผมมีประชุมตอนบ่าย ช้าหน่อยจะพาเธอไปกินข้าว ตอนนั้นค่อยบอกกับผม เธอมีเวลาพอสมควร " กมิดาเงียบ แล้วสิ้นหวัง ถึงจะมีเวลาพิจารณา แต่เวลาที่เขาพูด ก็แค่ตอนนี้ถึงคืนนี้ ? " ฉันไม่ไปได้ไหม ? " กมิดากลืนน้ำลาย " ได้ ผมไม่เคยบังคับใคร " ปริพลยกคิ้ว " สร้อยคอนี่ก็ไว้ที่ผมก่อน " กมิดาจับคอตนเอง นึกได้ว่าข้างๆหนึ่งของสร้อยเสีย เธอไม่ได้ใส่ไว้ หลังเข้ามาก็วางบนโต๊ะ เขา... “ นาย……” " ฝากไว้ที่ผมก่อน คืนนี้มาไม่มา ตามใจนะ " กมิดาโกรธ " คุณปริพล จะรังแกคนแบบนี้ได้ยังไง " เธอไม่อยากมีอะไรกับเขาเยอะ เพราะเขา ตอนนี้เธอมีแต่ข้าวไม่ดี " ถ้าผมรังแกเธอ ก็ไม่ได้จะเอาสร้อยคอของเธออย่างเดียว " ปริพลเอาสร้อยคอไว้ในกระเป๋าของตนเอง แล้วมองกมิดา สีหน้าจริงจัง " ผมต้องการภรรยาที่เชื่อฟังคำพูดของผม สิ่งที่ดีที่สุดของเธอคือคุณยายชอบเธอ และเธอต้องการผู้ที่สามารถช่วยเธอในอาชีพ การแต่งงานเรื่องดี สำหรับเราสองคน ดีมากกว่าเสีย วางความคิดอื่นๆ มาพิจารณาการแต่งงานก่อน เธอควรจะพิจารณาดีๆ " หลังเขากลับไป กมิดานั่งอยู่ข้างๆโซฟา วางความคิดอื่นๆ มาพิจารณาการแต่งงานก่อน ? กำลังทำสมองให้ว่างเปล่าอยู่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น กมิดานึกว่าปริพลจะลืมอะไร รีบไปเปิดประตู หลังเปิดประตูถึงเห็นว่าเป็นปมุต " คุณปริพลลืมอะไรไว้หรอ ? " ปริพลถาม ปมุตถือของมามากมาย เหงื่อเต็มหน้า " คุณกมิดา นี้เป็นของที่คุณปริพลสั่งให้ซื้อ อาหารจีนของร้านเซียงฮู ให้เขาจัดมาให้ คุณรีบมากิน " กมิดาอื้ง " คุณกมิดา ให้ผมเข้าไปก่อนได้ไหมครับ คุณปริพล คุณปริพลยังรออยู่บนรถ " " โอ้ ขอ ... ขอโทษนะ รีบเข้ามาเลย " กมิดาสติกลับตัว รีบให้ปมุตเข้ามา ปมุตถือของไว้บนโต๊ะ แล้วมองกมิดา " คุณกมิดา คุณปริพลของพวกเรายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลย คุณเป็นคนแรก " สิ่งที่ปมุตพูดทำให้กมิดาอื้ง เธอคิดในใจว่า คุณปริพลของพวกเธอดูสิอาจจะไม่ได้พูดกับผู้หญิงคนอื่นว่าให้เตรียมเอกสาร ไปทำจดทะเบียนสมรสก่อนประชุมไหม? ฉันไม่ใช่คนมีจิตใจเข้มแข็ง ดังนั้นก็ถือว่าได้ กมิดาเปิดกล่องข้าว คิดในใจว่า แค่อาหารมื้อหนึ่ง ไม่งั้นเดียวฉันจ่ายก็เ ถ้าไม่ใช่สร้อยคอนั้นเป็นของชิ้นสุดท้ายของคุณแม่ งานคืนนี้ เธอไม่อยากไปจริงๆ ตอนกินข้าว โทรศัพท์ก็มีสายโทรมา ชื่อผู้โทรคือ คนสุดน่ารัก กมิดาดีใจ กดยอมรับ มือถือตั้งไว้บนที่ว่างโทรศัพท์สีชมพู จอสั่งไปแล้วมีใบหน้าหวานๆออกมา "ที่รัก เธอยังมีเวลารับสายของฉันด้วย ศิลปินไม่ใช่มีงานเยอะหรอ ? " กมิดาให้เธอมองตะเกียบในมือ " ศิลปินก็ต้องกินข้าว ก็ต้องดำรงชีวิต อีกทั้งฉันเพิ่งเข้ามาไม่นาน ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น " " ก็ใช่ ตอนที่ยังไม่ค่อยดัง อยากทำอะไรก็รีบทำ ฉันก็ไม่มีเวลาเจอ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันจะประจารเธอทั้งหมดเลย 5555 ! "