ตอนที่ 44 ผลจากเมื่อคืน

ต๭นที่ 44 ผลจากเมื่อคืน แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่? กมิดาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวไปมาพยายามทาจะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพภายในหัวตอนนี่ทุกอย่างมันดูพร่ามัวไปหมด เริ่มจากที่เธอดื่ม Yingge Cabernet Sauvignon เข้าไป แล้วรู้สึกว่ารสชาติมันดีเป็นพิเศษทำให้เธอดื่มเข้าไปสองแก้ว และเริ่มที่จะชวนปริพลคุย ในความทรงจำเหมือนจะมีภาพของผ้ชายคนนึงที่กำลังยิ้มและหัวเราะ แล้วผู้ชายคนนั่นคือใคร? คงไม่ใช่คุณปริพลหรอกใช่มั้ย? หรือเธอจะเมาจนเห็นภาพหลอนไปเอง? กมิดาดึงผ้าห่มออก แล้วมองดูไหล่ที่เกือบเปลือยเปล่าของเธอ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเจ็บหลังขึ้นมา มันยิ่งน่าสงสัยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ประตูสีขาวสไตล์ยุโรปค่อย ๆ เปิดออก ปรากฏให้เห็นร้าของหญิงชราคนนึงเดินเข้ามา “หนูดาทำไมหนูใส่น้อยชิ้นจังเลยละลูก ตาพลนี่จริง ๆ เลย น่าจะให้หนูใส่เสื้อผ้าหนา ๆ หน่อย ยิ่งกำลังท้องอยู่ด้วย” “คุณย่าคะ เมื่อวานหนู...” “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” คุณย่านั่งลงที่ข้างเตียง ก่อนจะแตะมือลงที่มือของกมิดาเบา ๆ “เดี๋ยวฉันจะดุตาพลให้เอง หนูกำลังท้องกำลังไส้อยู่แท้ๆ กลับพาไปดื่มเหล้าได้อย่างไร แถมยังปล่อยให้ดื่มจนเมาอีก ตาพลนี่ดูแลไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ” กมิดาถอนหายใจอย่างรู้สึกโล่งอกขึ้นมานิดนึง ก่อนเอ่ยถามอย่างลังเลว่า “คุณย่าคะ ใครเป็นคนเปลี่ยนชุดให้หนูหรอคะ” “ตาพลไง” “ห๊า!” กมิดาเบิกตากว้างพร้อมส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าแดงซ่าน ก่อนจะใช้ผ้าห่มขึ้นมาคลุมไหล่เอาไว้ คุณย่าเห็นท่าทีแบบนั้นก็หัวเราะออกมา “ตายจริง ยัยหนูคนนี่นี่ อีกเดี๋ยวก็แต่งกันแล้ว ยังมีอะไรต้องมาเขินอายกันอีก” “คุณย่าคะ!” กมิดาถึงกลับเอาหน้ามุดผ้าห่ม จะไม่ให้เธออายอย่างไร “เธอเป็นไงบ้างครับ?” เสียงของผู้ชายที่ฟังคุ้นเคยดังเข้า กมิดาตกใจไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง “หนูดา ไม่ต้องเขินแล้วลูก ตาพลกลับมาแล้วเดี๋ยวฉันออกไปก่อนแล้วกัน รีบออกมาทานข้าวกันนะ” “อ๊ะ! คุณย่า” กมิดายังไม่อยากอยู่กับใครบางคนตามลำพัง พยายามเรียกคุณย่าให้อยู่ด้วยกันก่อน แต่เหมือนคุณย่าจะรู้ทัน พูดจบก็รีบเดินไปอยู่ข้างปริพลทันที “อยากทานอะไรเป็นพิเศษก็บอกได้นะหนูดา เดี๋นวฉันจะให้คนใช้จัดเตรียมไว้ให้” เธอหันมาสบตากับปริพลพอดี ทำให้รู้สึกประหม่าขึ้นมา ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี คุณย่าหันไปกำชับปริพลก่อนจะเดินออกไป “ตาพล หนูดากำลังท้องกำลังไส้อยู่ ดูแลให้ดีหน่อยนะ” พูดจบก็เดินออกไป หลังจากประตูห้องปิดลงกลับกล่ยเป็นว่าภายในห้องเงียบกริบ “อะ เอ่อ.. คุณย่าคะ คุณย่าเข้าใจผิดแล้วนะคะ” กมิดาขำแห้งออกมา อย่างไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยอย่างไรดี เขาเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ก่อนจะสังเกตเห็นสายชั้นในที่เลื่อนตกลงตรงไหล่ขาว กมิดาเองก็ทำอะไรไม่ถูก พยายามกระชับผ้าห่มมาคลุมไหบ่ให้แน่นขึ้น พลางนึกถึงคำพูดที่คุณย่าพูดไว้ก่อนหน้า “มะ เมื่อวาน เรื่องเมื่อวานเมื่อว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรื่องแต่งงานฉันก็ไม่ได้เห็นด้วย ฉันไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเอาฉวยโอกาสอะไรฉันหรือเปล่า แต่คุณปล่อยฉันกลับบ้านได้ไหม” ปริพลมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้งไปครู่นึงก่อนจะเอ่ยถามอย่างหยอกล้อว่า “หือ ผมฉวยโอกาสคุณหรอ? มีหลักฐานหรือไง” กมิดาหน้าแดงขึ้นมา เมื่อเจอว่าเขาไม่ยอมรับเธอก็รู้สึกโกรธและอับอายขึ้นมา “คุณยังไม่ยอมรับอีก คุณย่า คุณย่าบอกฉันหมดแล้ว” “คุณย่าบอกอะไรคุณงั้นหรอ?” “คุณย่าบอกว่า คนที่เปลี่ยนชุดให้ฉัน... คือคุณ” เมื่อพูดมาถึงตอนนี่แล้วเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่ออีก ปริดามองเธอด้วยสายตานุ่มลึก ก่อนจะก้าวขายาว ๆ ของเขา เข้าไปข้างเตียง “แล้วยังมีอะไรอีกล่ะ?” ยังมีอะไรอีกหรอ? ใบหน้ากมิดาแข็งค้างไปครู่นึง ผู้ชายเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผู้หญิงมันจะสามารถมีอะไรได้อีกล่ะ? เธอถลึงตาใส่เขาด้วยความโมโห “ทุเรศ!” ทางด้านปริพลก็อดยิ้มขำไม่ได้ ก่อจะหลุดขำออกมาเพราะท่าทางของเธอ แม้จะยังโมโหอยู่แต่กมิดาก็ยังขดตัวอยู่ด้วยความกลัวเขา สภาพเธอตอนนี่ช่างดูน่าสงสารจริง ๆ ปริพลกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เมื่อคืนผมติดงานที่บริษัท พึ่งกลับมา ส่วนเรื่องเสื้อผ้าคุณ ผมสั่งให้พราวเป็นคนเปลี่ยนให้” แม้จะบอกความจริงไป แต่จริง ๆ แล้วเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าถ้าไม่มีงานด่วนเข้ามาก่อนเมื่อคืนจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า เมื่อได้ฟังอย่างนั้นแล้ว กมิดาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เงยหน้าสบตากับสายตาที่ดูเย็นชาของเขาอย่างไม่กระพริบตา “จริงหรอ?” “ทำไม เสียดายหรอ?” ปริพลโน้มตัวลงมาใกล้เธอมากขึ้น จนเธอได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเขา และพอยิ่งได้เห็นหน้าเขาชัด ๆ เต็มตาอบบนี่ก็ทำให้เธอหน้าแดงลามไปจนถึงคอ “ปะ.. ป่าว นี่คุณคิดจะทำอะไร?” “ก็ไม่ทำอะไร เรื่องเมื่อวานผมยังมีเรื่องที่ต้องบอกคุณอีกเรื่องนึง” เขากระซิบลงข้าง ๆ หูเธอ ลมที่โดนหูเบา ๆ แทบจะทำให้เธอสติหลุด “ระ เรื่องอะไร?” “เมื่อวานคุณเมามาก คุณจะหาว่าผม ฉวยโอกาสก็ได้ เมื่อวานเราไปที่สำนักทะเบียนและจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เรื่องนี่แหละที่ผมต้องบอกคุณ” “ห๊ะ” เธอมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “จด จดทะเบียนสมรส?” นี่เขากำลังล้อเธอเล่นหรอ “เป็นไปไม่ได้” เธอพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน “เมื่อคืนพวกเราดื่มด้วยกันเสร็จก็น่าจะสี่ทุ่มแล้ว สำนักทะเบียนปิดหมดแล้ว คุณปริพล คุณล้อฉันเล่นแล้ว” มันต้องเป็นเรื่องล้อเล่นแน่ ต้องเป็นคนแบบไหนกันถึงกล้าเอาเรื่องนี่มาล้อเล่น ปริพลหยิบสมุดเล่มแดงออกมา ก่อนจะหยิบเอกสารสองฉบับขึ้นมาโชว์ให้ดู “เอกสารสองฉบับ รูปถ่าย ลายเซ็น ตราประทับ พยานบุคคล เมื่อวานตอนสี่ทุ่มครึ่งที่ผ่านมา” เอกสารสีแดงที่โชว์อยู่ตรงหน้า ทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา ในหัวตอนนี่ขาวโพลงไปหมด “คุณภรรยายังโอเคใช่มั้ยครับ” ปริพลยกยิ้มด้วยสายตาพึงพอใจ