ตอนที่ 45 งานแต่งที่เกิดจากความเมา

ต๭นที่ 45 งานแต่งที่เกิดจากความเมา ตอนนี่กมิดาราวกับสติได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว ไม่ได้ยินเสียงของปริพลแม้แต่น้อย เธอรว้าหนังสือเล่มแดงขึ้นมาเปิดดูหน้าแรก ก่อนจะรูปหญิงสาวที่ฉีกยิ้มจนตาหยี พลางซบลงบนไหล่ของชายหนุ่ม ถ้าคนในภาพไม่ใช่เธอกับเขาจะเป็นใครไปได้ล่ะ? ถ้าจะบอกว่าเขาขู่บังคับตอนเธอเมา แต่ที่เห็นในรูปหาไม่เจอเลยว่ามีส่วนไหนที่ดูเหมือนถูกบังคับ ถ้าจะบอกว่าถูกบังคับน่าจะเป็นเธอมากกว่าที่บังคับเขา ภายในหัวของเธอตอนนี่โล่งไปหมด ไม่อย่างจะเชื่อ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอแต่งงานแล้วจริงๆ ทำไม? เมื่อวานเธอแค่ไปปฏิเสธเรื่องงานเฉย ๆ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี่ได้? เมื่อปริพลเห็นท่าทางที่ดูล่องลอยของเธอ ก็แอบขำขึ้นมาในใจ ก่อนจะค่อยๆลงไปนั่งข้างเธออย่างเงียบๆ “นอกจากนี่ เมื่อคืนคุณยังกอดผมไม่ยอมปล่อย และยังบอกว่าจากนี่เราจะอยู่เคียงข้างกันในอนาคต..” “เป็นไปไม่ได้.. ฉันไม่มีทางพูดแบบนั้น” ปริพลหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสูท ก่อนจะเปิดคลิปวีดีโอบางอย่างแล้วยื่นให้เธอดู ภานในคลิปวิดีโอปรากฏให้เห็นหญิงสาวที่พยายามออดอ้อนกอดเขาอยู่ เธอไม่อยากจะเชื่อเลย อยากให้สิ่งที่เห็นนั้นมันเป็นเรื่องโกหก ตอนนี่ในหัวของเธอตื่อไปหมด “แรงฉันไม่ได้มีเยอะเท่าคุณด้วยซ้ำ ทำไมคุณไม่ห้ามฉันละ” “ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธนิ” ”งั้นไงคุณก็ไม่จำเป็นต้องยอมพาฉันไปจดทะเบียนตามที่บอกก็ได้ป่ะ” เพราะเมื่อคืนเธอดื่มไปเยอะมากจนไม่มีสติเลยด้วยซ้ำ เห็นได้ชัดเจนเลยว่าความจริงแล้วเขาต้องการฉวยโอกาส ราวกับ ว่าเธอถูกบังคับให้แต่งงานเพราะเมายังไงยังงั้น “คุณหมายความว่าผมต้องเป็นคนรับผิดชอบหรอ?” ปริพลเอ่ยถาม “ไม่ไม่! มันเป็นความผิดของฉัน ฉันจะรับผิดชอบ ฉันจะรับผิดชอบเอง!” เธอเอ่ยคำว่า’รับผิดชอบ’ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ปริพลพลางกหยักคิ้วเอ่ยถาม “แล้วคุณจะรับผิดชอบอย่างไร?” กมิดาก้มหน้านิ่ง พลางคิดหาวิธีการ “ตอนนี่ฉันเป็นดาราอยู่ ฉันยังหย่าให้คุณตอนนี่ไม่ได้ ไว้รอเวลาที่อะไรมันลงตัวกว่านี่ แล้วเราไปหย่ากัน คุณโอเคมั้ย?” “คุณบอกว่าจะรับผิดชอบด้วยการหย่าหรอ?” หน้าของปริพลดูครึ้มลง สายตาของเขาก็ดูเย็นชาไปด้วย ดูเหมือนว่าเธอไม่เต็มใจที่แต่งงานกับเขา น้ำเสียงของเขา ทำให้เธอรู้สึกกลัว ก่อนจะค่อยๆถามเขาอย่างระมัดระวังคำพูดว่า “แล้วคุณจะให้ทำยังไง” “ยังไงก็แต่งไปแล้ว อยากทำอะไรก็ทำไปสิ” เขากล่าวออกมาด้วยความโกรธอีกครั้ง โกรธที่เธอต้องการจะหย่ากับเขา อยากทำอะไรก็ทำงั้นหรอ แล้วฉันควรทำอะไร? กมิดาอยากจะถามให้ชัดเจน แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขาแล้วเธอเลือกที่กลืนคำพูดเหล่านั้นลงไป เมื่อปริพลเห็นสีหน้าที่ดูน้อยใจของเธอทำให้อารมณ์เขาดูอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะเผลอเอื้อมมือไปแตะไหล่ของเธอ ก่อนจะพบว่ามันกำลังสั่นอยู่ เขาพยายามปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง “คุณไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ จะได้ลงไปทานข้าว” กมิดาทำเพียงพยักหน้าตอบรับน้อย ๆ ก่อนปริพลจะหันหลังเดินออกจากห้องไป แม้จะเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงแต่ตอนนี่เธอก็ได้แต่งงานไปแล้วการขึ้นหลังเสือแล้วจะลงก็คงจะลำบาก ตอนนี่ในหัวของเธอมีเรื่องให้คิดยุ่งเหยิงเต็มไปหมด แต่พยายามคิดเท่าไหร่แต่ก็เหมือนหาทางออกไม่เจอสักที หลังจากจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้วกับกมิดาก็ลงมาทานข้าว เธอมองไปบนโต๊ะอาหารแต่ก็ไม่พบปริพล “ตาพลเขายังจัดการงานที่บริษัทไม่เสร็จเลย เมื่อเช้าก็รีบกลับมาดูหนูดา ตอนนี่ก็เปลี่ยนชุดแล้วกลับไปทำงานแล้วละจ๊ะ เขาฝากบอกหนูดามาว่าถ้ามีธุระอะไรก็บอกให้คนขับรถพาไปได้นะ” กมิดาพยักหน้ารับรู้ก่อนเอ่ยเสียงเบา “หนูคงไม่มีธุระอะไรหรอกค่ะ” เธอพึ่งจะปฏิเสธงานมา วันศุกร์ตอนแดโมงครึ่งรายการวาไรตี้ก็ยังไม่ถ่าย แถมเธอกับพี่ขวัญก็ยังมาทะเลาะกันอีก เชื่อได้เลยว่าพี่ขวัญต้องส่งงดงานเธอเป็นการลงโทษแน่นอน “ไม่มีธุระอะไรก็ดีแล้ว อยู่บ้านพักผ่อนกับย่าเกว่า ยิ่งกำลังท้องกำลังไส้ด้วย” หลังพูดจบคุณย่าก็มองมาที่ท้องขิงเธอ “สามเดือนแล้วใช่มั้ยเนี่ย ยังดูไม่ออกเลย ท้องแรกก็แบบนี่แหละ” เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้ว กมิดาถึงกับทำตะเกียบที่อยู่บนมือหล่นบนชามน้ำซุป พลางทำช้อนหล่นไปด้วย ทำให้น้ำซุปร้อนในชามกระเด็นออกมาโดนมือของเธอ “ว๊ายตายแล้ว โดนลวกเลยให้ไหม” คุณย่าร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปสั่งคนใช้ที่อยู่ใกล้ ๆ “ยังไม่รีบไปเอายามาอีก” “คุณย่าคะหนู่ไม่เป็นไรค่ะ..” เธอแค่เจ็บจากที่โดนซุปร้อนนิดหน่อย จริงๆแล้วก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร “ทำไมจะไม่เป็นไรละ แดงไม่หมดแล้ว แบบนี่จะทำให้เด็กในท้องตกใจได้นะ” ยิ่งพูดสีหน้าคุณย่าก็ยิ่งคล้ำขึ้นเรื่อย ๆ “วันนี่ใครเป็นคนเตรียมอาหาร ไม่รู้หรือไงว่าไม่ควรเสริฟซุปร้อน ๆ ในคนท้อง?” เมื่อเห็นท่าทางคุณย่าอย่างนี่แล้ว กมิดาก็ยิ่งรู้สึกลำบากใจ “คุณย่าคะ จริง ๆ แล้วหนู...” “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวย่าจะไปเอายามาให้เธอ” “อ๊ะ คุณย่าคะ จริง ๆ มันเรื่องเล็กนิดเดียวเอง ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ แค่ล้างน้ำเย็นก็ดีขึ้นแล้ว เมื่อก่อนหนูก็เคยโดนน้ำร้อนลวกหนักกว่านี่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ” คุณหายถอนหายใจออกมา “จริงๆเลยเด็กคนนี่ เหมือนกับว่าตอนสาว ๆ เลย ต่อไปถ้ามีใครกล้ารังแกเรา ไม่ต้องกลัวนะ ต่อไปเราก็เป็นคนตระกลูตระกลูพิชารัตน์แล้ว ย่าจะปกป้องเราเอง มีอะไรก็มาบอกย่า” เดิมทีกมิดาคิดจะบอกความจริง แต่หลังจากที่ฟังคุณย่าพูดแบบนี่แล้วเธอก็ถึงกลับพูดไม่ออก กลัวว่าถ้าพูดไปแล้วจะเป็นการทำร้ายจิตใจของคุณย่า ตอนนี่เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณย่าถึงอยากให้เธอกับปริพลรีบมาหลานให้เร็ว ๆ คุณย่าคงเหงา ได้แต่อยู่บ้านทั้งวัน มีเพียงแค่คนใช้ คนขับรถ และคนสวน หนึ่งวันก็ได้แต่พูดคุยกับเพียงดอกไม้ นก ระหว่างที่คุณย่าเดินไปเอายามาให้เธอ เสียงโทรศัพท์ของเธอบนโต๊ะก็ดังขึ้น กมืดาหันไปมองหน้าจอโทรศัพท์ก็ปรากฏให้เห็นว่าภุชงค์เป็นคนโทรเข้ามา เธอจึงเลือกที่จะตัดสาย แต่เหมือนว่าเขาเองก็ยังไม่ยอมแพ้ ยังโทรเข้ามาอย่างต่อเนื่องอีกสามสาย หลังจากนั้นจึงเลือกที่จะส่งข้อความมาแทน ‘กมิดารับโทรศัพท์ผมหน่อย ผมมีเรื่องที่สำคัญมากจะคุยกับคุณ เรื่องของคุณอาวรณ์พลที่เกิดขึ้นเมื่อตอนนั้น ผมพบเบาะแสอะไรบางอย่างแล้ว คุณต้องออกมาเจอผม’ กมิดาตกใจไปครู่นึง ก่อนจะโทรกลับไปหาเขา “ภุชงค์ ข้อความที่คุณส่งมาหมายความว่ายังไง? เบาะแสอะไร?” “คุณต้องอยู่ให้ห่างจากปริพร เรื่องเมื่อตอนนั้นของตระกูลธนทรัพย์ มันมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลพิชารัตน์”