ตอนที่ 46 ประจวบเหมาะ

ต๭นที่ 46 ประจวบเหมาะ หลังจากที่ธนิดาถือกล่องยากลับมา ก็พบว่ากมิดาไม่อยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว “คุณกมิดาบอกว่ามีธุระด่วนแล้วก็ออกไปแล้วค่ะ บอกให้คุณผู้หญิงทานข้าวก่อนเลยค่ะ” สาวใช้อธิบายใช้ฟัง แต่ธนิดาก็ยังไม่วางใจ “แล้วพวกเธอทำอะไรกันอยู่ ไม่เห็นหรหรอว่าหนูดาเจ็บอยู่? กล้าแล่อยให้หนูดาออกไปได้ยังไง?” “คุณกมิดายืนยันที่จะออกไปค่ะคุณผู้หญิง แถมไม่รอคนขับด้วย พูดจบก็ออกไปเลยค่ะ” “ไม่ได้การละ ตอนนี่น่าจะยังไปได้ไม่ไกล ไปเตรียมรถ ฉันจะตามไป” สาวใช้รีบเอ่ยห้าม “คุณผู้หญิงคะ บ่ายนี่คุณหมอจะมาตรวจสุขภาพคุณผู้หญิงนะคะ คุณผู้หญิงออกไปไม่ได้ค่ะ” “ฉันไม่เป็นอะไร ฉันแข็งแรงดี” “ไม่ได้ค่ะ ครั้งที่แล้วคุณผู้หญิงก็เพิ่งเวียนหัวไป ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาพวกหนูรับผิดชอบไม่ไหวนะคะ” ก่อนจะแนะนำว่า “ยังไงคุณผู้หญิงโทรบอกนายน้อยดีกว่ามั้ยคะ ให้นายน้อยเป็นคนตามไปจะดีกว่า” ไอเดียนี่ฟังดูไม่เลวเลย ทำให้ธนิดามองอย่างพอใจ “งั้นให้คนขับรถขับตามไปดูก่อน แล้วโทรบอกตาพลให้ตามไป บอกบอกตาพลด้วยว่าหนูดาไม่ค่อยสบาย ให้เขาหาเวลาพาหนูดาไปตรวจสุขภาพด้วย” ภายในร้านกาแฟจอสไล ในมุมที่อับสายตาผู้คน มีร่างสูงที่สวมใส่ชุดสบาย ๆ ยืนอยู่ ในมือของเขายังมีเอกสารข้อมูลบางอย่าง ภุชงค์ค่อยมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเองตลอดเวลา พลางทำหน้าเคร่งเครียด กมิดามาถึงอย่างรวดเร็ว เธอยังคงไม่เปลี่ยนชุดที่ใส่มาจากที่บ้านของปริพล ทั้งยังใส่ผ้าปิดปาก จนไม่ใช่เรื่องงานที่คนอื่นจะจำเธอได้ เมื่อมาถึงหน้าประตูร้าน พนักงานต้อนรับก็พลางจ้องมองด้วยความสงสัย “ทางนี่”ภุชงค์ลุกขึ้นยืนโบกมือเรียกเธอ กมิดาหันไปมิงก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา “ร้านกาแฟนี่คนไม่ค่อยเยอะ ทั้งตรงนี่ก็เป็นมุมอับ ไม่มีใครเห็นหรอก ดาไม่ต้องกังวลไป นั่งก่อนแล้วค่อยคุยกัน” ภุชงค์ยังคงเหมือนเดิมและบรรยากาศโดยรอบก็เป็นอย่างมี่เขาบอก ทำให้เธอรู้สึกวางใจ เธอขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด และยังไม่ยอมถอดผ้าปิดปากออก “ผมสั่งน้ำผลไม้ให้ดาแล้ว ดายังชองทานเหมือนเดิมใช่มั้ย? น้ำผลไม้กับแบล็คฟอรเรสต์เค้ก?” ภุชงค์เอ่ยถามอย่างคุ้นเคย ตีหน้าราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น “ไม่เป็นไร” กมิดาตอบอย่างเย็นชา “คุยจบแล้วฉันก็จะไป ไม่รบกวน” “ที่นายพูดตอนโทรมาหมายความว่ายังไง?” เรื่องราวเมื่อสามปีก่อนที่เคยถูกทิ้งไปได้ถูกหยิบยกขึ้นมาพูดถึงอีกครั้ง ทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องราวความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในใจของเธอ ที่เธอเองไม่สามารถลืมมันไปได้เลย “เรื่องนี่มันยาวมาก ดาไม่ต้องรีบไปหรอก” พนักงานเข้ามาเสริฟเครื่องดื่ม กมิดาก้มหน้าพลางเอาหมวกลงปิดหน้าเอาไว้ ด้านภุชงค์เองก็เงียบเสียงลงเช่นกัน “เรื่องนี่ผมเองก็พึ่งได้ข่าวมา เมื่ออาทิตย์ก่อนผมมีนัดทานข้าว กับนักธุรกิจและนักลงทุน แล้วพอดีด้เจอกับผู้จัดการของโรงงานแซร์กวงเข้า หลังจากที่ดื่มกันผมก็ได้ยินเขาพูดถึงผู้ผลิตไวน์ในประเทศ ในตอนนั้นเป็นบริษัทของตระกูลธนทรัพย์” ภุชงค์เอาแบล็คฟอรเรสต์เค้กไปวางไว้ตรงหน้าของกมิดา หลังจากนั้นเขาก็พูดไปพลางใช้กระดาษเช็ดช้อนใช้กระดาษทิชชูเช็ดช้อนก่อนจะส่งให้เธอ แต่กมิดากลับเลือกที่จะมองเมินสายตาเขา แล้วหยิบช้อนสีเงินจากกล่องไม้เอง ภุชงค์มีสายตาที่สลดลงไปครู่นึงก่อนจะหดแขนกลับแล้ววางช้อนลง สายตาของเขายังคงปรากฏแววตารู้สึกผิดอยู่ เขาได้แต่ขอโทษเธอ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ที่เธอเป็นอย่างนี่แน่นอนว่ามันมีเหตุผลของมัน “เขาบอกว่าในปีนั้นกิจการของตระกูลธนทรัพย์เป็นที่จับตามองมาก และยังมีคนที่หวังฮุบกิจการ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้และยังมีคนต้องรับเคราะห์แทน” กมิดาประหลาดใจ “รับเคราะห์แทน” “ใช่ เขาบอกว่ารับเคราะห์แทน มันเลยทำให้ผมรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ” เมื่อสามปีก่อน ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น ภัตตาคารร้อยปีของตระกูลธนทรัพย์เป็นที่เลื่องลือมาก แต่ก็มีการบริหารจัดการกันแบบเงียบ ๆ ตั้งแต่ผู้บริหารไปจนถึงพนักงานระดับล่างอยู่อย่างสุขสบาย และให้ความสําคัญกับตัวผลิตภัณฑ์ โดยไม่ได้สนใจในการทำโฆษณาหรือโปรดักส์เป็นพิเศษ ตามปกติแล้วลูกค้าของบริษัทอุตสาหกรรมไวน์ จีแอม จำกัดส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้าเก่า ที่ทำการค้ากันอยู่แล้ว และเพราพวรพลพ่อของกมิดาแนคนที่ให้ความสําคัญกับไวน์มากอยู่แล้ว ส่งผลให้ทักขั้นตอนการผลิตและวัตถุดิบการทำเป็นไปอย่างเข้มงวด ดั้งนั้นจึงส่งผลให้ทางบริษัทต้องปรับราคาของสินค้าเพิ่มสูงขึ้น ทำให้คู่ค้าเกิดความไม่พอใจ ต่อมาวรพลก็ถูกกลุ่มคู่ค้าบางกลุ่มร่วมมือกันรายงานให้เจ้าหน้าที่ให้เข้าจับกุม ซึ่งในตอนนั้นดูเหมือนว่าทุกอย่างจะรัดตัวเขทแน่ไปหมด ทั้งพยานบุคคลและพยานหลักฐาน ไม่ว่าจะเป็นเอกสารการลงนามที่ดูไม่สมเหตุสมผล และบัญชีส่วนตัวที่มีรายรับเข้ามาจำนวนมากโดยไม่ทราบที่มาที่แน่ชัดอีก ทุกอย่างทำให้เขากลายเป็นคนผิดโดยไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย และบริษัทอุตสาหกรรมไวน์ จีแอมจำกัดและตระกูลธนทรัพย์พลอยถูกร่างแหไปด้วย ในตอนที่พ่อของกมิดาถูกจับกุมก็ยังเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เธอเพิ่งจะได้เซ็นสัญญางานกับโมเดลลิ่ง และเพิ่งจะได้รับบทนางเอกของภาพยนตร์เป็นเรื่องแรก เธอได้ถือหนังสือสัญญาเพื่อจะไปบอกข่าวดีกับที่บ้านด้วยใบหน้าสุขล้น แต่เมื่อก้าวขาเข้าไปในบ้านก็พบว่า ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างภายในบ้านเละเทะไปหมดด้วยฝีมือแม่ของเธอเอง ทั้งยังเห็นฉากที่แม่ตบหน้าพ่อในระหว่างถูกจับกุมพลางด่าทอว่าพ่อทำให้ทุกอย่างมันพังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ทั้งการทุจริต ติดสินบน และสินค้าตัวใหม่ของบริษัทยังถูกพบว่ามีปัญหา ซึ่งสาเหตุมาจากภายในงานแต่งของลูกสาวนักการทูตชื่อดังอย่างภูเบศ ได้มีแขกเสียชีวิตลงหลังจากดื่มไวน์เข้าไป เรื่องนี่จึงเป็นเรื่องใหญ่มาก ซึ่งเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นที่เมืองหลวง ทุอย่างอยู่ภายใต้การดูแลของภูษิต น้องชายเพียงคนเดียวของแม่กมิดา ส่งผลให้ทางครอบครัวของแม่กมิดาโทรสายตรงมาเพื่อตัดขาดสายสัมพันธ์กับแม่ของเธอ โดยกล่าวหาพ่อของเธอที่เป็นสาเหตุทำให้อาภูษิตต้องพบเจอเรื่องราวอย่างนี่ ต่อมาหลังจากได้ตรวจสอบเรื่องนี่แล้วทำให้ทราบว่าภูษิตและวรพลมีส่วนพัวพันกันในการรับสินบน แต่ความรับผิดชอบทั้งหมดกลับตกอยู่ที่วรพล ภูษิตถูกตัดสินจำคุกเพียงห้าปี ในข้อหาสมรู้ร่วมคิด ส่วนวรพลได้ถูกตัดสินให้จำคุกตลอดชีวิต เรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบได้ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ ทำให้เป็นเรื่องราวที่ได้ถูกวิจารณ์อย่างหนัก ผู้คนได้เชื่อในหลักฐานที่มัดตัววรพลแน่นว่าเขารับสินบน และลดการตรวจสอบคุณภาพของไวน์ส่งผลให้คุณภาพของสินค้าเสื่อมลงจนกระทั่งมีผู้เสียชีวิต เรื่องทุกอย่างถูกเชื่อมโยงไปมาอย่างไร้ข้อกังขา วรพลเองก็จำต้องยอมรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ในช่วงเวลาที่สอบสวนบนชั้นศาล เป็นครั้งแรกที่กมิดารู้สึกผิดหวังในตัวพ่อของเธอ เขานั่งบนที่นั่งของจำเลยโดยไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ เพียงแค่มองดูเธอที่สวมผ้าปิดปากกับแว่นดำด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกถึงความรู้สึก พ่อคือผู้ชายคนเดียวที่เธอรักเคารพและชื่นชมเขามาโดยตลอด ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่สามารถฆ่าผู้อื่นทางอ้อมได้ มันเป็นเรื่องที่ทำให้เธอรับไม่ได้เป็นเวลานาน แต่หลักฐานทุกอย่างก็มัดตัวพ่อของเธอแน่น แม้แต่แม่ของเธอเองยังเชื่อ แล้วเธอจะไม่เหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อ? “เรื่องในตอนนั้น มันเป็นเรื่องที่บังเอิญมากที่ไวน์ทั้งหมดนั้นถูกนำไปใช้ในงานแต่งนั้น” เสียงของภุชงค์ที่เอ่ยเล่าอย่างมีนัยแฝง “ทำไมมันเป็นเรื่องบังเอิญจังนะ ไวน์ที่ไม่ได้คุณภาพทั้งหมดนั่น ก็ถูกส่งมาจากเมืองซีที่เดียวกัน ไวน์ทั้งหมดสิบลังกลับมีปัญหาทั้งหมดอย่างกับต้องการประกาศให้คนภายในงานรู้อย่างงั้นอย่างงั้น”