ตอนที่ 48 เต็มไปด้วยน้ำส้มสายชู

ต๭นที่ 48 เต็มไปด้วยน้ำส้มสายชู กวิดาเก็บของที่เธอเพิ่งได้รับและพูดขอบคุณแล้วหยิบกระเป๋าเตรียมที่จะออกไป “คำว่าขอโทษไม่จำเป็นต้องพูดแล้วถ้าคุณรู้สึกผิดกับฉันจริงๆรบกวนส่งข้อมูลการติดต่อของผู้จัดการโรงงานแซร์กวงมาที่อีเมลของฉัน ฉันจะไปถามเองแม้ว่ามันจะเป็นแบบนั้นก็ตาม” “ดา”ภุชงค์ลุกขึ้นยืนแล้วจับไปที่ข้อมือของเธอ “คุณใจเย็นก่อนฉันรู้ว่าเธอคงไม่สบายใจที่ได้รับรู้เรื่องนี้แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าวันสองวันจะสามารถตรวจสอบได้และก็ยังไม่มีหลักฐานและข้อมูลคุณจะไปถามอะไรเขาได้?” กวิดามองด้วยสายตาเย็นชาไปที่ข้อมือที่เขาจับอยู่ภุชงค์ก็มองแล้วค่อยๆปล่อยมือ “ฉันจะช่วยคุณหาให้โอกาสฉันได้ทำเพื่อคุณได้หรือไม่?” เขาไม่เคยลดทอนท่าทางของเขาลงแม้แต่น้อยจนกระทั่งตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าตกลงแล้วเขารักกวิดาจริงๆไหมไม่ว่าจะรักหรือไม่รักแต่ก็เลิกรากันไปแล้วแต่หลังจากที่เลิกกันไปแล้วจริงๆเขาก็ฝันถึงและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขานอนไม่หลับทั้งคืนและก็คิดถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับกวิดา นั่นคือคำสัญญาที่ตัวเองจะดูแลผู้หญิงคนนี้ไปชั่วชีวิตแต่แล้วทำไมถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเหมือนตอนนี้ “ฉันรู้ว่าคุณไม่ต้องการที่จะยอมรับคนอย่างฉันแต่นี่ไม่เรื่องของความสัมพันธ์มันเป็นเรื่องของการชดใช้ได้หรือไม่?” กวิดาไม่ใช่คนที่ใจร้ายพูดถึงตอนนี้เธอก็เป็นคนที่ใจอ่อน “ถ้าคุณจับมือของจันทร์สุดาตั้งแต่แรกและบอกฉันทันทีว่าคนหลงรักคนอื่นฉันจะไม่รู้สึกว่าฉันเป็นคนตาบอดฉันไม่รับประกันว่าฉันจะใจกว้างปล่อยไปแต่อย่างน้อยที่สุดฉันจะไม่คิดว่าเธอเป็นคนเลวทรามต่ำช้าและไม่รู้สึกว่าฉันเป็นคนโง่” น้ำเสียงของเธอนั้นมีความไม่พอใจและเจ็บปวดกว่าข้อกล่าวหา ไม่มีใครรู้ว่าฉันต้องใช้เวลาอย่างไรกับการถูกโกงข่าวร้ายไม่มีแม้เพื่อนสักคนบริษัทก็กำลังจะถูกยกเลิกสัญญาเธอกำลังเผชิญหน้ากับความเสียหายจากการชำระบัญชีจำนวนมากส่วนผู้ชายที่คุยมาตั้งแต่เด็กคนที่คิดว่าจะฝากชีวิตไว้ได้ก็กลับไปคุยกับผู้หญิงคนอื่นๆนี่เป็นความอัปยศมากเท่าไร? “ฉันขอโทษดา”คำทั้งสามคำนี้ได้ยินมามากแล้วคลื่นไส้จริงๆ กวิดาวางเอกสารที่ยังไม่ได้เก็บใส่กระเป๋าไว้ทีโต๊ะ“เรื่องของพ่อของฉันก็ขอรบกวนคุณด้วยส่วนเรื่องที่คุณขอโทษฉัน ฉันจะเผากระดาษเงินกระดาษทองไปบอกคนที่บ้านให้ตอนกลางคืนจะได้ไม่ต้องไปเข้าฝันเธออีก” ภุชงค์เงยหน้าตะลึงกวิดาแม้แต่หน้าก็ไม่หันกลับมามองแม้จะเดินผ่านกันเดินตรงไปที่ประตูใหญ่ เขาเหมือนจะอยากอ้าปากพูดอะไรแต่ในที่สุดก็มีแค่เสียงถอนหายใจ ป่าสีดำบนโต๊ะยังไม่ขยับน้ำผลไม้ก็ยังไม่ดื่มเอกสารก็ทิ้งไว้กวิดาให้โอกาสเขาในการชดเชยดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใกล้การให้อภัยของเธอมากขึ้นแต่ความรู้สึกของสิ่งที่หายไปก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ด้านนอกของร้านกาแฟถูกสายตาของชายคนหนึ่งแทรกซึมเข้ามา เขาจ้องมองอยู่ในมุมเป็นเวลานานสายตาที่มองมาเป็นสายตาที่ไม่พึงประสงค์ กวิดาที่เพิ่งออกจากร้านกาแฟในใจมีเรื่องบางอย่างเธอเดินลงมาโดยไม่ทันได้มองที่ด้านหน้าทันใดนั้นมีรถจอดอยู่หน้าเธอ เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรก็เดินอ้อมรถไปแล้วก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยข้างหูว่า “ไม่ดูทางเลยเดินไปเรื่อยต่อไปไม่ให้เธอออกมาคนเดียวแล้ว” เธอดูตะลึงคิดว่าเธอมีอาการหลอนก็เลยเงยหน้ามองก็มองเข้าไปในกระจกรถที่ค่อยๆเปิดก็มองเห็นใบหน้าที่เยือกเย็นและละเอียดอ่อนคิ้วที่คมเหมือนใบมีดดูเหมือนไม่พอใจเล็กน้อย “ปริพล....คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” กวิดาสงสัยแล้วเงยหน้ามองบริษัทบีไวส์ที่อยู่ไม่ไกล“ไม่ว่าคุณว่าเพิ่งออกมาจากบริษัทหรอก?” “คุณขึ้นรถเถอะ?ที่นี่คนเยอะ”ปมุตเปิดประตูอีกข้างหนึ่งแล้วชวนเธอขึ้นรถ กลิ่นน้ำหอมกลิ่นส้มสดชื่นออกมาจากห้องโดยสารของรถยนต์นักธุรกิจอบอุ่นกำลังดีกวิดาปลดแจ๊คเก็ตของเธอออกชายคนข้างๆใช้มุมตาของเขาแอบมองอยู่ “ไม่เป็นไรฉันสามารถกลับเองได้ปริพลคุณไม่ต้องกังวล” “คุณกำลังจะกลับไปที่ไหน?” ปริพลถามเธอประโยคหนึ่ง กวิดาตะลึงและลังเลอยู่นานเลยตอบด้วยเสียงเบาๆไปว่า“กลับอพาร์ตเมนต์ของฉันเอง” คำนี้ยิ่งทำให้คิ้วของปริพลขมวดมากขึ้น”อพาร์ตเมนต์ของคุณฉันไม่รบกวนก็ได้” “ฉัน.....” ดูเหมือนว่าจะไม่รู้ว่าตอบว่าอย่างไร เมื่อเห็นหญิงสาวที่ดูยุ่งเหยิงอยู่ปริพลที่เห็นเธอและแฟนเก่าอยู่ในร้านกาแฟพูดคุยกันอย่าเงียบๆในร้าน ลักษณะอย่างนั้นเกิดขึ้นต่อหน้าเขาไม่กี่ครั้งและชายคนนั้นก็ดูเหมือนปกติเมื่อนึกถึงรู้สึกตื้อๆที่หน้าอก “ถ้าฉันบอกว่าฉันจะพาเธอไปดูภรรยาของฉันกับแฟนเก่าของเธอพบกันอย่างลับๆคุณจะให้คำอธิบายที่สมเหตุผสมผลกับฉันได้ไหม?”คำพูดนี้ทำให้กวิดาตกตะลึงทันที “ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดฉันแค่มีธุระมาหาเขา....” “คุณอธิบายกับฉันแบบนี้กลัวฉันเข้าใจผิดเหรอ?” “ไม่ใช่....” “แล้วคืออะไร?”ชายคนนั้นหันมาถามอย่างใกล้ๆและจับที่มืออย่างแรงเธอเหมือนถูกขังอยู่ในพื้นที่ที่หายใจไม่ออกและรู้สึกกังวลกับการเคลื่อนไหวเล็กน้อย “คุณยังจำชายคนนั้นได้หรือไม่?” “ไม่ได้”กวิดาไม่ค่อยชอบการพูดคุยระยะใกล้แบบนี้และเรื่องตอนนี้ที่มีคำถามลึกๆในใจกับตระกูลพิชารัตน์ดังนั้นสถานการณ์นี้ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายเป็นพิเศษเธอไม่สามารถอดทนแสดงสายตาที่น่ารังเกียจของเธอได้ มันน่าขยะแขยงเธอเริ่มโกรธปริพล อารมณ์ของเขาก็เริ่มไม่ดีส่วนกวิดาเองก็เริ่มที่จะหมดความอดทนแต่ตอนนี้ความอดทนได้เปลี่ยนเป็นสายตาที่น่ารังเกียจแทน? มากเกินไปที่จะดูถูกตัวเอง “ขับรถไปที่อพาร์ตเมนต์”เขาทิ้งคำพูดไว้อย่างเย็นชาแล้วหันกลับไปนั่งแล้วไม่มองกวิดาอีกแล้วรถก็ขับไปที่ถนน พอถึงอพาร์ตเมนต์กวิดาก็ยังไม่ตอบสนองอะไรเธอถูกดึงออกจากรถด้วยความแรงไม่ได้ดึงซิปของแจ๊คเก็ตลงมาลมหนาวปะทะที่คอเธอเย็นจนชา”คุณจะทำอะไรปล่อยฉันนะ....” ปริพลไม่สนใจเธอไม่สนใจอะไรแล้วลากเธอเข้าประตูไป “ปัง”เสียงดังประตูถูกปิดลงอย่างแรงหลังของเธอก็กระแทกไปที่โซฟาหลังของเธอชนกับมุมของตู้วางรองเท้าทรงเหลี่ยมได้ยินเสียงฉีกขาดและน้ำตาของความเจ็บปวด โดยไม่มีข้อแก้ตัวหรือการสนทนาเขายกขาของเขาที่แข็งแกร่งและครอบงำกดเธอลงบนโซฟาสองมือก็ดึงเสื้อของเธอลงเอนกายแล้วประกบริมฝีปากลงอย่างรุนแรง “วู...ว้าว...” กวิดาตบตีไปที่ด้านหลังของเขาแต่ไม่สามารถต้านทานมือใหญ่ที่ทะลุเข้าไปในเสื้อกันหนาวของเธอได้มือที่อยู่ในเสื้อกันหนาวกวาดไปที่แผ่นหลังของเธอแล้วขยับเล็กหน้าขณะที่หน้าอกก็คลายดวงตาของเธอเบิกกว้างมองชายคนนั้นด้วยสายตาที่หวาดกลัว