ตอนที่ 50 การแต่งงานเป็นเหมือนข้อแลกเปลี่ยน

ต๭นที่ 50 การแต่งงานเป็นเหมือนข้อแลกเปลี่ยน ลูกกระเดือกที่คอของปริพลเหมือนจะมีการเคลื่อนไหวกระดุมเสื้อยังไม่ได้ถูกติดเรียบร้อยความผันผวนบริเวณหน้าอกที่ดูมั่นคง “คุณรู้หรือไม่ว่าพูดอะไรออกมา?” กวิดายืนพิงอยู่ที่กรอบประตูและลังเลอยู่ครู่หนึ่งโดยไม่ขยับ “รู้สิ” “มานี่สิ” เสียงเย็นๆที่ดูจะแห้งไปนิดราวกับว่ามันกำลังจะไหม้ หัวใจของกวิดานั้นอธิบายไม่ได้นิ่งอยู่ไม่กี่วินาทีก็ตัดสินใจที่จะเดินหน้าไปขั้นตอนต่อไป เขาเริ่มเดินมาใกล้มากขึ้นจนเกือบได้ยินเสียงหัวใจของฝั่งตรงข้ามจากอกที่มั่นคงมือใหญ่ปรากฏอยู่ที่หน้าของเธอ เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้และคางเล็กๆของเธอก็ถูกยกขึ้นทำให้เธอมองไปที่ม่านตาดำ “พูดอีกครั้งสิ” ฉันรู้สึกไม่ดีที่จะถูกมองข้ามในลักษณะนี้ราวกับว่ามีมีดแขวนอยู่บนหัวของฉันเหมือนเป็นปลา ไม่ง่ายเลยที่เธอจะหาน้ำเสียงที่หนักแน่นของเธอ”ฉันแต่งงานกับคุณแต่ฉันต้องการให้คุณช่วยฉันอย่างหนึ่ง” ได้ยินดังนั้นปริพลก็ขมวดคิ้วเธอพูดกับเขาเกี่ยวกับเงื่อนไข? ผู้หญิงคนนี้....กล้าจริงๆ เห็นเขาไม่พูดอะไรนานหัวใจของกวิดาก็เต้นขึ้นเรื่อยๆเขาโกรธแล้ว หรือว่าเธอคิดว่าเธอดูสูงเกินไปหรือเธอหัวเราะตัวเองไม่ว่าจะคิดอย่างไรหัวก็ยังเต้นไม่หยุด “ก็ได้” คำตอบสั้นๆสองคำแล้วจ้องมองมาที่เธอ”คุณไม่ถามว่าเรื่องอะไรเหรอ?” ทันทีที่คำพูดจบมือใหญ่ก็กอดเธอและมีเสียงอุทานของเธอ เธอล้มตัวลงบนผ้านวมนุ่มๆด้วยการสัมผัสรู้สึกถึงความเย็นที่น่องของเธอ ปริพลประคองที่ท้ายทอยของเธออีกมือก็จับที่ไหล่แล้วจับที่ตัวเธอสูดดมกลิ่นหอม “ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้” เขาโน้มตัวลงมากัดที่ติ่งหูเล็กๆของเธอแล้วสูดลมหายใจที่ต้นคอเพื่อจุดประกายไฟแล้วหันหน้าไปประกบกับริมฝีปากของเธอเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลและละเอียดอ่อนดูแลความรู้สึกของเธอและแม้แต่มือที่วางอยู่บนไหล่ไม่ได้ขยับไปไหนไกลเพียงแค่ลูบแขนเธอเบาๆราวกับบรรเทาลูกแมวที่บาดเจ็บ ในตอนแรกเธอพยายามดิ้นรนเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่ยอมทนสักสองสามวินาทีเธอก็ถูกจับกระทำการอย่างอ่อนโยนเธอไม่สามารถลายตัวเองได้มือของเธอจับที่คอของผู้ชายผู้ชายก็ยกคอที่สวยงามดั่งหงส์ของเธอขึ้นและชายผู้น่าสงสารก็สัมผัสเธอ พวกเขาจูบกันสองครั้งแต่เหมือนเป็นคนรักกันมานานเธอไม่คุ้นเคยเขาเป็นคนเฉยเมยแต่เขาก็สามารถจับประเด็นที่ละเอียดอ่อนทุกอย่างของเธอจูบคางปลายจมูกกระดูกไหปลาร้าคอทุกการจูบของเขายากที่จะรักษา ในสมองของกวิดานั้นวุ่นวายในความวุ่นวายนั้นเธอถามตัวเองว่าทำแบบนี้ทำไมร่างกายของเธอเองไม่สามารถควบคุมอะไรได้ราวกับว่าเป็นของเขาไปแล้ว มือของเขาเอื้อมเข้าไปในกระโปรงเสื้อคลุมอาบน้ำของผู้หญิงตัวเล็กๆที่อยู่ใต้ร่างของเธอก็เกร็ง เธอได้กดมือของเขาให้หยุดชายคนนั้นเปิดเผยความรุนแรงพริบตาเดียวความอ่อนโยนนั้นได้หายไป ปริพลเตือนเธออย่างอดทนอีกครั้งว่า “คุณพูดเองนะว่าอยากจะแต่งงานจริงๆ” ผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างกัดฟันมือของเขาจับแน่นใบหน้าแดงก่ำและอีกใจหนึ่งก็กลัวแล้วถามว่า“มี...มีนั่นไหม?” พอถึงเวลานี้ถามว่า”อันนั้น”ไม่ต้องคิดมากก็รู้ว่าหมายถึงอะไร สิ่งที่เธอต้องการก็คือสิ่งที่ใช้คุมกำเนิด? ปริพลหน้ามืดลง “นี่คือสิ่งที่คุณพูดเกี่ยวกับเรื่องแต่งงาน?” “ฉัน...ฉัน...”กวิดาใบหน้าเยือกเย็นและอธิบายว่า”ฉันเป็นศิลปินตอนนี้ยังไม่เหมาะสม...” ไม่เหมาะที่จะมีเด็ก ปริพลก้มลงมองใบหน้าของเขายังถูกฝังอยู่ในเงามืดซึ่งทำให้คนมองไม่ชัดเจน ผ่านไปสักครู่กวิดาก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอเบาขึ้นเมื่อเกิดปฏิกิริยาปริพลก็พลิกตัวลงจากเตียงนั่งบนขอบเตียงแล้วติดกระดุมเสื้อแล้วมองที่โทรศัพท์ที่มีเสียงเข้า“ให้เวลา10นาทีเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่าง” เสียงปิดประตูดังขึ้นและทำให้ใจสั่นไหว มันใช้เวลาไม่นานก่อนที่จะมีเสียงเปิดปิดประตูอีกครั้งและรองเท้าส้นสูงก็มีเสียงดังกระทบกันบนพื้นเลขานุการหญิงของปริพลฟังเสียงก็ดูไม่รู้อารมณ์พูดมาว่า“กวิดาเอาเสื้อผ้ามาให้วางไว้ที่โซฟาแล้ว” กวิดาไม่มีแรงลุกจากเตียงก็ตอบกลับไปว่า “โอเค ขอบคุณ” มีเสียงเท้าอีกรอบหนึ่งหลังจากนั้นก็หายไปและเธอไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อหยิบเสื้อผ้าแล้วก็รีบเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็วแล้วลงไปข้างล่าง เธออาจจะรู้ว่าเธอโกรธปริพลแต่เธอไม่คิดว่าเธอผิดแม้แต่คู่รักที่รักกันจริงๆในชีวิตประจำวันก็ต้องมีสวมถุงนอกจากนี้เธอยังเป็นศิลปินแม่ว่าเธอจะไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้และมาตรการความปลอดภัยขั้นพื้นฐานที่สุดที่เธอควรทำหากเกิดอุบัติเหตุอาชีพการแสดงของเธอก็ยังไม่ได้ถูกยกเลิกโดยตรง ไม่ว่าอย่างไรเธอได้บรรลุเรื่องการแต่งงานกับปริพลแล้วเรื่องหลังจากวันนี้ไม่ว่าปริพลจะช่วยเธอหรือไม่เธอยังมีโอกาสตรวจสอบความจริงในปีนั้นของคุณนายตระกูลพิชารัตน์ .............. ตอนกลางคืนที่ในร้านอาหารที่คอนโดฟ้ารดา คุณย่าขอให้ทั้งสองคนได้รับใบจดทะเบียนสมรสฉันไม่รู้ว่าทำไมปริพลไม่ได้บอกเรื่องที่ได้รับใบทะเบียนสมรส ในใจของกวิดามีความประหลาดใจในเมื่อเขาต้องการให้คุณย่าสบายใจดังนั้นเขาจึงแต่งงานแต่พอแต่งงานจริงๆแล้วเขาซ่อนตัวอยู่ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไร ในเมือปริพลไม่พูดอะไรเธอก็พูดอะไรมากไม่ได้กลัวจะทำให้คุณย่าไม่มีความสุขเธอจึงเกลี้ยกล่อมไปว่า”ไม่ต้องรีบร้อนคุณย่าฉันก็ยังอยู่ที่นี่ทะเบียนสมรสก็แค่กระดาษไม่ได้สำคัญอะไร” “ไม่สำคัญได้อย่างไร?เด็กน้อย”คุณย่าตบไปที่บ่า “นั่นคือผู้หญิงที่โง่จำนวนมากที่กำลังจ้องมองที่ปริพลผู้หญิงเหล่านั้นต่างก็ต้องการสถานะของตระกูลพิชารัตน์แต่คุณกลับเป็นคนที่เหมาะที่จะเป็นสะใภ้ของตระกูลพิชารัตน์แต่กลับไม่อยากได้” คุณย่าพูดถึงตอนนี้กวิดารู้สึกถึงความเย็นชาบนร่างกายของเธอซึ่งทำให้เธอต่อสู้กับสงครามเย็นโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาปริพลเพิ่งละสายตาไปจากเธอแต่ความเยือกเย็นยังคงอยู่ “สถานะตระกูลพิชารัตน์ไม่ใช่อยากได้ก็จะได้ต้องรอให้เธอมีลูกคลอดออกมาก่อนแล้วค่อยพูดถึง” เสียงที่เย็นชาของเขาทำให้บรรยากาศของความกลมกลืนเปลี่ยน กวิดาสีหน้านิ่งไปพักหนึ่งพูดอะไรไม่ออก ด้วยคำพูดนี้ใบหน้าของใครก็ดูไม่ดีทั้งนั้นยิ่งเขารู้ดีอยู่แล้วว่าในท้องของเธอไม่ได้มีอะไรอยู่พูดแบบนี้มีจุดประสงค์อะไร? คุณย่ามองดูว่าทำไมต้องพูดรุนแรง”คุณพูดว่าอะไรนะนี่คือสิ่งที่คุณควรพูดกับสะใภ้ของคุณหรือ?”