ตอนที่ 51 สายเรียกเข้า

ต๭นที่ 51 สายเรียกเข้า “คุณย่า ตั้งแต่ที่คุณบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน แล้วฉันจะพูดยังไงเธอถึงจะยอมรับมัน” “คุณ…” “ฉันอิ่ม แล้วยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีก ให้กมิดาอยู่เป็นเพื่อนทานต่อเถอะ” ปริพลเดินออกไปด้วยใบหน้าที่สงบจนน่ากลัว คุณย่าตัวสั่นด้วยความโกรธ “เด็กดื้อ กล้ามากนะ…กมิดาไม่ต้องใส่ใจไปนะ” กมิดาย่นคิ้ว บังคับตัวเองโดยการส่งยิ้มไปให้คุณย่า ปริพลมีบางอย่างแปลกไป ปกติแล้วเขามักจะเชื่อฟังและเคารพคุณย่าเสมอ แต่นี่เขาทำเย็นชาและเดินออกไป มันช่างแปลกประหลาดจริง ๆ “ท่านอย่าโกรธเลย ท่านประธานปริพลเขาอาจจะไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดี” “อารมณ์ไม่ดีก็ไม่สามารถ…เอ๋? คุณเรียกเขาว่าอะไรนะ?” เมื่อเห็นว่าคุณย่าเกิดความสงสัย กมิดาตกใจ และพูดออกมาอย่างลังเล “ท่าน … ท่านประธานปริพล…” คุณย่ามองตาแข็งไปที่เธอ “ไม่สงสัยเลยว่าทำไมความสัมพันธ์ของทั้งสองคนยังไม่คืบหน้า แม้กระทั้งชื่อเรียกก็ยังเรียกอย่างเป็นทางการ คนอื่นเรียกเขา ท่านประธานปริพล คุณสามารถเรียกเขาท่านประธานปริพลไหม?” “แล้วฉันควร?” “ก็ ที่รัก เบบี๋ สุดที่รัก ยังไงละ…” ฟังคุณย่านับชื่อเรียกพวกนั้นออกมา กมิดาก็หน้าเริ่มชาขั้นมาทันที เมื่อเผชิญหน้ากับปริพลตาบ้านั้น ให้เธอเรียกคำพวกนี้ เธอไม่สามารถเรียกออกมาได้แม้แต่คำเดียวจริง ๆ คุณยายคุณอย่าแกล้งฉันนักเลย “คุณย่า ฉันคิดว่าไม่ค่อยเหมาะนะ? มันไม่ค่อยให้เกียรติ” “ไอ้เด็กนี่ เคารพระหว่างสามีและภรรยาแล้ว ก็ได้เวลาที่จะเล่นบ้างแล้ว วันนี้เธอต้องสัญญากับฉัน เลือกมาหนึ่งอัน และหลังจากนี้เรียกแบบนั้น” “ไม่ต้องหรอก” กมิดาเหลือบไปเห็นถ้วยซุป เลยรีบนำไปวางที่ด้านหน้าคุณย่า “คุณย่า คุณดื่มซุปก่อน” ก่อนหน้านี้ได้ยินปริพลกล่าวว่ากระดูกของคุณย่าไม่แข็งแรง เท่าที่ดูหมออธิบาย ทุกชนิดของซุปบำรุง ดื่มทุกวันเพื่อให้ร่างกายฟื้นฟูถึงจะสามารถเข้ารับการผ่าตัดได้ “ถ้าคุณไม่สัญญากับฉัน ฉันจะไม่ดื่มมัน” คุณย่าหันกลับมามองด้วยใบหน้าที่เย้อหยัน ได้ยินแบบนี้มันเหมือนโดนเข้าแล้ว กมิดาไม่มีทางปัดได้แต่พยักหัวแข็ง “โอเค ฉันสัญญาแล้ว ท่านรีบดื่มเถอะ แล้วเดี๋ยวฉันจะพาท่านออกไปเดินเล่น” “ก็โอเค” ดื่มน้ำซุปอย่างมีความสุขทั้งสองกินผลไม้หลังอาหารเย็นโดยกมิดาคอยดูแล ทั้งสองออกไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ด้านนอกด้วยกัน ถึงวันขึ้นสิบห้าค่ำอีกครั้ง ดวงจันทร์ทั้งสว่างทั้งกลมโต งดงามมากเลย หลังบันไดชั้นสองของคฤหาสน์ มีเงารูปร่างสูงของคนคนหนึ่งมองลงไปที่โต๊ะอาหารชั้นหนึ่งดูเด็กสาวที่กำลังโน้มน้าวคุณย่าให้ดื่มซุป คิ้วที่กำลังผูกเป็นปมก็ค่อยๆคลายออก และค่อยๆมองมันลึกเข้าไปในดวงตา ไม่ว่าวัตถุประสงค์ที่เธอแต่งงานกับตัวเขานั้นคืออะไรแต่คุณย่านั้นชอบเธอมาก ๆ ถ้าอย่างนั้นก็คิดว่าเธอเป็นเหมือนแจกันใบหนึ่ง ดูแลไว้ก็ไม่เสียหาย ของของปริพล ไม่มีใครกล้าที่จะแตะต้อง ผู้หญิงของเขาสักวันหนึ่งทั้งตัวและหัวใจจะต้องเป็นของเขา ภายในสวนกมิดาพยุงคุณย่าเดินอย่างช้า ๆไปตามเส้นทางยาว คุณย่าตบไปที่บ่าของกมิดาเบาๆ “กมิดา ฉันมองออก ว่าปริพลชอบเธอมากนะ” “คุณย่าดูสิ ดอกคามิเลียที่กำลังบานอยู่ในสวนนั่นสวยมากเลย” กมิดาไม่เต็มใจที่จะพูดคุยกับคุณย่าเกี่ยวกับปริพล ในหัวของเธอได้รับข้อมูลมากเกินไป วันนี้เธอต้องการที่จะพักผ่อน “อย่ามาขัดจังหวะฉัน ฉันบอกคุณว่า เมื่อคืนที่คุณดื่มเหล้ากลับมานั้นหลังจากที่ฉันสั่งสอนเขา ฉันเห็นแอบจูบเธอตอนเขาพาเธอกลับไปส่งที่ห้องล่ะ” กมิดาหน้าตึง ในหัวของเธอตอนนี้ปรากฏภาพออกมาเป็นฉากๆตามที่คุณย่าเล่ามา ปริพลอุ้มเข้าไปในห้องนอนวางเธอลงบนเตียง และจูบเบาๆอย่างอ่อนโยนบนใบหน้าของเธอ อ่อนโยนเหรอ? และก็นึกถึงจูบที่อ่อนโยนเป็นเวลานานที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ที่อาพาร์ทเม้น ใบหน้าของเธอก็กลายเป็นสีแดง แต่ท้องฟ้าก็ไม่มืดเกินไปที่จะมองเห็นสายตาที่แปลกๆของคุณย่า “คุณย่า คุณหยุดพูดเถอะ” กมิดาลูบใบที่ใบหน้า น้ำเสียงแสดงออกถึงความเขินอาย คุณย่ายิ้มออกมา เพราะว่ารู้จักเธอเป็นอย่างดี “คุณอย่าไปมองเพียงหน้าตาที่ดูเย็นชาไม่แสดงอารมณ์นั้น ตามที่คนอื่นคิด ปฏิกิริยาบางอย่าง เขามีทุกอย่างในจิตใจของเขา คือตอนเด็กที่เขามักจะอยู่กับพ่อของเขาในกองทัพเลยถูกเลี้ยงออกมาให้ไม่ชอบแสดงออกทางสีหน้าเลยทำให้เป็นปัญหาอย่างนี้” “เขาเคยอยู่ในกองทัพมาก่อน?” กมิดาถามคำถามบางอย่างที่น่าประหลาดใจ ฉันได้ยินว่าครอบครัวของเขาเป็นทหาร แต่ไม่รู้ว่าเขาเคยอยู่ในกองทัพมาก่อน “ส่งเขาไปอยู่กับพ่อตั้งแต่เด็ก พ่อของเขาก็เป็นคนที่ไม่ค่อยยิ้มและไม่ค่อยแสดงอารมณ์ ในฤดูหนาวเด็กน้อยสามขวบคนนั้นได้รับการฝึกให้อดทนต่อความหนาว หนาวจนปากเปลี่ยนสีเป็นสีม่วง แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะร้องไห้้ออกมา ฉันเคยไปแอบดูครั้งหนึ่ง มันทำใจไม่ได้จริง ๆ หลังจากนั้นก็ไม่ไปดูอีกเลย สองวันหลังจากนั้นเจ้าหน้าที่สาธารณสุขก็โทรมาหาฉัน บอกว่าปริพลสามารถเอาชนะสิ่งที่เกิดขึ้นได้อีกครั้ง เขาทำอะไรบ้าง และทำอะไรได้สำเร็จก่อนหน้าพี่ชายของเขาบ้าง และยังโดดเด่นกว่าพี่ชายของเขา” พี่ชาย? กมิดามองคุณย่าด้วยความประหลาดใจ คุณย่าเหมือนจะหลงอยู่ในความทรงจำเก่าที่ค่อนข้างเศร้านั้น และระหว่างคิ้วแสดงความคิดถึงบางอย่างเกี่ยวกับคนในอดีต น้ำเสียงก็หยุดลง “ถ้าหากว่าวิธานยังมีชีวิตอยู่ละก็บางทีเขาอาจจะไม่ได้เป็นแบบนี้” “วิธาน…คือ…” เธอไม่รู้ว่าสมควรถามออกไปหรือไม่ เมื่อเห็นคุณย่าที่ดูเศร้าสร้อย และประโยคนี้ฟังก็พอจะรู้แล้วว่ามันต้องเป็นอดีตที่น่าเศร้า “ปริพลน่ะ ที่จริงแล้วเขามีพี่ชายที่อายุมากกว่าเขาสองปี ตอนอายุสิบหน้านั้นเสียชีวิตจากปอดบวม” น้ำเสียงของคุณย่าก็เศร้า “เหตุการณ์นี้เป็นปมที่อยู่ในใจของปริพล หลังจากการตายของวิธานเขาก็ย้ายออกจากกองทัพมาอยู่กับฉันที่เมืองซี” ที่จริงแล้วปริพลควรจะเป็นเหมือนทุกคนในตระกูลพิชารัตน์อยู่ฝึกในกองทัพ เช่นเดียวกับพ่อของเขาและปู่ของเขา ได้เข้าไปต่อสู้ในสนามและเป็นทหารที่สมบูรณ์ คุณย่าไม่ได้พูดอะไรมาก ด้านนอกเริ่มมีลม เธอถอนหายใจ “ไม่พูดถึงแล้ว อายุมากแล้ว นึกถึงเรื่องนี้แล้วไม่มีความสุข กลับกันเถอะ คุณอย่าตากลมเยอะ เรื่องเหล่านี้นะ อีกหน่อยปริพลก็จะเล่าให้คุณฟัง” กมิดาพยักหน้า และพยุงคุณย่ากลับเข้าไปนอน ปกติแล้วคุณย่าจะเป็นคนพูดเยอะ วันนี้อาจจะคิดถึงเรื่องเศร้าในอดีตจนเหนื่อย ดังนั้นหลังจากที่กินยาและเอนตัวลงนอนก็หลับไปทันที แม่บ้านปรับแสงไฟในห้องให้มืดลงและเดินออกไปจากห้องพร้อมกับกมิดา หลังจากเดินออกมา แม่บ้านบอกกับเธอ ว่าเมื่อสักครู่คุณชายมีเรื่องต้องการพบเธอ ให้เธอไปหาเขา เธอรู้สึกไม่สบายใจ คิดถึงตอนที่อยู่คอนโดฟ้ารดาก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น สุดท้ายแล้วเธอก็ไปพบเขา ห้องของปริพลไม่ได้ปิด ไฟในห้องค่อนข้างมืด มีเสียงน้ำไหลดังออกมาจากในห้องน้ำ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครอยู่ในนั้น มีเสียงของโทรศัพท์ดังขึ้นมาภายในห้อง โทรศัพท์ของปริพลนั้นดังไม่หยุดอยู่บนเตียงนอน เสียงน้ำไหลก็หยุดลง “ใครอยู่ข้างนอก” “ฉันเอง” กมิดาตอบอย่างรวดเร็ว “โทรศัพท์ของคุณมีสายเรียกเข้า จะรับก่อนไหม” “คุณรับที ฉันกำลังจะออกไป” ไม่มีสายเรียกเข้า “พี่ปริพล…” เสียงของผู้หญิงที่ดัดเสียงเล็กแหลมดังขึ้นในโทรศัพท์ กมิดาถูกเสียงเสียงเล็กแหลมนั้นทำให้เธอขนลุกขนชันไปหมด ได้แต่ลูบแขนของเธอและตอบกลับไปอย่างอดกลั้น “เอ้อ…รอสักครู่ ตอนนี้เขาไม่อยู่”