ตอนที่ 52 สรุปเงื่อนไขง่ายๆ

ต๭นที่ 52 สรุปเงื่อนไขง่ายๆ ทันใดเสียงที่ปลายสายก็เงียบลง “โทรศัพท์ของพี่ปริพลทำไมถึงอยู่ที่คุณ คุณคือใคร ตอนนี้พี่ปริพลอยู่ที่ไหน” นี่มันไม่ใช่เรื่องของเธอที่จะมาถามโน่นนี่นั่น ใครฟังก็ต้องโกรธ กมิดาอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่ แล้วเสียงน้ำในห้องน้ำอีกครั้งปริพลไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรอยู่ เธอตอบกลับไปด้วยอารมณ์ที่ยังไม่ดี “เขากำลังอาบน้ำอยู่ ผ่านไปห้านาทีแล้วคุณค่อยโทรมาใหม่ หรือเดี๋ยวฉันจะให้เขาโทรหาคุณ” “คุณ…” “บาย” กมิดากดเสียงต่ำตอบกลับไป หลังจากนั้นก็กดวางสายทันที ที่คุณย่าบอกไว้ไม่ผิดเลย ผู้หญิงที่ตามติดปริพลนั้นไม่น้อยเลยแม้แต่เสียงเรียกเข้าก็ไม่มีเกรงว่ามันจะมีน้ำหนักไม่เท่าไร ใช้เวลาสักพัก ปริพลถึงเดินออกมาจากห้องน้ำ สภาพเขาตอนนี้มันชวนให้เลือดกำเดาพุ่งมาก เขามีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเล็กพันอยู่รอบเอว ตามลำตัวท่อนบนของเขานั้นมีหยดน้ำเกาะอยู่ เขากำลังเอาผ้าขนหนูสีฟ้าเช็ดผมหยดน้ำค่อยๆไหลลามาที่หน้าอกของเขา เหลือเป็นร่องรอยที่น่าดึงดูดอยู่บนอกที่แข็งแกร่งนั้น กล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอนแน่น เหมือนมีแรงดึงดูดที่อยากจะให้เข้าไปสัมผัส ทำไมต้องมีรูปร่างที่ดีขนาดนี้ด้วยนะ? ในหัวใจของกมิดาร้องออกมาก “ดูพอหรือยัง?” ปริพลยืนอยู่ข้างเตียง ไม่มีเสียงพูดใดใดออกมาแต่ในแววตาของเขานั้นมีแววตาของการหยอกล้อซ้อนอยู่ กมิดารีบเก็บสายตาของเธอ และพูดออกมา “ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อผ้า?” “นี่มันห้องนอนของฉัน…” กมิดาได้ยินเรื่องตลก นั่งลงอย่างเอื่อยเฉื่อยอยู่ที่ข้างเตียง “คุณ ไม่ใช่คุณเรียกฉันมาหาหรอ ?” กมิดากัดฟันพูดออกมา และตาของเธอก็แวบไปเห็นที่แผงอกของเขาใจของเธอสั่น “อ้อ? ไม่มีใครบอกคุณใช่ไหม ว่าฉันบอกให้ไปเจอที่ห้องหนังสือ?” “ห้องหนังสือ?” กมิดาหันขวับกลับมา มองไปเห็นสายตาลึกซึ้งของปริพลที่มองมามันทำให้หน้าเธอร้อนผ่าว เธอรีบลุกแล้วเดินออกไปด้านนอก “ไม่มี ไม่มีจริงๆ พราวน่าจะลืม ฉันไปที่ห้องหนังสือก่อน…” “ไม่ต้องแล้ว” มีเสียงพูดออกมาจากด้านหลังของเธอ “ในเมื่อมาแล้วก็พูดที่นี่เลยแล้วกัน” “ในเมื่อคุณตอบตกลงแต่งางนแล้ว มีบางเรื่องที่ฉันจะต้องบอกกับเธอให้รับรู้อย่างชัดเจนก่อน” ได้ฟังดังนั้น กมิดารู้สึกเหมือนมีเข็มมาทิ่มแทงเธอ แต่เขาก็พูดถูก ควรจะต้องพูดให้มันชัดเจน “โอเค” “สรุปเงื่อนไขง่ายๆ ฉันเสนอความต้องการของฉันสามข้อในทางตรงกันข้ามคุณก็สามารถบอกออกมาได้เช่นกัน อย่างนี้ยุติธรมมดีใช่ไหม” ในตาของปริพลมีแววตาบางอย่างหายไป “เลดี้เฟิร์ส” เขาผายมือออกไปที่ด้านหน้าของเขา ดวงตาของเขาถูกล็อกไว้กับผู้หญิงที่มีใบหน้าลังเลเล็กน้อยนั่น กมิดาเอ่ยปากของเธอ ด้วยท่าทีที่แปลกใจ “อ่า?” “ฉันพูดก่อน?” “อืม” ปริพลดูเป็นสุภาพบุรุษ สุขุมมาก ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะเกรงใจแล้ว “ฉันเป็นนักแสดง อาชีพนี้อาจจะไม่ได้รับการยอมรับจากครอบครัวของคุณแต่ฉันหวังว่าการแต่งงานจะไม่ส่งผลกระทบต่ออาชีพของฉัน นี่เป็นข้อแรกข้อสำคัญข้อแรก” เธอไม่ใช่แม่บ้าน เธอมีงานของเธอที่ต้องทำ “เป็นคุณนายตระกูลพิชารัตน์ จะเป็นประโยชน์สำหรับอาชีพของคุณมากกว่าเมื่อก่อน เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล” เธอเป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่ยังไม่ค่อยมีใครรู้จัก มีชื่อตระกูลพิชารัตน์ก็สามารถราบรื่นในหน้าที่การงาน ชื่อนี้เหมือนเป็นเกราะคุ้มกันจากความชั่วร้ายจากเรื่องที่จะเข้ามาของอาชีพนั้น เหมือนเธอแทบจะไม่มีตัวตนดังนั้น ก็เลยไม่ได้รับการยอมรับจากตระกูลพิชารัตน์ กมิดาพยักหน้า “ขอบคุณ ข้อที่สอง ฉันหวังว่าบริษัทจะปกปิดเรื่องที่เราแต่งงานกันชั่วคราว ฉันไม่อยากให้คนรู้ถึงสัมพันธ์ของเราเยอะเกินไป” ปริพลเลิกคิ้ว “เรื่องการแต่งงานไม่บอกได้ แต่ว่าเรื่องความสัมพันธ์ของเราไม่มีใครรับประกันได้ว่าจะไม่มีคนคาดเดา?” บริษัทมีข่าวลือมากมาย เรื่องการตกลงนี้อาจจะไม่สามารถหยุดมันได้ ข้อนี้ เขาไม่สามารถรับประกันได้ “ถ้าอย่างนั้นก็โอเค ถ้าอย่างนั้นไม่พูดถึงเรื่องแต่งงาน ยังไงก็จริงๆหลอกๆ ก็ไม่ค่อยมีคนให้ความสนใจเท่าไรหรอก” กมิดาพูดออกมา “ข้อที่สามล่ะ?” ปริพลถามต่อ กมิดาก้มหัวลงและพูดอย่างเงียบๆ “ฉันต้องการพบครอบครัวของคุณ” จริงอย่างที่คาด ปริพลมองดูลึกๆแล้วน้ำเสียงของเขาก็นิ่งลง “คุณได้พบกับคุณย่าแล้ว สำหรับคนอื่นๆนั้นปีหนึ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง มันไม่จำเป็นอะไร” กมิดาเงียบลง เรื่องที่พูดมันเป็นความจริง แต่เธอจะต้องสืบผ่านคนของตระกูลพิชารัตน์ที่เป็นกองทัพของเมืองหลวงสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น โอกาสเดียวของเธออยู่ใกล้พวกเขา คือทำความรู้จักพวกเขาผ่านปริพล “สำหรับการแต่งงาน ไม่พบเจอหน้าพ่อแม่เหมือนจะไม่ให้เกียรติพวกท่าน ถ้าหากว่าพ่อกับแม่ของฉันยังอยู่ฉันก็จะพาคุณไปพบพวกท่าน” เธอยืนหยัดถึงความแน่วแน่ ปริพลสีหน้าไม่ค่อยจะดี เหมือนว่าจะคิดถึงเรื่องที่ไม่น่าจะจดจำ กมิดาคิดถึงเรื่องที่คุณย่าพูด คุณย่าบอกว่าหลังจากการตายของพี่ชายของเขาวิธานเขาออกจากกองทัพ หรือว่าเขาจะมีปัญหาอะไรกับพ่อของเขา? เหมือนว่าเธอจะพูดบางอย่างผิดไป อุณหภูมิภายในห้องเหมือนจะลดลงทำให้รู้สึกเสียวสันหลัง ผ่านไปสักพัก ปริพลถึงเอ่ยปากพูด “เรื่องนี้ผ่านไปสักพักค่อยพูดกันอีกที” ใบหน้าของเขาก็ยังดูไม่ค่อยดี กมิดาก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำได้เพียงแค่พยักหน้า ไม่เป็นไรค่อยๆเป็นค่อยๆไป “นั้นคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ คุณพูดความต้องการของคุณออกมาเถอะ” เธอมองใบหน้าของเขาอย่างระมัดระวัง ปริพลจิบน้ำหนึ่งอึก วางแก้วลงเขาดึงสติและความชั่วร้ายในสายตาของเขาค่อยๆจางหายไป เขานั่งไขว่ห้างและเองหลังไปที่พนักพิงด้วยท่าทีที่ผ่อนคลาย “ข้อที่หนึ่ง นอนห้องเดียวกัน” ทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่ากมิดาก็กระเด้งตัวขึ้นจากโซฟา “ไม่ได้” “แต่งางนกันจริง ๆเป็นเรื่องที่คุณพูดออกมา ฉันยอมรับในความต้องการของคุณแล้ว คุณก็ต้องทำตามเงื่อนไขของฉัน” “นั่นก็ไม่ได้…” กมิดาพูดตะกุกตะกักอยู่สักพักก็ไม่ได้พูดทั้งหมดที่ต้องการออกมา ในความเป็นจริงเมื่อตอนบ่ายเธอได้เปลี่ยนมาตกลง แต่แค่เพราะปัญหาเรื่องมาตรการรักษาความปลอดภัย ตอนนี้มันเป็นอารมณ์ที่ดูไม่สมเหตุสมผลเลย เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่าด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีของเธอ “คุณให้เวลาฉันเตรียมใจหน่อยได้ไหม?” “ได้ ก่อนที่จะถึงตอนนั้น นอนห้องเดียวกันโดยที่ไม่ทำอะไรเลย” “หา?” กมิดาชะงักอีกครั้ง ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร ปริพลก็พูดต่อทันที “นี่เป็นขอตกลงที่สองของฉัน” มองผู้หญิงที่มีท่าทีไม่อยากจะเชื่อ เขายกคิ้วและยกมุมปากโค้งที่สมบูรณ์แบบของเขาขึ้น “เป็นสองข้างสำหรับเรื่องเดียวกัน คุณได้กำไรนะ” กมิดางงเล็กน้อย นี่นะกำไร? ฟังดูเหมือนสมเหตุสมผล แต่ทำไมรู้สึกเหมือนเธอกำลังจะตกหลุมพราง มันเหมือนจะไม่ถูกนะ?