ตอนที่ 53 แกล้งนอนด้วยกันเป็นเรื่องที่ดี

ต๭นที่ 53 แกล้งนอนด้วยกันเป็นเรื่องที่ดี “คิดในเวลานับหนึ่งถึงสิบ ถ้าไม่ตอบเป็นอันตกลง” ปริพลมองลึกเข้าไปที่ผู้หญิงตัวเล็กใบหน้าของเธอยุ่งเหยิงเล็กน้อย แค่คิดว่าอยากจะแกล้งเธอ “.....” “หนึ่ง สอง.....สิบ” ดูปริพลที่นับอย่างรวดเร็ว ปริพลเขายิ้มออกมาและนับจากสองไปสิบเลย “มันไม่ได้นับอย่างนี้นะ?” กมิดาร้องออกมา “ตัวเลขที่อยู่ตรงกลางล่ะ?” “ฉันแค่บอกว่านับถึงสิบ แต่ไม่ได้พูดถึงตรงกลาง” “เฮ้ย...” “ไปอาบน้ำเถอะ ดึกมากแล้ว เตียมตัวนอนได้แล้ว” ปริพลมองที่เธออย่างสื่อความหมาย “คุณยังไม่ได้บอกความต้องการข้อที่สาม” “ไม่รีบ เมื่อฉันคิดออกแล้วจะบอกนะ” ไอ้คนเจ้าเล่ห์! กมิดาคิดว่าสี่คำนี้เหมาะที่จะอธิบายถึงสิ่งที่เขาเป็นตอนนี้ ค่อยบอกอีกที ใครจะไปรู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่อย่างนี้ก็โอเค แค่สองข้อแรกเธอก็จะแย่แล้ว ตอนนี้ยังไม่บอกข้อที่สามให้เธอค่อยๆทำใจก่อน “ถ้าอย่างนั้นฉัน…ฉันไปและ คุณรีบพักผ่อนเถอะ” กมิดาเหลือบมองไปที่หน้าอกของเขาและก็กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ค่อยๆก้าวไปที่ประตู “ก็อาบมันที่นี่แหละ” มีเสียงคำสั่งดังออกมาจากด้านหลังเธอ “ไม่เป็นไร ชุดนอนฉันก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันอาบเสร็จเดี๋ยวกลับมา” กมิดายิ้มออกมาอย่างไม่เกรงกลัวและค่อยๆขยับเท้าช้า ๆไปที่ประตู “ไม่จำเป็น ชุดนอนของคุณพราวเอามาให้หมดแล้ว ฉันตั้งใจเก็บตู้เสื้อผ้าไว้ให้คุณตู้นึงเลย” เน้นคำว่า ตั้งใจ สองคำนี้ มันดูเหมือนจะสื่อความหมายอะไรบางอย่าง กมิดายิ้มค้างอยู่บนใบหน้า จะไปก็ไม่ได้จะให้อยู่ก็ไม่อยาก ทำอย่างไรดี? อยู่ดี ๆปริพลก็ลุกขึ้นยืน และเดินเข้ามาใกล้ๆอย่างช้า ๆ เหมือนน้ำเสียงของเขาคล้ายกับยาพิษก็ไม่ปาน กลิ่นอายเหมือนลานประหารทำให้กมิดามีประสาทสัมผัสที่ละเอียดอ่อน “ถ้าหากคุณนายตระกูลพิชารัตน์ต้องการจะให้ฉันเป็นคนอาบน้ำให้ ฉันก็ยินดี” เห็นหน้าอกนั้นที่เข้ามาใกล้จนเกือบจะถึงใบหน้า เอวของฉันก็เกือบจะชนเข้ากับปานประตูแล้ว กมิดาก็ผลักอุปสรรคที่อยู่ด้านหน้าออกทันทีและวิ่งเข้าไปในห้องอาบน้ำทิ้งคำพูดไว้ให้สะท้อนอยู่ในห้องนอน “ไม่เป็นไร เหอๆ มือไม้ฉันแข็งแรง ไม่ต้องลำบากคุณหรอก” มองดูลูกแกะน้อยที่วิ่งหนีไป ปริพลก็ก้มหัวมองดูรอยฝ่ามือที่แผงอกของเขาที่ยังไม่จาง เขารู้สึกเหมือนว่าส่วนใดส่วนหนึ่งภายในตัวนั้นร้อนรุ่ม เจ้าแมวป่าตัวน้อยนี้เกือบที่จะทำให้เขาหมดความอดทน ถ้าหากว่าขรรค์ชัยไม่ได้บอกไว้ ว่าต้องดูแลอย่างระมัดระวังไม่สามารถเร่งรีบได้ เขาก็จะไม่อดทนกับเธอจริงๆ กมิดาวิ่งเข้าไปในห้องน้ำภานในอึดใจ เธออาบน้ำไปได้สักพักถึงนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้ามาด้วย เธอหลับตาปี๋เอามือจิกไปที่หัวของตัวเอง ยัยโง่เอ้ย เมื่อไรถึงจะสามารถทำเรื่องต่างๆได้อย่างใจเย็นนะ? ในความเป็นจริงปริพลไม่ได้หลับ ร่างกายของเขารู้สึกว่าประตูห้องน้ำค่อยๆเปิดออก เขาเลยลืมตาขึ้นมาเล็กน้อยเขาเหลือบเห็นเด็กผู้หญิงที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ออกมา ค่อยๆเปิดประตูตู้เสื้อผ้าหาชุดนอน เมื่อเจอชุดนอนแล้วไม่รู้ว่าเธอตั้งใจหรือว่าไม่รู้ตัวตอนนี้ผ้าของเธอหลุดลงไปอยู่ที่สะโพกแล้วเผยให้เห็นถึงผิวหลังขาวเนียนเหมือนหิมะนั่น เธอปิดปากของเธอและลงไปนั่งยองๆ ค่อยๆหันกลับไปแอบมองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง เห็นบนอกเขามีหนังสือวางอยู่และกำลังหลับตา เหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้ว เธอถึงค่อยรู้สึกโล่งในรีบหอบเสื้อผ้าวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำ ทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลงผู้ชายบนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นไม่มีรอยยิ้มในดวงตาของตอนนี้ภายในหัวของเขามีแต่ภาพแผ่นหลังที่ขาวเนียนดุจหิมะนั้นทำให้เขาหวนกลับไปนึกถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น อยู่ ๆก็รู้สึกหงุดหงิด เสียงน้ำในห้องน้ำก็หยุดลง กมิดาคิดไปเองว่าไม่มีใครรู้ใส่ชุดนอนลายหมีตัวใหญ่ๆเดินออกมา มองดูผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง เธอลังเลอยู่สักครู่แล้วค่อยๆหยิบหนังสือที่อยู่บนอกของเขาออกมาอย่างระมัดระวังวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง แล้วค่อยๆปีนขึ้นไปบนเตียงอีกด้านหนึ่ง ถ้าหากพรุ่งนี้เช้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเธออยู่ข้างเตียงละก็ ถึงเวลาที่เธอจะทำหน้าหนาอีกครั้ง เธอถอนหายใจอย่างหมดหนทางค่อยๆเลิกมุมผ้าห่มขึ้นและสอดตัวเข้าไป เมื่อเธอนอนลง หัวยังไม่ทันถึงหมอนก็มีแขนข้างนึงลอดเข้ามาที่ระหว่างคอของเธอกับหมอน ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวเธอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอด หลังของกมิดาแข็งไป “คุณ...คุณยังไม่หลับหรอ?” มีเพียงเสียงหายใจสม่ำเสมออยู่ที่ด้านหลังและไม่มีปฏิกิริยาการตอบสนองอื่นๆ เธอลังเลสักครู่ พยายามเอามือของเขาออกจากเอวของเธอ เมื่อลองพยายามแล้ว พบว่าเขากอดแน่นมาก “เฮ้...คุณหลับแล้วจริง ๆหรอ? ไม่ได้กำลังแกล้งหลับให้เป็นประโยชน์ใช่ไหม?” เธอพึมพำราวกับว่าเธอกำลังพูดกับตัวเอง และหยุดขัดขืน แสงสลัวๆส่องผ่านร่างที่แข็งแกร่งของชายคนหนึ่ง ขนตาหนาของเขาขยับเล็กน้อยในขณะที่ดวงตาของเขาปิดสนิด เขายิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาตรงมุมปาก .......... ตอนนี้ ณที่ที่เวลาห่างกันหกชั่วโมงในอีกฟากของมหาสมุทรฝรั่งเศสตอนนี้เป็นเวลาบ่าย ภายในคฤหาสน์ส่วนตัวที่ดูหรูหรา มีเสียงตำหนิของผู้หญิงคนนึงออกมาเสียนั้นไม่ดังมาก ฟังดูมีเหตุมีผล แต่มันทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูแล้วมีอายุประมาณห้า หกขวบร้องไห้้ไม่เป็นเสียง “ธีน่า ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ราคาแพงหรือไม่แพง แก้วสองใบนี้เป็นแก้วที่คุณปู่ชอบที่สุด คุณทำมันแตก สิ่งแรกที่คุณต้องทำคือการขอโทษคุณปู่ ไม่ใช่ขอโทษฉัน” คนที่พูดคือผู้หญิงที่อยู่ในวัยยี่สิบต้นๆ คิ้วที่ดูอ่อนโยนปากนิดจมูกหน่อยใบหน้าคล้ายไปทางพวกตะวันตก เหมือนจะเป็นลูกครึ่ง ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำใบหน้าที่งดงามเหมือนนางฟ้ายังคงสุภาพและมีคำพูดที่เหมือนสายลมอ่อนไม่เหมือนคำตำหนิ มันเป็นเหมือนพี่สาวที่เตือนน้องสาวของเธออย่างอ่อนโยน ถึงแม้มันจะเป็นอย่างนั้น แต่เด็กน้อยที่ถูกเรียกว่าธีน่านั้นไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมา “ธีน่า เมื่อเวลาที่พี่สาวพูดกับคุณ คุณต้องแสดงให้เห็นว่าคุณได้ยินและเข้าใจ หรือว่ามีข้อสงสัยใดใด คุณก็สามารถถามออกมาได้” “เข้าใจแล้ว” เสียงของธีน่านั้นเล็กมากเหมือนกับเสียงของยุง “คุณแน่ใจนะว่าเข้าใจแล้ว?” ผู้หญิงคนนั้นมองผ่านธีน่าไปยังเตาผิงที่อยู่ข้างหลัง บนนั้นมีภาพถ่ายของชายชราในเครื่องแบบทหารแขวนอยู่ด้านบน เขาดูเป็นคนดีที่เหมือนกำลังโกรธอยู่ “เข้าใจแล้วประโยคนี้ควรพูดกับฉันไหม?” “พี่สาย ฉันเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วจริง ๆ...” ธีน่าพูดออกมาด้วยเสียงเหมือนจะร้องไห้้ “เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าที่เหมือนกับตุ๊กตา ใบหน้านี้คล้ายกับใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น เพียงแต่ดูมีความบริสุทธิ์มากกว่า ในดวงตาที่เต็มไปด้วยความกลัว” “ไปเถอะ ธีน่า” เสียงของผู้หญิงคนนั้นยังคงอ่อนโยนเหมือนจะบอกว่าเมื่อคุณรู้ว่าผิดแล้วก็พอแล้ว ไปเล่นเถอะ แต่สีหน้าของ ธีน่าก็แข็งทันทีเมื่อเธอได้ยินคำเหล่านี้ ดวงตาสดใสเต็มไปด้วยความกลัวและความสิ้นหวัง “พี่สาว..ไม่นะ..ไม่..” “ต้องการให้ฉันพูดมันอีกครั้งไหม? ธีน่า แบบนี้เป็นเด็กไม่ดีนะ”