ตอนที่ 54 โหดร้ายทารุณ

ต๭นที่ 54 โหดร้ายทารุณ ธีน่ามองใบหน้าที่งดงามเหมือนนางฟ้าของพี่สาว ความกลัวอยู่ลึกในดวงตา เธอหันเดินช้าๆไปยังเตาผิงยืนเขย่งเท้าเล็กๆน้อยๆมองภาพที่แขวนอยู่เหนือเตาผิงเมื่อสายตาสัมผัสรูปนั้นน้ำตาก็ไหลออกมา แล้วเธอสำลักควัญเล็กน้อยแล้วเดินลงไปที่ห้องใต้ดิน “นี่สิถึงจะเป็นเด็กดี เมื่อถึงเวลาอาหารค่ำ พี่จะเรียกคุณทานข้าว” เมื่อแม่บ้านฟิโอน่าเดินเข้ามาแล้วไม่พบธีน่า เธอก็ถามออกมาอย่างระมัดระวัง “คุณหนูใหญ่แล้วคุณหนูธีน่าล่ะ?” “ธีน่ากำลังหลับอยู่ในห้องของเธอ เมื่อสักครู่เธอถูกฉันตำหนิเนื่องจากไม่ยอมกินยา ฉันคิดว่าเธอคงโกรธอยู่ ยังไม่ต้องไปรบกวนเธอ” ฟิโอน่าถอนหายใจโล่งอกและยิ้มออกมา “คุณหนูใหญ่ ฉันไม่เคยเห็นคุณตำหนิใครมาก่อน คุณหนูธีนาเป็นคนอารมณ์ร้อน คุณเลยต้องลำบากมาหลายปีแล้ว” “ไม่เป็นไร” ผู้หญิงคนนั้นยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “ใช่แล้วฟิโอน่า คุณจองตั๋วเครื่องบินให้ฉันเรียบร้อยหรือยัง?” “เรียบร้อยแล้วค่ะ เที่ยวบินพรุ่งนี้ตอนบ่าย” ฟิโอน่าพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “อาการป่วยของคุณหนูธีนาก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะดีขึ้น หลายปีมานี้พบจิตแพทย์มาหลายคน หวังว่าการไปจีนครั้งนี้ จะสามารถหาทางออกที่ดีได้” “ต้องดีขึ้น ฉันกำลังกลับไปทำงานพอดี มีเพื่อนบางคนที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว” ผู้หญิงคนนั้นก้มศีรษะจิบกาแฟ และมองข่าวบันเทิงในประเทศในจอโน้ตบุ๊คของเธอ “ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ เรื่องของธีนาต้องรบกวนคุณด้วย” ไม่มีใครเห็นในตอนที่เธอก้มหัวลงนั้น เธอมองด้วยสายตาที่รุนแรงและเกลียดชังเป็นอย่างมาก ในมุมมืดของชั้นใต้ดิน สาวน้อยที่มีใบหน้าเหมือนตุ๊กตานั้นกอดตุ๊กตาเก่าๆขาดๆไว้อยู่ในมือ เธอนั่งตัวสั่นอยู่ในมุมมืด และตรงข้ามเธอนั้นมีรูปของชายชราวางอยู่ รูปสีขาวดำภายใต้แสงไฟสีเหลืองยิ่งดูยิ่งแปลกประหลาด โค้งที่มุมปากเหมือนกำลังสาปแช่ง สาวน้อยกลัวมากจนร้องไห้้ออกมาเธอนั่งกอดเข่าเอาหน้าซุกอยู่ระหว่างขาและร้องไห้้ออกมา ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตู เสียงลากรองเท้ากับพื้นดังเข้ามาเรื่อย ๆ เป็นเสียงที่ยิ่งทำให้ความกลัวเพิ่มขึ้น “ธีน่า เธอเป็นเด็กไม่ดี” “ไม่ใช่…ไม่ใช่ ธีน่าเป็นเด็กดี ธีน่าเป็นเด็กดี….” “เด็กดีที่ไหนถึงร้องไห้?” “ฮือฮือฮือ...ธีน่าไม่ได้ร้องไห้้...ธีน่าไม่ได้....”เธอร้องไห้้และหดตัวเข้าไปในมุม พื้นนั้นสะอาดราวกับว่าไม่มีฝุ่นเกะอยู่ และผู้หญิงที่ดูรังเกียจที่นี่ เธอยกมุมกระโปรงขึ้นด้วยสีหน้าที่สะอิดสะเอียน เธอดึงเข็มออกมาจากตู้เสื้อผ้าข้างๆ และค่อยๆเดินเข้าหาเด็กน้อย “มา ธีน่าป่วย พี่สาวจะช่วยให้ธีน่าหายดี” “ไม่นะ...พี่สาว..ธีน่า...ธีน่ากลัวเจ็บ” “ไม่เจ็บหรอก เพียงฝังเข็ม อาการป่วยของธีน่าถึงจะดีขึ้นนะ” ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะหมดความอดทน เธอจับผมที่มัดเป็นหางม้าสีน้ำตาลนั้นแล้วลากลงกับพื้น เธอเอาเข็มที่อยู่ในมือทิ่มลงไปอย่างแรงที่หลังของเด็กน้อย ภายในห้องใต้ดินนั้นมีแต่เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือของเด็กน้อย เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดแทบทำให้คนในสลาย ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เหมือนผู้หญิงคนนั้นจะเล่นพอแล้วเธอลุกขึ้นปัดฝุ่นที่อยู่ตามมือ “เสร็จแล้วธีน่า ตอนนี้เธอสามารถนอนหลับได้อย่างสะบายแล้ว กลับห้องไปกับพี่เถอะ” เด็กผู้หญิงที่อยู่ในมุมมืดนั้นยังคงกระตุก เพราะว่าเธอร้องได้ ร้องเรียกจนมีน้ำตาน้ำมูกน้ำลายเป็นรอยแห้งติดอยู่ ชุดสวยๆของเธอนั้นกลายเป็นสกปรก ดวงตาของเธอนั่นว่างเปล่าราวกับหุ่นยนต์ และไม่มีการขัดขืนใดใดอีก เมื่อพี่สาวยื่นมือเข้ามาใกล้เด็กน้อย เด็กน้อยไม่หลบอีกต่อไป “แบบนี้สิ เด็กดี” ผู้หญิงคนนั้นอุ้มธีน่ากลับไปที่ห้องของเธอ เมื่อฟิโอน่าเข้ามาพร้อมกับอาหารเย็น เห็นเธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ธีน่าเธอถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “คุณหนูธีน่ากลับมาป่วยอีกแล้วหรอ?” “อืม ฉันคิดว่าเธอไม่น่าจะทานข้าวได้ ไปต้มข้าวต้มเถอะ รอเธอตื่นมากิน” มีความเมตตาในสายตาของผู้หญิงคนนั้น เหมือนกับคนละคนที่พึ่งจะทำลายเด็กน้อยคนนั้นอยู่ที่ชั้นใต้ดิน ฟิโอน่าพยักหน้า “โอเค คุณไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้ ฉันจัดการเอง คุณไปทานข้าวเถอะ” “อืม” เมื่อผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้น ฟิโอน่าจัดการเปลี่ยนชุดที่สกปรกของเด็กน้อย ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างจนใจ “คุณหนูธีน่า อาการป่วยของคุณทำให้คุณหนูใหญ่ต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมาก ถ้าหากว่าเปลี่ยนเป็นคนอื่นใครจะสามารถทนได้” “โอ้ย?” ก่อนที่เธอจะพูดจบ ฟิโอน่าก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นที่มือเธอร้องออกมาด้วยความตกใจ แบ มือออก แต่ก็ไม่มีอะไร เธอมองไปที่หลังเรียบของธีน่าดูเหมือนมีบางอย่างส่องแสงระยิบระยับออกมา เธอตะลึงและมองอย่างใกล้ชิด เข็มเงินที่ปักอยู่ที่ผิวหนังอันละเอียดอ่อนนั่น เธอขมวดคิ้วอย่างแรง และจมเข้าไปในความคิด มีเข็มได้อย่างไร? “ฟิโอน่า ฉันหาแยมบลูเบอร์รี่ไม่เจอ มาช่วยฉันหาหน่อย” มีเสียงของผู้หญิงดังมาจากประตู “กำลังไป...” ฟิโอน่ารีบตอบกลับไป และเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจเธอเก็บเอาเข็มเงินเล่มนั้นไว้ในมือ ห่มผ้าห่มให้ธีน่าและเดินออกไปอย่างเงียบๆ .......... คฤหาสน์ฟ้ารดา แสงแดดส่องเข้าไปในห้องนอนที่อบอุ่นผู้หญิงที่อยู่บนเตียงเอามือปิดตาของเธอโดยไม่รู้ตัว เธอพึมพำและพลิกตัวอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นนั้นเพื่อจัดท่าให้สะบาย ปริพลขมวดคิ้วอย่างฉับพลัน มีความซับซ้อนในสายตาของเขา กมิดารู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างอยู่ที่ท้องของเธอ เธอตกใจและเอื้อมมือไปดันออก การดันออกนี้ คนที่กำลังกอดเธออยู่นั้นสีหน้าเริ่มแย่ลง เขาเลยเอื้อมมือไปคว้ามือกระสับกระส่ายนั่น “อืม...อืม...” ผู้หญิงตัวเล็กๆนั้นต่อสู้อย่างหงุดหงิดในระหว่างที่เธอไม่ได้สตินั้นเธอไปสัมผัสโดนอะไรแข็งๆทันทีโดยความรู้สึกที่รุนแรงของการหดตัวนั้นทำให้เธอตกใจลืมตาตื่นขึ้นมาทันที แสงสาดเข้ามาที่เธอที่นอนอยู่กลางเตียง สบตากับตาอีกคู่ กมิดาเบิกตากว้าง ความร้อนที่อยู่ในมือกระจายออกอย่างรวดเร็ว เธอตกใจและรีบดึงมือออก “โอ้...” ในตอนเช้ายามที่เธอตื่นขึ้นมานั้น อะไรอยู่ในมือของเธอ? เธอเหมือนกระต่ายที่ตื่นตกใจ เธอกระโดดขึ้นจากเตียงทันทีเปิดผ้าห่มที่คลุมเอวของปริพลไว้ และมีบางอย่างค่อยๆโผล่ขึ้นมาปรากฏให้เธอเห็น แต่น่าเสียดาย แสงที่ส่องระยิบระยับเข้ามาทางหน้าต่างนั้นปดปังสิ่งนั้น กมิดาพูดไม่ออก เธอยกมือขึ้นมาปิดตาอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเป็นการปลอบใจหรืออย่างไร เธอกำลังพึมพำกับตัวเอง “ฉันไม่เห็นอะไรเลย ไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ” “ไม่ช้าก็เร็วคุณจะได้เห็นมัน” กมิดาหันหลังให้เขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรเลยเธอว่าออกมา “ลามก” ปริพลทำหน้าเคร่งขรึม “นี่เป็นปฏิกิริยาตอนเช้าตามปกติของผู้ชาย ถ้าหากว่าไม่เป็นอย่างนี้ คุณควรจะต้องกังวลว่าชีวิตหลังแต่งงานของคุณจะต้องแย่แน่นอน” หลังจากที่เขาพูดจบ ด้านหลังของเธอก็มีเสียงออกมา มีเสียงเปิดประตูห้องน้ำและเสียงน้ำไหลออกมา กมิดาถึงจะพลิกตัวกลับมา คิดว่าฉากที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ ที่ได้ยินเข้าหูมันทำให้เธอรู้สึกน่าอายจริงๆ เธอพึ่งจะอายุยี่สิบเอ็ดปี เมื่อต้องเห็นอะไรแบบนั้นเธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไร