ตอนที่ 55 คุณคือดวงใจของฉัน

ต๭นที่ 55 คุณคือดวงใจของฉัน เมื่อถึงเวลาอาหารเช้า ไม่รู้ว่าคนรับใช้กระซิบอะไรที่ข้างหูของคุณย่า ตลอดเวลาอาหารคุณย่าไม่พูดอะไรเลย เขาตักไข่ดาวสองฟองไปวางไว้ในจานของปริพล “บำรุงหน่อย” กมิดากำลังงงงวยเธอกลืนข้าวต้มลงและถามออกมาว่า “ท่านประธานปริพลต้องบำรุงร่างกายด้วยหรอ?” “แน่นอนสิ ตอนเที่ยงฉันจะให้พ่อครัวต้มซุปไว้ให้ดื่ม ดื่มบำรุงเข้าไป ไม่แน่นะว่าครั้งนี้อาจะได้หนึ่ง หรือมาถึงสองคน” กมิดาสำลักไอออกมา เธอเงยหน้าไปมองยังปริพลที่ดูเหมือนจะยิ้มอยู่ แล้วในที่สุดเธอก็เข้าใจสิ่งที่คุณย่าพูด “ฉันขอโทษที่ต้องบอกพวกคุณว่า ลูกก็มีแล้วและยังต้องแยกกันนอน ฉันไม่ใช่พวกหัวโบราณ ในเมื่อจะแต่งงานกันแล้วก็ควรจะนอนด้วยกันแล้ว ไม่เลวไม่เลว พวกเธอสองคนนี่นะ ในที่สุดก็รู้วิธีการเอาใจคนแก่แล้ว” ใบหน้าของกมิดาเริ่มร้อนขึ้นมา “คุณย่า .... ฉันกับท่านประธานปริพล ประธานปริพล...” “เดี๋ยวก่อน” สีหน้าของคุณย่าก็เปลี่ยนไป “คุณเรียกเขาว่าอะไรนะ?” “ประ...” ยังไม่ได้พูดอะไร กมิดาก็ตระหนักว่าเหมือนจะไม่ค่อยถูก แล้วเธอก็ยิ้มออกมา “คุณย่า เอ่อ...” “คุณสัญญากับฉันแล้วเมื่อคืน” “มีคนเยอะแยะเลย...” กมิดามองไปรอบ ๆ รอบ ๆนั้นมีคนใช้ยืนอยู่ไม่น้อยเลยทั้งหมดกำลังมองดู เธอรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันทีเธอมองไปที่ปริพลเพื่อขอความช่วยเหลือ “กมิดา แบบนี้มันไม่ถูกนะ ใกล้จะแต่งงานกันอยู่แล้ว หลังจากนี้ถ้าต่อหน้าลูกๆคุณจะมาเรียกว่า ท่านประธานปริพล และมันไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบเจ้านายลูกน้อง ไม่ได้ มันดูไม่ใกล้ชิดสนิทสนมสักนิด ก็พวกคำเรียกที่ฉันบอกเมื่อวานพวกนั้น เลือกออกมาสักอันสิ” “คุณย่า ที่นี่คนค่อนข้างเยอะ ฉันจะเรียกเวลาที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ ฉัน...ฉันเรียกค่อนข้างสนิทสนมอยู่ ถ้าหากว่าไม่เชื่อละก็ ไม่เชื่อละก็ คุณถามเขา....” กมิดาขยิบตาให้ปริพล หวังว่าเขาจะเข้าใจความหมายที่เธอต้องการสื่อ แล้วคุณย่าขมวดคิ้วของเธอสักครู่และถามออกมา “จริงไหม ปริพล?” เห็นสายตาที่อ้อนวอนของผู้หญิงตัวเล็กๆ ปริพลยกคิ้วของเขา “ส่วนตัวเราสนิทกันมาก” กมิดาก็ถอนหายใจโล่งอก “แต่คำแนะนำของคุณย่าเป็นเรื่องที่ดี ก็ควรจะเรียกเป็นปกติ” ยังไม่ทันได้ถอนหายใจ ที่ปริพลพูดออกมานั้นเหมือนมีดกรีดเข้าไปที่เธอทำให้เธอแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือด กมิดาจังที่มุมโต๊ะเธอเบิกตากว้างทำไมมันรู้สึกเหมือนเป็นลูกแกะที่กำลังจะเข้าไปในถ้ำเสือนะ “กมิดา ถ้าคุณไม่สัญญากับย่า ย่าจะไม่กิน” แบบนี้อีกแล้วเหรอ? กมิดาคิดไม่ตก คุณย่าก็อายุมากแล้วยังเล่นเหมือนเด็กๆ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆและกลั้นมันไว้สักครู่หนึ่ง ใบหน้าของเธอเริ่มแดงและพูดออกมาเบาๆ “ปริพล…” “ไม่ไม่ไม่…” คุณย่าอ้าปาก “เมื่อวานไม่มีตัวเลือกนี้ อย่าแกล้งคนที่อายุเยอะและความจำไม่ค่อยดี” ที่รัก ฮอนนี่ ดวงใจของฉัน? คุณย่าให้ตัวเลือกที่น่าอายเกินไปใช่ไหม? ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนเธอกำลังขี่อยู่บนหลังเสือ คิดอยู่เป็นเวลานาน มีเสียงร้องวุ่นวายอยู่ในหัว “โอเค โอเค ค่ะคุณย่า ปริพลคือดวงใจของฉัน โอเคไหมคะ คุณทานข้าวเถอะ” เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมา คนรับใช้ที่อยู่รอบ ๆก็ยิ้มออกมาและแอบมองไปที่ปริพล ใบหน้าที่ดูเหมือนจะเพลิดเพลินแบบนั้นคืออะไร? ภาพลวงตาเหรอ? แต่คุณยายก็มีความสุขมากฮัมเพลงเล็ก ๆ น้อย ๆ และทานข้าวต้ม “ฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ ไม่น่าไปก็จะคุ้นเคยเอง” “เดี๋ยวก็จะคุ้นเคยเอง” กมิดาก็ทนไว้ไม่ไหวจริง ๆ “คุณย่า คุณเคยเจอใจขนาดหนึ่งจุดเก้าเมตรไหม หัวใจนี้มันใหญ่ขนาดไหน” คนรับใช้ที่อยู่รอบๆหัวเราะออกมา มีคนหนึ่งกลั้นหัวเราะไม่อยู่จนต้องหันหลังหนี มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเอามาพูดจริงๆ ปริพลมองนิ่งไปที่กมิดาเพื่อรอเธออธิบาย กมิดาหลบสายตาของปริพล กลืนน้ำลายทันที เธอหยุดทำหน้ายิ้มถ้าหากไม่ไหวก็ต้องถอยออกมาหนึ่งก้าวแล้วกัน “คุณบอกว่าปริพลเป็นถึงท่านประธานใหญ่ ถูกฉันเรียกชื่อที่ไม่เคารพออกมาต่อหน้าคนอื่น มันจะดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือนะ? ในการเป็นคุณนายตระกูลพิชารัตน์ที่จริงแล้วฉันไม่ควรจะพูดเปรียบเทียบแบบนั้น” คุณย่าครุ่นคิดสักพักและดูเหมือนจะเห็นด้วยกับเธอเลยพยักหน้า “มันก็จริงนะ แต่ชื่อเรียกนี้ควรจะปรับเปลี่ยนเล็กน้อย แต่ฉันไม่ชอบที่เรียกว่า ท่านประธานปริพล” คุณย่าวางมือและเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ท่าทีเหมือนกับว่าต้องการคำตอบที่น่าพอใจแบบนั้น กมิดาเงยหน้ามองไปที่ปริพลลังเลอยู่สักครู่ “ถ้าอย่างนั้นก็เรียกเหมือนที่คุณย่าเรียกเป็นอย่างไร ปริพล?” “ปริพลค่อยดีหน่อย” คุณย่าพยักหน้า เธอกำลังสงสัยว่าท่านจะเห็นด้วยหรือไม่ มีจุกเป็นหมื่นๆจุดอยู่ภายในสมองของกมิดา นี่ก็มีนั่นก็มี มันมีหลายจุดอยู่โอเคไหม คุณย่า อย่าทำให้ฉันลำบากเลย คำว่าดวงใจของฉันเมื่อสักครู่นี่ ฉันต้องเรียกมันเป็นสิบปีเลยนะ เมื่อเห็นคุณย่าลังเลกมิดาคิดอยู่ว่าจะพูดหรือไม่พูดดี พูดมากๆเพื่อให้คุณย่ามีความสุข ถึงจะทำให้เรื่องชื่อเรียกนี้ตกไปได้ ปริพลยังไม่ได้แสดงความเห็นใดๆตั้งแต่ต้นจนจบ เมื่อกินข้าวเสร็จก็ใส่เสื้อไปบริษัท เงื่อนไขง่ายๆนั้นเป็นประโยชน์มาก คนสองคนพยายามรักษาระยะห่างปริพลให้เวลากับกมิดาและกมิดาก็พยายามปรับตัวให้คุ้นเคยกับสถานะของตัวเธอเองหลังแต่งงาน ในช่วงสองวันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ กมิดานั่งตัดหนังสือพิมพ์ อยู่ในสวนกับคุณย่า คุณย่าไม่ค่อยสนใจข่าวสังคม ปกติแล้วชอบพวกภาพต้นไม้ใบหญ้าตัดออกมาแปะไว้ในสมุดหลังจากนั้นก็เขียนอะไรบางอย่างไว้ด้านข้าง เช้าวันนี้กมิดาหยิบหนังสือพิมพ์ของวันนี้มาจากแม่บ้าน เธอมองไปที่หน้าบันเทิง เธอหยุดมองบริษัทการบันเทิงห้วยโห้จะทำสัญญากับปาณิศานักร้องหญิงที่เพิ่งได้รับรางวัลนานาชาติโกลเด้นเพลงเมื่อเร็วๆนี้ รูปประกอบคือเดือนมิถุนายนปีนี้ในเทศกาลดนตรีนานาชาติปาณิศาได้รับรางวัลภาพถ่ายที่ดีที่สุดเพลงป๊อปและอัลบั้มที่ดีที่สุดสำหรับอัลบั้มล่าสุดภาษาอังกฤษ กระโปรงสีม่วงยาว มีรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าที่สวยเหมือนนางฟ้ายื่นอยู่บนเวทีด้วยท่าทีที่สง่างามและถือถ้วยรางวัลสีทองสองถ้วยในมือ มันทำให้กมิดาค่อนข้างประหลาดใจ บริษัทการบันเทิงห้วยโห้ถึงแม้ว่าจะมีทำเพลงบ้างแต่ส่วนใหญ่แล้วจะทำด้านละครกับภาพยนตร์ ศิลปินที่อยู่ในสังกัดส่วนใหญ่ก็เป็นพวกนักแสดง นักร้องมีไม่เยอะ ปาณิศาคนนี้ค่อนข้างมีชื่อเสียงแม้ว่าจะต้องการเปิดตลาดในประเทศแต่ก็ยังมีบริษัททำเพลงอื่นๆที่ต้องการแย่งตัวเธอ ทำไมถึงเลือกที่จะเซ็นสัญญากับบริษัททำภาพยนตร์นะ “กมิดา กำลังคิดอะไรอยู่ มีอะไรดึงดูดความสนใจล่ะ?” เสียงเรียกของคุณย่าดึงสติของกมิดากลับมา กมิดายิ้มออกมาเล็กน้อยและเอามือเปลี่ยนหน้าบันเทิงไป “ไม่มีอะไรค่ะ แค่อ่านข่าวบันเทิงนิดหน่อย คุณนั่งลงก่อน ฉันจะอ่านเรื่องราวที่น่าสนใจในหนังสือพิมพ์วันนี้ให้ฟัง” “โอเค” คุณย่านั่งอยู่บนเก้าอี้หวายมีผ้าคลุมขนแกะหนาคลุมอยู่ที่เข่า มีสายคล้องแว่นสีทองคล้องอยู่ที่แว่นที่สวมอยู่ ระหว่างที่กมิดากำลังอ่านหนังสือพิมพ์ให้ฟังอยู่นั้นคุณย่าก็เริ่มเกิดอาการง่วงนอน