ตอนที่ 56 ทำไมถึงยังห้ามล่ะ

ต๭นที่ 56 ทำไมถึงยังห้ามล่ะ คนรับใช้อยากจะเตือนหญิงชราให้กลับไปพักผ่อนที่ห้องของเธอแต่ถูกกมิดาห้ามไว้ “คุณย่าอายุมากแล้ว นอนหลับยากหากปลุกเธอตื่นขึ้นมาแล้ว อีกสักพักคนจะนอนไม่หลับ” “แล้วจะทำยังไงล่ะ? แต่ก็ไม่สามารถนอนอยู่ข้างนอกได้นะ?” กมิดามองไปรอบๆ “เอาเครื่องทำความอุ่นเคลื่อนย้ายได้ที่อยู่ในบ้านมาตั้งไว้ข้างๆ และหาผ้าห่มที่หนาหน่อยมาให้ฉันก็พอ ไม่เป็นอะไรหรอก ให้คุณย่านอนสักชั่วโมงเดี๋ยวฉันปลุกท่านเอง” นอนกลางวันนานเกินไปก็ไม่ดี หลังจากที่คนรับใช้ได้จัดทุกอย่างมาให้ครบ กมิดาเอาผ้าห่มมาห่มให้คุณย่าและเปิดเครื่องทำความร้อนด้านข้างก็เพื่อความอบอุ่น ก็ไม่มีไอหนาวเข้ามาเลย หลังจากจัดการเสร็จเรียบร้อย กมิดาก็เข้าไปดื่มน้ำภายในบ้าน อีกด้านหนึ่งของสวน ปริพลพึ่งลงจากรถเพื่อที่จะกลับมาเอาของ กมิดามองดูใบหน้าที่เย็นชาของเขานั้นแฝงไว้ด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน ปริพลกลับมาอย่างกะทันหัน กมิดาเพิ่งดื่มน้ำเข้าไปได้สองอึกยังไม่ทันได้วางแก้วลงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากทางด้านหลังของเธอ “ทำไมกลับมาเวลานี้ล่ะ?” เธอลังเลสักครู่และวางแก้วลงบนโต๊ะ หลายวันที่ผ่านมาเธออยู่ดูแลคุณย่าที่สวน ปริพลออกไปทำงานแต่เช้าและกลับมาตอนค่ำส่วนใหญ่ตอนกลางวันจะไม่เจอเขาดังนั้นมันค่อนข้างแปลกที่จะเห็นเขาในช่วงบ่ายของวันนี้ “กลับมาเอาของ” ปริพลมองเธอและเอามือไปหยิบแก้วน้ำนั้นขึ้นมาดื่ม “อ่า...” เธอร้องตกใจออกมาเพื่อที่จะห้ามเขาแต่เขาได้กลื่นมันลงคอไปแล้ว “อะไรเหรอ” ปริพลวางแก้วลงและมองมาอย่างไม่เข้าใจ กมิดาโบกมือ “ไม่ ไม่มีอะไร คุณไม่ได้มาเอาของเหรอ ให้ฉันไปเอามาให้ไหม จะได้ไม่เสียเวลา” “ไม่เป็นไร” ปริพลหันหลังและเดินขึ้นไปด้านบน เดินไปได้ครึ่งทางอยู่ดีดีเขาก็หยุดเดิน “สองวันมานี้คุณอยู่แต่ในบ้าน เบื่อมากไหม” ได้ยินคำพูดนี้กมิดายิ้มออกมาเล็กน้อยและพยักหน้า “ก็นิดหน่อยแต่ก็ช่วยไม่ได้ อาชีพมันก็เป็นอย่างนี้ ตอนที่คุณดังก็ยุ่งเสียจนไม่มีเวลา แต่พอตอนไม่ดังก็ว่างเสียจนไม่รู้จะทำอะไร ทำตัวให้ชินเร็วก็เป็นเรื่องดี” “ไม่นานหรอก” ปริพลทิ้งประโยคนี้ไว้และเดินขึ้นไปด้านบน ทิ้งกมิดายื่นอยู่ด้านล่างคนเดียว ทำไมถึงบอกว่าไม่นานหรอก? ในตอนเย็น พี่ขวัญที่หายไปนานก็โทรกลับมา มันทำให้กมิดามีความสุขมาก ครั้งก่อน Ismailเครื่องประดับถูกเธอปฏิเสธด้วยตัวเอง ทางนั้นโกรธมาก คนที่โกรธที่สุดน่าจะเป็นพี่ขวัญดังนั้นเขาเลยไม่ติดต่อเธอเลยระยะหนึ่ง เมื่อรับสายก็มีเสียงดุพูดออกมา “อยู่ที่บ้านสนุกไหม?” “ไม่ค่อยสนุกเท่าไรพี่ขวัญ” กมิดาพยายามที่จะยิ้ม “เรื่องครั้งก่อน ตัวเองผิดรู้ตัวหรือยัง?” “พี่ขวัญ เรื่องนี้ ฉันรู้แล้วว่าฉันผิด” พยายามบอกให้พี่ขวัญรู้ว่าเธอรู้ตัวว่าผิดไปแล้วจริง ๆแต่ด้วยหน้าที่ความรับผิดชอบเธอรู้สึกว่าเธอพูดถูก “รู้ตัวว่าผิดแสดงว่ายังมีสมองอยู่” พี่ขวัญถอนหายใจ “พรุ่งนี้สิบโมงไปที่แผนกโฆษณาของIsmailเครื่องประดับ เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการคัดเลือก” “หา?” กมิดาอ้าปากค้าง ไม่เข้าใจเรื่องที่พี่ขวัญต้องการจะสื่อ “หาอะไร? คุณโชคดี ที่แอนดี้ดีไซเนอร์ของIsmaiสนใจคุณ คุณต้องการให้มันยุติธรรมไม่ใช่เหรอ? นักออกแบบชื่อดังจะสัมภาษณ์เธอด้วยตัวเอง เธอคอยดูว่าอะไรถึงเรียกว่ายุติธรรม” “สัมภาษณ์?” “ใช่ สัมภาษณ์ ครั้งนี้ผ่านก็ได้เป็นฟรีเซนเตอร์แต่ถ้าไม่คุณจะได้รับความอับอายมันเป็นเรื่องที่เธอหาใส่ตัวเอง สำหรับการสัมภาษณ์นี้ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไร ไม่มีเส้นอะไรทั้งนั้นว่ากันว่าดีไซเนอร์ชื่อแอนดี้ไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่าย เธอเตรียมตัวไปให้ดีล่ะ” คำพูดของพี่ขวัญทำให้กมิดาใจไม่ดี Ismailมาตรฐานสูงแม้แต่เหล่าดีไซเนอร์ก็มีวิสัยทัศน์ที่คมชัด โดยพื้นฐานแล้วไม่เห็นนักที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงอยู่ในสายตานี่เป็นโอกาสที่เธอจะได้สัมภาษณ์ หรือว่ามันจะเป็นการแก้แค้น? คงไม่ใช่เรื่องที่ฉันทำให้พวกเขาโกรธครั้งที่แล้ว ดังนั้นครั้งนี้เลยต้องการทำให้เธอลำบาก เมื่อคิดได้ดังนั้นกมิดาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่ดี แต่คิดดูอีกที พวกเขาจะมารังแกนักแสดงตัวเล็กๆที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงไปทำไม? คิดอย่างนี้ก็โล่งใจ ปัญหาของเธอตอนนี้คือคุณย่าไม่ชอบให้เธอออกไปข้างนอก ในสายตาของคุณย่าเธอตั้งครรภ์ได้ยังไม่ถึงสี่เดือนควรที่จะอยู่ที่บ้าน ไม่ควรจะออกไปไหร แม้แต่ตอนที่อยู่ในสวนจะมีคนรับใช้สี่ถึงห้าคนล้อมรอบตัวเธอดูแลแบบไม่คลาดสายตา รวมถึงตอนนี้ เธอนอนห้องเดียวกับปริพล ด้านนอกยังมีคนนอนเฝ้าอยู่อีกสองคน เพียงแค่เธอขยับนิดเดียวก็จะเข้ามาถามว่าเธอต้องการอะไรหรือไม่ จริงๆแล้วนี่มันเป็นเรื่องที่ลำบากมากเลย หลังจากรับโทรศัพท์ที่ระเบียง ปริพลที่เดินออกมาจากห้องน้ำใส่เสื้อยืนสีขาวและชุดนอนแขนขายาวสีดำ รูปร่างสูงโปร่ง หน้าอกที่แข็งแกร่ง ดึงดูดให้เก็บเอาไปฝัน เห็นผมที่ยังไม่แห้งมีน้ำหยดเปียกของกมิดา เขาขมวดคิ้วทันที “มานี่” “หืม?” กมิดาได้สติกลับมาทันทีและหันไปมองปริพล แววตาที่ดูว่างเปล่าแบบนี้ทำให้ปริพลได้แต่ถอนหายใจ เขาเอาไดร์เป่าผมออกมาจากโต๊ะเครื่องแป้งเดินอ้อมเตียงขนาดใหญ่ไปยังโซฟาที่อยู่ใกล้ๆกมิดา เขานั่งลงเสียบปลั๊ก และตบไปที่ข้างๆของเขา “มานั่งตรงนี้” กมิดาเดินไปหาอย่าง งงๆ “จะทำอะไร?” “เป่าผม” ปริพลดึงเธอให้นั่งลงที่โซฟา เขาค่อยๆจัดการผมของเธอ ลมอุ่นๆ พัดผ่านหูโดยไม่มีเสียงดังรบกวน เมื่อเทียบกับไดร์เป่าผมที่กมิดาใช้แล้วมันดีกว่าไม่รู้กี่เท่า ที่สำคัญคือคนที่กำลังบริการอยู่ “แม้แต่ผมก็ยังไม่แห้งแล้วเดินออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอก ถ้าไม่สบายขึ้นมา คุณย่าก็จะมาโทษฉัน คุณนี่ไม่เห็นใจคนอื่นบ้างเลย” เสียงของปริพลดังผ่านลมออกมา มันเหมือนกับหมอกที่คลุมเครือมันช่างรบกวนจิตใจ กมิดายื่นมือไปเกาจมูกของเธอ ปัดผมยุ่งเหยิงพูดอย่างรำคาญ “ผมยาวเกินไป ยากที่จะดูแล” จริงๆแล้วเธอเคยผมสั้นต่อมาไว้ผมยาวเพื่อความสะดวกในการแสดง ผมสั้นง่ายต่อการจัดการ ในฤดูหนาวเป่าไม่นานก็แห้ง ฤดูร้อนยิ่งแล้วใหญ่ ไม่ต้องเป่าก็ได้ เพียงแค่ใช้ผ้าเช็ดก็เสร็จแล้ว “ไว้ผมยาวเพื่อการแสดง?” ปริพลถามออกมา เธอพยักหน้า “อืม เมื่อตอนที่อยู่ต่างประเทศพี่ขวัญบอกว่าทางที่ดีที่สุดคือไว้ผมยาวก่อน หลังจากนี้ไม่ว่าจะเป็นละครย้อนยุคหรือสมัยใหม่มันจะสะดวกมากยิ่งขึ้น” ถ้าหากต้องใส่วิกมันจะน่าเกลียดมาก เหตุผลข้อนี้ข้องพี่ขวัญคิดไปก็เท่านั้น “คุณต้องการที่จะไปออกรายการวาไรตี้ของบริษัทไหม?” อยู่ดีๆปริพลก็พูดถึงเรื่องรายการวาไรตี้ออกมา กมิดาก็หันศีรษะหันมา เธอลังเลก่อนที่จะถามออกมา “ฉันสามารถ...ไปออกได้เหรอ?” หลังจากที่ตอนนี้คุณย่าไม่ให้เธอออกไปไหน “ถ้าหากว่าคุณอยากไปละก็ ฉันจะไปคุยกับคุณย่า”