ตอนที่ 59 การสัมภาษณ์

ต๭นที่ 59 การสัมภาษณ์ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่เจอสถานการณ์แบบนี้ ก็ไม่สามารถยับยั้งชั่งใจ ไหนจะเมื่อกี๊นี้ที่เขาหยุดการกระทำทั้งหมดเพราะว่ากมิดาดูเจ็บปวดเกินไปปฏิกิริยาที่ควรได้รับไม่ได้ลดลงเลย การกระทำเมื่อสักครู่เหมือนเป็นการราดน้ำมันลงกองไฟ เขาคำรามและใส่มันเข้าไปในร่างกายของเธออีกครั้ง เตียงสั่นพร้อมกับเสียงหอบหนักดังคลื่นพายุที่โหมกระหน่ำ ยังคงมีความเจ็บปวดอีกเช่นเคย แต่มันมากกว่าเมื่อเทียบกับตอนแรก นุ่มและชา เธอต้องการที่จะยุติกิจกรรมนี้โดยเร็วที่สุด แต่ร่างกายของเขาเริ่มที่จะตอบสนองเขาและไม่เป็นตัวของตัวเธอ เสียงการสั่นของเตียงมาพร้อมกับเสียงโทรศัพท์มือถือสั่น แต่ถูกกลบด้วยเสียงจากบนเตียงและถูกทิ้งไว้ข้างๆอย่างนั้น หลังจากทั้งคืน จนถึงที่สุดกมิดารู้สึกว่าเรี่ยวแรงของเธอถูกดูดออกมาทั้งหมด เธอค่อยๆกลับไป แต่รู้สึกว่าร่างกายของเธอยังคงเคลื่อนไหวอยู่ แสงจันทร์ส่องผ่านร่างกายที่สวยงามของเธอ ปริพลจับขาทั้งสองข้างของหญิงสาว เขาคิดว่าตัวเองน่าจะบ้าไปแล้ว กำลังทำกับหญิงสาวที่สลบไสลไม่ได้สติเพื่อความสุขของตัวเอง เหมือนเขาไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย พลิกเธอขึ้นลงเพื่อต้องการนำสิ่งนั้นเข้าไปสัมผัสกับผิวหนังที่ละเอียดของเธอ ถ้าเธอไม่กลัวว่าร่างกายของเธอจะรับไม่ไหว เกรงว่าเวลาในคืนนี้จะไม่พอ ในตอนเช้า เขาอุ้มผู้หญิงที่กำลังหลับใหลไปอาบน้ำและกลับมาวางไว้บนเตียงอีกครั้ง เมื่อเขากำลังเตรียมตัวที่จะนอน พบว่ามีสายที่ไม่ได้รับสิบกว่าสาย เขาขมวดคิ้ว และหยิบโทรศัพท์ไปที่ระเบียง เมื่อประตูปิด สายลมเย็นพัดผ่านประตูเข้ามา คนที่หลับใหลอยู่บนเตียงก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นเห็นเงาที่อยู่ด้านนอกระเบียง “ดึกขนาดนี้แล้ว มีธุระอะไร?” “……” “เมื่อสักครู่นี้ฉันกำลังยุ่งอยู่” “……” “โอเค ฉันจะให้คนขับรถไปรับคุณ” “……” “พรุ่งนี้ฉันมีธุระ” ปริพลเหมือนจะคุยโทรศัพท์กับคนที่ปลายสาย โดยใช้ความอดทนเป็นอย่างมาก “โอเค ฉันจะไปรับคุณ” สุดท้ายแล้วปริพลก็ยอม กมิดาขมวดคิ้ว อยากรู้ว่าปลายสายคนนั้นเป็นใครถึงทำให้ปริพลยอมตกลงได้ ลมเย็นยามค่ำคืนพัดผ่านม่าน นิ้วมือเรียวยาวที่เห็นกระดูกชัดเจนกำลังจับอยู่ที่หน้าต่างเพื่อจะปิดมัน กมิดารู้สึกถึงความยวบยาบบนเตียงเล็กน้อย และมีลมเย็นๆพัดเข้ามาในผ้าห่ม เธอหลับตาลง แกล้งทำเป็นไม่รู้ตัวมุดเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เขาคุ้นเคยที่จะทำแบบนี้กับเธอ เขาจับเธอไว้และดึงเข้าไปในอ้อมแขน ขยับท่าทางให้นอนสบาย และค่อยๆหลับไป คืนนี้กมิดานอนไม่ค่อยหลับ ช่วงล่างของเธอนั้นเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เพียงแค่ขยับเล็กน้อยก็เหมือนร่างกายของเธอจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เธอกัดฟัน คิดถึงเรื่องต่อจากนี้ ยิ่งคิดยิ่งหวั่นใจ ถ้าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตระกูลพิชารัตน์ล่ะ เธอจะทำอย่างไร? ความรู้สึกที่เธอเพิ่งค้นพบ มันควรหรือไม่ควรจะไปต่อนะ? ………. ตอนเที่ยงของวันถัดไป เมื่อกมิดาตื่นขึ้นมามันเลยเวลาที่เธอนัดกับพี่ขวัญไว้แล้วเธอลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ แต่ถูกความรู้สึกบีบรัดที่ท้องและความอ่อนแรงทำให้เธอต้องนอนลงไปบนเตียงอีกครั้ง “ซี๊ด…” เธอลูดลมหายใจเข้า เธอค่อยๆลุกขึ้นและจับท้องของเธอเพื่อลงจากเตียง คนรับใช้ได้ยินเสียงเลยเดินเข้ามา มองไปที่เจ้าของห้องด้วยแววตาอ่อนโยน “คุณนายน้อย คุณตื่นแล้ว อาหารกลางวันใกล้จะพร้อมแล้ว คุณชายสั่งให้พวกเราเอาอาหารมาให้คุณทานที่ห้อง คุณว่า” ใบหน้าของกมิดาร้อนผ่าว เธอรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ต้อง ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก ไม่กินข้าวแล้ว พวกคุณ คุณชายของพวกคุณล่ะ?” “คุณชายออกไปแต่เช้า บอกว่ามีเรื่องที่ต้องไปจัดการที่บริษัทและช่วงบ่ายจะต้องไปรับคน” ไปรับคน? กมิดาลังเลสักครู่ คิดถึงเมื่อคืนที่ได้ยินเขาพูดโทรศัพท์ และไม่รู้ว่าเขาไปรับใคร คนรับไม่เคยถามปริพลว่าเขาจะต้องไปทำอะไร นี่คือสิ่งที่รู้ทั้งหมด เธอไม่ได้ถามอะไรอีกลุกขึ้น เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งหน้า รีบไปที่บริษัทที่ได้ทำการนัดสัมภาษณ์ไว้ เมื่อเดินลงไปคุณย่ากำลังทานอาหารอยู่ที่โต๊ะด้านล่าง เมื่อเห็นเธอลงมาก็รีบเรียกให้เธอมาทานข้าว เธอพูดโกหกว่าจะต้องรีบไปหาปริพล คุณย่ายิ้มจนเห็นฟัน ให้คนรับใช้ห่อข้าวกลางวัน และบอกว่าจะเอามันให้เธอ กมิดาไม่สามารถปฏิเสธได้ เธอถือกล่องเก็บความร้อนขึ้นรถไป เสียงพี่ขวัญในโทรศัพท์ก็โกรธมาก “นัดไว้ตอนสิบโมงเข้า เธอดูเวลาซิ ตอนนี้มันกี่โมงแล้ว” สิบเอ็ดโมงครึ่ง เธอเพิ่งขึ้นรถ เธอฟังปลายสายตำหนิเธออยู่ในรถ จนแก้วหูแทบจะแตกเป็นชิ้นๆ “พี่ขวัญ ฉันขอโทษจริงๆนาฬิกามันไม่ปลุก เมื่อคืนฉันตั้งเวลาไว้แล้ว” เธอไม่รู้หรอกว่า ก่อนที่จะออกไปเมื่อเช้าคนบางคนพยายามที่จะทำให้เธอหลับพักผ่อนได้มากขึ้น เลยปิดนาฬิกาปลุกที่เธอตั้งไว้ “โชคดีที่นักออกแบบที่นั่นบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นทันที เขาโทรมาหาฉันบอกว่าการสัมภาษณ์ถูกเลื่อนออกไปเป็นตอนบ่าย รีบไปเก็บของแล้วมาหาฉันที่นี่เดี๋ยวนี้” “ฉันอยู่บนรถแล้ว” กมิดาถอนหายใจโล่งอก นี่มันเป็นโชคดีของวันนี้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเลื่อนเวลาออกไป ไม่สงสัยเลยว่าเธอมาสาย เพราะมียังเวลาเหลือเฟือ พี่ขวัญลากเธอไปที่บริษัทเพื่อเปลี่ยนชุดและแต่งหน้าใหม่ หลังจากนั้นก็ค่อยเดินไปขึ้นรถรถเบนซ์ไปที่ แผนกโฆษณาของIsmail “ได้ยินมาว่า บริษัทการบันเทิงห้วยโห้ต้องการจะให้เด็กเป็นพรีเซ็นเตอร์ของ Ismai แต่ศิลปินในบริษัทของพวกเขามีแต่เล็กๆ โดยรวมแล้วดูไม่แพง Ismaiเลยไม่สนใจ เดิมทีบริษัทของเราไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นถ้าหากไม่ถูกบริษัทจำเจริญเทคโอเวอร์ไปละก็ ก็คงไม่มีโอกาสดี ๆ แบบนี้ เธอจะต้องคว้ามันไว้ให้ได้” “พี่ขวัญ ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด” “ไม่ใช่พยายามให้ดีที่สุด แต่ต้องคว้ามันไว้ให้ได้” พี่ขวัญตบไหล่เธอเบาๆ “กมิดา นี่ฉันไม่ได้กดดันคุณคุณน่าจะรู้ ช่วงนี้บริษัทเราไม่มีละครให้เธอลงเลย ถ้าหากจะต้องการที่จะเพิ่มความเปล่งประกายล่ะก็ โอกาสที่ดีที่สุดของคุณตอนนี้คือการได้เป็นพรีเซนเตอร์ แบรนด์ใหญ่” เพียงแค่ได้เป็นพรีเซนเตอร์ บริษัทถึงจะกลับมาให้ความสำคัญกับเธอ ถ้าอยากจะได้ละครดีดีก็ทำได้แค่หาโอกาสโดยทางอ้อมเท่านั้น ในใจเธอนั้นก็รู้ดี สัมภาษณ์ตอนบ่าย ที่แผนกโฆษณาของIsmail อุปกรณ์ต่างๆถูกวางไว้ด้านหน้าของฉากสีขาว นักออกแบบที่พบเมื่อครั้งก่อนแอนดี้ก็ยืนอยู่ที่หน้าฉาก ด้านบนของเขานั้นสวมเสื้อหนัง ส่วนด้านล่างเป็นกางเกงขากว้างสีดำ เป็นผู้ชายที่ทั้งหล่อและดูหยิ่งยโส เมื่อกมิดาเข้าไป มองดูการตกแต่งรอบๆ มันค่อนข้างว่างเปล่านี่ไม่ใช่สถานที่ถ่ายทำเหรอ? หรือว่าจะสัมภาษณ์ที่นี่เลย? เมื่อเขาเห็นเธอมาถึงแล้ว แอนดี้ถอดแว่นตาดำของเขา ยิ้มให้เธออย่างสุภาพ “มาถึงแล้วเหรอ?ขอโทษที่ต้องปรับเวลา” “ไม่เป็นไร” กมิดายิ้ม “คุณแอนดี้ เราจะทำการสัมภาษณ์ที่นี่ใช่ไหม?” “ใช่” แอนดี้พยักหน้า ผมสีชมพูที่ดูเท่ๆนั้นปลิวเหมือนลูกโป่งสีชมพู “ฉันตัดสินใจที่จะดำเนินการสัมภาษณ์ในรูปแบบของโฆษณาที่ต้องการถ่าย นั่นหมายความว่าถ้าคุณผ่านการสัมภาษณ์ ที่เราถ่ายในวันนี้ก็จะถูกทำเป็นโฆษณาและสามารถปล่อยออกไปได้ทันที” “หา?” กมิดางงงวย ทำไมถึงดูเอาแต่ใจแบบนี้? การถ่ายโฆษณาเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมาก โดยทั่วไปแล้วมักจะใช้เวลาเป็นสัปดาห์ถึงจะถ่ายทำเสร็จ และถ้ายังมีปัญหากับการตัดต่อและก็ ก็จะต้องเริ่มถ่ายใหม่อีกครั้ง “แต่ว่าคนที่มาสัมภาษณ์ ไม่ได้มีเพียงแค่คุณคนเดียว” เสียงของแอนดี้เปลี่ยนไปอย่างต้องการที่จะสื่อความหมาย