ตอนที่ 60 การกลับมาของคนรักเก่า(1)

ต๭นที่ 60 การกลับมาของคนรักเก่า(1) “คุณครูปาณิศามาถึงแล้ว” ไม่รู้ว่าเป็นเสียงตะโกนของใครดังเข้ามา ทุหคนที่กำลังวุ่นอยู่ที่ฉากถ่ายทำหยุดทำงานและมองไปที่ประตู กระโปรงเชิตลายทางสีฟ้ามันมาพร้อมกับกางเกงขากระดิ่งสีขาว อยู่บนส้นสูงสิบสองเซนติเมตรมัดผมหางม้า ใบหน้าลูกครึ่งขาวราวกับนางฟ้า ยิ้มมาทางกมิดา “นั้น เธอคนนั้น คือคู่แข็งของเธอวันนี้ ปาณิศา” นักร้องหญิงสาวที่ได้รับรางวัลโกลเด้นสำหรับป๊อประดับโลกในเดือนมิถุนายน และยังเป็น รองประธานของสมาคมระหว่างประเทศเพื่อการคุ้มครองเด็กออทิสติก ปาณิศามีชื่อเสียงเป็นอย่างมากไม่ใช่แค่ต่างประเทศแต่ก็ยังเป็นที่นิยมในประเทศด้วยเหมือนกัน แม้ว่ามันจะมีมากกว่านั้น เธอเป็นดาวดวงใหม่ในโลกของนักร้อง เป็นที่ชื่นชอบของโลกแฟชั่น เคยเป็นพรีเซนเตอร์ของนาฬิกาแบรนด์ดาร์เวร์ และแบรนด์ใหญ่ๆของต่างประเทศอีกมากมาย ในเมื่อมีเธอ มันจะเป็นไปได้ยังไงที่ตัวเองจะชนะ กมิดากลืนน้ำลาย ยังไม่ทันจะตื่นเต้นเธอก็เตรียมตัวถอยแล้วเรียบร้อย เธอพูดด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนจะร้องไห้้ “คุณแอนดี้ นี่ยังจำเป็นที่จะต้องแข่งอีกหรอ?” แอนดี้มองเธอ มีร่องรอยของความเห็นอกเห็นใจในดวงตาของเขา “ถ้าหากว่าตัวเองทิ้งโอกาสที่จะเผชิญหน้าในครั้งนี้ อย่างนั้นความล้มเหลวมันก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ หลังจากนั้นก็คงได้แต่ปลอบใจตัวเอง แกล้งทำเป็นว่าตัวเองไม่เคยล้มเหลว เพราะว่าไม่ได้เข้าร่วม เลยไม่นับว่าล้มเหลว” ปาณิศาดูสดใสมาก เธอเข้าใจเหตุผลที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ต้องการที่จะแข่งขันต่อไป เธอได้รับประสบการณ์แบบนี้มาหลายปี ตอนที่กมิดาไม่ตอบสนองต่อสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อถึง นักร้องชื่อดังคนนั้นได้เดินมาตรงหน้าเธอเลยผ่านเธอไป กระแทกไหล่เธอและเข้าไปกอดแอนดี้ “ที่รักไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เสียงของปาณิศานั้นอ่อนโยน เหมือนกับทุกคำที่พูดออกมานั้นเปล่งเสียงออกมาได้อย่างถูกต้อง ไม่มีอะไรที่ทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีเลย “ใช่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” แอนดี้ตอบเบาๆและดันตัวออกมาจากอ้อมกอดของเธอ “เดือนก่อนที่คุณไปร่วมงานการแสดงเครื่องประดับที่ฝรั่งเศส ทำไมถึงไม่มาหาฮันเลย ฉันยังเห็นคุณอยู่ในข่าวอยู่เลย” “คุณเป็นถึงนักร้องชื่อดัง และยังเป็นคนที่ทำประโยชน์ให้สังคมจะมีเวลามาเจอฉันได้ที่ไหน?” กมิดาใจเสียไปเล็กน้อยแล้ว ยังจะมีอะไรที่ต้องสัมภาษณ์อีก พวกเขาจับมือกัน คืนนี้ออกไปและปีนขึ้นบนที่นอน เธออยู่ที่นี่ก็เหมือนกับไฟที่สว่างไสว ไม่มีโอกาสที่จะชนะเลย แอนดี้นี่เขามาที่นี่เพื่อแก้แค้นสำหรับเรื่องคราวก่อนใช่ไหม? ตอนนี้เธอสงสัยมาก “สัมภาษณ์ก่อนเถอะ” ในที่สุดแอนดี้ขัดจังหวะความใกล้ชิดที่ได้เจอกันอีกครั้ง ทำให้อีกด้านหนึ่งที่กำลังวางตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะจัดการตัวเองอย่างไรได้แต่ถอนหายใจออกมา ปาณิศามองไปที่กมิดา พยักหน้าและยิ้มให้เธอ รอยยิ้มที่เหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิมันไม่ทำให้คนรู้สึกรำคาญ ถึงแม้ว่าจะเป็นคู่แข่ง แต่เธอไม่คิดว่าเธอจะสามารถชนะได้แต่ต้องยิ้มเยาะเย้ยเป็นคำตอบ “มีเครื่องประดับสองชุดที่เหมือนกันทั้งหมดเป็นตัวอย่างของคอลเลคชั่นใหม่ในฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนของIsmai ที่ยังไม่ได้แก้ พวกคุณเลือกกันไปคนละชุด หลังจากนั้นคุยกับคนในแผนกโฆษณาว่าจะถ่ายอย่างไร ทุกคนมีเวลาหนึ่งชั่วโมง ฉันจะดูแค่ตอนสุดท้าย” วิธีการพูดของแอนดี้เหมือนกับเธอ เมื่อตอนที่พูดประโยคเหล่านี้ เหมือนไม่เห็นเพื่อนหรือคนแปลกหน้าอยู่ในสายตา มันเป็นลักษณะของธุรกิจ หลังจากเอาเครื่องประดับมาแล้ว ทั้งสองคนก็เข้าไปที่ห้องแต่งตัวของตัวเอง โดยมีช่างแต่งหน้าและนักวางแผนในแผนกโฆษณาอธิบายถึงความหมายของเครื่องประดับที่พวกเขาถืออยู่ ชุดที่กมิดาได้มานั้น เป็นสร้อยคอขนาดกลางครึ่งหนึ่งทำด้วยทองคำขาวฝังเพชรสีขาว อีกครึ่งหนึ่งฝังเพชรสีดำมันเหมือนกับชีวิตของคนเรา จะมาสิ้นสุดรวมกันอยู่ที่ตรงกลาง รวมกันกลายเป็นหงส์สองตัวขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือหงส์ดำกับหงส์ขาวจูบกันมีความความเศร้าโศกในความรัก “หงส์จูบเส้นนี้เป็นงานล่าสุดของอาจารย์แอนดี้แต่เนื่องจากความหมายค่อนข้างเศร้า เนื่องจากความหมายไม่ค่อยดีเลยไม่อาจนับเป็นผลงานที่สมบูรณ์แบบได้ จริง ๆแล้วแผนกโฆษณาของพวกเราไม่มีความคิดเห็นเลย ถ้าอย่างนั้นคุณลองพูดสิ่งที่คุณคิดออกมาที” คนที่รับผิดชอบในการวางแผนยังดูอายุน้อย ใบหน้าของเขาดูบูดบึ้ง กมิดาจ้องไปที่สร้อยที่อยู่บนคอเธอเป็นเวลานานลังเลว่า “ในการเต้นบัลเล่ต์มีหงส์ดำและหงส์ขาว ถ้าอย่างนั้นพวกเราเพิ่มองค์ประกอบของบัลเล่ต์ในโฆษณา การบรรจบกันของหงส์ดำและหงส์ขาว ได้ไหม?” เขาครุ่นคิดสักพัก เขามองไปที่คอของเธอ “มันเป็นความคิดที่ดี คุณเต้นบัลเล่ต์เป็นไหม มันค่อนข้างยากแค่ชั่วโมงเดียวไม่น่ารอดนะ?” กมิดายิ้ม “ฉันเรียนบัลเล่ต์มาตั้งแต่ชั้นประถม สำหรับฉันแล้วว่ามันไม่ยาก เพียงแค่รบกวนช่วยหาชุดบัลเล่ต์ให้ฉันที หงส์ดำหงส์ขาวอย่างละชุด คาดว่าจะต้องใช้กล้องสามตัว” เมื่อตอนที่เธอเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศเธอเคยผ่านการกำกับการแสดงมาก่อน เรียนการถ่ายทำ ดังนั้นเธอค่อนข้างมีความรู้ในเรื่องนี้ ตัดสินใจแล้วที่จะเต้นบัลเล่ต์ความกังวลของเธอค่อยลดลงหน่อย กมิดายืดขาของเธออยู่ในห้องแต่งตัวรอก่อนที่จะต้องออกไปด้านนอก หลังหมดเวลาเตรียมตัวก็ได้เวลาออกไปถ่ายแล้ว “แอนดี้ฉันกำลังรีบ ช่วงบ่ายฉันนับกับเพื่อนไว้ ดังนั้นฉันขอถ่ายก่อนได้ไหม” ปาณิศาใส่ชุดกระโปรงสีขาว เธอจับปลายกระโปรงและถามแอนดี้ แอนดี้มองไปที่กมิดา “ตอนบ่ายคุณมีธุระอะไรไหม?” เธอส่ายหน้าไม่มีธุระอะไร “ฉันรอได้” “โอเค งั้นถ่ายปาณิศาก่อน” กมิดายืนอยู่ข้างๆแอนดี้ มองดูปาณิศาที่ใส่ชุดกระโปรงสีขาวกำลังเต้นรำอยู่ตรงกลางของฉาก ตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เมื่อเธอเปลี่ยนเป็นกระโปรงสีดำในฉากที่สองเธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่าง นี่มันความคิดของเธอไม่ใช่เหรอ? บัลเล่ต์หงส์สีดำและหงส์สีขาว? ปาณิศาเพียงปรับเปลี่ยนจากการเต้นบัลเล่ต์เป็นการเต้นแบบอื่นเท่านั้นนิ มันเหมือนการปรับปรุงท่าบัลเล่ต์อย่างไงอย่างงั้น ในใจของเธอชาวาบ จิตใต้สำนึกของเธอสั่งให้หันไปมองที่นักวางแผนของเธอ “มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง” “ฉันก็สงสัยเหมือนกัน ทำไมความคิดของคุณครูปาณิศาคล้ายกับพวกเธอเลย?” เขาเอามือจับคางทำหน้าครุ่นคิด หรือว่ามันเป็นเพราะความคิดนี้ก็เป็นเหมือนความคิดของคนอื่นทั่ว ๆ ไป? เมื่อเห็นสร้อยก็คิดถึงการร่ายรำแบบหงส์เหรอ? เขาไม่มีเวลาที่จะมาคิด เมื่อกมิดาเข้าไปในฉากสมองของเธอตึงไปหมด เธอพยายามด้วยตัวเอง ผ่านตอนแรกมาตรฐานหงส์ขาว เมื่อเงยหน้าขึ้นไปพบกับความผิดหวังในดวงตาของแอนดี้ดูเหมือนจะไม่พอใจ ในมือของเธอนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมา เท้าลื่นทำให้เธอล้มลงไปกับพื้นเธอล้มลงไปแยกขาร้อยแปดสิบองศ์อยู่ที่พื้นมันเป็นภาพตอนจบที่ไม่สวยงามเลย ฝั่งผู้กำกับก็ร้องออกมาอย่างหงุดหงิด “คัท” ปาณิศาที่บอกว่าจะต้องรีบไปตอนนี้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอและมายืนมองดูฉากที่สองอยู่ข้างๆ และตอนนี้กมิดาก็เครียดเป็นอย่างมากแค่เปลี่ยนมาเป็นชุดกระโปรงฟูสีดำเธอก็แทบจะยืนไม่ไหว เต้นรำหงส์อีกครั้ง เทียบกับปาณิศาละก็มันไม่เหมือนกันเลย ความคิดสร้างสรรค์ไม่สามารถทำให้เธอชนะ และการสัมภาษณ์ครั้งนี้ก็จะต้องล้มเหลว ที่ฉากสีขาวนั้นมีเสานี่เอาไว้เต้นPole danc ตั้งอยู่เธอกวาดตาไปมอง ตะลึงและกัดฟัน ทำไปแล้วก็ต้องทำให้สุด เธอให้คนเอาเสามาตั้งไว้ตรงกลางของฉาก