ตอนที่ 62 คู่รักเก่ากลังมา （3）

ต๭นที่ 62 คู่รักเก่ากลังมา （3） กาณิศาเดินลงมาที่ล้านจอดรถด้วยรองเท้าส้นสูง นัดกับคนขับไว้มารับเธอที่นี่ เธอใส่หน้ากากและหมวกแล้งมองซ้ายมองขวา กลัวโดนคนอื่นเห็น มองไปเห็นทะเบียนรถที่คุ้น ๆ เธอรู้สึกดีใจ รีบเดินไปที่รถ ยังไม่ทันก้าวไป เสียงลิฟท์ดังขึ้นเหมือนมีคนเดินลงจากลิฟท์ กาณิศารู้สึกกังวลกลัวมีคนจำตัวเองได้ ก็เลยรีบเดินไปที่รถ ทันใดนั้น รู้สึกเท้าหนักขาอ่อน ทั้งตัวก้มไปที่พื้น ทำให้มีฝ่นขึ้นมา “โอ้？” เสียงอุทานดังมาจากข้างหลังดูเหมือนตกใจมาก เป็นเสียงตะโกนที่อ่อนแอของผู้หญิง ฟังแล้วคุ้นหูมาก ทันใดนั้นกมิดาขมวดคิ้ว ไม่ทันที่จะหันหลังไปดู แต่รู้สึกเจ็บมากและลองขยับตัวสองทีแล้ว รู้สึกว่าตัวเองยืนขึ้นมาไม่ได้ เมื่อคืนออกกำลังกายมากไปหน่อย และการสัมภาษณ์ที่ผ่านมาทำให้เสียพลังงานไปมาก ตอนนี้อะไรนิดหน่อยก็สามารถทำให้เธอตกใจจนขาอ่อนได้เลย หัวเข่าลงกับพื้นเจ็บมาก มีความร้อนมาจากแขน แล้วใช้มืออย่างเบาจับแขนเธอขึ้นมา “เธอเป็นอะไรไหม？” เสียที่อ่อนโยนดังขึ้นที่หู ใคร ๆ ได้ฟังแล้วจะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนชอบช่วยเหลือคน แต่กมิดารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามือที่ยกเธอขึ้นมีไม่ได้ใช้แรงเลย แค่รูดผ่านแขนเธอไปอย่างนั้น สุดท้ายเธอต้องกัดฟันใช้แรงยืนขึ้นมา พอจะเงยหน้าขอบคุณ สายตาก็ได้มองเห็นรูปร่างที่คุ้นเคยลงมาจากรถและเดินมาทางที่เธออยู่อย่างเร็วรีบ “เกิดอะไรขึ้น？” เสียงที่เย็นชาดังก้องในโรงจอดรถทำให้อากาศเย็นปะทะกัน ปริพลยังไม่ทันที่จะเดินมาใกล้ กมิดาตัวยืนไม่นิ่ง รู้สึกแรงที่แขนลากเธอลงอีกทางโดยไม่รู้สาเหตุ “อุ๊ย…...” เสียงอุทานดังขึ้นที่หู รู้สึกที่แขนมีแรงกดดัน ยังไม่ทันยืนนิ่ง ท่าทางจะจูบกับพื้นอีกรอบแล้ว แต่ไม่ได้มีความรู้สึกเจ็บปวดเหมือนที่คิดไว้ แขนของเธอถูกมือใหญ่ ๆ จับอย่างแน่น เมื่อได้ลืมตาขึ้นมา กลิ่นของปริพลก็ได้อยู่รอบตัวเธอ แต่ที่ทำให้ปวดตาคือ มืออีกข้างหนึ่งของปริพลกำลังกอดเอวผู้หญิงคนนั้นอยู่ ผู้หญิงคนนั้น เงยหน้าขึ้น ตะโกนทำเสียงน่าสงสารออกมา “พี่ปริพล…...” เมื่อกี้ทำเป็นจะมาช่วยเธอแล้วสุดท้ายจะมาทำให้เธอล้มอีก นี้ก็คือคู่แข่งที่จะมาแย่งตำแหน่งตัวแทนIsmai ปาณิศา นักร้องคนดัง เป็นนักร้องภายใต้บริษัทการบันเทิงห้วยโห้ เทียบกับตอนที่อยู่สถานที่แสดงทำท่าไม่สนใจกันเลย กับตอนนี้อยู่โรงจอดรถ เหมือนมีไฟประกายออกมาเลย “พวกเธอรู้จักกันหรือ？” กมิดาถามอย่างสงสัย ปริพลขมวดคิ้ว แล้วไม่ได้ตอบเธอ “เดินยังเดินไม่เป็นหรือ？” เพื่อนสนิทของกมิดาเคยบอกไว้ว่า ถ้าผู้ชายไม่ได้ตอบคำถามเธอตรง ๆ นั้นคือเขามีปัญหา แต่ถ้าผู้ชายไม่ตอบคำถามเธอตรง ๆ แล้วยังมาถามคำถามอย่างอื่นอีก นั้นหมายความว่าเขามีปัญหาอย่างมาก แต่ปัญหาตอนนี้คือ ตกลงปาณิศากับปริพลเป็นอะไรกัน ทันใดนั้นกมิดารู้สึกเสียใจมาก มองไปเห็นสองคนนี้ท่าทางเหมือนคู่กันเลย ถ้ารู้อย่างนี้เมื่อคืนจะไม่หัวร้อนเสียตัวให้เขา ทำไมไม่ทำให้รู้เรื่องก่อนละ？ ปริพลมีเพื่อนผู้หญิงที่โตมาด้วยกันที่ยังอยู่ต่างประเทศยังไม่กลับมาและเป็นรักแรกพบของเขา และระหว่างสองคนนี้มีอะไรเข้าใจผิดกันถึงได้แยกกันอยู่คนละที่ ตอนนี้คนรักกลับมาแล้ว พวกเขากลับมาเหมือนเติม และตัวเองเป็นส่วนเกิน ่ยังเป็นตัวตลกอีกด้วย ปริพลขมวดคิ้วอย่างลึก เหมือนจะไม่พอใจ ปริพลอยากจะพูดแต่ถูกเสียงโอนโยนที่ดังขึ้นตัดไป “พวกเธอรู้จักกันหรือ?” ปาณิศาถาม และมองไปที่กมิดา แล้วมองไปที่ปริพล ถามอย่างมีความหมาย “กมิดา เป็นนักแสดงของบริษัทฉัน” ปริพลตอบ และทำให้กมิดาใจเย็นลงเล็กน้อย ต่อหน้าปาณิศาจะต้องหลีกเลี่ยงอย่างจงใจหรือ？คือไม่อยากจะให้รู้ว่าเรื่องตัวเองกับเขาได้แต่งงานกันแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เข้าใจได้ ถ้าเป็นเรื่องจริงเธอคิดว่ามีช่วงเวลาหนึ่งระหว่างทั้งสองที่เธอไม่ได้อยู่ด้วย “พวกเธอคุยไปก่อนนะ ฉัน ฉันขึ้นรถก่อน” เธอเอามือของเธอออกจากแขนของปริพล และลองขึ้นรถเอง “ไม่ต้อง เธอได้รับบาดเจ็บแล้ว ไปโรงพยาบาลก่อน” ปริพลไปจับไหล่ของเธอ จะพาเธอไปที่รถ “พี่ปริพล ฉันไม่ได้ขับรถมา ผู้จัดการยังไม่มารับฉัน ขอติดรถไปด้วยได้ไหม？” เสียงเบา ๆ นี้เหมือนเสียงผีสิงไม่ยอมไปสักที กมิดาขมวดคิ้ว รู้สึกจากใจว่าผู้หญิงคนนี้มาไม่ดี ตอนนี้เธอควรที่จะแสดงออกท่าทางในฐานะที่เป็นภรรยาปฏิเสธหรือไม่？ เธอเงยหน้ามองไปที่ด้านข้างของปริพล หน้าแหลมคมเหมือนโดนมีดลับมาก่อน ยังไม่ทันให้เธอพูด ก็ได้พยักหน้าแล้ว คนขับรถเป็นประตูหน้าแล้ว แต่ปาณิศาทำเป็นมองไม่เห็นเดินไปนั่งที่ด้านหลัง “กมิดาได้รับบาดเจ็บก็ให้เธอนั่งหน้าไปดีกว่า กว้างกว่าด้วย” เสียงของปาณิศาฟังดูอ่อนโยน แต่เมื่อกมิดาได้ยินแล้ว รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่ไม่รู้ว่าไม่สบายตรงไหน ดีที่ปริพลรู้สึกให้กมิดานั่งข้างหน้าไม่ค่อยปล่อดภัย และได้ให้เธอนั่งที่ด้านหลัง ตัวเองไปนั่งด้านหน้า การจัดที่นั่งแบบนี้สำหรับเขาดีที่สุดแล้ว แต่สำหรับกมิดารู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนเข็ม ปาณิศานั่งอยู่ด้านหลังปริพล พูดอยู่หลังเขาตลอดทางไม่หยุดเลย และไม่มีท่าทางที่เป็นนักแสดงคนดังที่ต้องมี เหมือนเป็นน้องสาวที่น่ารัก เชื่อฟัง และบางครั้งได้พูดถึงพวกเขาตอนเด็ก ใบหน้าของปริพลจะยิ้มอ่อน ๆ โดยตลอด รอยยิ้มแบบนี้ไม่ใช่ใคร ๆ ก็ได้เห็นง่าย ๆ “พี่ปริพล ยังจำได้ไหม ตอนนั้นฉันกับพี่วิธานมาเล่นเกมในบ้านพักกองทหาร เด็กผู้ชายทั้งหมู่บ้านไม่ยอมเล่นกับฉันเลย มีแต่พี่วิธานยอมเล่นด้วย และลากเธอและฉันมาเล่นด้วยกัน…...” เมื่อได้ยินชื่อคำว่าวิธาน ใจของกมิดามาถึงคอเลย ต่อหน้าปริพลชื่อนี้เป็นที่ห้ามเลย ปาณิศาดุสีหน้าเป็นไหม？ แต่มองไปที่ปริพล เหมือนไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ดวงตาที่เย็นชามองไปที่แสงอ่อน ๆ ที่อยู่หางใกล เหมือนมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว กมิดาถึงจะสบายใจหน่อย แต่ใจค่อยตกลงถึงที่สุด คนอื่นไม่กล้าพูดถึงวิธาน แต่ปาณิศาทำได้ ทั้งสองคนเหมือนเป็นเพื่อนที่ไม่เจอกันมานาน มาคิดถึงเพื่อนอีกคนในโลงของพวกเขาที่คนอื่นเข้าไปไม่ได้