ตอนที่ 63 คู่รักเก่ากลังมา （4）

ต๭นที่ 63 คู่รักเก่ากลังมา （4） เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ปาณิศายังไม่หยุดคุยกับปริพล ตลอดทางที่ทำแผลมีแต่คนขับรถมาเป็นเพื่อนกับกมิดา เธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถแทรกเข้าไปได้ และไม่อยากพูดอะไรด้วย แต่เมื่อได้ยินว่าปาณิศาจะไปเยี่ยมคุณย่า ใจของเธอเริ่มไม่ดีละ “พี่ปริพล ฉันเพิ่งกลับมา ควรที่จะไปเยี่ยมคุณย่าสักหน่อย วันนี้เลยดีไหม ？” ปริพลเงียบไปครู่หนึ่ง “เธอควรที่จะกลับไปคอนโดจัดของให้เรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้มาทำสัญญากับบริษัทบันเทิงห้วยโห้ รอเธอทำทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว ค่อยไป” กมิดาไม่คิดว่าปริพลจะปฏิเสธ และเหตุผลที่ปฏิเสธเป็นเหตุผลที่ไม่ค่อยจะยอมรับได้ เธออดใจไม่ได้ที่จะไปมองสีหน้าของปาณิศา ไม่เสียชื่อว่าเป็นนักร้องคนดัง ขนาดนี้ยังไม่ออกสีหน้า ทำตัวเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย “ใช่น่ะ เพิ่งกลับมาถึงไม่ได้จัดการตัวเองเลย นั้นแค่นี้ก่อน เธอส่งฉันกลับคอนโดหน่อย พูดถึงนี่ ยังต้องขอบคุณพี่ปริพลช่วยหาคอนโดให้น่ะ” คำนี้เหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง กมิดาขมวดคิ้ว และที่สุดก็ได้หยิบหูฟังออกมา เสียบเข้ามือถือและเปิดเพลงพิงหลังเก้าอี้หลับตาไป พวกเธอจะพูดอะไรก็พูดไปเลย ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว สายตาของปริพลมองผ่านกระจกไปที่ผู้หญิงที่นั่งพิงที่นั่งด้านหลังกำลังนอนอย่างสบายใจ ไม่สนใจรอบข้างเลย ดวงตาที่มองเธอเริ่มจะเย็นชา “ฉันซื้อน้ำหอมที่คุณย่าชอบจาำต่างประเทศมา วันหลังมีโอกาสจะเอาไปให้” เสียงของปาณิศาผ่านหูฟังทำให้กมิดาได้ยินแต่ละคำอย่างชัด เธอแค่ฟังเพลงไม่ถึงสองวินาทีก็ได้ปรับเป็นเงียบเสียง ไม่รู้ว่าทำไมฟังพวกเขาแบบตรงไปตรงมาไม่ค่อยสบายใจ “ได้เลย” ปาณิศายิ้มอย่างหวาน ดูเรียบร้อย “ตอนไปสัมภาษณ์ที่Ismai ถ้ารู้ว่าเธอเป็นศิลปินภายใต้บริษัทของเธอก็จะไม่แย่งกับเขอแล้ว ตำแหน่งตัวแทนนั้นสำหรับฉันมีไม่มีก็ไม่เป็นไร ถ้าเธอบอกฉันก่อนนะ ก็จะไว้หน้าเธอให้เขาไปเลย” คำพูดเริ่มน่ารำคาญขึ้นเรื่อย ๆ กมิดารู้สึกมีไฟลุกไหม้ในหน้าอกเธอซึ่งกำลังจะระเบิด เป็นอะไรกับปาณิศา？ เพื่อนสนิทวัยเด็กของปริพลเป็นคนประหลาดแบบนี้หรือ？ โตที่บ้านพักกองทหารด้วยกันดีขนาดนั้นหรือ？ กว่าจะส่งเทวดาอย่างปาณิศากลับไปคอนโดสักที ปาณิศายังจะบอกกับปริพลว่าที่บ้านมีอะไรที่จะให้เขาช่วยยก ตัวเองยกไม่ไหว ทีนี้ไปเป็นครึ่งชั่วโมงเลย กมิดากัดฟันอยู่ในรถอย่างเสียงดังออกมา รู้สึกไม่พอใจมาก เมื่อคืนยังเรียกเธอที่รักอยู่บนเตียง วันนี้สวมกางเกงแล้วก็ทำเป็นไม่รู้จักกัน พรวลัยเคยบอกไว้ว่าผู้ชายเป็นคนที่คิดในร่างกายส่วนล่าง นี่เป็นเรื่องจริง ในอีกด้านหนึ่ง ปริพลเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นของคอนโดที่ทำความสะอาดอย่างเรียบร้อย ปาณิศาวางกุญแจแล้วไปที่ห้องครัวเพื่อเอากาแฟที่แม่บ้านทำไว้ให้ “ฉันกะเวลาไว้แล้ว ให้แม่บ้านทำไว้ให้ ยังร้อนอยู่ ดื่มสักหน่อยแก้หนาว” เที่ยบกับเมื่อกี้ที่ต่อหน้ากมิดาอย่างพิถีพิถัน ตอนนี้ปาณิศาดูปกติเยอะเลย ปริพลมองเธออย่างลึกซึ้ง และมองผ่านแก้วกาแฟ “มีอะไรหรือ？” ปาณิศายกคิ้วขึ้น “กลัวฉันวางยาพิษหรือ？พี่ปริพล” เมื่อได้ยินอย่างนี้ ปริพลมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ยิ้มเบา ๆ ยกแก้วกาแฟขึ้นมาแล้วจิบไปหนึ่งคำ รสชาติดี “เมื่อกี้ทำไมทำแบบนั้น?” เขาพูดด้วยเสียงเย็นชา ปาณิศาอึ้งไปครู่หนึ่ง ได้ย้อนคิดตลอดทางที่ทำมา เปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย “เมื่อก่อนไม่ว่าผู้หญิงคนไหนที่อยู่ใกล้เธอ ฉันทำแบบนี้โดยตลอดน่ะ ทำไม คนนี้ไม่เหมือนกันหรือ？” ไม่ได้รับคำตอบไปนาน คำตอบที่อยากได้ หรือคำตอบที่ไม่อยากได้ ไม่มีเลย บรรยากาศไม่ค่อยดี “พี่ปริพล ครั้งนี้เธอเอาจริงหรือกับกมิดา？” “อื่ม” คำว่าอื่มเสียงไม่ได้หนังไม่ได้เบาน่ะ แต่เหมือนตกอยู่ที่ตัวปาณิศาแล้วหนักมาก เธอเงียบไปสักพัก มือที่จับแก้วกาแฟจับอย่างแน่น ไม่นาน ได้ยิ้มและพูดว่า“แหม…… ในที่สุดก็คิดได้แล้วหรือ？” ปริพลเงยหน้า มองไปที่ผู้หญิงคนนี้ “ยากจริง ๆ ฉันจะต้องขอบคุณพี่สะใภ้ในอนาคตคนนี้จริง ๆ ” ปาณิศาพูดอย่างธรรมชาติ“อย่างโทษฉันที่ทำแบบนั้นน่ะ ยังไงเธอเป็นพี่ชายของฉัน พี่ชายของตัวเองถูกแย่งออกจากผู้หญิงคนอื่น ยังไงในใจก็รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ！” “แค่รู้สึกไม่ค่อยดีหรือ？” “ยังมีอิจฉานิดหน่อย ” ปาณิศาพูดเอียงศีรษะ และยกแขนขึ้นมาหนึ่งข้างนิ้วชี้และนิ้วโป้งเข้าด้วยกันทำท่าทางเล็ก ๆ ดวงตาของเธอกระพริบตา ขึ้นเล่น “เธอได้สละโสดแล้ว เหลือฉันที่เป็นผู้หญิงโสดยังมีอายุเยอะ” “ตามที่เธอมี ผู้ชายธรรมดาไม่คู่ควรกับเธอ” ปริพลพูดแล้วค่อย ๆ ยืนขึ้น “กาแฟหมดแล้ว ฉันยังมีธุระ ไปก่อน ถ้าเธอต้องการอะไรเพิ่มเติมโทรไปบอกลีลี่แอนได้เลย” “ ฉันไมเกรงใจกับเธออยู่แล้ว” ปาณิศาไม่ได้ให้อยู่ต่อ ยกแก้วกาแฟส่งปริพลถึงหน้าประตู “ช่วยฉันทักทายกมิดาหน่อย ตอนสัมภาษณ์ไม่ได้ตั้งใจ ขอให้เธออย่าไปใส่ใจ” “เธอไม่ใช่เป็นคนคิดเล็กคิดน้อย” ปริพลยืมอยู่ในลิฟท์ ตอนที่ประตูจะปิดพูดออกมาอย่างเบา ๆ เมื่อมองไม่เห็นคนที่อยู่ในลิฟท์แล้ว ปาณิศายืนอยู่หน้าห้องรู้สึกใจโล่ง ๆ รอบยิ้มแข็งอยู่บนใบหน้า กว่าจะได้สติกลับมาใช้เวลานาน ดูเหมือนไม่ได้เศร้า และไม่เหมือนมีความสุข รู้สึกแปลก ๆ ในโลกนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะยอมให้ผู้ชายของตัวเองไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น พี่ปริพล เธอยังไม่เข้าใจผู้หญิงดีพอ ตอนที่ปริพลขึ้นไปในรถ คนบางคนที่อยู่ในรถเกือบจะเอาหนังเก้าอี้รถขูดจนขาดแล้ว แต่ทันใดที่เขาเข้าไปในรถ ทำเป็นหลับไปแล้ว “นอนแล้ว？” ปริพลขมวดคิ้ว คนขับรถใส่หัวอย่างแรง ไม่ได้นอน ปริพลหันหัวไปมองที่ใบหน้าคนนั้น ใช้มือบีบแก้มเธอ หน้าเธอไม่ได้เรียวเหมือนที่นิยม ยังมีแก้มเหมือนเด็กน้อย “อุ๊ย เธอไม่ต้องมาบีบหน้าฉันแล้ว อวบอยู่แล้ว ถ้าอวบกว่านี้ พี่ขวัญไล่ให้ฉันไปทำศัลยกรรมแล้ว” กมิดาทนมือที่รูดอยู่บนหน้าเธอไม่ไหวจริง ๆ ดีที่หน้าเธอเป็นธรรมชาติ ไม่อย่างนั้นตอนนี้น่าจะหน้าเอียงไปข้างหนึ่งแล้ว ตกใจคนอื่นไปหมดแน่เลย “ฉันกับปาณิศาเป็นพี่น้อง เธอไม่ต้องคิดมากนะ” เสียงนุ่มนวลที่พูดออกมากระจายไปทั้งรถ เสียงใจร้อนของใครบางคนจางหายไปและในที่สุดเสียงทั้งหมดก็หายไป