ตอนที่ 65 อาบน้ำเป็นปัญหา

ต๭นที่ 65 อาบน้ำเป็นปัญหา “คุณย่ารอพวกเราหรือ？” กมิดารีบถาม เธอจึงพูดไม่ค่อยชัด คนรับใช้เข้าใจเธอ พยักหน้า “คุณย่าดื้อมากเลย ยังไงก็จะรอคุณกลับมาดื่มน้ำซุป คุณหญิงรีบดื่มน้ำซุป คุณย่าถึงจะได้รีบไปพัก “ฉันเข้าใจแล้ว” เธอมองไปที่ปริพล “อย่าไปว่าพวกเขาเลย เป็นเพราะฉันกลับมาตึกไป ต่อจากนี้จะกลับเร็วหน่อย” “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันจะว่าพวกเขา？” ปริพลมองลึกลงไปและสังเกตกมิดา กมิดายกไหล่และพูดว่า “เป็นเรื่องปกติ ฉันอาศัยอยู่คอนโดฟ้ารดาเกือบสองเดือนแล้ว เรื่องแบบนี้ส่วนใหญ่แล้วเธอต้องแสดงสีหน้าให้กับคนรับใช้แล้ว” “ส่วนใหญ่？เธอเห็นหลายครั้งแล้วหรือ？” ดวงตาของปริพลมองลึกลงไปเล็กน้อย ถ้าจำไม่ผิด เขาคุยกับคนรับใช้น้อยมาก ที่บ้านยังมีคนดูแลบ้านอยู่ เรื่องการสั่งสอนทุกอย่างอยู่ที่คนดูแลบ้าน กมิดาใส่มือไปมา “ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ฉันขอขึ้นไปก่อนนะ เธอพาคุณย่าไปพักเถอะ ไม่ต้องบอกเธอรู้เรื่องเข่าของฉันน่ะ” ปริพลสายตามองไปที่เข่าของเธอที่ถูกพันด้วยผ้า ใส่ใจรายละเอียดดีน่ะ ปกติเป็นคนที่ไม่ค่อยระวังอะไรเลย ไม่คิดจะใส่ใจเรื่องคุณย่า กมิดาขึ้นห้องไปแล้ว ปริพลยืนอยู่ทางเข้าบันไดสักพัก แน่ใจว่าคนรับใช้ส่งกมิดาเข้าห้องไปแล้ว ยังฟังเสียงห้องรับแขกด้วย จึงได้ก้าวเข้าไปที่ห้องรับแขก คุณย่าเปิดตาครึ่งหนึ่ง ถอดแว่นลง และถามเขาว่ากลับมายังไง “กินข้าวยัง？บอกว่าจะกลับมากินข้าวเย็นหรือ？” พูดถึงเรื่องนี้ คุณย่าทำท่าไม่ค่อยพอใจ “ไปกินข้างนอกมาแล้ว กมิดาเหนื่อยแล้ว ขึ้นห้องไปก่อน ซุปได้ส่งขึ้นไปด้วยแล้ว ให้เธอดื่มก่อนนอนได้ยเลย ฉันส่งคุณย่าเข้าห้องไปพักผ่อนน่ะ” “โอ้？เด็กคนนี้ วันนี้กลับมายังไม่ได้มาหาฉันเลย？” คุณย่าทำท่าสงสัย “เธอโกหกฉันหรือ กมิดาไม่ได้กลับมากับเธอใช่ไหม？” ปริพลถอนหายใจ “ลินส่งกมิดาเข้าห้องไป ถ้าไม่เชื่อ รอลินลงมา คุณย่าถามได้เลย？” “ฉันจะไปดูเอง ออกไปทั้งวันแล้ว ยังไม่ได้ถามหลายว่าเป็นไงบ้างเลย” คุณย่าถอดแว่นลง กอดแขนปริพลและลุกขึ้นเดินขึ้นห้อง “คุณย่าตอนนี้มีหลานสะใภ้แล้ว ไม่เอาหลานเลย？” คำพูดนี้ทำให้ร่างกายของคุณย่าหยุดไปครู่หนึ่ง หลายปีที่ไม่ได้ยินหลายพูดแบบนี้ออกมาจากปาก แม้ว่าเสียงที่พูดจะเย็นชา แต่ครั้งที่แล้วที่เขาพูดแบบนี้ออกจากปาก ยังเป็นตอนเด็กที่อยู่กับพี่ชายของเขา ถามเธอว่าพี่ชายเก่งกว่าใช่ไหม ฉะนั้นชอบพี่ชายมากกว่า “ดีๆๆ ไม่ไปดูก็ได้ เด็กแซบคนนี้นี่ ตอนนี้รู้จังแย่งความรักกับภรรยาตัวเองแล้วหรือ” เธอรู้สึกดีใจ หลายปีนี้ กลัวแต่ว่าหลานคนนี้ไม่สามารถออกจากความทุกข์ได้ แต่ดูแล้วตอนนี้ กมิดาทำให้เขาเปลี่ยนไปเยอะเลย ลมเย็น ๆ พัดผ่านกระจกในค่ำคืนนี้ กมิดานั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ มองไปที่ขาตัวเองที่ได้รับบาดเจ็บ รู้สึกทำอะไรไม่ถูก อยากจะอาบน้ำดี ๆ สักหน่อยยังมีปัญหา ขาทั้งสองข้างโดนน้ำไม่ได้ แต่ว่าวันนี้ไปทำทรงผมมา ยังไงก็ต้องสระผม และยังไปเต้นมาเหงื่อออกทั้งตัวเลย รู้สึกเครียดจัง กำลังนึกอยู่ มีเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมา และมีเสียงเท้าเดินหนัง ๆ เธอรู้สึกตื่นเต้นในใจ และเธอก็ไปที่จับกลอนประตู ดีที่ปิดไปแล้ว ใช้เวลาตั้งนานถึงจะถอดเสื้อตัวเองออกไป ตอนนี้นั่งอยู่บนเก้ายอี้โดยที่ไม่ได้ใส่เสื้ออะไรเลย รอน้ำในอ่างอาบน้ำเต็ม ถ้าเขาเดินเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวก็จะอายมากเลยน่ะ “เคาะ ๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เธอตกใจ และเสียงเย็นชาก็ดังขึ้นมา ทำให้เธอรู้สึกหน้าตัวเองร้อนขึ้นมา “ขาของเธอยังมีแผลอาบน้ำไม่สะดวก เปิดประตู ฉันจะเข้าไปช่วยเธอ” เมื่อได้ยินอย่างนี้ กมิดารีบดึงผ้าเช็คนัวคลุมหน้าอกตัวเอง แม้ว่ามีกำแพงกั้นไว้ แต่รู้สึกว่าตัวเองโดนมองไปทั้งตัวเลย ขนาดพูดยังพูดไม่ชัดเลย “ไม่… ไม่ต้อง… ฉัน… ฉัน… ฉันทำเองได้” “เธอแน่ใจหรือ？” “ฉัน… อา...” กมิดารีบที่จะเปิดฝากบัวเพื่อเอาน้ำไปไล่เสียงที่ชัดเจนจนเกินไป ลืมไปว่าตัวเองยังเป็นคนพิการอยู่ เด้งขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วขาเลื่อนล้มลงเบาะ ดีน่ะมีเบาะรอง ถ้าไม่นั้นไม่ใช่สองขามีปัญหาจะเป็นก้นมีปัญหาด้วย เธอเจ็บจนสูตหายใจเข้า พูดไม่ออกสักคำ “เป็นอะไรหรือ？” เสีงเคาะดังขึ้นจากประตู แต่ไม่ได้รับการคำตอบ ใช้เวลาไม่นานมีเสียงเสียบกุญแจเข้าในรูกุญแจ เวลาต่อมากมิดาเห็นรองเท้าแตะสีเท่าคู่หนึ่งปรากฎตัวต่อหน้าตัวเอง และเธอเงยหน้ามองขึ้น “ อ่า…...” เสียงกรีดร้องดังขึ้นในห้องนอน เธอลากผ้าเช็ดตัวสีขาวเพื่อพยายามปิดส่วนสำคัญของร่างกายของเธอ แต่ปิดได้ข้างบนแล้วปิดข้างล่างไม่ได้ พอปิดข้างล่างได้แล้วข้างบนก็ปิดไม่ได้ ในเวลานั้นยุ่งไปหมดเลย ปริพลไม่คุยไร้สาระกับเธอ อุ้มเธอขึ้นจากพื้น เสียงเท้ารีบเดินมาที่ประตู “คุณหญิง เป็นยังไง…...” คำว่า “แล้ว”ลินยังไม่ทันพูดออกมา ยังอยู่ในลำคอ มองจากประตูห้องน้ำไป กมิดาทั้งตัวไม่ได้ใส่อะไรเลย เหมือนเป็นนกที่ตกใจอยู่ในอ้อมแขน แสดงได้ชัดเจนว่าพวกเขาเล่นกันอยู่ และตัวเองไม่ควรที่จะเป็นหลอดไฟมาอยู่ตรงนี้ในเวลานี้ ลินรีบปิดตาแล้ว หันหลังวิ่งไปด้วยอธิบายไปด้วย “คุณชาย คุณหญิง ฉันไม่เห็นอะไรเลย พวกเธอทำต่อไปน่ะ” ทำต่อไป？ ถ้าไม่ใช่ก้นเจ็บจนทำให้เธอคิดว่าเหมือนกระดูกหัก เธอจะเรียกลินกลับมาอธิบายให้ชัดเจน เธอไม่ได้ทำน่ะ “เธอปล่อยฉัน…...” “ฉันปล่อยเธอ และให้เธอล้มอีกรอบ แม้ว่าความหนาของเบาะรองพอที่จะรับไหว แต่กระโดกเธอรับไม่ไหวน่ะ” “ฉัน ฉันอยากจะอาบน้ำเอง” “ฉันคิดว่าไม่ได้” ปริพลมองไปที่เก้าอี้แล้วค่อย ๆ วางเธอลงบนเก้าอี้ เห็นใครบางคนพยายามที่จะเอาผ้าเช็ดตัวพื้นเล็กมาคลุมตัวเอง ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ทั้งตัวเธอมีตรงไหนที่ฉันไม่รู้ ฉะนั้นแม้ว่าเธอจะคลุมอะไรก็ไม่มีความหมายแล้ว” พูดถึงตรงนี้ กมิดารู้สึกไม่พอใจมาก ถ้าไม่ใช่เมื่อคืนเล่นแรงไปหน่อย ไม่ถึงกับว่าวันนี้รู้สึกไม่ค่อยดี และไม่ถึงล้มลงกับพื้น เมื่อคืนเธอทำหน้าที่ภรรยาเรียบร้อยแล้ว คืนนี้ก็ไม่ต้องยุ่งแล้ว？ ใจเธอรู้สึกไม่ค่อยดี ปริพลมองไปที่ไหล่ของเธอ และปมคอม้วนสองครั้ง หันหลังก้าวเท้าออกจากห้องน้ำไปและพูดว่า “มีอะไรเรียกฉันแล้วกัน” กมิดามองเห็นเขาเดินออกไปแล้วได้ถอนหายใจ ใช้ผ้าเช็ดตัวบีบแห็งเช็ดไปทั้งตัวตั้งหลายครั้งถึงจะได้ใส่ชุดนอนนั่งอยู่บนเก้ายี้ ผมทำยังไงดี?