ตอนที่ 66 ช่างสระผมระดับมืออาชีพ

ต๭นที่ 66 ช่างสระผมระดับมืออาชีพ เธอไม่สามารถนั่งพับเพียบ แต่ถ้าก้มหัวลงในอ่าง น้ำก็จะหยดบนเข่า ทำอย่างไรดี ปริพลกำลังนั่งจิบชาอยู่บนโซฟาในห้องนอน ประตูห้องน้ำมีหัวยื่นออกมา คิดลังเลตั้งนานและยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “คุณ มีถุงพลาสติกไหม？” “เธอจะเอามาทำอะไร？” “ฉันอยากจะเอามาห่อเข่า แต่ถ้าไม่มีถุง มีผ้าอะไรที่กันน้ำก็ได้” กมิดาพยายามยิ้ม ที่จริงแผลเธอไม่ลึก แต่เป็นศิลปินหญิงห้ามมีรอยแผลบนร่างกาย ดังนั้นเธอต้องระวังตอนนี้และอย่าแตะต้องน้ำ หากเธอห่อเข่าของเธอในถุงพลาสติกหรือวางผ้ากันน้ำไว้บนเข่าที่มีแผล เธอก็สามารถก้มหัวลงสระผมอย่างไม่มีปัญหา “ไม่มี” แต่ความจริงคือ ปริพลบอกเธอว่าเขาไม่เคยเห็นถุงพลาสติกที่บ้าน “เป็นไปไม่ได้น่ะ ฉันไปหาลินเอาถุงพลาสติก” “ตึกแล้ว พวกเขานอนกันหมดแล้ว” ปริพลปิดหนังสือและมองไปที่เธออย่างมีความหมาย “ฉันมีข้อเสนอที่ดีกว่า” “อะไรหรือ？” กมิดามองเขาอย่างไม่เข้าใจ มองไปที่ดวงตาของเธอแล้วทำให้มีความรู้สึกอยากจะดูแลเธอขึ้นมา “ฉันช่วยเธอล้าง” ใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำอึ้งสักครู่และยิ้มอย่างไม่อึดอัด “ไม่…… ไม่เป็นไรเนอะ？มันยุ่งยากเกินไป” “ไม่เป็นไร ฉันยินดี” ปริพลเป็นคนปฎิบัติเร็ว พอเขาพูดจบก็ได้เดินต่อหน้ากมิดาแล้ว ปิดกั้นการปิดประตูของเธอ ก้าวเท้าเข้าห้องน้ำและมองไปรอบข้าง ในที่สุดสายตามาจ้องที่ผ้าขนหนู่ที่วางอยู่บนชั้น เวลาผ่านไปสามนาที น้ำในอ่างอาบน้ำปล่อยหมดแล้ว กมิดานอนอยู่ในอ่าง ใต้หัวเป็นผ้าขนหนูสองผืนที่พับไว้อย่างสูง อยู่ริมอ่างอาบน้ำ ผมสีดำเข้มของเธอกำลังอยู่ในมือของปริพล เพิ่งวางลงบนถังพลาสติดใส่ ลอยอยู่บนน้ำ กมิดาตัวสั่นเพราะน้ำอุ่นไหล่ผ่านหัวของเธอ “เบาหรือหนัก？” “หนักหน่อย…...” เพิ่งพูดจบก็ได้กัดฟันตัวเอง กมิดารู้สึกว่าคืนนี้เธอกล้ามากเลย ความแรงที่นวดบนศรีษะของเธอกำลังเหมาะสม ตอนแรกเธอปิดตาไว้ แต่หลังจากนั้นอดไม่ไว้แอบลืมตาข้างหนึ่ง มองบนหัวตัวเองผู้ชายที่อ่างกับเธอไม่ถึงยี่สิบเมตร กำลังตั้งใจนวดผมให้เธอ นักธุรกิจพันล้านกำลังสระผมให้เธอ คิดดูแล้ววันนี้รู้สึกผมตัวเองได้รับเกียนติอย่างยิ่ง “ปริพล เมื่อก่อนเคยทำงานที่ร้านสระผมหรือ?” พอเธอพูดจบตัวเองก็รู้สึกเสียใจที่พูดออกไป กมิดา หัวสมองเธอคิดอะไรอยู่ ถามแบบนี้ทำไมละ？ “ไม่มี” คำตอบที่คาดไว้อยู่แล้ว ตอบอย่างเย็นชา เทียบกับคนเมื่อกี้ที่สระผมให้ เย็นชาไปหน่อยไหม บรรยากาศก็เงียบกว่าเมื่อกี้ ไม่รู้ว่าใช่เพราะปริพลรู้สึกได้แล้ว ทันใดนั้นตอบว่า “ตอนที่อยู่กองทัพทหาร เคยช่วยเพื่อนสระผม” นี่เป็นโอกาสที่เปิดหัวข้อคุย กมิดาไม่พลาดไปแน่นอน เธอรู้สึกว่าหัวข้อกองทัพทหารช่วยชีวิตเธอไว้ทันที “เป็นเพราะบาดเจ็บบ่าย ถึงจะต้องช่วยเหลือกัน?” “ไม่ใช่ ฉันอายุน้อย ไม่ได้บรรจุและอยู่ในกองทัพเข้าเว้นบ่อย ในกองทัพทุกเดือนจะต้องตัดผมครั้งหนึ่ง ก็ได้เข้าไปช่วย” “แต่คุณปูของเธอเป็นนายพลไม่ใช่หรือ？ ทำไมพวกเขายังจะเรียกเธอไปช่วย？” “คนที่ล่วงลับไปแล้วได้เพียงแค่เถ้ากระดูก” คำพูดนี้ทำให้กมิดาอึ้งไป ตอนแรกเธอคิดว่าคนดังอย่างคุณปู ปริพลจะต้องให้ความเคารพอย่างมาก แต่ฟังดูแล้วเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรมากน่ะ มือที่กำลังนวดอยู่หยุดกระทันหัน ตั้งนานไม่ได้ขยับ พูดอะไรผิดหรือ? “พ่อของเธอ…...” “อย่าไปพูดถึงเขา…...” ปริพลขาดจังวะที่เธอกำลังพูด ฟังดูเหมือนไม่อยากคุย ต่อมาได้รีบทำความสะอาดผมเธอด้วยน้ำและห่อด้วยผ้าขนหนู เดินออกไปจากห้องอาบน้ำ กมิดานั่งขึ้นมาจากอ่าง มองไปทางประตูและขมวดคิ้ว ปริพลกับพ่อของเขาต้องมีปัญหาที่ยังแก้ไม่ได้ ดังนั้นเมื่อเธอพูดถึงพ่อแม่ทุกครั้ง เขาจะเปลี่ยนสีหน้าทันที แม้ว่าไม่ได้ใส่อารมณ์กับเธอ แต่พอเห็นเขาแบบนี้ก็จะรู้สึกเขาทำตัวห่างไปหน่อย ไม่รู้ทำไมถ้าหากคนที่พูดถึงเรื่องนี้เป็นปาณิศา เขาจะทำตัวอีแบบหนึ่งหรือ？ เห็นเขาอารมณ์ไม่ดี นั่งอ่านหนังสือบนโซฟาและขมวดคิ้ว กมิดารู้สึกไม่ค่อยสบายใจ อย่างไรก็ตามตัวเองเป็นคนพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เธอจับผ้าขนหนูที่อยู่บนหัวไว้และหยิบเครื่องเป่าผมที่อยู่ข้าง ๆ มา เดินกะโผลกกะเผลก “ช่างสระผมมืออาชีพยังต้องบริการเป่าผมลูกค้าน่ะ คุณปริพล” เธอถามอย่างกล้าหาญ แต่เพียงต้องการทดสอบ แม้ว่าโดนปฏิเสธก็ได้ทำใจไว้แล้ว “มานี่” สองคำสั่ง ๆ ปริพลวางหนังสือลงและหยิบเครื่องเป่าผมที่อยู่ในมือกมิดา ตบที่นั่งข้าง ๆ เขา มีแต่เสียงเครื่องเป่าผมเป่าอยู่ ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรเลย “เธอไม่อยากจะพูดถึงพ่อแม่ ต่อจากนี้ฉันก็จะไม่พูดถึงแล้ว เมื่อกี้ฉันพูดไม่ระวัง ฉันขอโทษน่ะ” “......” “ฉันรู้ว่าเธอดีกับฉัน ภายในประเทศฉันมีเพื่อนไม่เยอะ ดังนั้นแม้ว่าไม่ใช่แฟนกัน เป็นแค่เพื่อน ฉันก็จะครบกับเธอ” “......” “ถ้าเธอมีข้อห้ามใด ๆ เธอสามารถบอกฉันได้น่ะ ปกติเธอไม่ค่อยพูด ดังนั้นฉันก็ดูไม่ค่อยออกว่าเธอคิดอะไร อย่างไรก็ตามสือสารง่าย ๆ ดีกว่า เธอว่าไหม？” เหมือนพูดอยู่คนเดียว กมิดาพูดไปตั้งเยอะ ตอบจบพูดแบบไม่มีหัวไม่มีหางแล้ว เธอแค่คิดว่าอารมณ์ไม่ดีไม่ควรอยู่คนเดียวอย่างเงียล ๆ ต้องฟังคำพูดที่ให้กำลังใจ ดังนั้นตัวเองพูดแบบไม่สนใจอะไรเลย ก็ดีกว่านั่งเฉย ๆ อย่างนั้นไม่รู้ทำอะไรดี “เธอฟังฉันพูดอยู่ไหม?” กมิดาหยุดสักครู่ มีการตอบสนองบ้าง “อื่ม” ในที่สุดก็มีการตอบกลับ “เธอคิดว่าอะไรที่ต้องห้าม หลังจากนี้ฉันจะไม่พูดถึง?” นอกจากเรื่องพ่อแม่และพี่ชาย ตอนนี้ตัวเองรู้แล้วว่า ถ้ายังมีอย่างอื่นให้พูดทีเดียว หลังจากนี้จะไม่ต้องอยู่ดี ๆ ก็โกรธ เสียงเครื่องเป่าผมหยุกกะทันหัน มือของปริพลผ่านแขนสองข้างของเธอ ค่อย ๆ กอดเองเธอไว้ พูดอยู่ข้างหูว่า “คำพูดที่ว่า แม้ว่าไม่ใช่เป็นแฟนกัน ก็ห้ามพูดถึง”